Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #10300

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

10300. Salted. That this signifies the longing of truth for good, is evident from the signification of “salt,” as being that longing for good which is of the love of truth (of which below); hence “salted” denotes that in which is this longing. The reason why there must be a longing of truth for good is that this longing is conjunctive of the two; for insofar as truth longs for good, so far it is conjoined with it. The conjunction of truth and good is what is called the heavenly marriage, which is heaven itself with man; and therefore when in Divine worship, and in each and all things of it, there is a longing for this conjunction, heaven is in each and all things there. Thus the Lord is in them. This is signified by the requirement that the incense should be salted. Salt has this signification from its conjunctive nature; for it conjoins all things, and from this gives them relish; salt 1 even conjoins water and oil, which otherwise will not combine.

[2] When it is known that by “salt” is signified a longing for the conjunction of truth and good, it can be known what is signified by the Lord’s words in Mark:

Everyone shall be salted with fire, and every sacrifice shall be salted with salt; salt is good, but if the salt have lost its saltiness, wherewith will ye season it? Have salt in yourselves (Mark 9:49-50).

“Everyone shall be salted with fire” denotes that everyone will long from genuine love; “every sacrifice shall be salted with salt” denotes that there shall be in all worship a longing from genuine love; “salt without saltiness” signifies a longing from some other love than genuine love; “to have salt in themselves” denotes the longing of truth for good. (That “fire” denotes love, see n. 4906, 5071, 5215, 6314, 6832, 10055; and that “sacrifice” denotes worship in general, n. 922, 6905, 8680, 8936.) Who can know what it is to be salted with fire, and why the sacrifice should be salted, and what it is to have salt in themselves, unless it is known what is meant by fire, salt, and by being salted?

[3] In like manner in Luke:

Whosoever he be of you that renounceth not all his possessions, he cannot be My disciple. Salt is good; but if the salt have lost its savor, wherewith shall it be seasoned? It is fit neither for the land, nor for the dunghill: they shall cast it out (Luke 14:33, 35).

“To renounce all his possessions” denotes to love the Lord above all things; “his possessions” denote the things which are man’s own; “salt that has lost its savor” denotes a longing from what is one’s own, thus from the love of self and the world: such a longing is “salt without savor,” not fit for anything. So also in Matthew:

Ye are the salt of the earth; but if the salt have lost its savor, wherewith shall it be salted? It is no longer fit for anything but to be cast out, and to be trodden under foot by men (Matthew 5:13-14).

[4] That in all worship there must be a longing of truth for good is also signified by the law that every offering of the meat offering should be salted; and that upon every offering there should be the salt of the covenant of Jehovah (Leviticus 2:13). By the “meat offering,” and the “offering,” which is sacrifice, is signified worship, as above; and salt is there called “the salt of the covenant of Jehovah,” because by a “covenant” is signified conjunction (n. 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 9416). Moreover, longing is the very ardor of love, thus its continuity; and love is spiritual conjunction.

[5] As the longing of truth for good conjoins, so the longing of falsity for evil disjoins, and that which disjoins also destroys; consequently by “salt” in the opposite sense is signified the destruction and devastation of truth and good, as in Jeremiah:

Cursed is the man that maketh flesh his arm; he shall not see when good cometh, but shall dwell in parched places, in a salt land which is not inhabited (Jeremiah 17:5-6).

“To make flesh his arm” denotes to trust in one’s self, thus in what is one’s own, and not in the Divine (n. 10283); and as one’s own consists in loving self more than God and the neighbor, it is the love of self which is thus described: hence it said that “he shall not see when good cometh,” and that “he shall dwell in parched places, and in a salt land,” that is, in filthy loves and their longings, which have destroyed the good and truth of the church.

[6] In Zephaniah:

It shall be as Gomorrah; a place left to the nettle, and a pit of salt, and a waste forever (Zeph. 2:9).

“A place left to the nettle” denotes the ardor and burning of the life of man from the love of self; “a pit of salt” denotes a longing for what is false, which, as it destroys truth and good, is called “a waste forever.” It is said that it shall be “as Gomorrah,” because by “Gomorrah and Sodom” is signified the love of self (n. 2220).

[7] That Lot’s wife was turned into a statue of salt, because she turned her face to these cities (Genesis 19:26), signified the vastation of truth and good; for in the internal sense to “turn the face to anything” denotes to love (n. 10189); hence it is that the Lord says:

Let him not turn back to what is behind him; remember Lot’s wife (Luke 17:31-32).

The whole land thereof shall be sulphur, and salt, and a burning, according to the overthrow of Sodom and Gomorrah (Deuteronomy 29:22).

By “land” here, as elsewhere in the Word, is meant the church (see at the places cited in n. 9325).

[8] From this then it was that the cities which were no longer to be inhabited were after their destruction sown with salt (Judges 9:45). From all this it is evident that by “salt” in the genuine sense is signified the longing of truth for good, thus what is conjunctive; and in the opposite sense, the longing of falsity for evil, thus what is destructive.

[9] He therefore who knows that “salt” denotes the longing of truth for good and their capability of conjunction, is able to know also what is signified by the waters of Jericho being healed by Elisha by casting in salt into their outlet (2 Kings 2:10-22); for by Elisha, as by Elijah, was represented the Lord in respect to the Word (n. 2762, 8029); and by “waters” are signified the truths of the Word; by the “waters of Jericho” the truths of the Word in the sense of the letter, and likewise by the “outlet of the waters;” and by “salt” is signified the longing of truth for good, and the conjunction of both; whence comes healing.

Fußnoten:

1. Probably here used in an old sense to include alkalies. [Reviser.]

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.