Ware Christelijke Religie

Bevattende de gehele theologie van de Nieuwe Kerk

Uit de Heer bij Daniël 7:13-14 en in de Apocalyps 21:1-2 voorzegd.

Door Emanuel Swedenborg, dienstknecht van de Heer Jezus Christus

Vera Christiana Religio, continens Universam Theologiam Novae Ecclesiae a Domino apud Daniël 7:13-14, et in Apocalyps 21:1-2, praedictae, Ab Emanuele Swedenborg, Domini Jesu Christi Servo, Amstelodami, MDCCLXXI.

Daniël 7:13-14

Ik was ziende in de gezichten van de nacht, en ziet, er was komende Een met de wolken der hemelen, als eens Mensenzoon; en Hem werd gegeven heerschappij en heerlijkheid en het koninkrijk; en alle volken en natiën en tongen zullen Hem vereren; Zijn heerschappij is de heerschappij der eeuw, die niet voorbij zal gaan, en Zijn koninkrijk een rijk dat niet zal vergaan.

Apocalyps 21:1-2, 5, 9-10

Ik, Johannes, zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde; en ik zag de heilige stad, het Nieuwe Jeruzalem, neerdalend uit God vanuit de hemel, toebereid als een bruid die voor haar echtgenoot versierd is. En de engel sprak met mij en zei: Kom, ik zal u tonen de Bruid, de Echtgenote van het Lam; en hij voerde mij weg in de geest op een grote en hoge berg; en hij toonde mij de grote stad, het heilige Jeruzalem, neerdalend vanuit de hemel uit God.

Die op de troon zat, zei: Ziet, Ik maak alle dingen nieuw; en Hij zei tot mij: Schrijf, want deze woorden zijn waar en getrouw.

ALGEMENE INHOUDSOPGAVE

Ware Christelijke Religie

§. Voorwoord

1. Het geloof van de nieuwe hemel en van de nieuwe Kerk

Hoofdstuk 1.

4. God de Schepper

5. De eenheid van God

18. Het Goddelijk Zijn, dat Jehovah is

27. De oneindigheid of de onmetelijkheid en de eeuwigheid van God

36. Het Wezen van God, dat Goddelijke Liefde en Goddelijke Wijsheid is

49. De almacht, de alwetendheid en de alomtegenwoordigheid van God

75. De schepping van het heelal

Hoofdstuk 2.

81. De Heer de Verlosser

109. Toevoeging

114. De verlossing

Hoofdstuk 3.

138. De Heilige Geest en de Goddelijke werking

158. Toevoeging

163. De Goddelijke Drievuldigheid

Hoofdstuk 4.

189. De Heilige Schrift of het Woord is het Goddelijk Ware zelf.

193. Er is in het Woord een geestelijke zin, tot nu toe onbekend.

210. De letterlijke zin van het Woord is de basis, de samenhouder en bevatter van de geestelijke en hemelse zin ervan.

214. Het Goddelijk Ware in de zin van de letter van het Woord, is in zijn volheid, in zijn heiligheid en in zijn macht.

225. De leer van de Kerk moet vanuit de zin van de letter van het Woord worden geput en hierdoor bevestigd worden.

234. Door de zin van de letter van het Woord is er verbinding met de Heer en vergezelschapping met de engelen.

240. Het Woord is in alle hemelen en daaruit is de wijsheid van de engelen.

243. De Kerk is uit het Woord en zij is bij de mens van dien aard als zijn verstand van het Woord is.

248. Er is in de afzonderlijkheden van het Woord een huwelijk van de Heer met de Kerk en vandaar een huwelijk van het goede en het ware.

254. Uit de zin van de letter van het Woord kunnen ketterijen gehaald worden, maar het is schadelijk deze te bevestigen.

261. De Heer heeft in de wereld alle dingen van het Woord vervuld en is daardoor het Woord, dat wil zeggen, het Goddelijk ware, ook in laatsten geworden.

264. Er was vóór dit Woord, dat heden ten dage in de wereld is, een Woord dat verloren ging.

267. Er is door het Woord ook licht voor hen die buiten de Kerk zijn en het Woord niet hebben.

273. Indien het Woord er niet was, zou niemand iets weten van God, de hemel en de hel, en van het leven na de dood, en nog minder van de Heer.

Hoofdstuk 5.

282. De Tien Geboden uitgelegd naar hun uitwendige en innerlijke zin.

283. De Decaloog was de heiligheid zelf in de Israëlitische kerk.

287. De Decaloog bevat in de letterlijke zin de algemene voorschriften van de leer en van het leven; maar in de geestelijke en hemelse zin op alomvattende wijze alle voorschriften.

291. Eerste Gebod: Er zal geen andere God voor Mijn aangezichten zijn.

297. Tweede Gebod: Gij zult de Naam van Jehovah uw God niet ijdel gebruiken, want Jehovah zal niet onschuldig houden, die Zijn Naam ijdel gebruikt.

301. Derde Gebod: Gedenkt de Sabbatdag, dat gij die heiligt; zes dagen zult gij arbeiden, en al uw werk doen; maar de zevende dag is de Sabbat voor Jehovah, uw God.

305. Vierde Gebod: Eert uw Vader en uw Moeder, opdat uw dagen verlengd worden, en opdat het u wel zij in het land dat de Here uw God u geven zal.

309. Vijfde Gebod: Gij zult niet doden.

313, Zesde Gebod: Gij zult niet echtbreken.

317. Zevende Gebod: Gij zult niet stelen.

321. Achtste Gebod: Gij zult geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste.

325. Negende en Tiende Gebod: Gij zult niet begeren uws naasten huis; Gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn dienstknecht, noch zijn dienstmaagd, noch zijn os en zijn ezel, noch iets dat van uw naaste is.

329. De Tien Geboden bevatten alles wat tot de liefde tot God en alles wat tot de naastenliefde behoort.

332. Eerste gedenkwaardigheid

333. Tweede gedenkwaardigheid.

334. Derde gedenkwaardigheid.

335. Vierde gedenkwaardigheid.

Hoofdstuk 6.

336. Het Geloof

337. Het zaligmakende geloof is het geloof in de Heer God Zaligmaker Jezus Christus.

340. Het geloof bestaat in het kort hierin, dat wie wčl leeft en op de juiste wijze gelooft, uit de Heer wordt zalig gemaakt.

343. De mens neemt het geloof aan door tot de Heer te gaan, de waarheden uit het Woord te leren en overeenkomstig deze te leven.

349. De overvloed van de als in een bundel samenhangende waarheden verhoogt en vervolmaakt het geloof.

355. Het geloof zonder de naastenliefde is niet geloof en de naastenliefde zonder het geloof is niet naastenliefde, en geen van beide leeft tenzij uit de Heer.

