The Bible

 

Genesis 29

Study

   

1 και εξαρας ιακωβ τους ποδας επορευθη εις γην ανατολων προς λαβαν τον υιον βαθουηλ του συρου αδελφον δε ρεβεκκας μητρος ιακωβ και ησαυ

2 και ορα και ιδου φρεαρ εν τω πεδιω ησαν δε εκει τρια ποιμνια προβατων αναπαυομενα επ' αυτου εκ γαρ του φρεατος εκεινου εποτιζον τα ποιμνια λιθος δε ην μεγας επι τω στοματι του φρεατος

3 και συνηγοντο εκει παντα τα ποιμνια και απεκυλιον τον λιθον απο του στοματος του φρεατος και εποτιζον τα προβατα και απεκαθιστων τον λιθον επι το στομα του φρεατος εις τον τοπον αυτου

4 ειπεν δε αυτοις ιακωβ αδελφοι ποθεν εστε υμεις οι δε ειπαν εκ χαρραν εσμεν

5 ειπεν δε αυτοις γινωσκετε λαβαν τον υιον ναχωρ οι δε ειπαν γινωσκομεν

6 ειπεν δε αυτοις υγιαινει οι δε ειπαν υγιαινει και ιδου ραχηλ η θυγατηρ αυτου ηρχετο μετα των προβατων

7 και ειπεν ιακωβ ετι εστιν ημερα πολλη ουπω ωρα συναχθηναι τα κτηνη ποτισαντες τα προβατα απελθοντες βοσκετε

8 οι δε ειπαν ου δυνησομεθα εως του συναχθηναι παντας τους ποιμενας και αποκυλισωσιν τον λιθον απο του στοματος του φρεατος και ποτιουμεν τα προβατα

9 ετι αυτου λαλουντος αυτοις και ραχηλ η θυγατηρ λαβαν ηρχετο μετα των προβατων του πατρος αυτης αυτη γαρ εβοσκεν τα προβατα του πατρος αυτης

10 εγενετο δε ως ειδεν ιακωβ την ραχηλ θυγατερα λαβαν αδελφου της μητρος αυτου και τα προβατα λαβαν αδελφου της μητρος αυτου και προσελθων ιακωβ απεκυλισεν τον λιθον απο του στοματος του φρεατος και εποτισεν τα προβατα λαβαν του αδελφου της μητρος αυτου

11 και εφιλησεν ιακωβ την ραχηλ και βοησας τη φωνη αυτου εκλαυσεν

12 και ανηγγειλεν τη ραχηλ οτι αδελφος του πατρος αυτης εστιν και οτι υιος ρεβεκκας εστιν και δραμουσα απηγγειλεν τω πατρι αυτης κατα τα ρηματα ταυτα

13 εγενετο δε ως ηκουσεν λαβαν το ονομα ιακωβ του υιου της αδελφης αυτου εδραμεν εις συναντησιν αυτω και περιλαβων αυτον εφιλησεν και εισηγαγεν αυτον εις τον οικον αυτου και διηγησατο τω λαβαν παντας τους λογους τουτους

14 και ειπεν αυτω λαβαν εκ των οστων μου και εκ της σαρκος μου ει συ και ην μετ' αυτου μηνα ημερων

15 ειπεν δε λαβαν τω ιακωβ οτι γαρ αδελφος μου ει ου δουλευσεις μοι δωρεαν απαγγειλον μοι τις ο μισθος σου εστιν

16 τω δε λαβαν δυο θυγατερες ονομα τη μειζονι λεια και ονομα τη νεωτερα ραχηλ

17 οι δε οφθαλμοι λειας ασθενεις ραχηλ δε καλη τω ειδει και ωραια τη οψει

18 ηγαπησεν δε ιακωβ την ραχηλ και ειπεν δουλευσω σοι επτα ετη περι ραχηλ της θυγατρος σου της νεωτερας

19 ειπεν δε αυτω λαβαν βελτιον δουναι με αυτην σοι η δουναι με αυτην ανδρι ετερω οικησον μετ' εμου

20 και εδουλευσεν ιακωβ περι ραχηλ ετη επτα και ησαν εναντιον αυτου ως ημεραι ολιγαι παρα το αγαπαν αυτον αυτην

21 ειπεν δε ιακωβ προς λαβαν αποδος την γυναικα μου πεπληρωνται γαρ αι ημεραι μου οπως εισελθω προς αυτην

22 συνηγαγεν δε λαβαν παντας τους ανδρας του τοπου και εποιησεν γαμον

23 και εγενετο εσπερα και λαβων λαβαν λειαν την θυγατερα αυτου εισηγαγεν αυτην προς ιακωβ και εισηλθεν προς αυτην ιακωβ

24 εδωκεν δε λαβαν λεια τη θυγατρι αυτου ζελφαν την παιδισκην αυτου αυτη παιδισκην

