Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2454

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2454. That 'his wife looked back behind him' means that truth turned away from good and looked towards matters of doctrine is clear from the meaning of 'looking back behind him' and from the meaning of 'a wife'. Looking back behind him means looking towards matters of doctrine, which have a relationship with truth, and not towards life in accordance with them, which has a relationship with good, as stated above in 2417. That which is secondary is referred to as 'behind him' and that which is primary as 'before him'. The fact that truth is secondary and good primary has been shown quite often. For truth belongs to good, since the essence and life of truth is good. 'Looking behind him' therefore means looking towards truth which constitutes doctrinal teaching, and not towards good which constitutes life in accordance with doctrinal teaching. That these points are what is meant becomes quite clear from the Lord's words, where also, referring to the final period of the Church or close of the age, He says in Luke,

On that day, whoever will be on the housetop with his vessels in the house, let him not come down to take them away; and whoever is in the field, let him likewise not turn back to behind him. Remember Lot's wife. Luke 17:31-32.

[2] These words of the Lord are by no means intelligible without the internal sense, and so are unintelligible unless one knows what is meant by 'being on the housetop', by 'vessels in the house', by 'coming down to take them away', by 'the field', and lastly by 'turning back to behind him'. According to the internal sense 'being on the housetop' means resting on good; for 'a house' means good, see 710, 2231, 2233. 'Vessels in the house' means truths which belong to good; for truths are the vessels for good, see 1496, 1832, 1900, 2063, 2269. 'Going down to take them away' means, as is evident, turning away from good towards truth, for since good is primary it is also higher, while truth, being secondary, is also lower. That 'the field' is the Church, so called from the seed which it receives, and consequently that those people are 'fields' in whom there is the good taught by doctrine, is clear from many places in the Word. These considerations show what 'turning back to behind him' means, namely turning away from good and looking towards matters of doctrine. And it is because these things are meant by the expression 'Lot's wife', that 'remember Lot's wife' is added. The reason it is not said that she looked 'behind herself' but 'behind him' is that 'Lot' means good, see 2324, 2351, 2371, 2399. This explains why, when Lot was told what to do, verse 17, the words used were, 'Do not look back behind you'.

[3] The reason why in Luke it is said 'let him not turn back to behind him' and not 'to the things behind him' is that celestial people are unwilling even to mention anything that is a matter of doctrine, see 202, 337. This is why no such thing is mentioned in Luke, only the words 'to behind him'.

[4] These same matters are described in Matthew as follows,

When you see the abomination of desolation, foretold by the prophet Daniel, then let those who are in Judea flee into the mountains. Let him who is on the housetop not go down to take anything away out of his house; and let him who is in the field not return back to take his clothes. Matthew 24:15-17.

Here 'the abomination of desolation' is the state of the Church when there is no love and no charity. When these have been destroyed abominable things predominate. 'Judea' means the Church, and in particular the celestial Church, as is evident from both the historical and prophetical sections throughout the Old Testament Word, while 'the mountains into which they were to flee' means love to the Lord and consequent charity towards the neighbour, see 795, 1430, 1691. 'He who is on the housetop' means good flowing from love, as stated just above. 'Going down to take anything away out of his house' means turning away from good towards truth, as has also been stated above, while 'he who is in the field' means members of the spiritual Church, as is evident from the meaning of 'field' in the Word. 'Let him not return back to take his clothes' means not turning away from good towards truth that constitutes doctrinal teaching - 'clothes' meaning truths, for truths clothe good like garments, see 1073. Anyone may see that all those things which the Lord has said in that section about the close of the age mean things altogether different and embody arcana, such as that those in Judea were to flee into the mountains, that the one on the housetop was not to go down and bring anything out of the house, and that the one in the field was not to return back to take his clothes. Similar to this is the statement in verse 17 that Lot was not to look back behind him, and that made here that his wife did look back behind him and became a pillar of salt. In addition this matter is clear from the meaning of 'a wife' as truth, dealt with in 915, 1468, and from the meaning of 'Lot' as good, dealt with in 2324, 2351, 2371, 2399; hence the words 'after him'.

[5] Truth is said to turn away from good and look towards matters of doctrine when the member of the Church no longer takes to heart what kind of life he leads, only what kind of doctrine he possesses. Yet it is life according to doctrine, not doctrine separate from life, that makes anyone a member of the Church; for when doctrine is separated from life, then because good, in which life consists, has been vastated, truth as well, in which doctrine consists, is vastated, that is, it becomes 'a pillar of salt'. This is something anyone who looks to doctrine alone and not to life may know, by considering whether, even though doctrine teaches such things, he in fact believes in the resurrection, heaven, hell, and indeed the Lord, and so in everything else which doctrine teaches.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.