362. De Heer, de naastenliefde en het geloof maken één, zoals leven, wil en verstand in de mens, en elk gaat, wanneer zij verdeeld worden, te gronde, zoals een tot stof vergane parel.

368. De Heer is de naastenliefde en het geloof in de mens, en de mens is de naastenliefde en het geloof in de Heer.

373. De naastenliefde en het geloof zijn tezamen in de goede werken.

378. Er is een echt geloof, een onecht geloof en een huichelachtig geloof.

382. Bij de bozen is er geen geloof.

385. Eerste gedenkwaardigheid

386. Tweede gedenkwaardigheid

387. Derde gedenkwaardigheid

388. Vierde gedenkwaardigheid

389. Vijfde gedenkwaardigheid

390. Zesde gedenkwaardigheid

391 Zevende gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 7.

392. De naastenliefde of de liefde jegens de naaste en de goede werken.

394. Er zijn drie universele liefden: de liefde tot de hemel, de liefde tot de wereld en de eigenliefde.

403. Deze drie liefden, wanneer die naar behoren aan elkaar zijn ondergeschikt, vervolmaken de mens, maar wanneer ze niet naar behoren aan elkaar ondergeschikt zijn, verdraaien ze de mens en keren hem om.

406. Elk mens afzonderlijk is de naaste die men moet liefhebben, maar overeenkomstig de hoedanigheid van zijn goede.

412. De mens in het meervoud, hetgeen een kleiner en groter gezelschap is, en de mens in de samenstelling van deze gezelschappen, welke het vaderland is, is de naaste die men moet liefhebben.

415. De Kerk is de naaste die men in een hogere graad moet liefhebben, en het Rijk van de Heer is de naaste die men in de hoogste graad moet liefhebben.

417. De naaste liefhebben is op zichzelf beschouwd, niet de persoon liefhebben, maar het goede dat in die persoon is.

420. Naastenliefde en goede werken zijn twee onderscheiden dingen, zoals wel willen en wel doen.

422. De naastenliefde zelf is: rechtvaardig en getrouw handelen in ambt, zaken en beroep waarin eenieder is, en met hen met wie hij in enige betrekking staat.

425. De weldaden van de naastenliefde bestaan daarin, de armen te geven en de behoeftigen te ondersteunen, maar met voorzichtigheid.

429. Er zijn plichten van de naastenliefde die bestaan uit, deels publieke, deels huiselijke en deels private plichten.

433. De ontspanningen van de naastenliefde zijn middag- en avondmalen en bijeenkomsten.

435. Het eerste van de naastenliefde is, de boosheden te verwijderen, en het tweede daarvan, de goedheden te doen welke de naaste tot nut strekken.

439. De mens stelt bij het uitoefening van de naastenliefde geen verdienste in de werken, wanneer hij gelooft dat al het goede uit de Heer is.

443. Het zedelijk leven is, wanneer het tevens geestelijk is, naastenliefde.

446. De vriendschap van de liefde, gesloten met een mens, onverschillig hoe hij naar de geest is, is na de dood nadelig.

450. Er bestaat onechte naastenliefde, huichelachtige naastenliefde en dode naastenliefde.

454. De vriendschap van de liefde tussen de bozen is een innerlijk verborgen haat tussen hen.

456. De verbinding van de liefde tot God en van de liefde jegens de naaste

459. Eerste gedenkwaardigheid.

460. Tweede gedenkwaardigheid

461. Derde gedenkwaardigheid

462. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 8.

463. De vrije keuze

466. In de tuin van Eden waren twee bomen gesteld: de ene die van het leven en de andere die van de kennis van goed en kwaad; dit betekent, dat de mens de vrije keuze in geestelijke dingen is gegeven.

470. De mens is niet het leven, maar een ontvangend vat van het leven uit God.

475. De mens wordt, zolang hij in de wereld leeft, in het midden tussen hemel en hel gehouden en daar is hij in geestelijk evenwicht, hetgeen de vrije keuze is.

479. Uit de toelating van het kwaad waarin de innerlijke mens van eenieder is, blijkt duidelijk dat de mens een vrije keuze heeft in geestelijke dingen.

483. Het Woord zou zonder de vrije keuze in geestelijke dingen niet van enig nut zijn en dus zou de Kerk ook niets zijn.

485. Zonder de vrije keuze in geestelijke dingen zou er niets van de mens zijn, waardoor hij zich van zijn kant met de Heer zou kunnen verbinden, en vandaar geen toerekening, maar alleen voorbeschikking, hetgeen verfoeilijk is.

489. Zonder de vrije keuze in geestelijke dingen zou God de oorzaak zijn van het kwaad en er zou zo dus geen toerekening zijn.

493. Al het geestelijke van de Kerk, dat in vrijheid binnentreedt en uit het vrije wordt opgenomen, blijft, maar niet omgekeerd.

497. De wil en het verstand van de mens zijn in deze vrije keuze; maar het doen van het kwaad is in beide werelden: de geestelijke en de natuurlijke door wetten beperkt, aangezien anders het gezelschap in beide werelden te gronde zou gaan.

500. Indien de mens geen vrije keuze in geestelijke dingen had, zouden allen in het gehele aardrijk binnen één enkele dag daartoe gebracht kunnen worden, in de Heer te geloven; maar dit kan niet geschieden, omdat datgene wat niet uit vrije keuze door de mens wordt opgenomen, niet blijft.

503. Eerste gedenkwaardigheid

504. Tweede gedenkwaardigheid

505. Derde gedenkwaardigheid

506. Vierde gedenkwaardigheid

507. Vijfde gedenkwaardigheid

508. Zesde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 9.

509. het berouw.

510. Het berouw is het eerste van de Kerk bij de mens.

512. De wroeging, waarvan men heden ten dage zegt, dat dit het geloof voorafgaat, en gevolgd wordt door de vertroosting van het evangelie, is niet het berouw.

516. De bekentenis louter met de mond, dat men een zondaar is, is niet het berouw.

520. De mens wordt geboren tot boosheden van elk geslacht, en zo hij deze niet voor een deel verwijdert door berouw, blijft hij daarin, en wie daarin blijft, kan niet behouden worden.

525. Met de erkentenis van de zonde en met het onderzoek van een zonde bij zichzelf zet het berouw in.

528. Het daadwerkelijke berouw bestaat daarin, zichzelf te onderzoeken, zijn zonden te kennen en te erkennen, tot de Heer te smeken en een nieuw leven in te zetten.

532. Het ware berouw bestaat daarin, niet alleen de handelingen van zijn leven te onderzoeken, maar ook de bedoelingen van zijn wil.

