Die Bibel

 

Genesis 33

Lernen

   

1 At itiningin ni Jacob ang kaniyang mga mata at tumingin, at, narito, si Esau ay dumarating, at kasama niya'y apat na raang tao. At kaniyang binahagi ang mga bata kay Lea at kay Raquel, at sa dalawang alilang babae.

2 At inilagay niya ang mga alila na kasama ng kanilang mga anak na pinakapanguna, at si Lea na kasama ng kaniyang mga anak na pinakapangalawa, at si Raquel at si Jose na pinakahuli.

3 At siya naman ay lumagpas sa unahan nila, at yumukod sa lupa na makapito, hanggang sa nalapit sa kaniyang kapatid.

4 At tumakbo si Esau na sinalubong siya, at niyakap siya at niyapos siya sa leeg, at hinagkan siya: at nagiyakan,

5 At itiningin ni Esau ang mga mata niya, at nakita ang mga babae at ang mga bata, at sinabi, Sinosino itong mga kasama mo? At kaniyang sinabi, Ang mga anak na ipinagkaloob ng Dios sa iyong lingkod.

6 Nang magkagayo'y nagsilapit ang mga alilang babae, sila at ang kanilang mga anak, at nagsiyukod.

7 At lumapit din si Lea at ang kaniyang mga anak, at nagsiyukod: at pagkatapos ay nagsilapit si Jose at si Raquel, at nagsiyukod.

8 At kaniyang sinabi, Anong palagay mo sa buong karamihang ito na nasumpungan ko? At kaniyang sinabi, Nang makasundo ng biyaya sa paningin ng aking panginoon.

9 At sinabi ni Esau, Mayroon akong kasiya; kapatid ko, ariin mo ang iyo.

10 At sinabi sa kaniya ni Jacob, Hindi, ipinamamanhik ko sa iyo, na kung ngayo'y nakasundo ako ng biyaya sa iyong paningin, ay tanggapin mo nga ang aking kaloob sa aking kamay: yamang nakita ko ang iyong mukha, na gaya ng nakakakita ng mukha ng Dios, at ikaw ay nalugod sa akin.

11 Tanggapin mo, ipinamamanhik ko sa iyo, ang kaloob na dala sa iyo; sapagka't ipinagkaloob sa akin ng Dios, at mayroon ako ng lahat. At ipinilit sa kaniya, at kaniyang tinanggap.

12 At kaniyang sinabi, Yumaon tayo at tayo'y lumakad, at ako'y mangunguna sa iyo.

13 At sinabi niya sa kaniya, Nalalaman ng aking panginoon na ang mga bata ay mahihina pa at ang mga kawan at ang mga baka ay nagpapasuso: at kung ipagmadali sa isa lamang araw ay mamamatay ang lahat ng kawan.

14 Magpauna ang aking panginoon sa kaniyang lingkod: at ako'y mamamatnubay na dahandahan, ayon sa hakbang ng mga hayop na nasa aking unahan, at ng hakbang ng mga bata, hanggang sa makarating ako sa aking panginoon sa Seir.

15 At sinabi ni Esau, Pahintulutan mong iwan ko sa iyo ang ilan sa mga taong kasama ko. At kaniyang sinabi, Ano pang dahil nito? Makasundo nawa ako ng biyaya sa paningin ng aking panginoon.

16 Gayon nagbalik si Esau ng araw ding yaon sa kaniyang lakad sa Seir.

17 At si Jacob ay naglakbay sa Succoth, at nagtayo ng isang bahay para sa kaniya, at iginawa niya ng mga balag ang kaniyang hayop: kaya't tinawag ang pangalan ng dakong yaon na Succoth.

18 At dumating si Jacob na payapa sa bayan ng Sichem, na nasa lupain ng Canaan, nang siya'y manggaling sa Padan-aram; at siya'y humantong sa tapat ng bayan.

19 At binili ang pitak ng lupa na pinagtayuan ng kaniyang tolda, sa kamay ng mga anak ni Hamor, na ama ni Sichem, ng isang daang putol na salapi.

20 At siya'y nagtindig doon ng isang dambana, at tinawag niyang El-Elohe-Israel.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #4366

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

4366. And Esau said, I have much, my brother, be to thee what is to thee. That this signifies tacit acceptance, in order that he might thus instill the affection of the good from truth, may be seen from this refusal, in that it involves assent; for he nevertheless accepted. In anyone’s refusing and at the same time accepting, the end sometimes is that affection may be instilled; and moreover this is thereby increased, and thus passes from thinking well into willing well. In spiritual life man is led by the Lord by things nearly like those by which a man leads others in civil life, in which it is usual to refuse to accept, to the end that the giver may act from affection; thus not from thinking only, but also from willing. For if the favor should not be accepted, the end in view would be lost; and therefore the end urges the giver to think of it still more intently, and thus to will it from the heart.

[2] The reason why this kind of thing does not appear in spiritual life as in civil life, is that there are few in whom good is being conjoined with truths, that is, who are being regenerated; and moreover the few who are being regenerated do not reflect upon such things; nor can they do so, for they do not know what spiritual good is, because they do not know what charity is and what in the genuine sense the neighbor is. And as they do not know these things, neither can they have an interior idea of the truth that belongs to faith. And moreover they separate spiritual life from civil life so widely, that they would not dare to draw any idea of the one from the other. That the two correspond, and that spiritual life is represented in civil life, they know not at all, and some do not even allow any comparison; when yet the case really is that no idea can be had of spiritual life except from the things that are in civil life; and therefore if the latter is set aside, the former falls to the ground, until at last it is no longer believed in-as may be plainly evident from the fact that it is no longer believed that spirits and angels associate and converse together as men do, and reason in like manner as men do about what is honorable and becoming, just and fair, and good and true, and this much more perfectly; still less that they see, hear, and explore one another, join together in societies, dwell together, and many other like things.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.