ადამიანებთან საერთო ტენდენციაა სხვა ადამიანების მიმართ უარყოფითი განსჯა. საშუალო სკოლებში ეს ტენდენცია კლიშეებში ჩანს. რამდენიმე პოპულარული ბავშვი ჯგუფში შედის და თანდათანობით იწყებს აზრს, რომ სხვებზე უკეთესია, რადგან მათ უკეთესები მოსწონთ. ბავშვები, რომლებიც "არ არიან", შეიძლება იქცეს საცოდავად, ზიზღით, ან თუნდაც სასტიკი ხუმრობით. ამ გზით ან კლიკზე სხვისი დაქვემდებარებული განაჩენი გამოდის სხვებზე, როგორც ადამიანთა უფრო დაბალი დონის.

სხვებისადმი განწყობის იგივე ტენდენცია სხვადასხვა რელიგიაშიც ჩანს. ზოგი რელიგიური ჯგუფი იმდენად ეგოისტური ხდება, რომ მათ სჯერათ, რომ ვერავინ განსხვავებულ რწმენას ვერ შეძლებს სამოთხეში. უკიდურეს შემთხვევაში, ამგვარი დამოკიდებულება ბევრად უფრო სასტიკია, ვიდრე თოჯინების თინეიჯერული კლიშეები.

ბიბლიის სწავლებები ამის საპირისპიროა. დასაწყისისთვის, ღვთის სიტყვა გვეუბნება, რომ ჩვენ არ უნდა დავასახელოთ ხალხი, როგორც "შენახული" ან "ცოდვილი". თქვა იესომ

"ნუ განსაჯეთ, რომ არ გაამართლოთ. რატომ უყურებთ ნაკვერს ძმის თვალში, მაგრამ თვლით არ ჩათვლით?" (მათე7:1, 3)

მოწაფე ჯეიმსმა ასე თქვა: "არის ერთი კანონმდებელი, რომელსაც შეუძლია გადარჩენა და განადგურება. ვინ ხარ შენ, ვინ განსაჯე?" (იაკობი4:1)

როდესაც უფალი დედამიწაზე იყო, მოსამართლეთა დამოკიდებულება ჭარბობდა ეკლესიის ლიდერებს შორის. ბევრი ფიქრობდა, რომ როდესაც მესია მოვიდოდა, ის იხსნიდა იუდეველებს და არა სხვებს. როდესაც მოვიდა იესო, მათ დაგმეს იგი, რადგანაც არა ებრაელები და იუდეველები ერთობოდნენ.

იესო იმედგაცრუებული იყო ამგვარი დამოკიდებულებისგან. ერთხელ ის საუბრობდა ზოგიერთ ხალხთან, რომლებიც "საკუთარ თავს ენდობოდნენ", რომ ისინი გადარჩნენ, სხვები კი არა. მან მათ ორი ლოცვის განხილვა სთხოვა: "ღმერთო, მადლობას ვუხდი, რომ მე სხვა კაცები არ ვარ" და "ღმერთო, შემიწყალე მე, ცოდვილი!" იესომ შეაქო ადამიანი, ვინც თვლიდა რომ ცოდვილია. (ლუკა18:9-14)

სჯობს საკუთარ თავს ცოდვილზე იფიქროთ, ვიდრე იფიქროთ, რომ გადარჩენილი ხართ.

თქვენ შეიძლება გახსოვდეთ კარგი სამარიელის იგავიც, რომელიც გზაჯვარედინზე დაეხმარა დაჭრილის დასახმარებლად. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სამარიელს "არასწორი" რწმენა ჰქონდა (ებრაული თვალსაზრისით), იესომ თქვა, რომ სამარიელს უნდა უყვარდეს, როგორც მეზობელი, რადგან ის კარგი ადამიანი იყო. სინამდვილეში, მან თქვა, რომ ადამიანი, ვისაც სურს საუკუნო სიცოცხლე, უნდა იყოს ასეთი სამარიელი (ლუკა10:29-37), მიუხედავად იმისა, რომ სამარიელი არც ქრისტიანი იყო და არც ებრაელი. იესომ დაინახა - და ხედავს - რა არის ადამიანის გულში, არა მხოლოდ ის, რასაც ეკლესია ეკუთვნის.

ბიბლია ნათლად ამბობს, რომ ეს ადამიანი ცხოვრობს და არა მხოლოდ ის, რისიც სჯერა, განსაზღვრავს თუ არა იგი სამოთხეში. იესომ თქვა: "ყველას, ვინც მე მეუბნება," უფალო, უფალო, "არ შევა ცათა სასუფეველში, არამედ ის, ვინც ასრულებს ჩემი მამაჩემის ნებას ცაში." (მათე7:21)

ისევ და ისევ, "მან დააჯილდოვა ყველას თავისი ნამუშევრების მიხედვით". (მათე16:27)

"ისინი, ვინც გააკეთეს სიკეთე," ამბობს ის, წავა "სიცოცხლის აღდგომამდე და მათ, ვინც ბოროტება ჩაიდინა, განაჩენის აღდგომამდე." (იოანე5:29)

ვინაიდან ადამიანის სიცოცხლე და არა მხოლოდ მისი რწმენა განსაზღვრავს მის მარადიულ ლოტს, იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ ბევრი ქრისტიანი არ იხსნებოდა, რადგან ისინი ცხოვრობდნენ ბოროტი ცხოვრებით.

