¹ Apparuit autem ei Dominus in convalle Mambre sedenti in ostio tabernaculi sui in ipso fervore diei.

² Cumque elevasset oculos, apparuerunt ei tres viri stantes prope eum : quos cum vidisset, cucurrit in occursum eorum de ostio tabernaculi, et adoravit in terram.

³ Et dixit : Domine, si inveni gratiam in oculis tuis, ne transeas servum tuum :

⁴ sed afferam pauxillum aquæ, et lavate pedes vestros, et requiescite sub arbore.

⁵ Ponamque buccellam panis, et confortate cor vestrum : postea transibitis : idcirco enim declinastis ad servum vestrum. Qui dixerunt : Fac ut locutus es.

⁶ Festinavit Abraham in tabernaculum ad Saram, dixitque ei : Accelera, tria sata similæ commisce, et fac subcinericios panes.

⁷ Ipse vero ad armentum cucurrit, et tulit inde vitulum tenerrimum et optimum, deditque puero : qui festinavit et coxit illum.

⁸ Tulit quoque butyrum et lac, et vitulum quem coxerat, et posuit coram eis : ipse vero stabat juxta eos sub arbore.

⁹ Cumque comedissent, dixerunt ad eum : Ubi est Sara uxor tua ? Ille respondit : Ecce in tabernaculo est.

¹⁰ Cui dixit : Revertens veniam ad te tempore isto, vita comite, et habebit filium Sara uxor tua. Quo audito, Sara risit post ostium tabernaculi.

¹¹ Erant autem ambo senes, provectæque ætatis, et desierant Saræ fieri muliebria.

¹² Quæ risit occulte dicens : Postquam consenui, et dominus meus vetulus est, voluptati operam dabo ?

¹³ Dixit autem Dominus ad Abraham : Quare risit Sara, dicens : Num vere paritura sum anus ?

¹⁴ Numquid Deo quidquam est difficile ? juxta condictum revertar ad te hoc eodem tempore, vita comite, et habebit Sara filium.

¹⁵ Negabit Sara, dicens : Non risi, timore perterrita. Dominus autem : Non est, inquit, ita : sed risisti.

¹⁶ Cum ergo surrexissent inde viri, direxerunt oculos contra Sodomam : et Abraham simul gradiebatur, deducens eos.

¹⁷ Dixitque Dominus : Num celare potero Abraham quæ gesturus sum :

¹⁸ cum futurus sit in gentem magnam, ac robustissimam, et benedicendæ sint in illo omnes nationes terræ ?

¹⁹ Scio enim quod præcepturus sit filiis suis, et domui suæ post se ut custodiant viam Domini, et faciant judicium et justitiam : ut adducat Dominus propter Abraham omnia quæ locutus est ad eum.

²⁰ Dixit itaque Dominus : Clamor Sodomorum et Gomorrhæ multiplicatus est, et peccatum eorum aggravatum est nimis.

²¹ Descendam, et videbo utrum clamorem qui venit ad me, opere compleverint ; an non est ita, ut sciam.

²² Converteruntque se inde, et abierunt Sodomam : Abraham vero adhuc stabat coram Domino.

²³ Et appropinquans ait : Numquid perdes justum cum impio ?

²⁴ si fuerint quinquaginta justi in civitate, peribunt simul ? et non parces loco illi propter quinquaginta justos, si fuerint in eo ?

²⁵ Absit a te ut rem hanc facias, et occidas justum cum impio, fiatque justus sicut impius, non est hoc tuum : qui judicas omnem terram, nequaquam facies judicium hoc.

²⁶ Dixitque Dominus ad eum : Si invenero Sodomis quinquaginta justos in medio civitatis, dimittam omni loco propter eos.

²⁷ Respondensque Abraham, ait : Quia semel cœpi, loquar ad Dominum meum, cum sim pulvis et cinis.

²⁸ Quid si minus quinquaginta justis quinque fuerint ? delebis, propter quadraginta quinque, universam urbem ? Et ait : Non delebo, si invenero ibi quadraginta quinque.

²⁹ Rursumque locutus est ad eum : Sin autem quadraginta ibi inventi fuerint, quid facies ? Ait : Non percutiam propter quadraginta.

