Die Bibel

 

Genesis 18

Lernen

   

1 At napakita ang Panginoon sa kaniya sa mga punong encina ni Mamre, habang siya'y nakaupo sa pintuan ng tolda, ng kainitan ng araw.

2 At itiningin ang kaniyang mga mata at nagmalas, at, narito't tatlong lalake ay nakatayo sa tabi niya: at pagkakita niya sa kanila, ay tinakbo niya upang sila'y salubungin mula sa pintuan ng tolda, at yumukod siya sa lupa.

3 At nagsabi, Panginoon ko, kung ngayo'y nakasumpong ako ng biyaya sa iyong paningin, ay ipinamamanhik ko sa iyo, na huwag mong lagpasan ang iyong lingkod.

4 Itulot mong dalhan kayo rito ng kaunting tubig, at maghugas kayo ng inyong mga paa, at mangagpahinga kayo sa lilim ng kahoy.

5 At magdadala ako ng isang subong tinapay at inyong palakasin ang inyong puso; at pagkatapos ay magsisipagtuloy kayo: yamang kayo'y naparito sa inyong lingkod, At nagsipagsabi, Mangyari ang ayon sa iyong sinabi.

6 At si Abraham ay nagmadaling napasa tolda ni Sara, at sinabi, Maghanda ka agad ng tatlong takal ng mainam na harina, iyong tapayin at gawin mong mga munting tinapay.

7 At tumakbo si Abraham sa bakahan at nagdala ng isang bata at mabuting guya, at ibinigay sa alipin; at siya'y nagmadali, upang lutuin.

8 At siya'y kumuha ng mantekilla, at ng gatas, at ng guyang niluto niya, at inihain sa harapan nila; at siya'y tumayo sa siping nila sa lilim ng punong kahoy; at sila'y nagsikain.

9 At sinabi nila sa kaniya, Saan naroon si Sara na iyong asawa? At sinabi niya Narito, nasa tolda.

10 At sinabi niya, Walang salang di ako babalik sa iyo sa ganitong panahon ng taong darating; at narito't si Sara na iyong asawa ay magkakaanak ng isang lalake. At narinig ni Sara sa pintuan ng tolda, na nasa likod niya.

11 Si Abraham at si Sara nga'y matatanda na, at lipas na sa panahon; at tinigilan na si Sara ng kaugalian ng mga babae.

12 At nagtawa si Sara sa kaniyang sarili, na sinasabi, Pagkatapos na ako'y tumanda ay magtatamo ako ng kaligayahan, at matanda na rin pati ng panginoon ko?

13 At sinabi ng Panginoon kay Abraham, Bakit tumawa si Sara, na sinasabi, Tunay kayang ako'y manganganak, na matanda na ako?

14 May anomang bagay kayang napakahirap sa Panginoon? Sa tadhanang panahon ay babalik ako sa iyo, sa taong darating, at si Sara ay magkakaanak ng isang lalake.

15 Nang magkagayo'y nagkaila si Sara, na sinasabi, Hindi ako tumawa, sapagka't siya'y natakot. Nguni't sinabi niya, Hindi gayon; kundi ikaw ay tumawa.

16 At nangagtindig doon ang mga lalake, at nangagsitingin sa dakong Sodoma; at sinamahan sila ni Abraham, upang ihatid sila sa daan.

17 At sinabi ng Panginoon, Ililihim ko ba kay Abraham ang aking gagawin;

18 Dangang si Abraham ay tunay na magiging isang bansang malaki at matibay, at pagpapalain sa kaniya ang lahat ng bansa sa lupa?

19 Sapagka't siya'y aking kinilala, upang siya'y magutos sa kaniyang mga anak at sa kaniyang sangbahayan pagkamatay niya, na maingatan nila ang daan ng Panginoon, na gumawa ng kabanalan, at kahatulan; upang padatnin ng Panginoon, kay Abraham ang kaniyang ipinangako tungkol sa kaniya.

20 At sinabi ng Panginoon, Sapagka't ang sigaw ng Sodoma at Gomorra ay malakas, at sapagka't ang kasalanan nila ay napakalubha;

21 Ay bababa ako ngayon at titingnan ko kung ginawa nga ang ayon sa sigaw na dumarating hanggang sa akin; at kung hindi ay aking malalaman.

22 At ang mga lalake ay nagsilayo roon at nagsitungo sa Sodoma datapuwa't si Abraham ay nakatayo pa sa harapan ng Panginoon.

23 At lumapit si Abraham, at nagsabi, Ang mga banal ba ay iyong lilipuling kasama ng mga masama?

24 Kung sakaling may limang pung banal sa loob ng bayan: lilipulin mo ba, at di mo patatawarin ang dakong yaon, alangalang sa limang pung banal na nasa loob niyaon?

25 Malayo nawa sa iyo ang paggawa ng ganito, na ang banal ay iyong pataying kasama ng masama, anopa't ang banal ay mapara sa masama; malayo nawa ito sa iyo: di ba gagawa ng matuwid ang Hukom ng buong lupa?

26 At sinabi ng Panginoon, Kung makasumpong ako sa Sodoma ng limang pung banal sa loob ng bayan, patatawarin ko ang buong dakong yaon, alangalang sa kanila.

