Soms, als iemand niet voldoet aan hun belijdenis, denken we dat er nog een andere hypocriet is. Is dat eerlijk? Het antwoord is: Het hangt ervan af.
We zijn allemaal geboren met een mix van liefdes - sommige voor goede dingen, en sommige voor slechte dingen. We worden verondersteld het kwaad te mijden, d.w.z. er mee te stoppen. Als we stoppen met ze te doen, maken we in wezen ruimte voor de Heer om met goede liefdes te stromen. De goede liefdes, als ze binnenstromen, worden het centrum van ons nieuwe leven. De kwade liefdes gaan niet echt helemaal weg, maar ze worden aan de kant geschoven.
Gebeurt dit allemaal tegelijk? Nee. Het vergt veel oefening - volgehouden inspanning - om diepgewortelde liefdes echt uit te roeien. Als iemand echt probeert te stoppen met bijvoorbeeld een slecht humeur, en hij faalt, en zijn humeur verliest - zijn ze dan een hypocriet? Wat als ze zich van binnen nog steeds erg boos voelen, maar dat verdoezelen en proberen geduldiger te doen? Is dat hypocriet? Niet echt. Het is een noodzakelijk onderdeel van het proces van het verpletteren van slechte gewoontes.
Het is zoals het gezegde, "doe alsof tot je het haalt". Een nieuwe christelijke term hiervoor is "simulatie". In Huwelijksliefde schrijft Swedenborg over de noodzaak om liefde in het huwelijk te simuleren, zelfs als je het niet voelt. De gevoelens zijn gebonden aan een achtbaanrit, en het simuleren van liefde helpt het huwelijk warm te houden, zelfs als het echte gevoel misschien niet zo goed is.
