Die Bibel

 

Genesis 18

Lernen

   

1 At napakita ang Panginoon sa kaniya sa mga punong encina ni Mamre, habang siya'y nakaupo sa pintuan ng tolda, ng kainitan ng araw.

2 At itiningin ang kaniyang mga mata at nagmalas, at, narito't tatlong lalake ay nakatayo sa tabi niya: at pagkakita niya sa kanila, ay tinakbo niya upang sila'y salubungin mula sa pintuan ng tolda, at yumukod siya sa lupa.

3 At nagsabi, Panginoon ko, kung ngayo'y nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, ay ipinamamanhik ko sa iyo, na huwag mong lagpasan ang iyong lingkod.

4 Itulot mong dalhan kayo rito ng kaunting tubig, at maghugas kayo ng inyong mga paa, at mangagpahinga kayo sa lilim ng kahoy.

5 At magdadala ako ng isang subong tinapay at inyong palakasin ang inyong puso; at pagkatapos ay magsisipagtuloy kayo: yamang kayo'y naparito sa inyong lingkod, At nagsipagsabi, Mangyari ang ayon sa iyong sinabi.

6 At si Abraham ay nagmadaling napasa tolda ni Sara, at sinabi, Maghanda ka agad ng tatlong takal ng mainam na harina, iyong tapayin at gawin mong mga munting tinapay.

7 At tumakbo si Abraham sa bakahan at nagdala ng isang bata at mabuting guya, at ibinigay sa alipin; at siya'y nagmadali, upang lutuin.

8 At siya'y kumuha ng mantekilla, at ng gatas, at ng guyang niluto niya, at inihain sa harapan nila; at siya'y tumayo sa siping nila sa lilim ng punong kahoy; at sila'y nagsikain.

9 At sinabi nila sa kaniya, Saan naroon si Sara na iyong asawa? At sinabi niya Narito, nasa tolda.

10 At sinabi niya, Walang salang di ako babalik sa iyo sa ganitong panahon ng taong darating; at narito't si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalake. At narinig ni Sara sa pintuan ng tolda, na nasa likod niya.

11 Si Abraham at si Sara nga'y matatanda na, at lipas na sa panahon; at tinigilan na si Sara ng kaugalian ng mga babae.

12 At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako'y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?

13 At sinabi ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Tunay kayang ako'y manganganak, na matanda na ako?

14 May anomang bagay kayang napakahirap sa Panginoon? Sa tadhanang panahon ay babalik ako sa iyo, sa taong darating, at si Sara ay magkakaanak ng isang lalake.

15 Nang magkagayo'y nagkaila si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa, sapagka't siya'y natakot. Nguni't sinabi niya, Hindi gayon; kundi ikaw ay tumawa.

16 At nangagtindig doon ang mga lalake, at nangagsitingin sa dakong Sodoma; at sinamahan sila ni Abraham, upang ihatid sila sa daan.

17 At sinabi ng Panginoon, Ililihim ko ba kay Abraham ang aking gagawin;

18 Dangang si Abraham ay tunay na magiging isang bansang malaki at matibay, at pagpapalain sa kaniya ang lahat ng bansa sa lupa?

19 Sapagka't siya'y aking kinilala, upang siya'y magutos sa kaniyang mga anak at sa kaniyang sangbahayan pagkamatay niya, na maingatan nila ang daan ng Panginoon, na gumawa ng kabanalan, at kahatulan; upang padatnin ng Panginoon, kay Abraham ang kaniyang ipinangako tungkol sa kaniya.

20 At sinabi ng Panginoon, Sapagka't ang sigaw ng Sodoma at Gomorra ay malakas, at sapagka't ang kasalanan nila ay napakalubha;

21 Ay bababa ako ngayon at titingnan ko kung ginawa nga ang ayon sa sigaw na dumarating hanggang sa akin; at kung hindi ay aking malalaman.

22 At ang mga lalake ay nagsilayo roon at nagsitungo sa Sodoma datapuwa't si Abraham ay nakatayo pa sa harapan ng Panginoon.

23 At lumapit si Abraham, at nagsabi, Ang mga banal ba ay iyong lilipuling kasama ng mga masama?

24 Kung sakaling may limang pung banal sa loob ng bayan: lilipulin mo ba, at di mo patatawarin ang dakong yaon, alangalang sa limang pung banal na nasa loob niyaon?

