Die Bibel

 

Genesis 23

Lernen

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2946

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2946. The field give I thee, and the cave that is therein I give it thee. That this signifies preparation by themselves as to the things that are of the church and of faith, is evident from the signification of “field,” as being the church (see n. 368, 2936); from the signification of the “cave” therein, that is, in the field, as being obscurity of faith (see above, n. 2935); and from the signification of “giving the field” and “giving the cave,” or what is the same, not receiving silver from Abraham, as being not to desire to be redeemed by the Lord, but by themselves, and thus to desire to prepare themselves as to these things. Such is the first state of all who are being reformed and made spiritual, namely, that they do not believe that they are reformed by the Lord but by themselves, that is, they believe all of the will of good and of the thought of truth to be from themselves; they are also left in this state by the Lord, since in no other way can they be reformed. For if before they have been regenerated it should be said to them that they cannot do anything of good from themselves, or think anything of truth from themselves, they would then either fall into the error of thinking that they must wait for influx into the will and influx into the thought, and if this does not take place must attempt nothing; or into the error of thinking that if good and truth were from any other source than themselves, nothing would be imputed to them for righteousness; or into the idea that so they would be as it were machines, and not their own masters, or in control of themselves; or into some other error. It is therefore permitted them at that time to think that good and truth are from themselves.

[2] But after they are regenerate, then by degrees the knowledge is insinuated into them that the case is otherwise, and that all good and truth are solely from the Lord; and still further, when they are becoming more perfected, that whatever does not come from the Lord is evil and false. To the regenerate, if not in the life of the body still in the other life, it is given not only to know this, but also to perceive it; for all the angels are in the perception that it is so. (See what was said above on these subjects, namely, that all good and truth are from the Lord, n. 1614, 2016; that all intelligence and wisdom are from the Lord, n. 109, 112, 121, 124; that man of himself can do nothing of good and think nothing of truth, n. 874-876; that nevertheless everyone ought to do good as if from what is his own, and not hang down his hands, n. 1712; and that if a man compels himself to resist evil and to do good, as from himself, he receives from the Lord a heavenly Own, n. 1937, 1947)

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.