Die Bibel

 

Genesis 19

Lernen

   

1 At nagsidating ang dalawang anghel sa Sodoma, nang nagtatakip silim; at si Lot ay nakaupo sa pintuang-bayan ng Sodoma: at sila'y nakita ni Lot, at nagtindig upang salubungin sila; at iniyukod ang mukha sa lupa;

2 At nagsabi, Ngayon nga mga panginoon ko, ipinamamanhik ko sa inyo na kayo'y magsiliko at magsipasok sa bahay ng inyong lingkod, at kayo'y matira sa buong magdamag, at maghugas ng inyong mga paa, at sa madaling araw ay magsipagbangon kayo at magpatuloy ng inyong paglakad. At kanilang sinabi, Hindi, kundi sa langsangan mananahan kami sa buong magdamag.

3 At kaniyang pinakapilit sila; at sila'y nagsiliko, at nagsipasok sa kaniyang bahay; at sila'y kaniyang pinaghandaan, at ipinagluto ng mga tinapay na walang levadura, at nagsikain.

4 Datapuwa't bago nagsihiga, ang bahay ay kinulong ng mga tao sa bayan sa makatuwid baga'y ng mga tao sa Sodoma, na mga binata at gayon din ng mga matanda ng buong bayan sa buong palibot;

5 At kanilang tinawagan si Lot, at sinabi sa kaniya, Saan nangaroon ang mga lalaking dumating sa iyo ng gabing ito? ilabas mo sila sa amin upang kilalanin namin sila.

6 At nilabas sila ni Lot sa pintuan, at isinara ang pinto sa likuran niya.

7 At sinabi niya, Ipinamamanhik ko sa inyo, mga kapatid ko, na huwag kayong gumawa ng ganiyang kasamaan.

8 Narito, ngayon, may dalawa akong anak na babae, na hindi nakakilala ng lalake; ipinamamanhik ko sa inyo, na sila'y aking ilalabas sa inyo, at gawin ninyo sa kanila ang magalingin ninyo sa inyong paningin: huwag lamang ninyong gawan ng anoman ang mga lalaking ito; yamang sila'y nangasa silong ng aking bubungan.

9 At sinabi nila, Umurong ka! At sinabi pa nila, Ang taong ito'y naparito upang makipamayan, at ibig niyang maging hukom: ngayon nga'y gagawan ka namin ng lalong masama kay sa kanila. At kanilang ipinagtulakan ang lalaking si Lot, at nagsilapit upang sirain ang pintuan.

10 Datapuwa't iniunat ng mga lalake ang kanilang kamay at binatak si Lot sa loob ng bahay at kanilang sinarhan ang pintuan.

11 At ang mga taong nangasa pintuan ng bahay ay mga pinagbulag nila, ang munti't malaki: ano pa't sila'y nangayamot sa paghahanap ng pintuan.

12 At sinabi ng mga lalake kay Lot, Mayroon ka pa ritong kamaganakan? Ang iyong mga manugang, at ang iyong mga anak na lalake at babae, at ang lahat ng iyong tinatangkilik sa bayan: ay ipagaalis mo sa dakong ito:

13 Sapagka't aming lilipulin ang dakong ito dahil sa napakalakas ang kanilang sigaw sa harap ng Panginoon; at kami ay sinugo ng Panginoon upang aming lipulin.

14 At si Lot ay lumabas, at pinagsabihan niya ang kaniyang mga manugang na nagasawa sa kaniyang mga anak na babae, at sinabi, Magtindig kayo, magsialis kayo sa dakong ito; sapagka't gugunawin ng Panginoon ang bayan. Datapuwa't ang akala ng kaniyang mga manugang ay nagbibiro siya.

15 At nang umumaga ay pinapagmadali ng mga anghel si Lot, na sinasabi, Magbangon ka, ipagsama mo ang iyong asawa at ang iyong dalawang anak na babae na narito, baka pati ikaw ay madamay sa parusa sa bayan.