535. Ook diegenen doen boete, die zichzelf niet onderzoeken, maar zich toch van boosheden onthouden, omdat het zonden zijn; en deze boete wordt door diegenen gedaan, die de werken van de naastenliefde uit godsdienst doen.

538. De belijdenis moet voor de Heer God Zaligmaker gedaan worden, gevolgd door de smeekbede om hulp en om kracht ten einde het kwaad te weerstaan.

561. Het daadwerkelijke berouw is gemakkelijk bij hen die soms boete hebben gedaan, maar uiterst zwaar voor diegenen die geen boete hebben gedaan.

564. Wie nooit boete heeft gedaan, of wie nooit een blik in zichzelf geworpen en zichzelf doorvorst heeft, weet tenslotte niet, wat het verdoemende kwaad en wat het heilbrengende goede is.

567. Eerste gedenkwaardigheid

568. Tweede gedenkwaardigheid

569. Derde gedenkwaardigheid

570. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 10.

571. De hervorming en de wederverwekking.

572. De mens kan, tenzij hij opnieuw verwekt en als het ware opnieuw geschapen wordt, in het koninkrijk Gods niet ingaan.

576. De nieuwe verwekking of schepping geschiedt uit de Heer alleen door de naastenliefde en het geloof als de twee middelen, terwijl de mens meewerkt.

579. Daar allen verlost zijn, kunnen allen wederverwekt worden, eenieder overeenkomstig zijn staat.

583. De wederverwekking geschiedt op gelijke wijze als waarop de mens ontvangen, in de baarmoeder gedragen en opgevoed wordt.

587. De eerste handeling van de nieuwe verwekking wordt de hervorming genoemd en behoort tot het verstand; de tweede handeling wordt de wederverwekking genoemd en behoort tot de wil en daaruit tot het verstand.

591. Eerst moet de innerlijke mens hervormd worden, en door deze de uitwendige; en zo dus wordt de mens wederverwekt.

596. Wanneer dit geschiedt, ontstaat een strijd tussen de innerlijke mens en de uitwendige, en dan heerst degene die overwint over de ander.

601. De wederverwekte mens heeft een nieuwe wil en een nieuw verstand.

607. De wederverwekte mens is in gemeenschap met de engelen van de hemel en de niet wederverwekte mens is in gemeenschap met de geesten van de hel.

611. Voor zoveel de mens wordt wederverwekt, worden de zonden verwijderd en deze verwijdering is de vergeving van de zonden.

615. De wederverwekking is niet mogelijk zonder de vrije keuze in geestelijke dingen.

618. De wederverwekking is niet mogelijk zonder waarheden waardoor het geloof gevormd wordt en waarmee de naastenliefde zich verbindt.

621. Eerste gedenkwaardigheid.

622. Tweede gedenkwaardigheid.

623. Derde gedenkwaardigheid

624. Vierde gedenkwaardigheid.

625. Vijfde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 11.

626. Het geloof van de huidige kerk, waarvan beweerd wordt, dat het alleen dit geloof is wat rechtvaardigt, en de toerekening maken één.

628. De toerekening, die tot het huidige geloof behoort, is tweevoudig: de ene die van de verdienste van Christus en de tweede die van het daaruit voortvloeiende heil.

632. Het geloof, dat de verdienste en de gerechtigheid van Christus de Verlosser toerekent, is pas ontstaan uit de besluiten van de Synode van Nicea ten aanzien van de drie goddelijke personen uit het eeuwige, welk geloof van die tijd af tot de tegenwoordige tijd toe door de gehele christelijke wereld werd aangenomen.

636. Het geloof dat de verdienste van Christus toerekent, was niet bekend in de apostolische kerk, die voorafging, en wordt nergens in het Woord bedoeld.

640. De toerekening van de verdienste en de gerechtigheid van Christus is onmogelijk.

643. Er is een toerekening, maar dat is er een van het goede en het boze en tevens van het geloof.

647. Het geloof en de toerekening van de Nieuwe Kerk kunnen geenszins tezamen zijn met het geloof en de toerekening van de vorige kerk; en wanneer zij tezamen zijn ontstaat zo’n botsing en strijd, dat het al van de Kerk bij de mens te gronde gaat.

650. De Heer rekent elk mens het goede toe en de hel rekent elk mens het kwaad toe.

654. Het geloof maakt, samen met dat waarmee het zich verbindt, het vonnis; indien het ware geloof zich met het goede verbindt, zo valt het vonnis voor het eeuwige leven; maar indien het geloof zich met het kwaad verbindt, dan valt het vonnis voor de eeuwige dood.

658. Niemand wordt de gedachte toegerekend, maar de wil.

661. Eerste gedenkwaardigheid.

662. Tweede gedenkwaardigheid.

663. Derde gedenkwaardigheid.

664. Vierde gedenkwaardigheid

Hoofdstuk 12.

667. Zonder de kennis ten aanzien van de geestelijke zin van het Woord kan niemand weten, wat de twee sacramenten: de Doop en het Heilig Avondmaal behelzen en uitwerken.

670. Onder de wassing, de Doop genoemd, wordt een geestelijke wassing verstaan, welke de zuivering van boosheden en valsheden is, en zo dus de wederverwekking.

674. Aangezien door de besnijdenis van de voorhuid de besnijdenis van het hart werd uitgebeeld, is in de plaats van de besnijdenis de Doop ingesteld, opdat een innerlijke Kerk zou volgen op de uitwendige Kerk, welke in alle en de afzonderlijke dingen een beeld was van de innerlijke Kerk.

677. Her eerste nut van de Doop is de inleiding in de christelijke Kerk en tegelijk daarmee de inlijving onder de christenen in de geestelijke wereld.

681. Het tweede nut van de Doop is, dat de christen de Heer Zaligmaker Jezus Christus, de Verlosser en Zaligmaker, zal mogen kennen en erkennen en Hem volgen.

684. Het derde nut van de Doop, hetgeen het einddoel is, is de wederverwekking van de mens.

688. Door de Doop van Johannes werd de weg bereid, opdat Jehovah de Heer in de wereld neerdalen en de verlossing volbrengen kon.

692. Eerste gedenkwaardigheid.

693. Tweede gedenkwaardigheid.

694. Derde gedenkwaardigheid.

695. Vierde gedenkwaardigheid.

696. Vijfde gedenkwaardigheid.

697. Zesde gedenkwaardigheid.

Hoofdstuk 13.

698. Zonder kennis van de overeenstemmingen van de natuurlijke met de geestelijke dingen kan niemand de nutten en vruchten van het Heilig Avondmaal weten.

