The Bible

 

Genesis 23

Study

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2979

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2979. 'Abraham buried Sarah his wife' means that they received truth joined to good from the Lord. This is clear from the meaning of 'burying' as regenerating, dealt with above in 2916, 2917 - the fact that man was regenerate once he had received truth joined to good from the Lord will be discussed next; from the representation of 'Abraham' as the Lord, often dealt with already; and from the representation of 'Sarah as a wife' as truth joined to good, dealt with in 2063, 2065, 2507.

[2] The regeneration of the spiritual man proceeds as follows: At first he is taught the truths of faith, during which time the Lord maintains his affection for truth. At the same time the good of faith, which is charity towards the neighbour, is instilled into him, though in such a way that he hardly knows it because that good lies concealed within the affection for truth. All this takes place to the end that the truth of faith may be joined to the good of charity. As time goes by the affection for the truth of faith increases and truth is seen because of its end in view, which is good, or what amounts to the same, life. That affection grows more and more. In this way is truth instilled into good, and while it is being instilled the person absorbs into himself the good of life in accordance with the truth that has been instilled into it. Thus he acts, or seems to himself to act, from good. Prior to this the truth of faith has been for him the chief thing, but after this the good of life becomes the chief thing.

[3] At this point the person is regenerate, but regenerate according to the nature and extent of truth instilled into good. And when truth and good act as one, he is regenerate according to the nature and extent of the good. This is how regeneration proceeds. Regeneration is carried out to the end that a person may be received into heaven - heaven being nothing else than the marriage of truth and good, and of good and truth, see 2508, 2618, 2728, 2729. Unless the marriage of truth and good is effected in a person he cannot be in the heavenly marriage, that is, be in heaven.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.