"ბევრი იმ დღეს მეტყვის ჩემზე:" უფალო, უფალო, ხომ არ გვითქვამს შენს სახელით წინასწარმეტყველები, არ გამოგვყარეს დემონები შენი სახელით და მრავალი საოცრება გავაკეთე შენი სახელით? " შემდეგ კი მე ვუცხადებ მათ: ”მე არასოდეს გიცნობდით: დაშორდით ჩემგან, თქვენ, ვინც იმოქმედეთ უკანონობა!” ”(მათე27:22-23, ლუკა13:25-27)

ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, თუ რატომ შეიძლება არაქრისტიანული გადარჩენა, არის ის, რომ მას შეუძლია მოყვასის სიყვარული. ვინც გულწრფელად უყვარს თავისი მეზობელი, ასევე უყვარს ქრისტე, თუმც შეიძლება მან ეს არ გააცნობიეროს. იესომ თქვა: "რამდენადაც ამ ძმაკაცთაგან ერთ-ერთი ყველაზე ნაკლებად მსახურობდით, თქვენ ეს გააკეთეთ ჩემთვის". (მათე25:40)

იესოსადმი რწმენა, მოყვასისადმი სიყვარულის გარეშე, უაზროა.

"მიუხედავად იმისა, რომ მე მაქვს მთელი რწმენა, რათა მთები გავშალო, მაგრამ სიყვარული არ მაქვს. მე არაფერი ვარ." (1 კორინთელთა13:2)

მეორეს მხრივ, ნამდვილი სიყვარული არის იმის ნიშანი, რომ ადამიანი იცნობს უფალს თავის გულში, მიუხედავად რელიგიისა, რომელსაც ის გარეგნულად ასწავლის.

"სიყვარულს სჯერა ყოველივე." (1 კორინთელთა13:7)

"ის, ვინც სიკეთეს აკეთებს, არის ღმერთი, მაგრამ ის, ვინც ბოროტებას აკეთებს, არ უნახავს ღმერთი." (3 იოანე1:11)

"გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგან სიყვარული ღვთისაა. და ყველას, ვინც უყვარს, ღვთისგან იბადება და იცნობს ღმერთი. (1 იოანე4:7-11)

Შემაჯამებელი:

ზოგი ქრისტიანული ეკლესია ამას ასწავლის: მხოლოდ ქრისტიანები არიან გადარჩენილი.

რას ამბობს ბიბლია სინამდვილეში (და რას ასწავლის ახალი ქრისტიანული ეკლესია): ყველა რელიგიისგან კარგი ხალხია შენახული.

ზოგიერთი ცნობა ახალი ქრისტიანული ეკლესიის სწავლებების შესახებ: სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ318-328, ღვთიური სწავლება326

ნახმარი ჯონ ოდნერის ნებართვით, ამ ძალიან სასარგებლო საიტის ავტორია: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html

794. Verse 5. And there was given unto him a mouth speaking great things and blasphemies, signifies the doctrine destroying utterly the goods of the Word and its truths. This is evident from the signification of "mouth," as being doctrine, from which is instruction, preaching, and reasoning (of which above, n. 782). "The mouth of the beast," signifies doctrine, because in the preceding verse it was said that "they worshipped the dragon and its beast;" and this signified the acknowledgment of that dogma, and the reception of it in doctrine; also because it was said above that "the mouth of that beast was as the mouth of a lion," which signified instruction, preaching, and reasoning, which are from the received doctrine. The above is evident also from the signification of "speaking great things," as being to teach evils that destroy the goods of the Word, for "great" is predicated in the Word of good, and in the contrary sense of evil, while "many" is predicated of truth, and in the contrary sense of falsity (See above, n . 336-337, 424). Because "the beast" means those who by reasonings separate faith from life, and those who do this destroy the goods of the Word, and because his "mouth" signifies their doctrine, therefore "to speak great things" signifies to destroy the goods of the Word. The above is evident also from the signification of "speaking blasphemies," as meaning to falsify the truths of the Word (See above, n. 778). From this it is clear that "there was given unto him a mouth speaking great things and blasphemies" signifies the doctrine destroying the goods of the Word and utterly falsifying its truths. It is said utterly falsifying its truths, because the falsification of the Word even to the destruction of Divine truth, such as it is in the heavens and such as it is in the spiritual sense of the Word, is signified by "blasphemy" (See above, n. 778); this therefore is what is meant by utterly falsifying truths.