³⁰ Ne quæso, inquit, indigneris, Domine, si loquar : quid si ibi inventi fuerint triginta ? Respondit : Non faciam, si invenero ibi triginta.

³¹ Quia semel, ait, cœpi loquar ad Dominum meum : quid si ibi inventi fuerint viginti ? Ait : Non interficiam propter viginti.

³² Obsecro, inquit, ne irascaris, Domine, si loquar adhuc semel : quid si inventi fuerint ibi decem ? Et dixit : Non delebo propter decem.

³³ Abiitque Dominus, postquam cessavit loqui ad Abraham : et ille reversus est in locum suum.

¹ Pronuntians itaque Eliu, etiam hæc locutus est :

² Audite, sapientes, verba mea : et eruditi, auscultate me.

³ Auris enim verba probat, et guttur escas gustu dijudicat.

⁴ Judicium eligamus nobis, et inter nos videamus quid sit melius.

⁵ Quia dixit Job : Justus sum, et Deus subvertit judicium meum.

⁶ In judicando enim me mendacium est, violenta sagitta mea absque ullo peccato.

⁷ Quis est vir ut est Job, qui bibit subsannationem quasi aquam ?

⁸ qui graditur cum operantibus iniquitatem, et ambulat cum viris impiis ?

⁹ Dixit enim : Non placebit vir Deo, etiam si cucurrerit cum eo.

¹⁰ Ideo, viri cordati, audite me : absit a Deo impietas, et ab Omnipotente iniquitas !

¹¹ Opus enim hominis reddet ei, et juxta vias singulorum restituet eis.

¹² Vere enim Deus non condemnabit frustra, nec Omnipotens subvertet judicium.

¹³ Quem constituit alium super terram ? aut quem posuit super orbem quem fabricatus est ?

¹⁴ Si direxerit ad eum cor suum, spiritum illius et flatum ad se trahet.

¹⁵ Deficiet omnis caro simul, et homo in cinerem revertetur.

¹⁶ Si habes ergo intellectum, audi quod dicitur, et ausculta vocem eloquii mei :

¹⁷ numquid qui non amat judicium sanari potest ? et quomodo tu eum qui justus est in tantum condemnas ?

¹⁸ Qui dicit regi : Apostata ; qui vocat duces impios ;

¹⁹ qui non accipit personas principum, nec cognovit tyrannum, cum disceptaret contra pauperum : opus enim manuum ejus sunt universi.

²⁰ Subito morientur, et in media nocte : turbabuntur populi, et pertransibunt, et auferent violentum absque manu.

²¹ Oculi enim ejus super vias hominum, et omnes gressus eorum considerat.

²² Non sunt tenebræ, et non est umbra mortis, ut abscondantur ibi qui operantur iniquitatem,

²³ neque enim ultra in hominis potestate est, ut veniat ad Deum in judicium.

²⁴ Conteret multos, et innumerabiles, et stare faciet alios pro eis.

²⁵ Novit enim opera eorum, et idcirco inducet noctem, et conterentur.

²⁶ Quasi impios percussit eos, in loco videntium :

²⁷ qui quasi de industria recesserunt ab eo, et omnes vias ejus intelligere noluerunt :

²⁸ ut pervenire facerent ad eum clamorem egeni, et audiret vocem pauperum.

²⁹ Ipso enim concedente pacem, quis est qui condemnet ? ex quo absconderit vultum, quis est qui contempletur eum, et super gentes, et super omnes homines ?

³⁰ Qui regnare facit hominem hypocritam propter peccata populi.

³¹ Quia ergo ego locutus sum ad Deum, te quoque non prohibebo.

³² Si erravi, tu doce me : si iniquitatem locutus sum, ultra non addam.

³³ Numquid a te Deus expetit eam, quia displicuit tibi ? tu enim cœpisti loqui, et non ego : quod si quid nosti melius, loquere.

³⁴ Viri intelligentes loquantur mihi, et vir sapiens audiat me.

³⁵ Job autem stulte locutus est, et verba illius non sonant disciplinam.

³⁶ Pater mi, probetur Job usque ad finem : ne desinas ab homine iniquitatis :

³⁷ quia addit super peccata sua blasphemiam, inter nos interim constringatur : et tunc ad judicium provocet sermonibus suis Deum.