Die Bibel

 

Genesis 18

Lernen

   

1 At napakita ang Panginoon sa kaniya sa mga punong encina ni Mamre, habang siya'y nakaupo sa pintuan ng tolda, ng kainitan ng araw.

2 At itiningin ang kaniyang mga mata at nagmalas, at, narito't tatlong lalake ay nakatayo sa tabi niya: at pagkakita niya sa kanila, ay tinakbo niya upang sila'y salubungin mula sa pintuan ng tolda, at yumukod siya sa lupa.

3 At nagsabi, Panginoon ko, kung ngayo'y nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, ay ipinamamanhik ko sa iyo, na huwag mong lagpasan ang iyong lingkod.

4 Itulot mong dalhan kayo rito ng kaunting tubig, at maghugas kayo ng inyong mga paa, at mangagpahinga kayo sa lilim ng kahoy.

5 At magdadala ako ng isang subong tinapay at inyong palakasin ang inyong puso; at pagkatapos ay magsisipagtuloy kayo: yamang kayo'y naparito sa inyong lingkod, At nagsipagsabi, Mangyari ang ayon sa iyong sinabi.

6 At si Abraham ay nagmadaling napasa tolda ni Sara, at sinabi, Maghanda ka agad ng tatlong takal ng mainam na harina, iyong tapayin at gawin mong mga munting tinapay.

7 At tumakbo si Abraham sa bakahan at nagdala ng isang bata at mabuting guya, at ibinigay sa alipin; at siya'y nagmadali, upang lutuin.

8 At siya'y kumuha ng mantekilla, at ng gatas, at ng guyang niluto niya, at inihain sa harapan nila; at siya'y tumayo sa siping nila sa lilim ng punong kahoy; at sila'y nagsikain.

9 At sinabi nila sa kaniya, Saan naroon si Sara na iyong asawa? At sinabi niya Narito, nasa tolda.

10 At sinabi niya, Walang salang di ako babalik sa iyo sa ganitong panahon ng taong darating; at narito't si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalake. At narinig ni Sara sa pintuan ng tolda, na nasa likod niya.

11 Si Abraham at si Sara nga'y matatanda na, at lipas na sa panahon; at tinigilan na si Sara ng kaugalian ng mga babae.

12 At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako'y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?

13 At sinabi ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Tunay kayang ako'y manganganak, na matanda na ako?

14 May anomang bagay kayang napakahirap sa Panginoon? Sa tadhanang panahon ay babalik ako sa iyo, sa taong darating, at si Sara ay magkakaanak ng isang lalake.

15 Nang magkagayo'y nagkaila si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa, sapagka't siya'y natakot. Nguni't sinabi niya, Hindi gayon; kundi ikaw ay tumawa.

16 At nangagtindig doon ang mga lalake, at nangagsitingin sa dakong Sodoma; at sinamahan sila ni Abraham, upang ihatid sila sa daan.

17 At sinabi ng Panginoon, Ililihim ko ba kay Abraham ang aking gagawin;

18 Dangang si Abraham ay tunay na magiging isang bansang malaki at matibay, at pagpapalain sa kaniya ang lahat ng bansa sa lupa?

19 Sapagka't siya'y aking kinilala, upang siya'y magutos sa kaniyang mga anak at sa kaniyang sangbahayan pagkamatay niya, na maingatan nila ang daan ng Panginoon, na gumawa ng kabanalan, at kahatulan; upang padatnin ng Panginoon, kay Abraham ang kaniyang ipinangako tungkol sa kaniya.

20 At sinabi ng Panginoon, Sapagka't ang sigaw ng Sodoma at Gomorra ay malakas, at sapagka't ang kasalanan nila ay napakalubha;

21 Ay bababa ako ngayon at titingnan ko kung ginawa nga ang ayon sa sigaw na dumarating hanggang sa akin; at kung hindi ay aking malalaman.

22 At ang mga lalake ay nagsilayo roon at nagsitungo sa Sodoma datapuwa't si Abraham ay nakatayo pa sa harapan ng Panginoon.

23 At lumapit si Abraham, at nagsabi, Ang mga banal ba ay iyong lilipuling kasama ng mga masama?

24 Kung sakaling may limang pung banal sa loob ng bayan: lilipulin mo ba, at di mo patatawarin ang dakong yaon, alangalang sa limang pung banal na nasa loob niyaon?

25 Malayo nawa sa iyo ang paggawa ng ganito, na ang banal ay iyong pataying kasama ng masama, anopa't ang banal ay mapara sa masama; malayo nawa ito sa iyo: di ba gagawa ng matuwid ang Hukom ng buong lupa?

