The Bible

 

Genesis 17

Study

   

1 εγενετο δε αβραμ ετων ενενηκοντα εννεα και ωφθη κυριος τω αβραμ και ειπεν αυτω εγω ειμι ο θεος σου ευαρεστει εναντιον εμου και γινου αμεμπτος

2 και θησομαι την διαθηκην μου ανα μεσον εμου και ανα μεσον σου και πληθυνω σε σφοδρα

3 και επεσεν αβραμ επι προσωπον αυτου και ελαλησεν αυτω ο θεος λεγων

4 και εγω ιδου η διαθηκη μου μετα σου και εση πατηρ πληθους εθνων

5 και ου κληθησεται ετι το ονομα σου αβραμ αλλ' εσται το ονομα σου αβρααμ οτι πατερα πολλων εθνων τεθεικα σε

6 και αυξανω σε σφοδρα σφοδρα και θησω σε εις εθνη και βασιλεις εκ σου εξελευσονται

7 και στησω την διαθηκην μου ανα μεσον εμου και ανα μεσον σου και ανα μεσον του σπερματος σου μετα σε εις γενεας αυτων εις διαθηκην αιωνιον ειναι σου θεος και του σπερματος σου μετα σε

8 και δωσω σοι και τω σπερματι σου μετα σε την γην ην παροικεις πασαν την γην χανααν εις κατασχεσιν αιωνιον και εσομαι αυτοις θεος

9 και ειπεν ο θεος προς αβρααμ συ δε την διαθηκην μου διατηρησεις συ και το σπερμα σου μετα σε εις τας γενεας αυτων

10 και αυτη η διαθηκη ην διατηρησεις ανα μεσον εμου και υμων και ανα μεσον του σπερματος σου μετα σε εις τας γενεας αυτων περιτμηθησεται υμων παν αρσενικον

11 και περιτμηθησεσθε την σαρκα της ακροβυστιας υμων και εσται εν σημειω διαθηκης ανα μεσον εμου και υμων

12 και παιδιον οκτω ημερων περιτμηθησεται υμιν παν αρσενικον εις τας γενεας υμων ο οικογενης της οικιας σου και ο αργυρωνητος απο παντος υιου αλλοτριου ος ουκ εστιν εκ του σπερματος σου

13 περιτομη περιτμηθησεται ο οικογενης της οικιας σου και ο αργυρωνητος και εσται η διαθηκη μου επι της σαρκος υμων εις διαθηκην αιωνιον

14 και απεριτμητος αρσην ος ου περιτμηθησεται την σαρκα της ακροβυστιας αυτου τη ημερα τη ογδοη εξολεθρευθησεται η ψυχη εκεινη εκ του γενους αυτης οτι την διαθηκην μου διεσκεδασεν

15 ειπεν δε ο θεος τω αβρααμ σαρα η γυνη σου ου κληθησεται το ονομα αυτης σαρα αλλα σαρρα εσται το ονομα αυτης

16 ευλογησω δε αυτην και δωσω σοι εξ αυτης τεκνον και ευλογησω αυτον και εσται εις εθνη και βασιλεις εθνων εξ αυτου εσονται

17 και επεσεν αβρααμ επι προσωπον και εγελασεν και ειπεν εν τη διανοια αυτου λεγων ει τω εκατονταετει γενησεται και ει σαρρα ενενηκοντα ετων ουσα τεξεται

18 ειπεν δε αβρααμ προς τον θεον ισμαηλ ουτος ζητω εναντιον σου

19 ειπεν δε ο θεος τω αβρααμ ναι ιδου σαρρα η γυνη σου τεξεται σοι υιον και καλεσεις το ονομα αυτου ισαακ και στησω την διαθηκην μου προς αυτον εις διαθηκην αιωνιον και τω σπερματι αυτου μετ' αυτον

20 περι δε ισμαηλ ιδου επηκουσα σου ιδου ευλογησα αυτον και αυξανω αυτον και πληθυνω αυτον σφοδρα δωδεκα εθνη γεννησει και δωσω αυτον εις εθνος μεγα