702. Indien de overeenstemmingen bekend zijn, weet men, wat onder het Vlees en het Bloed van de Heer verstaan wordt, en dat hetzelfde verstaan wordt onder het Brood en de Wijn, namelijk dat onder het Vlees van de Heer en onder het Brood, het Goddelijk Goede van Zijn Liefde wordt verstaan, alsmede al het goede van de naastenliefde; en onder het Bloed van de Heer en onder de Wijn het Goddelijk Ware van Zijn Wijsheid, alsmede al het ware van het geloof; en onder het eten de toe-eigening.

711. Vanuit deze dingen, indien zij verstaan zijn, kan begrepen worden dat het Heilig Avondmaal universeel en afzonderlijk alle dingen van de Kerk en alle dingen van de hemel bevat.

716. In het Heilig Avondmaal is de Heer in volheid, en Zijn Verlossing in volheid.

719. De Heer is tegenwoordig bij diegenen, die waardig tot het Heilig Avondmaal naderen, en opent voor hen de hemel, en Hij is ook tegenwoordig bij hen, die onwaardig naderen, maar voor hen opent Hij de hemel niet. Zoals dus de Doop de inleiding is in de Kerk, evenzo is het Heilig Avondmaal de inleiding in de hemel.

722. Diegenen naderen waardig tot het Heilig Avondmaal, die in het geloof in de Heer zijn, en in de naastenliefde jegens de naaste, dus degenen die wederverwekt zijn.

725. Zij die waardig tot het Heilig Avondmaal naderen, zijn in de Heer en de Heer in hen; bijgevolg geschiedt door het Heilig Avondmaal de verbinding met de Heer.

728. Het Heilig Avondmaal is voor hen, die waardig naderen, als een bezegeling en een zegel, dat zij zonen Gods zijn.

731. Gedenkwaardigheid: de eeuwige vreugde en de eeuwige gelukzaligheid.

Hoofdstuk 14.

753. De voleinding der eeuw is de laatste tijd of het einde van de Kerk

757. Heden is de laatste tijd van de christelijke Kerk, welke uit de Heer bij de evangelisten en in de Openbaring is voorzegd en beschreven.

760. Deze laatste tijd van de christelijke Kerk is de nacht zelf, waarin de vorige Kerken uitliepen.

764. Na deze nacht volgt de morgen, en deze is de Komst van de Heer.

768. De Komst van de Heer is niet een komen van Hem om de zichtbare hemel en de bewoonbare aarde te verdelgen, en om een nieuwe hemel en een nieuwe aarde te scheppen, zoals tot dusver velen, door het niet verstaan van de geestelijke zin van het Woord, gemeend hebben.

772. Deze Komst van de Heer, welke de tweede is, vindt plaats opdat de bozen van de goeden gescheiden worden, en opdat diegenen zalig worden, die in Hem geloofd hebben en geloven, en opdat uit hen een nieuwe engelenhemel en een nieuwe Kerk op aarde gevormd zal worden; en zonder deze Komst had geen vlees behouden kunnen worden, (Mattheüs 24:22).

776. Deze tweede Komst van de Heer is niet een komen in persoon, maar in het Woord, dat uit Hem is en Hijzelf is.

779. Deze tweede Komst van de Heer geschiedt door een mens, voor wie Hij Zichzelf in persoon heeft geopenbaard, en die Hij met Zijn geest vervuld heeft om de leren van de Nieuwe Kerk te leren door het Woord uit Hem.

781. Dit wordt verstaan onder de Nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde, en onder het daaruit neerdalende Nieuwe Jeruzalem in de Openbaring.

786. Deze Nieuwe Kerk is de kroon van alle Kerken, welke tot dusver op de aardbol zijn geweest.

791. Memorandum

792. De geestelijke wereld

796. Luther, Melanchthon en Calvijn in de geestelijke wereld.

800. De Hollanders in de geestelijke wereld.

806. De Engelsen in de geestelijke wereld.

813. De Duitsers in de geestelijke wereld.

817. De pauselijken in de geestelijke wereld.

822. De heiligen van de pauselijken in de geestelijke wereld.

828. De mohammedanen in de geestelijke wereld.

835. De Afrikanen in de geestelijke wereld en ook iets over andere naties.

841. De Joden in de geestelijke wereld.

846. [Gedenkwaardigheid]

768. And went away to make war with the remnant of her seed, signifies and an ardent effort, springing from a life of evil, to assault the truths of doctrine of that church. This is evident from the signification of "going away," as being an ardent effort from a life of evil (of which presently); also from the signification of "making war," as being to assault and to wish to destroy (of which above n. 573, 734); also from the signification of "her seed," as being the truths of doctrine of the church (of which also presently). It is said "the remnant of her seed" because it means those who are in these truths, and in an abstract sense the truths of that church, which they believe themselves capable of assaulting and destroying. "To go away" signifies an ardent effort from a life of evil, because "to go" signifies in the spiritual sense to live, therefore in the Word the expressions "going with the Lord," and "walking with Him" and "after Him," are used, and these signify to live from the Lord; but when "going" is predicated of the dragon, whose life is a life of evil, it signifies to make an effort from that life; and because that effort is an effort from hatred, which is signified by "his anger" (See above, n. 754, 758), so an ardent effort is signified because he who makes an effort from hatred makes an ardent effort.

[2] As the hatred of those who are meant by "the dragon" is a hatred against those who are in the truths of doctrine of the church which is the New Jerusalem, therefore it is a hatred against the truths of doctrine that such have. For those who are in love towards anyone, as also those who are in hatred against anyone, are indeed in love towards a person or in hatred against a person with whom those things are which they either love or hate, and these are the truths of doctrine with them, therefore the truths of doctrine are signified by "the remnant of her seed." This shows that in the spiritual sense of the Word person is not regarded, but a thing abstracted from person, as here a thing that is with the person. This may be further illustrated by the saying in the Word that the neighbor must be loved as one loves himself, but in the spiritual sense this does not mean that the neighbor is thus to be loved in respect to person, but those things are to be loved which are from the Lord with the person; for a person is not actually loved because of his being a person or a man, but because of his being such as he is; thus the person is loved because of his quality, consequently that quality is meant by "neighbor," and that is the spiritual neighbor or the neighbor in the spiritual sense that must be loved; and this with those who are of the Lord's church is everything that proceeds from the Lord; and this in general refers to all good, spiritual, moral, and civil; therefore those who are in these goods love those who are in the same goods; and this therefore is to love one's neighbor as oneself.

[3] From this it can be seen that "the remnant of her seed," namely, of the woman who signifies the church, means those who are in the truths of doctrine of that church; and in a sense abstracted from persons which is the genuine spiritual sense, the truths of the doctrine of that church are meant.

