ადამიანებთან საერთო ტენდენციაა სხვა ადამიანების მიმართ უარყოფითი განსჯა. საშუალო სკოლებში ეს ტენდენცია კლიშეებში ჩანს. რამდენიმე პოპულარული ბავშვი ჯგუფში შედის და თანდათანობით იწყებს აზრს, რომ სხვებზე უკეთესია, რადგან მათ უკეთესები მოსწონთ. ბავშვები, რომლებიც "არ არიან", შეიძლება იქცეს საცოდავად, ზიზღით, ან თუნდაც სასტიკი ხუმრობით. ამ გზით ან კლიკზე სხვისი დაქვემდებარებული განაჩენი გამოდის სხვებზე, როგორც ადამიანთა უფრო დაბალი დონის.

სხვებისადმი განწყობის იგივე ტენდენცია სხვადასხვა რელიგიაშიც ჩანს. ზოგი რელიგიური ჯგუფი იმდენად ეგოისტური ხდება, რომ მათ სჯერათ, რომ ვერავინ განსხვავებულ რწმენას ვერ შეძლებს სამოთხეში. უკიდურეს შემთხვევაში, ამგვარი დამოკიდებულება ბევრად უფრო სასტიკია, ვიდრე თოჯინების თინეიჯერული კლიშეები.

ბიბლიის სწავლებები ამის საპირისპიროა. დასაწყისისთვის, ღვთის სიტყვა გვეუბნება, რომ ჩვენ არ უნდა დავასახელოთ ხალხი, როგორც "შენახული" ან "ცოდვილი". თქვა იესომ

"ნუ განსაჯეთ, რომ არ გაამართლოთ. რატომ უყურებთ ნაკვერს ძმის თვალში, მაგრამ თვლით არ ჩათვლით?" (მათე7:1, 3)

მოწაფე ჯეიმსმა ასე თქვა: "არის ერთი კანონმდებელი, რომელსაც შეუძლია გადარჩენა და განადგურება. ვინ ხარ შენ, ვინ განსაჯე?" (იაკობი4:1)

როდესაც უფალი დედამიწაზე იყო, მოსამართლეთა დამოკიდებულება ჭარბობდა ეკლესიის ლიდერებს შორის. ბევრი ფიქრობდა, რომ როდესაც მესია მოვიდოდა, ის იხსნიდა იუდეველებს და არა სხვებს. როდესაც მოვიდა იესო, მათ დაგმეს იგი, რადგანაც არა ებრაელები და იუდეველები ერთობოდნენ.

იესო იმედგაცრუებული იყო ამგვარი დამოკიდებულებისგან. ერთხელ ის საუბრობდა ზოგიერთ ხალხთან, რომლებიც "საკუთარ თავს ენდობოდნენ", რომ ისინი გადარჩნენ, სხვები კი არა. მან მათ ორი ლოცვის განხილვა სთხოვა: "ღმერთო, მადლობას ვუხდი, რომ მე სხვა კაცები არ ვარ" და "ღმერთო, შემიწყალე მე, ცოდვილი!" იესომ შეაქო ადამიანი, ვინც თვლიდა რომ ცოდვილია. (ლუკა18:9-14)

სჯობს საკუთარ თავს ცოდვილზე იფიქროთ, ვიდრე იფიქროთ, რომ გადარჩენილი ხართ.

თქვენ შეიძლება გახსოვდეთ კარგი სამარიელის იგავიც, რომელიც გზაჯვარედინზე დაეხმარა დაჭრილის დასახმარებლად. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სამარიელს "არასწორი" რწმენა ჰქონდა (ებრაული თვალსაზრისით), იესომ თქვა, რომ სამარიელს უნდა უყვარდეს, როგორც მეზობელი, რადგან ის კარგი ადამიანი იყო. სინამდვილეში, მან თქვა, რომ ადამიანი, ვისაც სურს საუკუნო სიცოცხლე, უნდა იყოს ასეთი სამარიელი (ლუკა10:29-37), მიუხედავად იმისა, რომ სამარიელი არც ქრისტიანი იყო და არც ებრაელი. იესომ დაინახა - და ხედავს - რა არის ადამიანის გულში, არა მხოლოდ ის, რასაც ეკლესია ეკუთვნის.