21 την δε διαθηκην μου στησω προς ισαακ ον τεξεται σοι σαρρα εις τον καιρον τουτον εν τω ενιαυτω τω ετερω

22 συνετελεσεν δε λαλων προς αυτον και ανεβη ο θεος απο αβρααμ

23 και ελαβεν αβρααμ ισμαηλ τον υιον αυτου και παντας τους οικογενεις αυτου και παντας τους αργυρωνητους και παν αρσεν των ανδρων των εν τω οικω αβρααμ και περιετεμεν τας ακροβυστιας αυτων εν τω καιρω της ημερας εκεινης καθα ελαλησεν αυτω ο θεος

24 αβρααμ δε ην ενενηκοντα εννεα ετων ηνικα περιετεμεν την σαρκα της ακροβυστιας αυτου

25 ισμαηλ δε ο υιος αυτου ετων δεκα τριων ην ηνικα περιετμηθη την σαρκα της ακροβυστιας αυτου

26 εν τω καιρω της ημερας εκεινης περιετμηθη αβρααμ και ισμαηλ ο υιος αυτου

27 και παντες οι ανδρες του οικου αυτου και οι οικογενεις και οι αργυρωνητοι εξ αλλογενων εθνων περιετεμεν αυτους

   

From Swedenborg's Works

 

Arcana Coelestia #2027

Study this Passage

  
/ 10837  
  

2027. 'And to your seed after you' means that He would give them to those who would have faith in Him. This is clear from the meaning of 'seed' as faith, dealt with in 1025, 1447, 1610, that is to say, the faith that is grounded in charity, dealt with in 379, 389, 654, 724, 809, 916, 1017, 1162, 1176, 1258. People who attach merit to the deeds they perform in life do not have the faith that is grounded in charity, and so are not those meant by 'the seed' here, for in so doing they do not wish to be saved by the Lord's righteousness but by their own. That no faith grounded in charity exists with them, that is, no charity, is clear from their habit of putting themselves before other people and so of having themselves in view and not other people, except insofar as the latter serve them. And those who are unwilling to serve them they either despise or hate. Thus through self-love they part company and never come together, and in this way they destroy that which is heavenly, namely mutual love, which is the mainstay of heaven. For it is in that love that heaven itself, and its whole companionship and harmony, continues to exist and consists. For whatever is destructive of the harmony existing in the next life is opposed to the order of heaven itself, and so contributes to the destruction of the whole. Such is the nature of people who attach merit to the deeds which they perform in life and lay claim to righteousness for themselves.

[2] There are many persons of this type in the next life. Sometimes their faces shine like torches, but this is because of the ignis fatuus that is the product of self-righteousness. They are in fact ice-cold. Sometimes they are seen running about and confirming self-merit from the literal sense of the Word, at the same time hating the truths that belong to the internal sense, 1877. The sphere emanating from them is one of self-regard, and so a sphere destructive of all ideas which do not regard self as some kind of deity. The sphere emanating from many such persons is at the same time so disruptive that nothing else than that which is hostile and antagonistic exists there, for when each has the same wish, namely to be served, he at heart slays every other.

[3] Some of them are numbered among those who say that they have worked in the Lord's vineyard. During all that time however they had been turning over in their minds how to further their own reputation, glory, and honour, and also their own enrichment, even to the point of their becoming the greatest in heaven and being served even by angels. Since at heart they despise others in comparison with themselves, they have accordingly not been endowed with any mutual love in which heaven consists but with self-love which they identify with heaven, for they do not know what heaven is. Regarding these people, see 450-452, 1594, 1679. They belong among those who wish to be first but become last, of whom the Lord speaks in Matthew 19:30; 20:16; Mark 10:31. They are also those who say that they have prophesied in the Lord's name and have done many mighty works, but of whom it is said, 'I do not know you', Matthew 7:22-23.

[4] The situation is different with people who from simplicity of heart have assumed that they have merited heaven but who have led charitable lives and who have not been captivated by self-love and so despised others in comparison with themselves. They have looked upon meriting heaven as a promise, and they readily acknowledge that it is a matter of the Lord's mercy, for a charitable life implies such acknowledgement. Charity itself loves all truth.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.