Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2405

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2405. When the dawn arose. That this signifies when the Lord’s kingdom is approaching, is evident from the signification in the Word of the “dawn” or “morning.” As in this chapter the subject treated of is the successive states of the church, that which is done in the evening is first treated of, next that which is done in the night, and there now follows that which is done in the morning twilight, and presently that which is done after the sun is gone forth. The twilight is here expressed by “when the dawn arose,” and it denotes the time when the upright are being separated from the evil; which separation is treated of in this verse, and as far as verse 22, by Lot together with his wife and daughters being led out and saved. That separation precedes Judgment is evident from the Lord’s words in Matthew:

Before Him shall be gathered all nations, and He shall separate them one from another, as the shepherd separateth the sheep from the goats (Matthew 25:32).

[2] This time or state is called in the Word the “dawn,” because the Lord then comes; or what is the same, His kingdom then approaches. The case is similar with the good, for at such a time there shines out with them a semblance of the morning twilight or dawn; and therefore in the Word the advent of the Lord is compared to the “morning,” and is also called the “morning.” As in Hosea:

After two days Jehovah will revive us, on the third day He will raise us up, and we shall live before Him; and we shall know, and we shall follow on to know Jehovah; His going forth is as the dawn (Hosea 6:2-3

“Two days” denotes the time and state which precedes; the “third day” denotes the Judgment, or the advent of the Lord, and therefore the approach of His kingdom (n. 720, 901), which advent or approach is compared to the “dawn.”

[3] In Samuel:

The God of Israel is as the light of the morning, the sun riseth, a morning without clouds; from the brightness, from the rain, there is a growth from the earth (2 Samuel 23:4).

The “God of Israel” denotes the Lord; for no other God of Israel was meant in that church, and He was represented in each and all things of it.

In Joel:

The day of Jehovah cometh, for it is nigh at hand; a day of darkness and of thick darkness, a day of cloud and obscurity; as the dawn spread upon the mountains (Joel 2:1-2).

Here also the Lord’s advent and His kingdom are treated of; it is said a “day of darkness and of thick darkness,” because the good are then being separated from the evil, as here Lot from the men of Sodom; and after the good have been separated, the evil perish.

[4] That the Lord’s advent or the approach of His kingdom, is not merely compared to the “morning,” but is actually called the “morning,” may be seen in Daniel:

A holy one said, How long shall be the vision, the continual sacrifice, and the transgression that maketh waste? He said unto me, Until evening and morning, two thousand three hundred, then shall the holy one be justified. The vision of the evening and the morning which hath been told is truth (Daniel 8:13-14, 26).

“morning” here manifestly denotes the Lord’s advent.

In David:

Thy people are willing offerings in the day of thy strength, in honors of holiness, from the womb of the dawn thou hast the dew of thy youth 1 (Psalms 110:3).

In this whole Psalm the subject treated of is the Lord, and His victories in temptations, which are the “day of His strength,” and the “honors of His holiness;” “from the womb of the dawn,” denotes Himself, thus the Divine love from which He fought.

[5] In Zephaniah:

Jehovah in the midst of her is righteous, He will not do perversity; in the morning, in the morning will He give judgment for light (Zeph. 3:5).

The “morning” denotes the time and state of Judgment, which is the same as that of the Lord’s advent; and this is the same as the approach of His kingdom.

[6] Because the “morning” signified these things, in order that the same might be represented, it was commanded that:

Aaron and his sons should light up the lamp, and should order it from evening until morning before Jehovah (Exodus 27:21).

The “evening” here denotes the twilight before the morning (n. 2323). In like manner it was commanded that the fire upon the altar should be kindled every morning (Leviticus 6:5); also that nothing of the paschal lamb and of the sanctified things of the sacrifices should be left till the morning (Exodus 12:10; 23:18; 34:25; Leviticus 22:29-30; Numbers 9:12); by which was signified that when the Lord came, sacrifices should cease.

[7] In a general sense it is called “morning” both when the dawn appears, and when the sun rises; and in this latter case “morning” denotes the Judgment as it concerns both the good and the evil, as in this chapter:

The sun was gone forth upon the earth, and Lot came unto Zoar; and Jehovah caused it to rain upon Sodom and upon Gomorrah brimstone and fire (Genesis 19:23-24).

In like manner insofar as regards the Judgment upon the evil; in David:

In the mornings will I destroy all the wicked of the land, to cut off from the city of Jehovah all the workers of iniquity (Psalms 101:8).

And in Jeremiah:

Let that man be as the cities which Jehovah overthrew, and He repenteth not; and let him hear a cry in the morning (Jeremiah 20:16).

As in the proper sense the “morning” signifies the Lord, His advent, and thus the approach of His kingdom, it is evident what it signifies besides, namely, the rise of a new church (for this is the Lord’s kingdom on earth), and this both in general and in particular, and even in the least particular; in general, when any church on the globe is being raised up anew; in particular, when a man is being regenerated, and being made new (for then the Lord’s kingdom is arising in him, and he is becoming a church); and in the least particular, whenever the good of love and faith is working in him; for in this consists the advent of the Lord. Hence the Lord’s resurrection on the third day in the morning (Mark 16:2, 9; Luke 24:1; John 20:1) involves all these things (even in the particular and the least particular) in regard to His rising again in the minds of the regenerate every day, and even every moment.

Fußnoten:

1. Nativitatis; but juventutis elsewhere, as T.C.R. 764. [Rotch ed.]

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.