Neu-christliche Bibelstudien

Die Bibel

 

Genesis 24

Lernen

   

1 και αβρααμ ην πρεσβυτερος προβεβηκως ημερων και κυριος ευλογησεν τον αβρααμ κατα παντα

2 και ειπεν αβρααμ τω παιδι αυτου τω πρεσβυτερω της οικιας αυτου τω αρχοντι παντων των αυτου θες την χειρα σου υπο τον μηρον μου

3 και εξορκιω σε κυριον τον θεον του ουρανου και τον θεον της γης ινα μη λαβης γυναικα τω υιω μου ισαακ απο των θυγατερων των χαναναιων μεθ' ων εγω οικω εν αυτοις

4 αλλα εις την γην μου ου εγενομην πορευση και εις την φυλην μου και λημψη γυναικα τω υιω μου ισαακ εκειθεν

5 ειπεν δε προς αυτον ο παις μηποτε ου βουλεται η γυνη πορευθηναι μετ' εμου οπισω εις την γην ταυτην αποστρεψω τον υιον σου εις την γην οθεν εξηλθες εκειθεν

6 ειπεν δε προς αυτον αβρααμ προσεχε σεαυτω μη αποστρεψης τον υιον μου εκει

7 κυριος ο θεος του ουρανου και ο θεος της γης ος ελαβεν με εκ του οικου του πατρος μου και εκ της γης ης εγενηθην ος ελαλησεν μοι και ωμοσεν μοι λεγων σοι δωσω την γην ταυτην και τω σπερματι σου αυτος αποστελει τον αγγελον αυτου εμπροσθεν σου και λημψη γυναικα τω υιω μου ισαακ εκειθεν

8 εαν δε μη θελη η γυνη πορευθηναι μετα σου εις την γην ταυτην καθαρος εση απο του ορκου τουτου μονον τον υιον μου μη αποστρεψης εκει

9 και εθηκεν ο παις την χειρα αυτου υπο τον μηρον αβρααμ του κυριου αυτου και ωμοσεν αυτω περι του ρηματος τουτου

10 και ελαβεν ο παις δεκα καμηλους απο των καμηλων του κυριου αυτου και απο παντων των αγαθων του κυριου αυτου μεθ' εαυτου και αναστας επορευθη εις την μεσοποταμιαν εις την πολιν ναχωρ

11 και εκοιμισεν τας καμηλους εξω της πολεως παρα το φρεαρ του υδατος το προς οψε ηνικα εκπορευονται αι υδρευομεναι

12 και ειπεν κυριε ο θεος του κυριου μου αβρααμ ευοδωσον εναντιον εμου σημερον και ποιησον ελεος μετα του κυριου μου αβρααμ

13 ιδου εγω εστηκα επι της πηγης του υδατος αι δε θυγατερες των οικουντων την πολιν εκπορευονται αντλησαι υδωρ

14 και εσται η παρθενος η αν εγω ειπω επικλινον την υδριαν σου ινα πιω και ειπη μοι πιε και τας καμηλους σου ποτιω εως αν παυσωνται πινουσαι ταυτην ητοιμασας τω παιδι σου ισαακ και εν τουτω γνωσομαι οτι εποιησας ελεος τω κυριω μου αβρααμ

15 και εγενετο προ του συντελεσαι αυτον λαλουντα εν τη διανοια και ιδου ρεβεκκα εξεπορευετο η τεχθεισα βαθουηλ υιω μελχας της γυναικος ναχωρ αδελφου δε αβρααμ εχουσα την υδριαν επι των ωμων αυτης

16 η δε παρθενος ην καλη τη οψει σφοδρα παρθενος ην ανηρ ουκ εγνω αυτην καταβασα δε επι την πηγην επλησεν την υδριαν και ανεβη

17 επεδραμεν δε ο παις εις συναντησιν αυτης και ειπεν ποτισον με μικρον υδωρ εκ της υδριας σου

18 η δε ειπεν πιε κυριε και εσπευσεν και καθειλεν την υδριαν επι τον βραχιονα αυτης και εποτισεν αυτον

19 εως επαυσατο πινων και ειπεν και ταις καμηλοις σου υδρευσομαι εως αν πασαι πιωσιν

20 και εσπευσεν και εξεκενωσεν την υδριαν εις το ποτιστηριον και εδραμεν ετι επι το φρεαρ αντλησαι και υδρευσατο πασαις ταις καμηλοις

21 ο δε ανθρωπος κατεμανθανεν αυτην και παρεσιωπα του γνωναι ει ευοδωκεν κυριος την οδον αυτου η ου

22 εγενετο δε ηνικα επαυσαντο πασαι αι καμηλοι πινουσαι ελαβεν ο ανθρωπος ενωτια χρυσα ανα δραχμην ολκης και δυο ψελια επι τας χειρας αυτης δεκα χρυσων ολκη αυτων

23 και επηρωτησεν αυτην και ειπεν θυγατηρ τινος ει αναγγειλον μοι ει εστιν παρα τω πατρι σου τοπος ημιν καταλυσαι