ბიბლია ნათლად ამბობს, რომ ეს ადამიანი ცხოვრობს და არა მხოლოდ ის, რისიც სჯერა, განსაზღვრავს თუ არა იგი სამოთხეში. იესომ თქვა: "ყველას, ვინც მე მეუბნება," უფალო, უფალო, "არ შევა ცათა სასუფეველში, არამედ ის, ვინც ასრულებს ჩემი მამაჩემის ნებას ცაში." (მათე7:21)

ისევ და ისევ, "მან დააჯილდოვა ყველას თავისი ნამუშევრების მიხედვით". (მათე16:27)

"ისინი, ვინც გააკეთეს სიკეთე," ამბობს ის, წავა "სიცოცხლის აღდგომამდე და მათ, ვინც ბოროტება ჩაიდინა, განაჩენის აღდგომამდე." (იოანე5:29)

ვინაიდან ადამიანის სიცოცხლე და არა მხოლოდ მისი რწმენა განსაზღვრავს მის მარადიულ ლოტს, იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ ბევრი ქრისტიანი არ იხსნებოდა, რადგან ისინი ცხოვრობდნენ ბოროტი ცხოვრებით.

"ბევრი იმ დღეს მეტყვის ჩემზე:" უფალო, უფალო, ხომ არ გვითქვამს შენს სახელით წინასწარმეტყველები, არ გამოგვყარეს დემონები შენი სახელით და მრავალი საოცრება გავაკეთე შენი სახელით? " შემდეგ კი მე ვუცხადებ მათ: ”მე არასოდეს გიცნობდით: დაშორდით ჩემგან, თქვენ, ვინც იმოქმედეთ უკანონობა!” ”(მათე27:22-23, ლუკა13:25-27)

ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, თუ რატომ შეიძლება არაქრისტიანული გადარჩენა, არის ის, რომ მას შეუძლია მოყვასის სიყვარული. ვინც გულწრფელად უყვარს თავისი მეზობელი, ასევე უყვარს ქრისტე, თუმც შეიძლება მან ეს არ გააცნობიეროს. იესომ თქვა: "რამდენადაც ამ ძმაკაცთაგან ერთ-ერთი ყველაზე ნაკლებად მსახურობდით, თქვენ ეს გააკეთეთ ჩემთვის". (მათე25:40)

იესოსადმი რწმენა, მოყვასისადმი სიყვარულის გარეშე, უაზროა.

"მიუხედავად იმისა, რომ მე მაქვს მთელი რწმენა, რათა მთები გავშალო, მაგრამ სიყვარული არ მაქვს. მე არაფერი ვარ." (1 კორინთელთა13:2)

მეორეს მხრივ, ნამდვილი სიყვარული არის იმის ნიშანი, რომ ადამიანი იცნობს უფალს თავის გულში, მიუხედავად რელიგიისა, რომელსაც ის გარეგნულად ასწავლის.

"სიყვარულს სჯერა ყოველივე." (1 კორინთელთა13:7)

"ის, ვინც სიკეთეს აკეთებს, არის ღმერთი, მაგრამ ის, ვინც ბოროტებას აკეთებს, არ უნახავს ღმერთი." (3 იოანე1:11)

"გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგან სიყვარული ღვთისაა. და ყველას, ვინც უყვარს, ღვთისგან იბადება და იცნობს ღმერთი. (1 იოანე4:7-11)

Შემაჯამებელი:

ზოგი ქრისტიანული ეკლესია ამას ასწავლის: მხოლოდ ქრისტიანები არიან გადარჩენილი.

რას ამბობს ბიბლია სინამდვილეში (და რას ასწავლის ახალი ქრისტიანული ეკლესია): ყველა რელიგიისგან კარგი ხალხია შენახული.