Likewise elsewhere in the Word, as in the following passages. In Moses:

I will put enmity between thee and the woman, and between thy seed and the woman's seed. He shall trample on thy head and thou shalt wound his heel (Genesis 3:15).

This is a prophecy respecting the Lord. The "serpent" here signifies the sensual of man, where what is man's own has its seat, which in itself is nothing but evil; and the "woman" signifies the spiritual church, or the church which is in Divine truths. And as the sensual of man has been destroyed, and when the man of the church becomes spiritual he is elevated out of the sensual, it is said, "there shall be enmity between thee and the woman." "The seed of the serpent" signifies all falsity from evil, and "the seed of the woman" all truth from good, and in the highest degree Divine truth; and as all Divine truth is from the Lord, and as by it the Lord destroys falsity from evil, it is said "He shall trample on thy head, "He" meaning the Lord, and "head" all falsity from evil. That the sensual would still do injury to Divine truth in its ultimates, which is the Word in the sense of the letter, is signified by "He shall wound the heel;" "the heel" signifying that ultimate and that sense. That the ultimate of truth and the sense of the letter have suffered and do still suffer hurt from the sensual, can be seen from this single example, that the papists understand the woman here to mean Mary and the worship of her; therefore in their Bibles the reading is not "He," but "it" and "she." So in a thousand other passages.

[4] In Jeremiah:

Behold the days shall come in which I will sow the house of Israel and the house of Judah with the seed of man and with the seed of beast (Jeremiah 31:27).

This is said of the Lord, and of the New Church from Him. His coming is signified by "Behold the days shall come;" "to sow the house of Israel and the house of Judah" signifies to reform those who will be of that church, "the house of Israel" signifying the spiritual church, and "the house of Judah" the celestial church; and as reformation is effected by means of spiritual truths and by means of natural truths therefrom, it is said "with the seed of man and with the seed of beast;" "the seed of man" signifying spiritual truth from which man has intelligence, and "the seed of beast" signifying natural truth from which man has knowledge, also life according to it, both of these from the affection of good. That "man" signifies the affection of spiritual truth and good may be seen above (n. 280); and "beast" natural affection (n. 650); thus "the seed of man and the seed of beast" signify the truths of those affections.

In Malachi:

There is not one who doeth this who hath the spirit; is there one that seeketh the seed of God? (Malachi 2:15)

"Is there one that seeketh the seed of God?" signifies that no one seeks Divine truth; evidently "the seed of God" here signifies Divine truth; so "the born of God" mean those who are regenerated by the Lord by means of Divine truth, and a life according thereto.

[5] In Isaiah:

Jehovah willed to bruise Him, He hath weakened Him; if Thou shalt make His soul a guilt offering, He shall see seed, He shall prolong days, and the will of Jehovah shall prosper by His hand (Isaiah 53:10).

This is said of the Lord, and the whole of this chapter treats of His temptations, by means of which He subjugated the hells. The increasing grievousness of His temptations is described by "Jehovah willed to bruise Him, and to weaken Him;" the most grievous temptation, which was the passion of the cross, is signified by "if Thou shalt make His soul a guilt offering;" "to make His soul a guilt offering" signifies the last temptation, by which He fully subjugated the hells and fully glorified His Human, which is the means of redemption. The Divine truth that afterwards proceeded from His Divine Human, and the salvation of all who receive Divine truth from Him, is signified by "He shall see seed;" that this will continue forever is signified by "He shall prolong days;" "to prolong" signifying in reference to the Lord to continue forever, and "days" signifying states of light, which are states of the enlightenment of all by Divine truth; that this is from His Divine for the salvation of the human race is signified by "the will of Jehovah shall prosper by His hand."

[6] In the same:

Fear not, for I am with thee; I will bring thy seed from the sunrise, and I will bring thee together from the west; I will say to the north, Give, and to the south, Hold not back; bring my sons from afar, and my daughters from the end of the earth (Isaiah 43:5, 6).

This is supposed to refer to the bringing back of the sons of Israel into the land of Canaan; but this is not the meaning here; but it means the salvation by the Lord of all who receive Divine truth from Him; and of whom the New Church consists; this is what is signified by "His seed which shall be brought from the sunrise, and brought together from the west, and which the north shall give and the south ¹ shall not hold back," therefore it also follows: "Bring My sons from afar, and My daughters from the end of the earth;" "sons" signifying those who are in the truths of the church, and "daughters" those who are in its goods. (But these words may be seen explained above, n. 422, 724)

[7] In the same:

On the right hand and on the left thou shalt break forth, and thy seed shall inherit the nations and make the desolate cities to be inhabited (Isaiah 54:3).

This is said of the church from the Lord with the Gentiles, which church is here meant by "the barren woman that did not bear," who should have many sons (verse 1). "The seed that shall inherit the nations" signifies the Divine truth that shall be given to the Gentiles; "to break forth on the right hand and on the left" signifies extension and multiplication; the "right hand" signifying truth in light, and the "left hand" truth in the shade, for the reason that in the spiritual world to the right hand is the south where those are who are in the clear light of truth, and to the left is the north where those are who are in an obscure light of truth. "To make the desolate cities to be inhabited" signifies their life according to Divine truths, which before this had been lost; "cities" meaning the truths of doctrine from the Word; "to be inhabited" signifying to live according to truths, and "desolate cities" those truths heretofore lost, that is, with the Jewish nation.

[8] In the same:

Their seed shall become known among the nations and their offspring in the midst of the peoples; all that see them shall acknowledge them that they are the seed that Jehovah hath blessed (Isaiah 61:9).

This, too, is said of the church to be established by the Lord. "The seed that shall become known among the nations" signifies Divine truth that will be received by those who are in the good of life; "and the offspring in the midst of the peoples" signifies life according to Divine truth; "those that see them and shall acknowledge that they are the seed" signifies enlightenment, that it is the genuine truth that they receive; "that Jehovah hath blessed" signifies that it is from the Lord. But such is the signification of these words in a sense abstracted from persons, but in a strict sense those are meant who will receive Divine truth from the Lord.

[9] In the same:

They are the seed of the blessed of Jehovah, and their offspring with them (Isaiah 65:23).

This, also, is said of the church from the Lord; and "the seed of the blessed of Jehovah" means those who will receive Divine truth from the Lord; and "their offspring," those who live according to it; but in the sense abstracted from persons, which is the genuine spiritual sense, "seed" means Divine truth, and "offspring," a life according to it (as just above). "Offspring" mean those who live according to Divine truth, and in an abstract sense life according to it, because the word in the original rendered "offspring" means going out or proceeding, and that which goes out or proceeds from Divine truth received is a life according to Divine truth.