26 At sinabi ng Panginoon, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limang pung banal sa loob ng bayan, patatawarin ko ang buong dakong yaon, alangalang sa kanila.

27 At sumagot si Abraham, at nagsabi, Narito, ngayo'y nangahas akong magsalita sa Panginoon, akong alabok at abo lamang:

28 Kung sakaling magkukulang ng lima sa limang pung banal: lilipulin mo ba, dahil sa limang kulang, ang buong bayan? At sinabi niya, Hindi ko lilipulin kung makasumpong ako roon ng apat na pu't lima.

29 At siya'y muling nagsalita pa sa kaniya, at nagsabi, Marahil ay may masusumpungang apat na pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alangalang sa apat na pu.

30 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon, at ako'y magsasalita: kung sakaling may masusumpungan doong tatlong pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlong pu.

31 At kaniyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon: kung sakaling may masusumpungan doong dalawang pu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa dalawang pu.

32 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan: kung sakaling may masusumpungan doong sangpu: at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa sangpu.

33 At ang Panginoon ay nagpatuloy, pagkatapos na makipagusap kay Abraham: at si Abraham ay nagbalik sa kaniyang dako.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2219

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2219. 'They looked towards the face of Sodom' means the state of the human race. This is clear from the meaning of 'looking towards the face', here 'towards the face of Sodom'. In the Word 'the face' means all man's interiors - evil as well as good - for the reason that these shine out of the face, as shown in Volume One, in 358. Here therefore, because 'the face' is used in reference to Sodom, it is interior evils, which are those of self-love, that are meant; for interior evils in general are meant by 'Sodom', as will be evident from what follows in the next paragraph. The reason the worst evils of all originate in self-love is that self-love is destructive of human society, as shown above in 2045, and destructive of heavenly society, 2057. And since the perversity of the human race is recognized from that love, here 'the face of Sodom' means the state of the human race.

[2] In addition to this, it has been shown in various places in Volume One what the nature of self-love is, namely a love completely contrary to the order into which man was created. Unlike beasts man was endowed with rationality, to the end that every individual person may will what is good and do what is good to any other, thus to everyone in particular as to all in general. Such is the order into which man was created, and therefore it is love to God and love towards the neighbour which were intended to constitute man's life, which life was to mark him off from animals. Such also is the order of heaven which, it was intended, would exist in man while he was living in the world. He would thus be in the Lord's kingdom, into which he would also pass when he had cast off the body that had served him on earth, and in that kingdom would rise up into a state constantly increasing in heavenly perfection.

[3] But self-love is the chief, indeed the one and only, thing that destroys these loves. Love of the world is not so destructive; for although this is indeed contrary to the spiritual things of faith, self-love is diametrically opposed to the celestial things of love. For someone who loves himself does not love any others but tries to destroy everyone who fails to pay respect to him. Nor does he will what is good and do what is good to anybody except to one who is an extension of himself or can be made to become such, like something into which his evil desires and false notions have been so to speak engrafted. From this it is evident that self-love is the source from which all forms of hatred, all forms of revenge and cruelty well up, and also all forms of disgraceful presence and of deceit - thus every abominable thing that is contrary to the order that belongs to human society and contrary to the order of heavenly society.

[4] Indeed self-love is so abominable that when the restraints placed upon it are lifted, that is, when it is given the opportunity to do whatever it pleases, then even with those who belong to the lowest sort, it rushes with such urgency that it desires not only to exercise dominion over those nearest to it and over those close by, but also over the universe and even over the Supreme Divine Being Himself. Man is not indeed aware of this because he is held back by restraints he knows little about. But to the extent these restraints, as has been stated, are removed he very rapidly does the same. This I have been given to know from much experience in the next life. Because these things lie concealed within self-love, people governed by self-love and not endowed with the restraints of conscience, more than all others hate the Lord, and thus hate all the truths of faith, since these are the very laws of order in the Lord's kingdom. Such people dislike these laws so much as to loathe them, and this also shows itself openly in the next life. This love is also the head of the serpent which the seed of the woman, that is, the Lord, treads down, regarding which see Volume One, in 257.

[5] But self-love does not always present itself outwardly in arrogance and pride, for sometimes such people are able to regard the neighbour with charity. Some people are born with this outwardly charitable disposition, while others acquire it during childhood years, but after this it is subdued, though the outward disposition does still remain. But those governed by self-love are such as despise others and regard them as nothing in comparison with themselves. Nor do they have any concern whatever for the common good unless this exists for their benefit, they themselves being so to speak the common good. This applies especially to those who hate and persecute everyone who does not show them favour or serve them, and as far as possible they rob such persons of possessions, honour, reputation, and even life. Let those who behave intentionally in these ways realize that with them pre-eminently self-love is present.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.