ზოგიერთი ცნობა ახალი ქრისტიანული ეკლესიის სწავლებების შესახებ: სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ318-328, ღვთიური სწავლება326

ნახმარი ჯონ ოდნერის ნებართვით, ამ ძალიან სასარგებლო საიტის ავტორია: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html

326. მაგრამ ეს წინადადებები განხილულ დამტკიცებული იქნება ცალ ცალკე. პირველი ის რომ ღმერთს აღიარება ქმნის ღერთს შესახბემას ადამიანთან და ადამიანისა ღერთთან და ღმერთს უარყფა კი განცალკევებას. ზოგიერთს შეუძია იფიქროს რომ ის ვინც ღერთს არ არღიარებს შეიძლება ასევე გადარჩენილნი იყონ ისევე როგორც მორწმუნენნი რომლებიც ეწწვიან წესიერ ცხოვრებას ისინი ამბობენ:” რას აკეთებს აღიარება, ნუთუ ის მხოლოდ და მხოლოდ აზრი არ არის? განა უფრო ადვილად არ ვაღიარებ როცა ნამდვილად გავიგებ რომ არის ღერთი? მე გამიგია ამის შესახბე მაგრამ მე იგი არ მინახავს; გააკეთს ის რომ მე ის დავინახო და მე ვიწამებ მას. ” ასე ამბობენ ძალიან ბევრნი მათ შორის ისნი ვინც უარყოფს ღერთს როცა მათ უფლება ეძლვათ იმსჯელონ ადამიანთან ვინც ღმერთს აღიარებს. მაგრამ ღმერთის აღიარება რომ ახამებს, მისი უარყოფა კი აცალკევებს ახსნილ იქნება ზოგიერთ საბუთთ რომელიც მე შევიცანი სულიერ სამყასროში. იქ, როცა ვიმე გაიფიქრებს და მოინდომებს მასთან ლაპარაკს, მაშნ ის სხვა იქვე იქნება; იქ ეს ასეა და სხვაგვარად არ არის; მიზეზი ამისა ისაა, რომ სულიერ სამყაროში არ არსეობბს მანძილი როგორ ბუნებრივიში მაგრამ არის მხოლოდ მანძილის მოჩვენებითობა. მეორე ის რომ რადგან ფიქრს, სხვსი გაცნობისა, წარმოქმნის ყოფნ, სიყვაურლი, სხვის მიმართ გარკვეულ გრძნობას წარმოქმნის შეხამება, საიდნაც წარმოიქმენბა ის რომ ორნი დადიან ერთად მეგობრულად საუბრობენ ცხოვრობენ ერთ სახლში ან ერთ საზოგადოებაშ, ხვდებიან ერთმანეტს ხშირად და უწევენ ურთერთდახმარებას. პირიქითაც ხდება როცა ერთს არ უყვარს მეორე და უფრო მეტიც ეზიზღება ის ის მას ვერ ხედავს, არ მიდის მასთან და ისინი იქ დაშორებულნი არიან იმდენად რამდენადაც ძლიაერია უსიყვარულობა ანდა სიძლვილი, და ისეც ხდება რომ თუკი ერთ ესწრება და მეორეს ახსენდება თავისი სიძულვილი ის ხდება უხილავი. ამ ამგალთებიდან შეგვიძლია დავინახოთ საიდანაა ყოფნა და საიდანაა შეხამება სულიერ სამყაროში ანუ რომ ყოფნა წარმოიქმნება სხვისი მოგონებით და მისი ნახვის სურვილით, ხოლო შეხამება გრძნობისგან რომელიც სიყვარულისთვისაა ნიშნანდობლივი, იგივე ემართება ყვეალფერს ადამიანის სულში, ეს უთვალავია და შეხამებადი და ერთად გრძნობით ანდა იმმის მიხედვით ერთს როგორ უყვარს მეორე. ეს შეხამება არის სულიერი შეხამება თავისი მსგავსი როგორც საერთ ისე ნაწილებით; ეს სულიერი შეხამება დასაბამს იღებს ღმერთის შეხამებიდან სულიერ სამყაროსთან, საერთოდ და ნაწილობრივაც; აქედან ცხადია რომ ვინნც რამდენად იცის ღმერთი და ფიქრობს მასზე