25 Malayo nawa sa iyo ang paggawa ng ganito, na ang banal ay iyong pataying kasama ng masama, anopa't ang banal ay mapara sa masama; malayo nawa ito sa iyo: di ba gagawa ng matuwid ang Hukom ng buong lupa?

26 At sinabi ng Panginoon, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limang pung banal sa loob ng bayan, patatawarin ko ang buong dakong yaon, alangalang sa kanila.

27 At sumagot si Abraham, at nagsabi, Narito, ngayo'y nangahas akong magsalita sa Panginoon, akong alabok at abo lamang:

28 Kung sakaling magkukulang ng lima sa limang pung banal: lilipulin mo ba, dahil sa limang kulang, ang buong bayan? At sinabi niya, Hindi ko lilipulin kung makasumpong ako roon ng apat na pu't lima.

29 At siya'y muling nagsalita pa sa kaniya, at nagsabi, Marahil ay may masusumpungang apat na pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alangalang sa apat na pu.

30 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon, at ako'y magsasalita: kung sakaling may masusumpungan doong tatlong pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlong pu.

31 At kaniyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon: kung sakaling may masusumpungan doong dalawang pu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa dalawang pu.

32 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan: kung sakaling may masusumpungan doong sangpu: at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa sangpu.

33 At ang Panginoon ay nagpatuloy, pagkatapos na makipagusap kay Abraham: at si Abraham ay nagbalik sa kaniyang dako.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2231

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2231. 'That he will command his sons, and his house after him, and they will keep the way of Jehovah to do righteousness and judgement' means that from Him comes the entire doctrine of charity and of faith. This becomes clear from the meaning of 'son', 'house', 'way', 'righteousness', and 'judgement', which in short, or when their several meanings are converted into one, mean the entire doctrine of charity and of faith. For 'sons' means all who are governed by truths, 'house' all who are governed by goods, 'way' means the doctrine of faith which they are taught, 'righteousness' that doctrine in regard to good, 'judgement', in regard to truth. Doctrine regarding good is the doctrine of charity, while doctrine regarding truth is the doctrine of faith.

[2] In general there is only one doctrine, that is to say, the doctrine of charity, for, as stated in 2228, all things of faith have charity in view. No other difference exists between charity and faith than that which exists between willing what is good and thinking what is good - for one who wills what is good also thinks what is good - thus than that which exists between will and understanding. People who reflect on the matter know that the will is one thing and the understanding another. The same is also well recognized in the learned world, and it is plain to see in the case of those who will what is evil and yet from thought utter what is good. From such persons it is evident to anyone that the will is one thing and the understanding another, and thus that the human mind is divided into two parts which do not then make a single whole. Yet man was created in such a way that those two parts should constitute one single mind, and no other difference should exist between them than, to use a comparison, between that of a flame and the light shining from it. Love to the Lord and charity towards the neighbour were to be like the flame, and all perception and thought like the light shining from it. Thus love and charity were to constitute the whole of perception and thought, that is, to exist in every single part. Perception or thought regarding the essential nature of love and charity is that which is called faith.

[3] But because the human race started to will what was evil, to hate the neighbour, and to practice revenge and cruelty, with the result that the part of the mind called the will was completely corrupted, men started to make a distinction between charity and faith, and to attribute to faith all those matters of doctrine which belonged to their religion and to refer to them by the single term faith. At length they went so far as to say that people could be saved by faith alone, by which they meant their doctrine. They said that provided they believed that doctrine people could be saved no matter how they lived. Charity was accordingly separated from faith, and when that happens it is nothing else, to use a comparison, than some kind of light that has no flame, like sunlight in winter-time which is so cold and icy that the earth's vegetation languishes and dies. But faith that is derived from charity is like the light of spring-time and summer-time which causes all things to sprout and come into flower.

[4] The same may also be recognized from the fact that love and charity are celestial flame, while faith is the spiritual light that shines from it. This is also how faith and charity make a perceptible and visual presentation of themselves in the next life, for in that life the Lord's celestial manifests itself before the angels by means of a flaming radiance like that of the sun, while the Lord's spiritual manifests itself by means of the light shining from this; and that radiance and light act upon the angels and spirits interiorly according to the life of love and charity existing with them. This is the source of the joy and happiness in the next life with all their variations. These considerations show the implications of the assertion that faith alone saves.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.