[2] It is said that "the mouth of the beast speaking great things" signifies doctrine, and instruction, preaching, and reasoning therefrom destroying the goods of the Word; it shall be told, therefore, in what manner they are destroyed. They are destroyed especially by teaching that faith without good works justifies and saves, and this is confirmed by the reasoning that no one can do good of himself, and that the good that a man does of himself must needs be meritorious good; and this is established by the Word, especially by the Pharisee and the publican praying in the temple:

That the latter was justified merely by his saying, God be merciful to me a sinner; and that the Pharisee was not justified who said that he was not an extortioner, unjust, and an adulterer, as others were, and that he fasted twice in the week, and gave tithes of all that he possessed (Luke 18:10-14);

and also by these words of the Lord:

Doth the lord thank the servant for doing those things that were commanded him? I trow not. So ye also, when ye shall have done all things that are commanded you, say, We are surely useless servants, for we have done that which we ought to do (Luke 17:9, 10).

But those are greatly mistaken who conclude from these words that there is nothing of justification and salvation in good works, but in faith alone, for they do not know what good works are. There are works that are done by man, and these are not good; and there are works that are done by the Lord through man, and these are good. Yet both of these appear alike in external form; but in internal form they are wholly unlike. The works enumerated by the Pharisee were works done from himself, and were therefore meritorious; so, too, the works done by command by servants, who are nevertheless called "useless."

[3] It shall now be told, therefore, how works are done by man himself, and how they are done by the Lord with man, also how the latter are distinguished from the former. It has been shown above n. 790 that man has two minds, one spiritual, the other natural. The spiritual mind is what is called the internal and the spiritual man, and the natural mind is what is called the external and the natural man. And as man has an internal spiritual and an external natural, and the internal is conjoined with heaven and the external with the world, it follows that whatever man does from that internal through the external he does from heaven, that is, through heaven from the Lord; but anything that a man does by the external without the internal, this he does from self. This is meant by the Lord's words in Luke:

Now do ye Pharisees cleanse the outside of the cup and of the platter, but your inward part is full of extortion and wickedness. Ye foolish ones, did not He that made the outside make the inside also? But rather give for alms those things that are within, then behold all things are clean unto you (Luke 11:39-41).

It is said, "the outside of the cup and of the platter," and "the inside" of them, because the "cup" has a similar meaning as "wine," and the "platter" a similar meaning as "food;" and "wine" signifies truth, and "food" signifies good. It is said also "give alms," and this signifies love and charity. From this it is evident that whatever a man does from the external alone is unclean, but whatever he does from a cleansed internal through the external is clean, for this is from the Lord; but the other from man. But examples will illustrate this point also. The internal is doing good for the sake of good, speaking truth for the sake of truth, acting sincerely for the sake of sincerity, and doing what is just for the sake of justice. He who does good for the sake of good does good from good, thus from the Lord, who is Good itself, and from whom is all good; and he who speaks truth for the sake of truth speaks truth from truth, thus from the Lord, who is Truth itself and from whom is all truth. The like is true of him who acts sincerely for the sake of sincerity, and does what is just for the sake of justice; for sincerity is moral good and truth, and justice is civil good and truth; and all good and truth are from the Lord and not from man, because they are done from the internal through the external. But when a man does and speaks what is good, true, sincere, and just, for the sake of self and the world he does and speaks them from self, because from the external man without the internal; and such deeds or works are all evil, and if heaven is regarded in them they are meritorious, and all such are iniquitous. In this world no one can determine whether works are from the Lord or from man, since in external form the two kinds appear alike, but they can be distinguished by the Lord alone, and after man's life in the world their origin is disclosed (Matthew 10:26, 27; Mark 4:22; Luke 8:17; 12:2, 3, 8, 9). But how an internal is given to man, and an external from the internal, may be seen above n. 790.

[4] From this it can be seen that if man were to fulfill all things of the law from self, that is, were to give much to the poor, were to do good to widows and orphans, to assist the needy, yea, were to give food to the hungry, and drink to the thirsty, to take in strangers, clothe the naked, and visit the sick and those who are bound in prison, preach and teach the gospel, convert the Gentiles, frequent temples, devoutly listen to preaching, attend the sacrament of the Supper frequently each year, spend time in praying, and other like things, and if his internal had not been purified from the love of rule and from the pride of self-intelligence, from the contempt of others, from hatred and revenge, from craftiness and malice, from insincerity and injustice, from the lasciviousness of adultery, and from other evils and falsities therefrom, still all these works would be hypocritical and from the man himself, and not from the Lord. But these same works when the internal has been purified are all good, because they are from the Lord with man. This has been testified to me from very many examples in the spiritual world. I have there heard that it has been granted to many to call to mind the acts of their life in the world, and to enumerate the good deeds they had done; but when their internal was opened it was found to be full of all evil and falsity therefrom; and it was then revealed to them that the good deeds they had enumerated they had done from self, because for the sake of self and the world. But it is otherwise with those who from the Word have abstained from doing evils, and have afterwards shunned and turned away from them because they are sins, and are contrary to love to God and to charity towards the neighbor. Their works were all good, although they had a similar appearance in external form as the works of those described above, and there was a perception in like manner of their having been done as if from self. These works are what are meant in the Word by the "works" that make a man spiritual, and make him happy to eternity; and these can in no way be separated from faith, for if faith were to be separated from these it would be dead, and a dead faith is a faith in falsity from evil.