ცოდნით იმდენად ეხამება ღმერთ მას; და პირიქით ვინც რამდენად არ იცის ღმერთი ღერთ იმდენად არ არის და ვინც რამდენად უარყოფს მას იმდენად ის განცალკევებულია მისგან. შეხამება წამოქმნის იმას რომ ღმერთი ადამიანის სახეს აბრუნებს თავისკენ და მიმართავს მას; ამტომა ყველა ზეციური ანგელოზი სახით მიმართულია ზღერთისკენ როგორც მზისკენ და ყველა ჯოჯოხეთური სული ატრიალებს თავს მისგან. ამ განმარტებებიდან ნათლად ჩანს რა წარმოქმნის ღმერთს აღიარებას და რა წარმოქმნილსს მის უარყოფას. ამქვეყნად ღმერთის უარმყოფელი უარყოფს მას სიკვდილის შემდეგაც და ისინი ხდებიან ორგანიზმები იგივე როგორ ც ზემოთ იყო აღწერილი (319) ორგანიზაცია კი მქვეყნად მოწყობილი რჩება სამუდამოდ. მეორეც ის რომ ყველა აღიარებს ღმერთს და შეეხამება მას თავისი სიცოცხლის სიეკთით. ყველა ვინც რაიმე იცის რელიგიაზე, შეუძლია იცოდეს ღმერთც, მათ ასევე შეუძლიათ ლაპარკი ღმერთზე ცოდნით ანდა მეხსიერებით და ზოგიერთს ფიქრიც კიშეუძია ღერთზე შეგნებით; მაგრამ თუკი ადმიანი არ ცხოვრობს კარგად, ეს ყველაფერი წარმოშობს მხოლოდ ყოფნას, რადგან მიუხედავად ამისა მას შეუძი ზურგი აქციოს ღერთს და შებრუნდეს ჯოჯოხეთისკენ რაც ხდება კიდეც თუკი წესივრად არ ცხოვრობს. მაგრამ ღერთის გულით აღიარება შეუძლიათ მხოლოდ მათ ვინც აკრგად ცხოვრობს, უფალი, მათი ცხოვრების სიკეთის მხედვიდვით, მათ ხელს აღებინებს ჯოჯოხეთძე და აბრუნებს თავისკენ ომიტომ რომ მხოლოდ ასეთებს უყვართ ღერთი რადგან უყვართ ღვთაებრივი ღმერთდან გამომდინარე, მათი კეთებით; ღღერთდან გამოსული ღვთაებრივი არის მისი ცნებების კანონები; მისი ღვტაებრივი არის ღერთ იმიტომ რომ ის თთნ არის გამომავალი თავისი ღვთაებერივი და ამაშია ღერთის მიმართ სიყვარული. ამიტომაც ამბობს ღერთი: “ვისაც აქვს ჩემ მცნებები დაიცავს მათ, მას ვუყვარვარ მე, ხოლო ვისაც მე ვუყვარვარ შეიყვარებს მას მმა ჩემი; ვისაც არ ვუყვარვარ არ იცავს ჩემს სიტყვებს” (იოანე 14:21, 24). ამ მიზეზითაა ათ მცნების ორი ფიცარი სჯულისა: ერთ ღმერთსთვის მეორე ადამიანისთვის; უფალი მუდმივად მოქმედებს რომ ადმაიანმა მიღოს ის, რაც ღმერთის სჯულის ფიცარზეა, მაგრამ თუკი ადამიანი არ აკეთებს იმას რაც ადამიანის სჯულის ფიცარზეა მაშინ ის ვერ ღებულობს იმის გულითად აღიარებას, რც ღერთის სჯულის ფიცარზეა, ხოლო არ მიღებით ის მიერთებული არ არის ამიტომაც ეს ორი სჯულის ფიცარი წარმოადგენს ერთს და იწოდებიან კავშირის სჯულის ფიცრად; კავშირი ნიშნავს გაერთიანებას. ყველა აღიარებს ღმერთს და უერთდება მას თავისი სიცოცხლის სიკეთთ იმიტომ რომ სიცოცხლის სიკეთე მსგავსია სიკეთსა რომელიც ღერთშია და მაშასადამე რომელიც ღერთიდანაა; როცა ადმაიანი ცხოვრების სიეკთეშია მაშინ შეერთება ხდება. პირიქითაა ცხოვრების ბოროტების შემთხვევვაში ეს ბოროტება უკუაგდებს უფალს. მესამეც ის რომ ცხოვრების სიკეთე, ანუ კარგი ცხოვრება – ესაა ბოროტებისათვის