Die Bibel

 

Genesis 18

Lernen

   

1 At napakita ang Panginoon sa kaniya sa mga punong encina ni Mamre, habang siya'y nakaupo sa pintuan ng tolda, ng kainitan ng araw.

2 At itiningin ang kaniyang mga mata at nagmalas, at, narito't tatlong lalake ay nakatayo sa tabi niya: at pagkakita niya sa kanila, ay tinakbo niya upang sila'y salubungin mula sa pintuan ng tolda, at yumukod siya sa lupa.

3 At nagsabi, Panginoon ko, kung ngayo'y nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, ay ipinamamanhik ko sa iyo, na huwag mong lagpasan ang iyong lingkod.

4 Itulot mong dalhan kayo rito ng kaunting tubig, at maghugas kayo ng inyong mga paa, at mangagpahinga kayo sa lilim ng kahoy.

5 At magdadala ako ng isang subong tinapay at inyong palakasin ang inyong puso; at pagkatapos ay magsisipagtuloy kayo: yamang kayo'y naparito sa inyong lingkod, At nagsipagsabi, Mangyari ang ayon sa iyong sinabi.

6 At si Abraham ay nagmadaling napasa tolda ni Sara, at sinabi, Maghanda ka agad ng tatlong takal ng mainam na harina, iyong tapayin at gawin mong mga munting tinapay.

7 At tumakbo si Abraham sa bakahan at nagdala ng isang bata at mabuting guya, at ibinigay sa alipin; at siya'y nagmadali, upang lutuin.

8 At siya'y kumuha ng mantekilla, at ng gatas, at ng guyang niluto niya, at inihain sa harapan nila; at siya'y tumayo sa siping nila sa lilim ng punong kahoy; at sila'y nagsikain.

9 At sinabi nila sa kaniya, Saan naroon si Sara na iyong asawa? At sinabi niya Narito, nasa tolda.

10 At sinabi niya, Walang salang di ako babalik sa iyo sa ganitong panahon ng taong darating; at narito't si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalake. At narinig ni Sara sa pintuan ng tolda, na nasa likod niya.

11 Si Abraham at si Sara nga'y matatanda na, at lipas na sa panahon; at tinigilan na si Sara ng kaugalian ng mga babae.

12 At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako'y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?

13 At sinabi ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Tunay kayang ako'y manganganak, na matanda na ako?

14 May anomang bagay kayang napakahirap sa Panginoon? Sa tadhanang panahon ay babalik ako sa iyo, sa taong darating, at si Sara ay magkakaanak ng isang lalake.

15 Nang magkagayo'y nagkaila si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa, sapagka't siya'y natakot. Nguni't sinabi niya, Hindi gayon; kundi ikaw ay tumawa.

16 At nangagtindig doon ang mga lalake, at nangagsitingin sa dakong Sodoma; at sinamahan sila ni Abraham, upang ihatid sila sa daan.

17 At sinabi ng Panginoon, Ililihim ko ba kay Abraham ang aking gagawin;

18 Dangang si Abraham ay tunay na magiging isang bansang malaki at matibay, at pagpapalain sa kaniya ang lahat ng bansa sa lupa?

19 Sapagka't siya'y aking kinilala, upang siya'y magutos sa kaniyang mga anak at sa kaniyang sangbahayan pagkamatay niya, na maingatan nila ang daan ng Panginoon, na gumawa ng kabanalan, at kahatulan; upang padatnin ng Panginoon, kay Abraham ang kaniyang ipinangako tungkol sa kaniya.

20 At sinabi ng Panginoon, Sapagka't ang sigaw ng Sodoma at Gomorra ay malakas, at sapagka't ang kasalanan nila ay napakalubha;

21 Ay bababa ako ngayon at titingnan ko kung ginawa nga ang ayon sa sigaw na dumarating hanggang sa akin; at kung hindi ay aking malalaman.

22 At ang mga lalake ay nagsilayo roon at nagsitungo sa Sodoma datapuwa't si Abraham ay nakatayo pa sa harapan ng Panginoon.

23 At lumapit si Abraham, at nagsabi, Ang mga banal ba ay iyong lilipuling kasama ng mga masama?

24 Kung sakaling may limang pung banal sa loob ng bayan: lilipulin mo ba, at di mo patatawarin ang dakong yaon, alangalang sa limang pung banal na nasa loob niyaon?

25 Malayo nawa sa iyo ang paggawa ng ganito, na ang banal ay iyong pataying kasama ng masama, anopa't ang banal ay mapara sa masama; malayo nawa ito sa iyo: di ba gagawa ng matuwid ang Hukom ng buong lupa?

26 At sinabi ng Panginoon, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limang pung banal sa loob ng bayan, patatawarin ko ang buong dakong yaon, alangalang sa kanila.

27 At sumagot si Abraham, at nagsabi, Narito, ngayo'y nangahas akong magsalita sa Panginoon, akong alabok at abo lamang:

28 Kung sakaling magkukulang ng lima sa limang pung banal: lilipulin mo ba, dahil sa limang kulang, ang buong bayan? At sinabi niya, Hindi ko lilipulin kung makasumpong ako roon ng apat na pu't lima.