25 εγενετο δε πρωι και ιδου ην λεια ειπεν δε ιακωβ τω λαβαν τι τουτο εποιησας μοι ου περι ραχηλ εδουλευσα παρα σοι και ινα τι παρελογισω με

26 ειπεν δε λαβαν ουκ εστιν ουτως εν τω τοπω ημων δουναι την νεωτεραν πριν η την πρεσβυτεραν

27 συντελεσον ουν τα εβδομα ταυτης και δωσω σοι και ταυτην αντι της εργασιας ης εργα παρ' εμοι ετι επτα ετη ετερα

28 εποιησεν δε ιακωβ ουτως και ανεπληρωσεν τα εβδομα ταυτης και εδωκεν αυτω λαβαν ραχηλ την θυγατερα αυτου αυτω γυναικα

29 εδωκεν δε λαβαν ραχηλ τη θυγατρι αυτου βαλλαν την παιδισκην αυτου αυτη παιδισκην

30 και εισηλθεν προς ραχηλ ηγαπησεν δε ραχηλ μαλλον η λειαν και εδουλευσεν αυτω επτα ετη ετερα

31 ιδων δε κυριος οτι μισειται λεια ηνοιξεν την μητραν αυτης ραχηλ δε ην στειρα

32 και συνελαβεν λεια και ετεκεν υιον τω ιακωβ εκαλεσεν δε το ονομα αυτου ρουβην λεγουσα διοτι ειδεν μου κυριος την ταπεινωσιν νυν με αγαπησει ο ανηρ μου

33 και συνελαβεν παλιν λεια και ετεκεν υιον δευτερον τω ιακωβ και ειπεν οτι ηκουσεν κυριος οτι μισουμαι και προσεδωκεν μοι και τουτον εκαλεσεν δε το ονομα αυτου συμεων

34 και συνελαβεν ετι και ετεκεν υιον και ειπεν εν τω νυν καιρω προς εμου εσται ο ανηρ μου ετεκον γαρ αυτω τρεις υιους δια τουτο εκαλεσεν το ονομα αυτου λευι

35 και συλλαβουσα ετι ετεκεν υιον και ειπεν νυν ετι τουτο εξομολογησομαι κυριω δια τουτο εκαλεσεν το ονομα αυτου ιουδα και εστη του τικτειν

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #8987

Study this Passage

  
/ 10837  
  

8987. 'I will not go out free' means the delight of obedience. This is clear from the meaning of 'going out free' as a state after conflict, which is solely one of strengthened and implanted truth, dealt with above in 8976, 8980, 8984. For servitude which lasted for six years and is called 'a week', Genesis 29:27-28, means labour or some conflict such as that undergone by those who are imbued with truths and not with complementary good, that is, those who are meant in the spiritual sense by 'Hebrew slaves'. The character of these people is such that they are not able to be regenerated, only to be reformed. The expression to be regenerated is used in reference to those who allow the Lord to lead them by means of truths, called the truths of faith, to the good of spiritual life; but to be reformed is used in reference to those who cannot be led by means of the truths of faith to the good of spiritual life, only to the delight of natural life.

[2] Those who allow themselves to be regenerated act from affection when they act in accordance with the commandments of faith; but those who do not allow themselves to be regenerated, only to be reformed, act not from affection but from obedience. The difference is that those who act from affection do so from the heart, which means that they act in freedom, and also that they do what is true for its own sake, and what is good for its own sake, and in so doing exercise charity for their neighbour's sake. But those who act from obedience do not act in that way from the heart, or therefore in freedom. If it seems to them that their actions do spring from the heart and are done in freedom, this is due to something of personal glory causing them to feel that way about their actions. Nor do they do what is true for its own sake or good for its own sake, but for the sake of the delight resulting from that glory. Thus they do not exercise charity towards the neighbour for the neighbour's sake, but in order that they themselves may be seen and receive reward. From all this it is clear who exactly they are, and what they are like, who were represented by 'the children of Israel', and who exactly they are, and what they are like, who ho were represented by 'Hebrew slaves'.

[3] But within the Church at the present day recognition of the difference between them has been lost. The reason for this is that faith, not charity, is declared to be and spoken of as the be-all of the Church at the present day. Yet few know what faith is. Most people think that faith consists in knowing the things taught by the Church and in firmly believing that they are true, but not in leading a life in keeping with them. A life in keeping with them is called by them the moral life, which they set apart from the teachings of the Church and term Moral Theology. The learned however think that faith is the confidence or assurance that they are saved through the Lord's having suffered for them and redeemed them from hell. And they say that those possessing this confidence are saved, thus by faith alone. But they do not take into account the truth that the confidence belonging to faith cannot exist except with those who lead a charitable life.

[4] These are the reasons for the loss of the recognition of the difference between those imbued with the truths of faith and not with complementary goodness of life and those who are imbued with goodness of life complementing truths of faith. And since that recognition has been lost the things that are being said about those imbued with truths and not with good, who are meant by 'Hebrew slaves', inevitably appear to be far-fetched.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.