თავის არიდება იმიტომ რომ ეს ეწინააღმდეგება რელიგიას დ მაშასადამე ღერთს. ამაში რომაა ცხოვრების სიეკთე ანუ კარგი ცცხოვრება, კარგად იყო ნაჩვენები ტრაქტატში ცხოვრების სწავლება ახალი იერუსალიმისათვის თაბვიდან ბოლომდე. მხოლოდ აი რას დავუმატებ: თუკოი შენ აკეთებ სიკეთეს მთელი სისრულით მაგალითად აშენებ ტაძრებს რთავ მათ და ავსებ საჩუქრებით, თუკი საკუთარ თავზე იღებს საავადმყოფოსხარჯებსდა თავშესაფრებს, თუკი ყოველდღე გაასცემ მოწყალებას, თუკი ეხმარები ქვრივებს და ობლებს თუკი ესწრები ღვთსმსახურებებს, თუკი ამ საქმეებზე ფიქრობ ლაპარაკობ და ქადდაგებ თთქოსდა გულიდან და ამავდროულად თავს არ არიდებ ბოროტებას როგორც ღერთის საწინააღმდეგო ცოდვას, მაშინ მთელი ეს სიკეთე არ არის სიკეთე ის პირმოთნეობაა, და პატივისათვის გაკეთებული რადგან მაშში შნაგანდ ბორროტებაა რადგან თთოეულის სიცოცხლე ყველაფერში და თითეულში მისი საქმიდანაა. აქედან ცხადია რომ ბოროტებისათვის თავის არიდება, ოიმიტომ რომ ეს რელიგიას ეწინააღმდეგება და ასეთნარირად ღმერთსაც ეს კარგი ცხოვრებაა. მეოთხეც ის რომ ესაა ყველა რელიგიაში საერთო, რომლითაც თთეულს შეუძია გადარჩენილი იყოს. ღმერთს აღარება და ბოროტებაზე უარის თქმა იმიტომ რომ ეს ღმერთის წინააღმდეგაა ორი პუნქტია, რომლითაც რელიგია არის რელიგია თუკი ერთ ერთი აკლია არ შეიძლება ითქვას რომ ეს რელიგიაა; რადგან ღერთს აღარება და ბოროტების კეთება – წინააღმდეგობრივობაა; ასევე სიკეთის კეტება ღმერთს არ აღიარებით; ერთი არ არსებობს მეორის გარეშე, ღვთს ნებით გამზადებული იყო რომ თთქმის ყველგან იყო რელიგია და რომ ყველა რელიგიაში იყოს ეს ორი პუნქტი ასევე უფლის მიერაა გაკეთებული, რომ ვინც აღიარებს ღმერთს და არ აკეთებს ბოროტებას იმიტომ რომ ეს ღმერთს წინააღმდეგაა აქვს დგილი ზეცაში; რადგან ზეცა მთიანად წარმოადგენს ადამიანის მსგავსს რომლის სიცოცხლე და სული არის ღერთი; ამ ზეციურ ადამიანში არის ყველაფერი ის რაც ბუნებრივ ადამიანში იმ განსხვევბით როგორც არსებობს ზეციურსა და ბუნებრივს შორის. ცნობილია რომ ადამიანში არამარტო ორგანოები, რომელბიც შედგენილია სისხძარღვებითა და ნერვიულიი ბოჭკოებით, არამედ ასევე: კანი, აპკი, ძაღვები, ხრტილები, ძვლები, თირკმელები და კბილები: ეს ორგანოები სასიცოცხლოა მაგრამ ნაკლები დონით ვიდრე ის ორგანოები რომლებსაც ისინი აკავშირებენ, ფარავენ და საყრდენად ემსახურებიან. ზეციური ადამიანი რომელიც არის სასუფეველი, არ შეიძლება შედგენილი იყოს ერთი რელიგიის ადმიანებით, მაგრამ საჭიროა რომ ის შედგენილი იყოს ყელა რელიგიის ადამიანებით, ამიტომაც ყველს ვინც სიცოცხლეში იყენებდა ეკლესიის ამ ორ პნქტს აქვს ადგილიზ ეციურ ადამიანში ანუ სასუფეველში და ტკებება თავისი შესაბამისი სიკეთით; მაგრამ ამის შესახებ დაწვრილებით იყო ლაპარაკი ზემოთ (254). ეს ორი პუნქტი რომ ძირითადია ყველა რელიგიაში შეგვილია დავინახოთ იქიდან