Die Bibel

 

Genesis 20

Lernen

   

1 At mula roon ay naglakbay si Abraham sa dakong lupain ng Timugan, at tumahan sa pagitan ng Cades at Shur; at siya'y nakipamayan sa Gerar.

2 At sinabi ni Abraham tungkol kay Sara na kaniyang asawa, Siya'y aking kapatid; at si Abimelech na hari sa Gerar, ay nagsugo at kinuha si Sara.

3 Datapuwa't naparoon ang Dios kay Abimelech sa panaginip sa gabi, at sa kaniya'y sinabi, Narito, ikaw ay dili iba't isang patay dahil sa babaing iyong kinuha; sapagka't siya'y asawa ng isang lalake.

4 Nguni't si Abimelech ay hindi pa, nakasisiping sa kaniya: at nagsabi, Panginoon, papatayin mo ba pati ng isang bansang banal?

5 Hindi ba siya rin ang nagsabi sa akin, Siya'y aking kapatid? at si Sara man ay nagsabi, Siya'y aking kapatid; sa katapatang loob ng aking puso, at kawalang sala ng aking mga kamay, ay ginawa ko ito.

6 At sinabi sa kaniya ng Dios sa panaginip: Oo, talastas ko, na sa katapatang loob ng iyong puso ay ginawa mo ito, at hinadlangan din naman kita sa pagkakasala ng laban sa akin: kaya't hindi ko ipinahintulot sa iyong galawin mo siya.

7 Ngayon nga'y isauli mo ang asawa ng lalaking ito; sapagka't siya'y profeta, at ikaw ay ipananalangin niya, at mabubuhay ka: at kung di mo siya isauli, ay talastasin mong walang pagsalang mamamatay ka, ikaw at ang lahat ng iyo.

8 At si Abimelech ay bumangong maaga ng kinaumagahan at tinawag ang lahat niyang bataan, at sinabi sa kanilang pakinig ang lahat ng bagay na ito: at ang mga tao'y natakot na mainam.

9 Nang magkagayo'y tinawag ni Abimelech si Abraham, at sa kaniya'y sinabi, Anong ginawa mo sa amin? at sa ano ako nagkasala laban sa iyo, na dinalhan mo ako at ang aking kaharian ng isang malaking kasalanan? Ginawan mo ako ng mga gawang di marapat gawin.

10 At sinabi ni Abimelech kay Abraham, Anong nakita mo na ginawa mo ang bagay na ito?

11 At sinabi ni Abraham, Sapagka't inisip ko. Tunay na walang takot sa Dios sa dakong ito: at papatayin nila ako dahil sa aking asawa.

12 At saka talagang siya'y kapatid ko, na anak ng aking ama, datapuwa't hindi anak ng aking ina; at siya'y naging asawa ko:

13 At nangyari, na nang ako'y palayasin ng Dios sa bahay ng aking ama, na sinabi ko sa kaniya, Ito ang magandang kalooban mo na maipakikita sa akin; sa lahat ng dakong ating datnin, ay sabihin mo tungkol sa akin, Siya'y aking kapatid.

14 At si Abimelech ay kumuha ng mga tupa at mga baka, at mga aliping lalake at babae, at ipinagbibigay kay Abraham, at isinauli sa kaniya si Sara na kaniyang asawa.

15 At sinabi ni Abimelech, Narito ang lupain ko ay nasa harapan mo: tumahan ka kung saan mo magalingin.

16 At kay Sara'y sinabi niya, Narito, nagbigay ako ng isang libong putol na pilak sa iyong kapatid: narito, ito sa iyo'y piring sa mga mata ng lahat ng kasama mo; at sa harap ng lahat ay nagbangong puri ka.

17 At nanalangin si Abraham sa Dios; at pinagaling ng Dios si Abimelech, at ang kaniyang asawa, at ang kaniyang mga aliping babae, na ano pa't nagkaanak sila.

18 Sapagka't sinarhang lubos ng Panginoon ang lahat ng bahay-bata sa bahay ni Abimelech, dahil kay Sara, na asawa ni Abraham.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2553

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2553. Because I said, Surely there is no fear of God in this place. That this signifies the thought thence derived: that they would have no respect for spiritual truth in that state in which they were, is evident from the signification of the expression “fear of God,” as being respect for Divine or spiritual truth; and from the signification of “place,” as being state (see n. 1273-1275, 1377). The case herein is this: Man cannot apprehend any doctrine that is purely spiritual and celestial, that is, Divine, because it infinitely transcends his apprehension, and thus also his belief. All man’s thoughts are terminated in the natural things which are connected with his senses. Whatever is not said from and according to these natural things is not comprehended, but perishes, like sight that has no bound in some ocean or universe; and therefore if doctrinal matters were set forth before a man in any other manner, they would not be at all received, and thus no respect would be entertained for them; as may be sufficiently evident from everything in the Word, where for this very reason purely Divine things themselves are set forth naturally, nay, sensuously; as that Jehovah has ears, eyes, and a face; and that He has feelings like a man, such as anger, and so forth.

[2] This need was still greater at the time when the Lord came into the world, for then men did not know even what the celestial and the spiritual was, nor even that there was anything internal. Things merely earthly and worldly, and thus external, had full possession of their minds, as was the case with the apostles themselves, who imagined that the Lord’s kingdom would be like a kingdom of this world, and therefore asked that one might sit on His right hand and another on His left, and who long thought that they should sit upon twelve thrones to judge the twelve tribes of Israel; not as yet being aware that in the other life they would not have ability to judge even the smallest thing of one man (n. 2129, at the end). His looking into this state of the human race was the reason of the Lord’s thinking at first whether the rational was to be consulted in the doctrine of faith; and this from His love, which was that the salvation of all might be provided for, and that the Word might not perish.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.