[10] In the same:

As the new heavens and the new earth which I am about to make shall stand before Me, so shall your seed and your name stand (Isaiah 66:22).

This, too, is said of the Lord, and of the salvation of the faithful by Him; the New Church from Him is meant by "new heavens and a new earth;" by "new heavens" an internal church, and by "a new earth" an external church; that Divine truth and its quality shall endure is signified by "your seed and your name shall stand;" "seed" signifying Divine truth, which also is the truth of doctrine from the Word, and "name" signifying its quality. (That "name" signifies the quality of a thing and of a state, may be seen above, n. 148)

[11] In David:

Thou hast founded the earth, and the heavens are the work of Thy hands; they shall perish, and Thou shalt stand; they shall all wax old like garments, like a vesture shalt Thou change them, and they shall be changed; but Thou art the same, and Thy years shall have no end; the sons of Thy servants shall dwell, and their seed shall be established before Thee (Psalms 102:25-28).

"The earth" which God formed, and "the heavens the work of His hands," which shall perish, have a similar signification as "the former earth and the former heaven" that passed away (in Revelation 21:1; about which, see there); and as the face of the earth and heavens in the spiritual world will be altogether changed at the day of the Last Judgment, and there will be a new earth and new heavens in place of the former, it is said "they shall all wax old like garments, like a vesture shalt Thou change them, and they shall be changed;" they are likened to garments because garments signify external truths, such as those had who were in the former heavens and the former earth, which were not permanent because they were not in internal truths. The state of Divine truth that shall endure from the Lord to eternity is signified by "Thou shalt stand," and "Thou art the same, and Thy years shall have no end;" "the years of God" signifying the states of Divine truth. "The sons of Thy servants shall dwell, and their seed shall be established before Thee," signifies that angels and men, who are recipients of Divine truth, shall have eternal life, and that truths of doctrine shall endure with them to eternity; "the sons of the servants of God" meaning angels and men who are recipients of Divine truth, and "their seed" meaning truths of doctrine.

[12] In the same:

A seed that shall serve Him shall be counted to the Lord for a generation (Psalms 22:30).

This also is said of the Lord; and "the seed that shall serve Him" means those who are in the truths of doctrine from the Word; and "it shall be counted to the Lord for a generation" signifies that they shall be His to eternity; "to be counted" signifying to be arranged and disposed in order, here to be numbered with or added to, thus to be His.

[13] In many passages in the Word mention is made of "the seed of Abraham," "of Isaac," and "of Jacob," likewise of "the seed of Israel," and in the historical sense of the letter their posterity is meant; but in the spiritual sense Divine truth and the truth of doctrine from the Word are meant, for the reason that Abraham, Isaac, Jacob, and Israel, mean in that sense the Lord, as can be seen from passages in the Word where they are mentioned; as where it is said:

That they shall come from the east and from the west, and shall recline with Abraham, Isaac, and Jacob, in the kingdom of the heavens (Matthew 8:11);

which means the enjoyment of celestial good from the Lord. So also elsewhere. And as the Lord is meant by them in the internal sense, "their seed" signifies Divine truth which is from the Lord, and thus also the truth of doctrine from the Word; as in these passages. In Moses:

Jehovah said to Abram, All the land which thou seest, to thee will I give it and to thy seed forever; and I will make thy seed as the dust of the earth (Genesis 13:15, 16).

Look up towards the heavens and number the stars, so shall thy seed be (Genesis 15:5).

In thy seed shall all the nations be blessed (Genesis 22:18).

To Isaac:

To thee and to thy seed will I give all these lands; and I will multiply thy seed as the stars of heaven; and in thy seed shall all the nations of the earth be blessed (Genesis 26:3-5).

To Jacob:

Unto thy seed after thee will I give this land (Genesis 35:12).

The land given to Abraham, to Isaac, and to Jacob, and to their seed after them (Deuteronomy 1:8).

The seed of your fathers, Abraham, Isaac, and Jacob (Deuteronomy 4:37; 10:15; 11:9).

Since, as has been said, the Lord is meant by "Abraham," "Isaac," and "Jacob;" by "Abraham" the Lord in reference to the celestial Divine of the church; by "Isaac" in reference to the spiritual Divine of the church, and by "Jacob" in reference to the natural Divine of the church, so their "seed" signifies Divine truth proceeding from the Lord; "the seed of Abraham" signifying celestial Divine truth; "the seed of Isaac" spiritual Divine truth, and "the seed of Jacob" natural Divine truth; consequently those also are meant who are in Divine truth from the Lord. But the "land which the Lord will give to them" means the church which is in Divine truth from Him; and thence it may be known what is signified by "in their seed shall all nations be blessed;" for they could not be blessed in their posterity, namely, in the Jewish and Israelitish nation, but they were to be blessed in the Lord and from the Lord by the reception of Divine truth from Him.

[14] That "the seed of Abraham" does not mean the Jews is evident from the Lord's words in John:

The Jews answered, We are Abraham's seed, and have never been servants to any man. Jesus answered, I know that ye are Abraham's seed; yet ye seek to kill Me, because My word hath no place in you; ye are of your father the devil (John 8:33, 34, 37, 44).

From this it is evident that the Jews are not meant by "the seed of Abraham," but that "Abraham" means the Lord, and "the seed of Abraham" Divine truth from the Lord, which is the Word; for it is said, "I know that ye are Abraham's seed; yet ye seek to kill Me, because My word hath no place in you." The Lord's saying "I know that ye are Abraham's seed" signifies that He knew that the truth of the church, which is the Word, was with them; but that they nevertheless rejected the Lord is signified by "ye seek to kill Me;" and that they were not in Divine truths from the Lord is signified by "because My word hath no place in you;" that there was with them nothing but evil and falsity therefrom is signified by "ye are of your father the devil, and the truth is not in him;" and afterwards, "when he speaketh a lie he speaketh from his own;" "lie" signifying Divine truth, or the Word, adulterated. The Lord said "I know that ye are Abraham's seed" for the further reason that "Judah" signifies the Lord in reference to the Word (as may be seen above, n. 119, 433).

[15] In David:

He will make them to fall in the wilderness, and will make their seed to fall among the nations and will scatter them in the lands (Psalms 106:26, 27).

"To make their seed to fall among the nations and to scatter them in the lands" signifies that Divine truth would perish with them by evils and falsities. "The seed of Israel" has a similar signification in these passages:

Thou Israel My servant, Jacob whom I have chosen, the seed of Abraham My friend, whom I have taken hold of from the ends of the earth (Isaiah 41:8, 9).

I will pour out My spirit upon the seed of Israel and Jacob, and My blessing upon their offspring (Isaiah 44:3).

In Jehovah all the seed of Israel shall be justified, and shall glory (Isaiah 45:25).