რომ ერთსაც და მეროესაც გვასწავლის ათ მცნება; ათ მცნება იყო სიტყვის საწყისი; ისინი ხმამაღლა წარმოითქვა იეღოვას მიერ სინაის თიდან, ამოტვიფრული იქნა უფლის კალმით ქვის ფიცრებზე და მოთავსებული იქნა კიდობანში დაერქვა იეღოვას მიერ და შეადგინეს სკინიის სიწმინდეთა სიწმინდეები და იერუსალიმის ტაძრები და მათთ ყველაფერი რაც იყო კიდობანში, სიწმინდე იყო, აღარაა ლაპარაკი უამრავ სხვა რამეზე რაც ეხება ათმ მცნებას, რაც გადმოცემული იყო სიტყვით ცხოვრების სწავლებაში ახალი იერუსალიმისთვის. (53-61). დავამატებ ამას: სიტყვიდან ცნობილია რომ კიდობანი, სადაც ინახებოდა ორი ფიცარი სჯულისა რომლებზეც ამოტვიფრული იყო ათი მცნება, აღებული იქნა ფილისტინელების მიერ დ მოთავსებული დაგონის ტაძარში აშდოდში, რომ დაგონი დაეცა მიწაზე მათ წინაშე და შემდეგ მისი თავი და ორი ხელი, ტანიდან მოწყვეტილი ნაპოვნი იქნა ტაძრის პარმაღზე; აშდოდის მცხოვრებნი იმ რამოდენიმე ათასეულთან ერთად იქნენ დაავადებულნი ბუგრებით, კიდობანის მიზეზით და მათი მიწა განადგურდა თაგვების მიერ, შემდეგ ასევე რომ ფილიტინელებმა მათი მეთაურის რჩევით გააკეთეს ხუთი ბუგრი და ხუთი თაგვი ოქრისგან და ახალი ურები და ამ ურემზე მოათავსეს კიდობანი და მის ახლოს ოქროს ბუგრები და ვირთხები; და რომ ორი ძროხით რომელბიც ურმებში შეაბეს, მათ გაუგზავნეს კიდობანი ისრრაელის შვილეს, რომლებმაც მსხვერპლად სესწირეს ძროხები და ურემიც დაჩეხეს (1 სამუილი 5 და 6). ახლა ნათქვამი იქნება თუ რა ეს ნიშნავს ეს ყვეალფერი: ფილიტიმელები არიან ისინი ვინც გულმოწყალებისაგან გამოყოფილ რწმენაში არიან, დაგონი წარმოადგენდა ამ სარწმუნოებრივ მოძღვრებას, ავადმყოფობები რომლებითაც ისინი დაავადდნენ აღნიშნავდნენ ბუნებრივ სიყვარულს რომელიც, გამოყოფილი სულიერი სიყვარულიდან უწმინდურია; თგვები აღნიშნავენ ეკლესიის გაჩანაგებას ჭეშმარტიტებების დამახინჯებებით; ახალი ურემი რომელითაც მათ გაგზავნეს კიდობანი არის ახალი დოქტრინა ამგრამ ბუნებრივი რადგან ურემი სიტყვაში აღნიშნავს დოქტრინას სულიერი ჭეშმარტებების მიხედვით, ფურები აღნიშნავს სიყვარულის ბუნებრივ კეთლს გრძნობას განწმენდილს; ოქროის თაგვებბის აღნიშნავდა იმას რომ ეკლესიის გაჩანაგება სიკეთთაა აცილებული, რადგან სიტყვაში ოოქრო აღნიშნავს სიკეთეს; ფურების ბღავილი გზაში ბუნებრივი ადამიანის ბოროტების ჟინის რთული გადაქცევაა კეთლ გრძნობებში; ფურების და ურმის მსხვერპლშეწირვა, რომ ასეთნაირად უფალს გული მოულბა. ეს ისაა რაც იგულისხმება სულიერად ამ საგნებში: გააერთიანო ისინი ერთ აზრში და გამოიყენო. იჯსინი ვინც არიან გულმოწყალებისაგან ანცლკევებულ რწმენაში წარმოადგინეს ფილისტიმელების სახით ჩანს რწმენის შესახებ ახალი იერუსალიმის სწავლებაში (49-54) და რომ კიდობანი, მასში ჩადებული ათ მცნების მიზეზით იყო ეკლესიის წმინდა ნივთი ჩანს ახალი იერუსალიმისათვის ცხოვრების სწავლებაში, 53-61.