16 Datapuwa't siya'y nagluluwat; at hinawakan ng mga lalake ang kaniyang kamay, at ang kamay ng kaniyang asawa, at ang kamay ng kaniyang dalawang anak na babae; sa habag sa kaniya ng Panginoon: at siya'y kanilang inilabas, at siya'y kanilang inilagay sa labas ng bayan.

17 At nangyari, na nang sila'y mailabas na nila, ay sinabi, Itakas mo ang iyong buhay; huwag kang lumingon o huminto man sa buong kapatagan; tumakas ka hanggang sa bundok, baka ikaw ay mamatay.

18 At sinabi sa kanila ni Lot, Huwag ganiyan, panginoon ko:

19 Narito, ngayo't ang lingkod mo ay nakasumpong ng biyaya sa iyong paningin, at pinakalaki mo ang iyong awang ipinakita sa akin sa pagliligtas ng aking buhay; at ako'y di makatatakas sa bundok, baka ako'y abutan ng sama, at ako'y mamatay.

20 Narito, ang bayang ito ay malapit takasan at maliit: Oh tulutan mong tumakas ako roon, (di ba yao'y maliit?) at mabubuhay ako.

21 At sinabi sa kaniya, Narito, sa bagay mang ito ay pinayagan din kita, na hindi ko gugunawin ang bayang iyong sinalita.

22 Magmadali ka, tumakas ka roon; sapagka't wala akong magagawa hanggang sa dumating ka roon. Kaya't ang pangalang itinawag sa bayang yaon ay Zoar.

23 Ang araw ay nakalitaw na sa lupa nang dumating si Lot sa Zoar.

24 Nang magkagayo'y nagpaulan ang Panginoon sa Sodoma at Gomorra ng azufre at apoy mula sa Panginoon na buhat sa langit;

25 At ginunaw niya ang mga bayang yaon, at ang buong Kapatagan at ang lahat ng nangananahan sa mga bayang yaon, at ang tumutubo sa lupang yaon.

26 Datapuwa't ang asawa ni Lot ay lumingon sa likuran ni Lot, at naging haliging asin.

27 At si Abraham ay sumampang maaga ng kinaumagahan sa dakong kinatayuan niya sa harap ng Panginoon.

28 At siya'y tumingin sa dakong Sodoma at Gomorra, at sa buong lupain ng Kapatagan, at tumanaw, at narito, ang usok ng lupain ay napaiilanglang na parang usok ng isang hurno.

29 At nangyari, na nang gunawin ng Dios ang mga bayan ng Kapatagan, na naalaala ng Dios si Abraham, at pinalabas si Lot, mula sa gitna ng pinaggunawan, nang gunawin ang mga bayan na kinatitirahan ni Lot.

30 At sumampa si Lot mula sa Zoar at tumira sa bundok, at ang kaniyang dalawang anak na babae na kasama niya; sapagka't siya'y natakot na tumira sa Zoar: at siya'y tumira sa isang yungib, siya at ang kaniyang dalawang anak na babae.

31 At sinabi ng panganay sa bunso: Ang ating ama ay matanda, at walang lalake sa lupa na sumiping sa atin, ayon sa ugali ng sangkalupaan:

32 Halika, painumin natin ng alak ang ating ama, at tayo'y sumiping sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

33 At pinainom nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at pumasok ang panganay at sumiping sa kaniyang ama; at hindi naalaman, ng ama nang siya'y mahiga ni nang siya'y magbangon.

34 At nangyari nang kinabukasan, na sinabi ng panganay sa bunso. Narito, ako'y sumiping kagabi sa aking ama; painumin din natin ng alak sa gabing ito; at pumasok ka, at sumiping ka sa kaniya; upang mapalagi natin ang binhi ng ating ama.

35 At pinainom din nila ng alak ang kanilang ama ng gabing yaon: at nagtindig ang bunso, at sumiping sa ama; at hindi naalaman ng ama nang siya'y mahiga, ni nang siya'y magbangon.

36 Sa ganito'y kapuwa nagdalangtao ang mga anak ni Lot sa pamamagitan ng kanilang ama.

37 At nanganak ang panganay ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang ngalang Moab: na siya ngang ama ng mga Moabita, hanggang sa araw na ito.