Jehovah who brought up and who brought back the seed of the house of Israel out of the land ² towards the north, and out of all the lands whither I have driven them, that they may dwell upon their own land (Jeremiah 23:8).

In the highest sense "Israel" means the Lord in relation to the internal of the church, therefore "his seed" similarly signifies the Divine truth that is with those who are of the church that is signified by "Israel." "Israel" means the church with those who are interiorly natural, and have truths therein from a spiritual origin. For this reason "Israel" signifies the church that is spiritual-natural.

[16] Since "David" in the Word means the Lord in reference to royalty, and the Lord's royalty means Divine truth in the church, so his "seed" means those who are in the truths of the church from the Word, who are called "the sons of the king" and "the sons of the kingdom;" it means also that Divine truth is with them, as in the following passages:

As the host of the heavens shall not be numbered, nor the sand of the sea measured, so will I multiply the seed of David and the Levites My ministers (Jeremiah 33:22).

I have made a covenant with My chosen, I have sworn to David My servant, Even to eternity will I establish thy seed, and will build up thy throne to generation and generation. I will set his seed forever, and his throne as the days of the heavens. His seed shall be to eternity, and his throne as the sun before Me (Psalms 89:3, 4, 29, 36).

That "David" means in the Word the Lord in reference to royalty, which is Divine truth in the Lord's spiritual kingdom, may be seen above (n. 205); therefore "his seed" signifies that Divine truth with those who are in truths from good, thus also who are in the truths of doctrine from the Word; for truths of doctrine from the Word, or the truths of the Word, are all from good; and as these are meant by "the seed of David," so in an abstract sense the truth of the Word or the truth of the doctrine from the Word is meant by it. That "the seed of David" does not mean his posterity anyone can see, for it is said that "his seed shall be multiplied as the host of the heavens and the sand of the sea," and that "it shall be established and set to eternity," also that "his throne shall be built up to generation and generation," and "shall be as the days of the heavens," and "as the sun," which cannot at all be said of the seed of David, that is, of his posterity and of his throne, for where now are his seed and throne to be found? But all these things harmonize when "David" is taken to mean the Lord, "his throne" heaven and the church, and "his seed" the truth of heaven and of the church.

[17] In Jeremiah:

If I shall not have set My covenant of day and night, the statutes of heaven and of earth, I will also reject the seed of Jacob and of David My servant, that I will not take of his seed to be rulers over the seed of Abraham, Isaac, and Jacob; and I will cause their captivity to return, and will have compassion on them (Jeremiah 33:25, 26).

In the same:

Jehovah said, who giveth the sun for a light by day, the statutes of the moon and stars for a light by night. If these statutes shall remove from before Me, the seed of Israel also shall cease from being a nation before Me all the days (Jeremiah 31:35, 36).

In these passages, again, "the seed of Jacob" and of "David," likewise "the seed of Israel," mean those who are in Divine truths; but "the seed of Jacob" means those who are in natural Divine truth, "David" those who are in spiritual Divine truth, and "Israel" those who are in natural-spiritual Divine truth, which is mediate between natural Divine truth and spiritual Divine truth. For there are degrees of Divine truth, as there are degrees of its reception in the three heavens by the angels and in the church. "The covenant of day and night, and the statutes of heaven and earth," signifying the conjunction of the Lord with those who are in Divine truths in the heavens, and with those who are in Divine truths on the earth, "covenant" signifying conjunction, and "statutes" the laws of conjunction, which are also the laws of order, and the laws of order are Divine truths; while "day" signifies such light of truth as the angels in the heavens have; and "night" such light of truth as men on the earth have, likewise such light of truth as those have who are in the heavens and on the earth under the Lord as a moon; therefore it is added, "who giveth the sun for a light by day, and the statutes of the moon and stars for a light by night." But here "the seed of Abraham, Isaac, and Jacob," mean all who are of the Lord's church, in every degree; of these and of the seed of Jacob and David it is said that if they acknowledge not the Lord, and receive not Divine truth from Him, the Lord will not reign over them.

[18] In the same:

No one of his seed shall prosper who sitteth upon the throne of David and ruleth anymore in Judah (Jeremiah 22:30).

This is said of Coniah, king of Judah, who is here called "a despised and worthless idol," and it is said of him:

That he and his seed shall be taken away and cast unto the earth (verse 28).

This king has a similar signification as Satan, and "his seed" signifies infernal falsity; that this shall not rule in the Lord's church, in which is celestial Divine truth, is signified by "no one of his seed shall sit upon the throne of David or shall rule anymore in Judah;" "Judah" here meaning the celestial church in which the Lord reigns.

[19] As "David" represented the Lord's royalty, so "Aaron" represented his priesthood; therefore "the seed of Aaron" means those who are in the affection of genuine truth which is from celestial good. Because of this representation this statute was given for Aaron:

The high priest shall not take a widow, or one divorced, or one polluted, a harlot, but he shall take a virgin of his own people to wife, lest he profane his seed among his people; I Jehovah do sanctify him (Leviticus 21:14, 15).

As "man and wife" in the Word in its spiritual sense signify the understanding of truth and the will of good, and as thought is of the understanding and affection is of the will, so "man and wife" also signify the thought of truth and the affection of good, likewise truth and good. Thence it is clear what is signified by a "widow," by "one divorced," and by "one polluted" and "a harlot;" "a widow" signifies good without truth, because left by truth, which is the man; "one divorced" signifies good rejected by truth, thus discordant good; and "one polluted, a harlot," signifies good adulterated by falsities, which is no longer good but evil. Because of this signification of these women the high priest was forbidden to take any of them to wife, because he represented the Lord in reference to the priesthood, which signified the Divine good. And as a "virgin" signifies the will or affection of genuine truth, and genuine truth makes one with and is in harmony with Divine good, and these two are conjoined in heaven and in the church, and their conjunction is called the heavenly marriage, therefore it was required that the high priest should take a virgin to wife. And as the truth of doctrine is born of this marriage, while the falsity of doctrine is born of a marriage with such as are signified by "a widow," "one divorced," and "one polluted, a harlot," it is said, "lest he profane his seed among his peoples," "seed" signifying the genuine truth of doctrine, and thus also the doctrine of genuine truth from the good of celestial love, and "his peoples" signifying those who are of the church in which there is the doctrine of genuine truth from the Word. Also as this was a representative of the heavenly marriage, which is the marriage of the Lord with the church, therefore it is said, "I Jehovah do sanctify him."

[20] Since the high priest represented the Lord in reference to Divine good, and his "seed" signified Divine truth, which is the same as the genuine truth of doctrine, it was also made a statute:

That no man a stranger, who was not of the seed of Aaron, shall come near to burn incense before Jehovah (Numbers 16:40).