29 At siya'y muling nagsalita pa sa kaniya, at nagsabi, Marahil ay may masusumpungang apat na pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alangalang sa apat na pu.

30 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon, at ako'y magsasalita: kung sakaling may masusumpungan doong tatlong pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlong pu.

31 At kaniyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon: kung sakaling may masusumpungan doong dalawang pu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa dalawang pu.

32 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan: kung sakaling may masusumpungan doong sangpu: at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa sangpu.

33 At ang Panginoon ay nagpatuloy, pagkatapos na makipagusap kay Abraham: at si Abraham ay nagbalik sa kaniyang dako.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2280

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2280. Peradventure twenty shall be found there. That this signifies if there be not anything of combat, but still there be good, is evident from the signification of “twenty.” As all the numbers that are mentioned in the Word signify actual things, and states (as before said and shown in many places, see n. 2252), so also does “twenty;” and what it signifies can be seen from its derivation, namely, from twice ten. “Ten” in the Word, as also “tenths,” signify remains, by which is meant everything good and true that the Lord insinuates into man from infancy even to the end of his life, and which are treated of in the following verse. Twice ten, or double tenths, that is, twenty, signify the same, but in a higher degree, namely, good.

[2] Goods of three kinds are signified by remains, namely, the goods of infancy, the goods of ignorance, and the goods of intelligence. The goods of infancy are those which are insinuated into man from his very birth up to the age in which he is beginning to be instructed and to know something. The goods of ignorance are what are insinuated when he is being instructed and is beginning to know something. The goods of intelligence are what are insinuated when he is able to reflect upon what is good and what is true. The good of infancy exists from the man’s infancy up to the tenth year of his age; the good of ignorance, from this age up to his twentieth year. From this year the man begins to become rational, and to have the faculty of reflecting upon good and truth, and to procure for himself the good of intelligence.

[3] The good of ignorance is that which is signified by “twenty,” because those who are in the good of ignorance do not come into any temptation for no one is tempted before he is able to reflect, and in his own way to perceive the nature of good and truth. Those who have received goods by means of temptations have been treated of in the two immediately preceding verses; those who have not been in temptations, and yet have good, are now treated of in this verse.

[4] As those who have this good, which is called the good of ignorance, are signified by “twenty,” all those who went forth from Egypt were reckoned from “a son of twenty years” and upward; or as it is expressed, “everyone going forth into the army,” by whom are meant those who were no longer in the good of ignorance, concerning whom we read in Numbers (1:20, 24, 26, 28, 30, 32, 34, 38, 40, 42 (Numbers 1:42), 45; 26:4); and also that all those who were more than twenty years old died in the wilderness (32:10-11), because evil could be imputed to them, and they represented those who yield in temptations; as well as that the valuing made of a male, from “a son of five years” to “a son of twenty years” was “twenty shekels” (Leviticus 17:5); and another valuing from “a son of twenty years” old to one of sixty was fifty shekels (verse 3).

[5] As regards the before-mentioned goods, namely those of infancy, of ignorance, and of intelligence, the case is this. The good of intelligence is the best, for this is of wisdom the good which precedes it, namely that of ignorance, is indeed good, but as there is but little of intelligence in it, it cannot be called the good of wisdom; and as for the good of infancy, it is indeed good in itself, but still it is less good than the other two; for as yet there is not any truth of intelligence adjoined to it, and thus it has not become any good of wisdom, but it is only a plane for being able to become so; for it is the knowledges of good and truth that cause a man to be wise as a man. Infancy itself, by which is signified innocence, does not belong to infancy, but to wisdom; as can be better seen from what will be said about little children in the other life, at the end of this chapter.

[6] By “twenty,” in this verse, as has been said, there is signified no other good than the good of ignorance which good is not only declared to be with those who are under their twentieth year, as already said, but also with all who are in the good of charity and at the same time in ignorance of truth, as are those within the church who are in the good of charity, but from whatever cause, do not know what the truth of faith is; as is the case with very many of those who think devoutly about God and kindly about the neighbor; and as is also the case with all outside the church, who are called Gentiles, and who in like manner live in the good of charity. Both the latter and the former, although not in the truths of faith, yet being in good, are in the faculty of receiving the truths of faith in the other life equally as are little children; for their understanding has not as yet been tainted with principles of falsity, nor their will so confirmed in a life of evil, because they are ignorant of its being falsity and evil; and the life of charity is attended with this: that the falsity and evil of ignorance may be easily bent to truth and good. Not so is it with those who have confirmed themselves in things contrary to the truth, and at the same time have lived a life in things contrary to good.

[7] In other cases by “two tenths” in the Word is signified good both celestial and spiritual, good celestial and thence spiritual by the two tenths of which every loaf of the showbread or bread of faces was prepared (Leviticus 24:5), and spiritual good by the two tenths of the meat-offering with the sacrifice of the ram (Numbers 15:6; 28:12, 20, 28; 29:3, 9, 14), concerning which, of the Lord’s Divine mercy elsewhere.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.