Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2342

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2342. And baked unleavened [bread]. That this signifies purification, is evident from the signification of “unleavened” or “unfermented.” In the Word “bread” signifies in general all celestial and spiritual food, thus celestial and spiritual things in general (see n. 276, 680, 1798, 2165, 2177). That these should be free from everything impure was represented by bread without leaven; for “leaven” signifies that which is evil and false, by which celestial and spiritual things are rendered impure and profane. On account of this representation it was commanded those who were of the Representative Church that in their sacrifices they should not offer any other bread, that is, meat-offering, than that which was unfermented or unleavened; as is evident in Moses:

No meat-offering which ye shall bring to Jehovah shall be made with leaven (Leviticus 2:11).

Again:

Thou shalt not sacrifice the blood of My sacrifice with what is leavened (Exodus 23:18; 24:25).

[2] And it was therefore also commanded, that on the seven days of the Passover they should not eat any other than unfermented or unleavened bread, as stated in Moses:

Seven days shall ye eat unleavened [bread]; even on the first day ye shall cause leaven to cease from your houses; for whosoever eateth what is leavened, from the first day until the seventh day, that soul shall be cut off from Israel. In the first month, on the fourteenth day of the month, at even, ye shall eat unleavened [bread], until the one and twentieth day of the month at even; seven days shall no leaven be found in your houses; for whosoever eateth what is leavened, that soul also shall be cut off from the congregation of Israel, whether he be a sojourner or born in the land (Exodus 12:15, 18-20; and elsewhere, as Exodus 13:6-7; 23:15; 34:18; Deuteronomy 16:3-4).

Hence the Passover is called the “Feast of Unleavened Bread” (Leviticus 23:6; Numbers 28:16-17; Matthew 26:17; Luke 22:1, 7).

[3] That the Passover represented the Lord’s glorification, and thereby the conjunction of the Divine with the human race, will of the Lord’s Divine mercy be shown elsewhere; and as the Lord’s conjunction with the human race is effected through love and charity and the faith thence derived, these celestial and spiritual things were represented by the unleavened bread that they were to eat on the day of the Passover; and lest these things should be contaminated by anything profane, that which was leavened was so severely interdicted that whoever should eat of it was to be cut off; for whoever profanes celestial and spiritual things cannot fail to perish. Everyone can see that apart from this secret meaning, this ceremonial, to which there was attached so severe a penalty, would never have been given.

[4] Everything that was commanded in that church represented some secret thing, even the very cooking, as was the case with every particular of what the sons of Israel did when they went forth from Egypt; to wit:

They shall eat on that night flesh roasted with fire, and unleavened bread upon bitter herbs; they shall not eat it raw, nor boiled in water; the head shall be on the legs; they shall not leave of it until the morning, but shall burn the residue with fire (Exodus 12:8-10).

These particulars, namely, that they should eat it by night, the flesh roasted with fire, the unleavened bread upon bitter herbs, the head on the legs, not raw, nor boiled in water, that they should not leave of it until the morning, and that they should burn the residue with fire, were representative. But the arcana represented cannot possibly appear unless disclosed by the internal sense; it is from this sense alone that it can be seen that all things are Divine.

[5] In like manner with the ritual in regard to the Nazirite:

The priest shall take the boiled shoulder of a ram, and one unleavened cake out of a basket, and one unleavened wafer, and shall put them upon the palms of the Nazirite, after he has shaved his nazariteship (Numbers 6:19).

He who does not know that the Nazirite represented the celestial man himself, does not know that celestial things, thus arcana which do not appear in the letter, are enfolded within all these particulars, namely, the boiled shoulder of a ram, the unleavened cake, the unleavened wafer, and the shaving of the hair; which shows what kind of an opinion concerning the Word must be formed by those who do not believe that it contains an internal sense; for without what is internal these are particulars of no moment: whereas when the ceremonial or ritual is removed, everything there becomes Divine and holy. The same is the case with everything else, as here with the unleavened bread, which denotes the holy of love, or a holy of holies, as it is likewise called in Moses:

The unleavened bread that is left shall be eaten by Aaron and his sons in a place of holiness, for it is a holy of holies (Leviticus 6:16-17).

The “unleavened bread” therefore denotes pure love; and the “baking of what is unleavened” denotes purification.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.