38 At ang bunso ay nanganak din ng isang lalake, at tinawag ang kaniyang pangalang Ben-ammi: na siya ngang ama ng mga anak ni Ammon, hanggang ngayon.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2329

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2329. 'He said, Behold now, my Lords' means interior acknowledgement and confession of the Lord's Divine Human and His Holy proceeding. This is clear from the acknowledgement and humiliation already referred to just above. Confession follows immediately after them here, for confession is meant by his saying, 'Behold now, my Lords'. Interior confession belongs to the heart, and manifests itself in humiliation and at the same time in the affection for good, whereas exterior confession belongs to the lips, which may manifest itself in a spurious humiliation and a spurious affection for good which is none at all, as with people who confess the Lord for the sake of their own reputation or rather worship of self, and for the sake of their own material gain. What these people confess with the lips they deny in the heart.

[2] The plural 'my Lords' is used for the same reason that 'three men' are spoken of in the previous chapter. For just as the three there mean the Divine itself, the Divine Human, and the Holy proceeding, so the two mentioned here mean the Lord's Divine Human and His Holy proceeding, as stated above. That these make one is well known to anyone inside the Church, and because they make one they are also referred to in the singular further on,

So it was, when they had brought them outside, that he said, Escape for your life. Verse 17.

Behold now, your servant has found grace in your eyes, and you have magnified your mercy which you have shown to me. Verse 19.

And he said to him, Behold, I have accepted you as regards this matter also, that I will not overthrow the city. Verse 21.

For I cannot do anything until you come to it. Verse 22.

[3] That the Divine itself, the Divine Human, and the Holy proceeding are Jehovah is clear from the previous chapter, where in various places the three men are called Jehovah, namely,

Jehovah said to Abraham. Verse 13.

Will anything be too wonderful for Jehovah? Verse 14.

Abraham still stood before Jehovah. Verse 22.

Jehovah departed, when He had finished speaking to Abraham. Verse 33.

Consequently the Divine Human and the Holy proceeding are Jehovah, for this name is used for both in verse 24 of the present chapter.

And Jehovah rained on Sodom and Gomorrah brimstone and fire from Jehovah out of heaven. Verse 24.

The internal sense of these words will be seen later on. As regards the Lord being Jehovah Himself, who is mentioned so many times in the historical and prophetical sections of the Old Testament, see 1736.

[4] Those who are truly members of the Church, that is, who are governed by love to the Lord and by charity towards the neighbour, know about and acknowledge the Trinity; but nevertheless they humble themselves before the Lord and worship Him alone. They do so because they know that there is no other way of reaching the Divine itself, called the Father, except through the Son, and that all the Holiness which the Holy Spirit possesses proceeds from Him. When this idea exists with them they worship none except Him, through whom and from whom all things have their being, and so worship One Being. Nor do they disperse their ideas among three, as many others inside the Church are wont to do.

[5] This is evident from very many people in the next life, including some learned, who during their lifetime have presumed themselves to have a firmer grip on the arcana of faith than all others. When these people have been examined in the next life to see what idea they had had concerning the one God - whether there were three Uncreated, three Infinites, three Eternals, three Almighties, and three Lords - it was quite obvious that they had had the idea of three beings (for in that world the communication of ideas takes place). They have had that idea even though the creed states explicitly that there are not three Uncreated, or three Infinites, or three Eternals, or three Almighties, or three Lords, but one - which is also the truth. They accordingly confessed that with their lips they had indeed spoken of God being one; but in spite of this they had thought of - and some had believed in - three whom they could separate in idea but not join together.

[6] The reason is that for all arcana, even the deepest, some idea exists, for without the existence of an idea nothing is able to be thought about nor indeed anything retained in the memory. In the next life therefore the nature of the thought, and consequently of the faith, that anyone has formulated for himself concerning the One God is clear as daylight. Indeed when Jews in the next life hear that the Lord is Jehovah and that only one God exists they have nothing to say; but when they perceive that Christians' ideas are divided into three they say that they themselves worship one God whereas Christians worship three. What is more, nobody is able to join together three thus separated in idea except those who have the faith that comes with charity - for the Lord accommodates their minds to Himself.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.