Bibliorum

 

Genesis 42

Study

   

1 ιδων δε ιακωβ οτι εστιν πρασις εν αιγυπτω ειπεν τοις υιοις αυτου ινα τι ραθυμειτε

2 ιδου ακηκοα οτι εστιν σιτος εν αιγυπτω καταβητε εκει και πριασθε ημιν μικρα βρωματα ινα ζωμεν και μη αποθανωμεν

3 κατεβησαν δε οι αδελφοι ιωσηφ οι δεκα πριασθαι σιτον εξ αιγυπτου

4 τον δε βενιαμιν τον αδελφον ιωσηφ ουκ απεστειλεν μετα των αδελφων αυτου ειπεν γαρ μηποτε συμβη αυτω μαλακια

5 ηλθον δε οι υιοι ισραηλ αγοραζειν μετα των ερχομενων ην γαρ ο λιμος εν γη χανααν

6 ιωσηφ δε ην αρχων της γης ουτος επωλει παντι τω λαω της γης ελθοντες δε οι αδελφοι ιωσηφ προσεκυνησαν αυτω επι προσωπον επι την γην

7 ιδων δε ιωσηφ τους αδελφους αυτου επεγνω και ηλλοτριουτο απ' αυτων και ελαλησεν αυτοις σκληρα και ειπεν αυτοις ποθεν ηκατε οι δε ειπαν εκ γης χανααν αγορασαι βρωματα

8 επεγνω δε ιωσηφ τους αδελφους αυτου αυτοι δε ουκ επεγνωσαν αυτον

9 και εμνησθη ιωσηφ των ενυπνιων ων ειδεν αυτος και ειπεν αυτοις κατασκοποι εστε κατανοησαι τα ιχνη της χωρας ηκατε

10 οι δε ειπαν ουχι κυριε οι παιδες σου ηλθομεν πριασθαι βρωματα

11 παντες εσμεν υιοι ενος ανθρωπου ειρηνικοι εσμεν ουκ εισιν οι παιδες σου κατασκοποι

12 ειπεν δε αυτοις ουχι αλλα τα ιχνη της γης ηλθατε ιδειν

13 οι δε ειπαν δωδεκα εσμεν οι παιδες σου αδελφοι εν γη χανααν και ιδου ο νεωτερος μετα του πατρος ημων σημερον ο δε ετερος ουχ υπαρχει

14 ειπεν δε αυτοις ιωσηφ τουτο εστιν ο ειρηκα υμιν λεγων οτι κατασκοποι εστε

15 εν τουτω φανεισθε νη την υγιειαν φαραω ου μη εξελθητε εντευθεν εαν μη ο αδελφος υμων ο νεωτερος ελθη ωδε

16 αποστειλατε εξ υμων ενα και λαβετε τον αδελφον υμων υμεις δε απαχθητε εως του φανερα γενεσθαι τα ρηματα υμων ει αληθευετε η ου ει δε μη νη την υγιειαν φαραω η μην κατασκοποι εστε

17 και εθετο αυτους εν φυλακη ημερας τρεις

18 ειπεν δε αυτοις τη ημερα τη τριτη τουτο ποιησατε και ζησεσθε τον θεον γαρ εγω φοβουμαι

19 ει ειρηνικοι εστε αδελφος υμων εις κατασχεθητω εν τη φυλακη αυτοι δε βαδισατε και απαγαγετε τον αγορασμον της σιτοδοσιας υμων

20 και τον αδελφον υμων τον νεωτερον αγαγετε προς με και πιστευθησονται τα ρηματα υμων ει δε μη αποθανεισθε εποιησαν δε ουτως

21 και ειπεν εκαστος προς τον αδελφον αυτου ναι εν αμαρτια γαρ εσμεν περι του αδελφου ημων οτι υπερειδομεν την θλιψιν της ψυχης αυτου οτε κατεδεετο ημων και ουκ εισηκουσαμεν αυτου ενεκεν τουτου επηλθεν εφ' ημας η θλιψις αυτη

22 αποκριθεις δε ρουβην ειπεν αυτοις ουκ ελαλησα υμιν λεγων μη αδικησητε το παιδαριον και ουκ εισηκουσατε μου και ιδου το αιμα αυτου εκζητειται

23 αυτοι δε ουκ ηδεισαν οτι ακουει ιωσηφ ο γαρ ερμηνευτης ανα μεσον αυτων ην

24 αποστραφεις δε απ' αυτων εκλαυσεν ιωσηφ και παλιν προσηλθεν προς αυτους και ειπεν αυτοις και ελαβεν τον συμεων απ' αυτων και εδησεν αυτον εναντιον αυτων

25 ενετειλατο δε ιωσηφ εμπλησαι τα αγγεια αυτων σιτου και αποδουναι το αργυριον εκαστου εις τον σακκον αυτου και δουναι αυτοις επισιτισμον εις την οδον και εγενηθη αυτοις ουτως

26 και επιθεντες τον σιτον επι τους ονους αυτων απηλθον εκειθεν

27 λυσας δε εις τον μαρσιππον αυτου δουναι χορτασματα τοις ονοις αυτου ου κατελυσαν ειδεν τον δεσμον του αργυριου αυτου και ην επανω του στοματος του μαρσιππου

28 και ειπεν τοις αδελφοις αυτου απεδοθη μοι το αργυριον και ιδου τουτο εν τω μαρσιππω μου και εξεστη η καρδια αυτων και εταραχθησαν προς αλληλους λεγοντες τι τουτο εποιησεν ο θεος ημιν