"A man a stranger" signifies the falsity of doctrine, and "burning incense" signifies worship from spiritual good, which in its essence is genuine truth; and "the seed of the high priest" signifies Divine truth from a celestial origin; therefore it was decreed by law that no stranger who was not of the seed of Aaron should burn incense in the Tent of meeting before Jehovah.

[21] When it is known what of heaven and the church was represented also by other persons mentioned in the Word, what is signified by "their seed" will also be known, as by the seed of Noah, Ephraim, and Caleb, in the following passages. Of Noah:

I establish My covenant with you and with your seed after you (Genesis 9:9).

Israel said of Ephraim:

His seed shall be the fullness of the earth ³ (Genesis 48:19).

And Jehovah said of Caleb:

His seed shall inherit the earth (Numbers 14:24).

What "Noah" and "Ephraim" represented and signified has been explained in the Arcana Coelestia. But "Caleb" represented those who are to be introduced into the church; therefore their "seed" signifies the truth of the doctrine of the church.

[22] The "seed of the field" has a similar signification as the "seed of man," because a "field," the same as "man," signifies the church; for this reason the terms "seed" and also "sowing" are in some passages applied to the people of the earth the same as they are applied to a field, as in the following. In Jeremiah:

I had planted thee a noble vine, a seed of truth; how art thou turned into branches of a strange vine unto Me! (Jeremiah 2:21).

In David:

Their fruit will I ⁴ destroy from the earth, and their seed from the sons of man (Psalms 21:10).

In Hosea:

I will sow Israel unto Me in the earth (Hosea 2:23).

In Zechariah:

I will sow Judah and Joseph among the peoples, and they shall remember Me in remote places (Zechariah 10:9).

In Ezekiel:

I will look again to you, that ye may be tilled and sown; then will I multiply man upon you, all the house of Israel, the whole of it (Ezekiel 36:9).

In Jeremiah:

Behold the days shall come in which I will sow the house of Israel and the house of Judah with the seed of man and with the seed of beast (Jeremiah 31:27).

In Matthew:

The seed sown are the sons of the kingdom (Matthew 13:38).

But it is not necessary to show here that the seed of the field has a similar meaning as the seed of man, for here only what is signified by "the seed of the woman" is what is to be explained and confirmed from the Word.

[23] Since "seed" signifies the truth of doctrine from the Word, and in the highest sense Divine truth, so in the contrary sense "seed" signifies the falsity of doctrine and infernal falsity. As in Isaiah:

Draw near hither, ye sons of the sorceress, ye seed of the adulterer, and thou that hast ⁵ committed whoredom. Against whom do ye sport yourselves, against whom do ye make wide the mouth and lengthen the tongue? Are ye not children of transgression, the seed of a lie? (Isaiah 57:3, 4)

"The sons of the sorceress and the seed of an adulterer" signify falsities from the Word when it has been falsified and adulterated, "the sons of the sorceress" meaning the falsities from the Word falsified, and "the seed of an adulterer," falsities from the Word adulterated. The Word is said to be falsified when its truths are perverted, and to be adulterated when its goods are perverted, as also when truths are applied to the loves of self. "Children of transgression and seed of a lie" signify falsities flowing from such prior falsities. "To sport themselves" signifies to take delight in things falsified; "to make wide the mouth" signifies delight in the thought therefrom; and "to lengthen the tongue" delight in teaching and propagating such falsities.

[24] In Isaiah:

Woe to the sinful nation, a people heavy with iniquity, a seed of evil-doers, sons that are corrupters; they have forsaken Jehovah, they have provoked the Holy One of Israel, they have estranged themselves backwards (Isaiah 1:4).

"The sinful nation" signifies those who are in evils, and "a people heavy with iniquity" those who are in the falsities therefrom, for "nation" is predicated in the Word of evils, and "people" of falsities (See above, 331, 625). The falsity of those who are in evils is signified by "a seed of evildoers," and the falsities of those who are in the falsities from that evil are signified by "sons that are corrupters." (That "sons" signify those who are in truths, and in the contrary sense those who are in falsities, and in an abstract sense truths and falsities, may be seen above, n. 724 "They have forsaken Jehovah and have provoked the Holy One of Israel" signifies that they have rejected Divine good and Divine truth; "Jehovah" meaning the Lord in relation to Divine good, and "the Holy One of Israel," the Lord in relation to Divine truth; "their estranging themselves backwards" signifies that they wholly departed from good and truth, and went away to infernal evil and falsity, for those in the spiritual world who are in evils and falsities turn themselves backward from the Lord (See in the work on Heaven and Hell, n. 123). In the same:

Thou shalt not be joined with them in the sepulcher, for thou hast corrupted thy land, thou hast slain thy people; the seed of the evil shall not be named forever (Isaiah 14:20).

This is said of Lucifer, by whom Babylon is meant; and "the seed of the evil which shall not be named forever" signifies the direful falsity of evil which is from hell. (The rest may be seen explained above, n. 589, 659, 697)

[25] In Moses:

He that hath given of his seed to Molech dying shall die, the people of the land shall stone him with stones. I will set My faces against that man, and I will cut him off from the midst of his people, because he hath given of his seed to Molech, to defile My sanctuary and to profane the name of My holiness (Leviticus 20:3; Leviticus 18:21).

"To give of his seed to Molech" signifies to destroy the truth of the Word and of the doctrine of the church therefrom, by application to the filthy loves of the body, as murders, hatreds, revenges, adulteries, and the like, which leads to the acceptance of infernal falsities instead of things Divine; such falsities are signified by "the seed given to Molech." Molech was the god of the sons of Ammon (1 Kings 11:7); and was set up in the valley of Hinnom, which was called Topheth, where they burned up their sons and daughters (2 Kings 23:10); the above mentioned loves are signified by that fire; and as "seed given to Molech" signifies such infernal falsity, and stoning was the punishment of death for the injury and destruction of the truth of the Word and of doctrine therefrom, it is said that the man that "hath given of his seed to Molech dying shall die, and the people of the land shall stone him with stones." (That stoning was the punishment for injuring or destroying truth may be seen above, n. 655.) That such falsity is destructive of every good of the Word and of the church is signified by "I will set My faces against that man, and I will cut him off from the midst of his people, because he hath defiled My sanctuary and profaned the name of My holiness," "sanctuary" signifying the truth of heaven and the church, and "the name of holiness" all that it is. From the passages quoted it can now be seen that "seed" means in the highest sense Divine truth which is from the Lord, and thence the truth of the Word and of the doctrine of the church which is from the Word; while in the evil sense it means infernal falsity which is the opposite of that truth.

Footnotes: