Die Bibel

 

Genesis 32

Lernen

   

1 At ipinagpatuloy ni Jacob ang kaniyang paglakad, at sinalubong siya ng mga anghel ng Dios.

2 At sinabi ni Jacob nang makita niya sila, Ito'y hukbo ng Dios: at tinawag niya ang pangalan ng dakong yaon na Mahanaim.

3 At si Jacob ay nagpasugo sa unahan niya kay Esau, na kaniyang kapatid sa lupain ng Seir, na parang ng Edom.

4 At inutusan niya sila, na sinasabi, Ganito ninyo sabihin sa aking panginoong kay Esau, Ganito ang sabi ng iyong lingkod na si Jacob, Dumoon ako kay Laban at ako'y natira roon hanggang ngayon.

5 At mayroon akong mga baka, at mga asno, at mga kawan, at mga aliping lalake at babae: at ako'y nagpasugo upang magbigay alam sa aking panginoon, upang makasumpong ng biyaya sa iyong paningin.

6 At ang mga sugo ay nagsipagbalik kay Jacob, na nagsipagsabi, Dumating kami sa iyong kapatid na kay Esau, at siya rin naman ay sumasalubong sa iyo, at apat na raang tao ang kasama niya.

7 Nang magkagayo'y natakot na mainam si Jacob at nahapis at kaniyang binahagi ang bayang kasama niya, at ang mga kawan, at ang mga bakahan, at ang mga kamelyo ng dalawang pulutong.

8 At kaniyang sinabi, Kung dumating si Esau sa isang pulutong, at kaniyang saktan, ang pulutong ngang natitira ay tatanan.

9 At sinabi ni Jacob, Oh Dios ng aking amang si Abraham, at Dios ng aking amang si Isaac, Oh Panginoon, na nagsabi sa akin, Magbalik ka sa iyong lupain at sa iyong kamaganakan, at gagawan kita ng magaling:

10 Hindi ako marapat sa kababababaan ng lahat ng kaawaan, at ng buong katotohanan na iyong ipinakita sa iyong lingkod: sapagka't dala ko ang aking tungkod, na dinaanan ko ang Jordang ito; at ngayo'y naging dalawang pulutong ako.

11 Iligtas mo ako, ipinamamanhik ko sa iyo, sa kamay ng aking kapatid, sa kamay ni Esau; sapagka't ako'y natatakot sa kaniya, baka siya'y dumating at ako'y saktan niya, ang ina pati ng mga anak.

12 At ikaw ang nagsabi, Tunay na ikaw ay gagawan ko ng magaling, at gagawin ko ang iyong binhi na parang buhangin sa dagat, na hindi mabibilang dahil sa karamihan.

13 At siya'y nagparaan doon ng gabing yaon; at kumuha ng mayroon siya na ipagkakaloob kay Esau na kaniyang kapatid;

14 Dalawang daang kambing na babae, at dalawang pung lalaking kambing; dalawang daang tupang babae, at dalawang pung tupang lalake,

15 Tatlong pung kamelyong inahin na pati ng kanilang mga anak; apat na pung baka at sangpung toro, dalawang pung asna at sangpung anak ng mga yaon.

16 At ipinagbibigay sa kamay ng kaniyang mga bataan, bawa't kawan ay bukod; at sinabi sa kaniyang mga bataan, Lumagpas kayo sa unahan ko, at iiwanan ninyo ng isang pagitan ang bawa't kawan.

17 At iniutos sa una, na sinasabi, Pagka ikaw ay nasumpungan ni Esau na aking kapatid, at ikaw ay tinanong na sinasabi, Kanino ka? at saan ka paroroon? at kanino itong nangasa unahan mo.

18 Kung magkagayo'y sasabihin mo, Sa iyong lingkod na kay Jacob; isang kaloob nga, na padala sa aking panginoong kay Esau: at, narito, siya'y nasa hulihan din naman namin.

19 At iniutos din sa ikalawa, at sa ikatlo, at sa lahat ng sumusunod sa mga kawan, na sinasabi, Sa ganitong paraan sasalitain ninyo kay Esau, pagkasumpong ninyo sa kaniya;

20 At sasabihin ninyo, Saka, narito, ang iyong lingkod na si Jacob, ay nasa hulihan namin, sapagka't kaniyang sinabi, Paglulubagin ko ang kaniyang galit sa pamamagitan ng kaloob na sumasaunahan ko, at pagkatapos ay makikita ko ang kaniyang mukha; marahil ay tatanggapin niya ako.

21 Gayon isinaunahan niya ang mga kaloob; at siya'y natira ng gabing yaon sa pulutong.

22 At siya'y bumangon ng gabing yaon, at isinama niya ang kaniyang dalawang asawa, at ang kaniyang dalawang alilang babae, at ang kaniyang labing isang anak at tumawid sa tawiran ng Jaboc.

23 At sila'y kaniyang isinama at itinawid sa batis, at kaniyang itinawid ang kaniyang tinatangkilik.

24 At naiwang magisa si Jacob: at nakipagbuno ang isang lalake sa kaniya, hanggang sa magbukang liwayway.

25 At nang makita nitong siya'y hindi manaig sa kaniya ay hinipo ang kasukasuan ng hita niya; at ang kasukasuan ni Jacob ay sinaktan samantalang nakikipagbuno sa kaniya.

26 At sinabi, Bitawan mo ako, sapagka't nagbubukang liwayway na. At kaniyang sinabi, Hindi kita bibitawan hanggang hindi mo ako mabasbasan.

27 At sinabi niya sa kaniya, Ano ang pangalan mo? At kaniyang sinabi, Jacob.

28 At sinabi niya, Hindi na tatawaging Jacob ang iyong pangalan, kundi Israel; sapagka't ikaw ay nakipagpunyagi sa Dios at sa mga tao, at ikaw ay nanaig.

29 At siya'y tinanong ni Jacob, at sinabi, Ipinamamanhik ko sa iyong sabihin mo sa akin ang iyong pangalan. At kaniyang sinabi, Bakit nagtatanong ka ng aking pangalan? At siya'y binasbasan doon.

30 At tinawag ni Jacob ang pangalan ng dakong yaon na Peniel; sapagka't aniya'y nakita ko ang Dios ng mukhaan, at naligtas ang aking buhay.

31 At sinikatan siya ng araw ng siya'y nagdadaan sa Penuel; at siya'y napipilay sa hita niya.

32 Kaya't hindi kumakain ang mga anak ni Israel ng litid ng balakang na nasa kasukasuan ng hita, hanggang ngayon: sapagka't hinipo ng taong yaon ang kasukasuan ng hita ni Jacob, sa litid ng pigi.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #4289

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

4289. 'Let me go, for the dawn is coming up' means that the genuine representative role would depart from the descendants of Jacob before they entered into the representatives connected with the land of Canaan. This becomes clear from the train of thought in the internal historical sense in which the descendants of Jacob are the subject. Their state in regard to things of the Church is also described in the Word as evening, night, and morning or dawn - dawn being used to describe the time when they entered the land of Canaan and as a consequence into that which was a representative of the Church in that land. The implications of this are as follows: A representative of the Church could not be established among them until they had been completely vastated, that is, until no knowledge of internal things existed with them. For if knowledge of internal things had existed with them it would have been possible for them to have an affection for them, in which case they would have profaned them. For the ability to profane holy things, that is, internal truths and goods, exists with those who know and acknowledge them, more so with those who have an affection for them, but not with those who do not acknowledge them. But see what has been stated and shown already about profanation:

People who know and acknowledge holy things are able to profane them, but not those who do not know and acknowledge them, 593, 1008, 1010, 1059, 3398, 3898.

People inside the Church are capable of profaning holy things, but not those outside, 2051.

Therefore all who are unable to remain steadfast in goodness and truth are kept as far as possible from an acknowledgement of and faith in them, 3398, 3402; and they are kept in ignorance to prevent their profanation of them, 301-303.

What danger comes from profaning holy things, 571, 582.

Worship becomes external to prevent what is internal being profaned, 1327, 1328.

Therefore internal truths were not disclosed to the Jews, 3398.

[2] The Lord therefore made provision so that anything genuinely representative of the Church, that is, any internal representation of it, would have departed from the descendants of Jacob before they entered into the representatives connected with the land of Canaan. It so departed that they did not know anything at all about the Lord. They knew, it is true, that the Messiah was to come into the world, but they supposed that the reason for His coming would be to promote them to glory and pre-eminence over all nations in the whole world, but not that He would save their souls for ever. Neither indeed did they know anything whatever about the heavenly kingdom, nor anything about the life after death, nor even anything about charity and faith. To reduce them to such ignorance they were kept for several centuries in Egypt, and when summoned from there did not even know the actual name Jehovah, Exodus 3:12-14. What is more, they had lost all the worship of the representative Church, so much so that a month after the Ten Commandments had been publicly declared in their presence from mount Sinai they reverted to Egyptian worship, which was that of the golden calf, Exodus 32.

[3] And this being the nature of the nation which had been brought out of Egypt they all died in the wilderness. For nothing more was required of them than to keep ordinances and commands in the outward form these took, because to keep these in their outward form was to play the part of a representative of the Church. Those who had grown up in Egypt however could not be fitted for that part, but their children could, though with difficulty, at first by means of miracles and after that by terrors and captivities, as is evident from the Books of Joshua and Judges. From this it becomes clear that the entire genuine or internal representative of the Church had departed from them before they entered the land of Canaan where the full form of an external representative of the Church was begun among them; for the land of Canaan was the actual land where the representatives of the Church could be introduced. For all the places and all the boundaries had, since ancient times, been representative in that land, see 3686.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.