29 ηλθον δε προς ιακωβ τον πατερα αυτων εις γην χανααν και απηγγειλαν αυτω παντα τα συμβαντα αυτοις λεγοντες

30 λελαληκεν ο ανθρωπος ο κυριος της γης προς ημας σκληρα και εθετο ημας εν φυλακη ως κατασκοπευοντας την γην

31 ειπαμεν δε αυτω ειρηνικοι εσμεν ουκ εσμεν κατασκοποι

32 δωδεκα αδελφοι εσμεν υιοι του πατρος ημων ο εις ουχ υπαρχει ο δε μικροτερος μετα του πατρος ημων σημερον εν γη χανααν

33 ειπεν δε ημιν ο ανθρωπος ο κυριος της γης εν τουτω γνωσομαι οτι ειρηνικοι εστε αδελφον ενα αφετε ωδε μετ' εμου τον δε αγορασμον της σιτοδοσιας του οικου υμων λαβοντες απελθατε

34 και αγαγετε προς με τον αδελφον υμων τον νεωτερον και γνωσομαι οτι ου κατασκοποι εστε αλλ' οτι ειρηνικοι εστε και τον αδελφον υμων αποδωσω υμιν και τη γη εμπορευεσθε

35 εγενετο δε εν τω κατακενουν αυτους τους σακκους αυτων και ην εκαστου ο δεσμος του αργυριου εν τω σακκω αυτων και ειδον τους δεσμους του αργυριου αυτων αυτοι και ο πατηρ αυτων και εφοβηθησαν

36 ειπεν δε αυτοις ιακωβ ο πατηρ αυτων εμε ητεκνωσατε ιωσηφ ουκ εστιν συμεων ουκ εστιν και τον βενιαμιν λημψεσθε επ' εμε εγενετο παντα ταυτα

37 ειπεν δε ρουβην τω πατρι αυτου λεγων τους δυο υιους μου αποκτεινον εαν μη αγαγω αυτον προς σε δος αυτον εις την χειρα μου καγω αναξω αυτον προς σε

38 ο δε ειπεν ου καταβησεται ο υιος μου μεθ' υμων οτι ο αδελφος αυτου απεθανεν και αυτος μονος καταλελειπται και συμβησεται αυτον μαλακισθηναι εν τη οδω η αν πορευησθε και καταξετε μου το γηρας μετα λυπης εις αδου

   

from the Writings of Emanuel Swedenborg

 

Arcana Coelestia #5365

Studere hoc loco

  
/ 10837  
  

5365. And the people cried unto Pharaoh for bread. That this signifies the need of good for truth, is evident from the signification of “crying,” as being the act of a person in grief and mourning, thus being that of a person in need; from the signification of “people,” as being truth (see n. 1259, 1260, 3295, 3581); from the representation of Pharaoh, as being the natural (n. 5079, 5080, 5095, 5160); and from the signification of “bread,” as being the celestial of love, thus good (n. 276, 680, 2165, 2177, 3464, 3478, 3735, 3813, 4211, 4217, 4735, 4976). From this it follows that by “the people cried unto Pharaoh for bread” is signified the need in the natural of good for truth. This meaning indeed appears remote from the historic sense of the letter; but still when they who are in the internal sense understand by “crying,” by “people,” by “Pharaoh,” and by “bread,” nothing else than what has been said, it follows that this meaning results therefrom.

[2] How the case is in regard to the need of good for truth, must be told. Truth has need of good, and good has need of truth; and when truth has need of good, truth is conjoined with good, and when good has need of truth, good is conjoined with truth; for the reciprocal conjunction of good and truth, namely of truth with good and of good with truth, is the heavenly marriage. In the early stages of man’s regeneration, truth is multiplied, but not good; and as truth has then no good with which to be conjoined, it is drawn in and stored up in the interiors of the natural mind, that it may be called forth thence according to the increasings of good. In this state truth is in need of good, and moreover conjunction of truth with good takes place according to the inflow of good into the natural; but still no fruitfulness is effected by this conjunction. But when man has been regenerated, then good increases; and as it increases it is in need of truth, and also procures truth for itself with which it may be conjoined, and thereupon there is a conjunction of good with truth. When this takes place, truth is made fruitful from good, and good from truth.

[3] That this is the case is entirely unknown in the world, but is very well known in heaven; and yet were it known in the world (not only by knowledge but also by perception) what celestial love or love to the Lord is, and what spiritual love or charity toward the neighbor is, it would also be known what good is, for all good is of these loves; and moreover it would be known that good desires truth, and truth good, and that they are conjoined according to the desire and its quality. This might be plain from the fact that when truth is thought of, the good adjoined to it is presented at the same time; and when good is stirred, the truth adjoined to it is presented at the present time-in both cases with affection, desire, delight, or holy aspiration; and from this the quality of the conjunction might be known. But as it is not known from any inward sensation or perception what good is, such things cannot come to knowledge; for that about which nothing is known is not understood, even when it comes to view.

[4] And as it is not known what spiritual good is, and that it is charity toward the neighbor, therefore it is a matter of dispute in the world, especially among the learned, what is the highest good; and scarcely anyone has maintained that it is that delight, satisfaction, blessedness, and happiness which is perceived from mutual love devoid of any selfish or worldly end, and which makes heaven itself. From this also it is plain that in the world at this day it is not at all known what spiritual good is, and still less that good and truth form a marriage together, and that heaven is in this marriage, and that those who are in it are in wisdom and intelligence and have satisfactions and happinesses with unlimited and inexpressible variety, not one of which is known by the world, nor is its existence even recognized and believed; when in fact it is heaven itself, or that very heavenly joy of which so much is said in the church.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.