27 At sumagot si Abraham, at nagsabi, Narito, ngayo'y nangahas akong magsalita sa Panginoon, akong alabok at abo lamang:

28 Kung sakaling magkukulang ng lima sa limang pung banal: lilipulin mo ba, dahil sa limang kulang, ang buong bayan? At sinabi niya, Hindi ko lilipulin kung makasumpong ako roon ng apat na pu't lima.

29 At siya'y muling nagsalita pa sa kaniya, at nagsabi, Marahil ay may masusumpungang apat na pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin, alangalang sa apat na pu.

30 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon, at ako'y magsasalita: kung sakaling may masusumpungan doong tatlong pu. At sinabi niya, Hindi ko gagawin kung makakasumpong ako roon ng tatlong pu.

31 At kaniyang sinabi, Narito ngayon, ako'y nangahas na magsalita sa Panginoon: kung sakaling may masusumpungan doong dalawang pu. At sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa dalawang pu.

32 At sinabi niya, Oh huwag magalit ang Panginoon at magsasalita na lamang akong minsan: kung sakaling may masusumpungan doong sangpu: at sinabi niya, Hindi ko lilipulin, alangalang sa sangpu.

33 At ang Panginoon ay nagpatuloy, pagkatapos na makipagusap kay Abraham: at si Abraham ay nagbalik sa kaniyang dako.

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2196

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2196. 'And this was behind him' means close to the good which existed with the rational at that time, and separated from it insofar as anything of the human was in it. This is clear from what is said regarding the door where Sarah stood - that it was 'behind him'. 'Being behind him' means not joined together but behind his back. That which is separated from someone is represented by that which has been cast so to speak behind the back, as may become clear from the representatives in the next life described from experience in 1393, 1875. This separation is expressed here by its being said that the door where Sarah stood was behind him.

[2] The situation so far as merely human rational truth - which resided with the Lord at that time and was separated from Him when He joined Himself to the Divine - is that human rational truth has no grasp of Divine things because these are above its range of understanding. Such truth does indeed communicate with the facts which are present in the natural man; but insofar as it looks from those facts at the things that exist above itself it does not acknowledge these things. For such truth is immersed in appearances of which it cannot rid itself; and appearances are born from the evidence of the senses - which leads one to believe as though Divine things themselves are also of a similar nature, when in fact they are free of all appearances. When such Divine things are stated this rational truth cannot possibly believe them because it cannot have any grasp of them. Let some examples be given.

[3] If it is stated that a person has no life except that which he receives from the Lord, the rational, seeing from appearances, imagines in that case that he is not able to live as if from himself, when in fact he is for the first time truly living when he perceives that he does so from the Lord.

[4] Seeing from appearances the rational imagines that the good which a person does springs from himself, when in fact nothing good at all springs from self, but from the Lord.

[5] Seeing from appearances the rational imagines that a person merits salvation when he does what is good, when in fact of himself a person can merit nothing - all merit being the Lord's.

[6] Seeing from appearances a person imagines that when he is being withheld from evil and maintained in good by the Lord, nothing but good, righteousness, and indeed holiness are present with him, when in fact present in man there is nothing except evil, unrighteousness, and profanity.

[7] Seeing from appearances a person imagines that when he does what is good from charity his will is the source of his actions, when in fact it is not his will that is the source but his understanding in which charity has been implanted.

[8] Seeing from appearances a person imagines that no glory can exist without the glory of the world, when in fact the glory of heaven does not have one trace of the world's glory within it.

[9] Seeing from appearances a person imagines that nobody can love the neighbour more than he loves himself, but that all love begins from self, when in fact heavenly love has no self-love at all within it.

[10] Seeing from appearances a person imagines that no light can exist apart from that which flows from the light of this world, when in fact not a ray of the world's light shines in heaven, though the light there is a thousand times brighter than the midday light of the world.

[11] Seeing from appearances a person imagines that the Lord cannot possibly shine before the whole of heaven as a sun, when in fact the entire light of heaven comes from Him.

[12] Seeing from appearances no one can grasp the idea that developments take place in the next life, when in fact those there seem to themselves to be making developments - as anyone does on earth - in for example, their homes, courtyards, and gardens. Still less can man grasp it if he is told that these are changes of state which manifest themselves outwardly in such developments.

[13] Seeing from appearances a person cannot grasp that it is because they are not visible before his eyes that spirits and angels are not able to be seen; nor can he grasp that they are able to talk to man, when in fact they are seen more clearly before internal sight, or the sight of the spirit, than man sees man on earth. And their utterances are also in like manner clearly audible.

Besides these there are thousands upon thousands of things such as these which man's rational, seeing from its own light, which is born from the evidence of the senses and consequently is darkened, cannot possibly believe. Indeed even in natural things the rational is blinded. It is unable to grasp, for example, how those living on the opposite side of the world can stand erect and walk, or to grasp very many other natural phenomena. How blind must the rational be then in spiritual and celestial things which are far above those that are natural.

[14] Such being the nature of the human rational, it is here spoken of as being separated when the Lord, while possessing Divine Perception, was united to the Divine. This is meant by the statement that Sarah, who here is such rational truth, 'stood at the tent door, and this was behind him'.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.