24 και ειπεν αυτω θυγατηρ βαθουηλ ειμι εγω του μελχας ον ετεκεν τω ναχωρ

25 και ειπεν αυτω και αχυρα και χορτασματα πολλα παρ' ημιν και τοπος του καταλυσαι

26 και ευδοκησας ο ανθρωπος προσεκυνησεν κυριω

27 και ειπεν ευλογητος κυριος ο θεος του κυριου μου αβρααμ ος ουκ εγκατελιπεν την δικαιοσυνην αυτου και την αληθειαν απο του κυριου μου εμε ευοδωκεν κυριος εις οικον του αδελφου του κυριου μου

28 και δραμουσα η παις απηγγειλεν εις τον οικον της μητρος αυτης κατα τα ρηματα ταυτα

29 τη δε ρεβεκκα αδελφος ην ω ονομα λαβαν και εδραμεν λαβαν προς τον ανθρωπον εξω επι την πηγην

30 και εγενετο ηνικα ειδεν τα ενωτια και τα ψελια επι τας χειρας της αδελφης αυτου και οτε ηκουσεν τα ρηματα ρεβεκκας της αδελφης αυτου λεγουσης ουτως λελαληκεν μοι ο ανθρωπος και ηλθεν προς τον ανθρωπον εστηκοτος αυτου επι των καμηλων επι της πηγης

31 και ειπεν αυτω δευρο εισελθε ευλογητος κυριος ινα τι εστηκας εξω εγω δε ητοιμακα την οικιαν και τοπον ταις καμηλοις

32 εισηλθεν δε ο ανθρωπος εις την οικιαν και απεσαξεν τας καμηλους και εδωκεν αχυρα και χορτασματα ταις καμηλοις και υδωρ νιψασθαι τοις ποσιν αυτου και τοις ποσιν των ανδρων των μετ' αυτου

33 και παρεθηκεν αυτοις αρτους φαγειν και ειπεν ου μη φαγω εως του λαλησαι με τα ρηματα μου και ειπαν λαλησον

34 και ειπεν παις αβρααμ εγω ειμι

35 κυριος δε ευλογησεν τον κυριον μου σφοδρα και υψωθη και εδωκεν αυτω προβατα και μοσχους αργυριον και χρυσιον παιδας και παιδισκας καμηλους και ονους

36 και ετεκεν σαρρα η γυνη του κυριου μου υιον ενα τω κυριω μου μετα το γηρασαι αυτον και εδωκεν αυτω οσα ην αυτω

37 και ωρκισεν με ο κυριος μου λεγων ου λημψη γυναικα τω υιω μου απο των θυγατερων των χαναναιων εν οις εγω παροικω εν τη γη αυτων

38 αλλ' η εις τον οικον του πατρος μου πορευση και εις την φυλην μου και λημψη γυναικα τω υιω μου εκειθεν

39 ειπα δε τω κυριω μου μηποτε ου πορευσεται η γυνη μετ' εμου

40 και ειπεν μοι κυριος ω ευηρεστησα εναντιον αυτου αυτος αποστελει τον αγγελον αυτου μετα σου και ευοδωσει την οδον σου και λημψη γυναικα τω υιω μου εκ της φυλης μου και εκ του οικου του πατρος μου

41 τοτε αθωος εση απο της αρας μου ηνικα γαρ εαν ελθης εις την εμην φυλην και μη σοι δωσιν και εση αθωος απο του ορκισμου μου

42 και ελθων σημερον επι την πηγην ειπα κυριε ο θεος του κυριου μου αβρααμ ει συ ευοδοις την οδον μου ην νυν εγω πορευομαι επ' αυτην

43 ιδου εγω εφεστηκα επι της πηγης του υδατος και αι θυγατερες των ανθρωπων της πολεως εξελευσονται υδρευσασθαι υδωρ και εσται η παρθενος η αν εγω ειπω ποτισον με μικρον υδωρ εκ της υδριας σου

44 και ειπη μοι και συ πιε και ταις καμηλοις σου υδρευσομαι αυτη η γυνη ην ητοιμασεν κυριος τω εαυτου θεραποντι ισαακ και εν τουτω γνωσομαι οτι πεποιηκας ελεος τω κυριω μου αβρααμ

45 και εγενετο προ του συντελεσαι με λαλουντα εν τη διανοια ευθυς ρεβεκκα εξεπορευετο εχουσα την υδριαν επι των ωμων και κατεβη επι την πηγην και υδρευσατο ειπα δε αυτη ποτισον με

46 και σπευσασα καθειλεν την υδριαν αυτης αφ' εαυτης και ειπεν πιε συ και τας καμηλους σου ποτιω και επιον και τας καμηλους μου εποτισεν

47 και ηρωτησα αυτην και ειπα τινος ει θυγατηρ η δε εφη θυγατηρ βαθουηλ ειμι του υιου ναχωρ ον ετεκεν αυτω μελχα και περιεθηκα αυτη τα ενωτια και τα ψελια περι τας χειρας αυτης

48 και ευδοκησας προσεκυνησα κυριω και ευλογησα κυριον τον θεον του κυριου μου αβρααμ ος ευοδωσεν μοι εν οδω αληθειας λαβειν την θυγατερα του αδελφου του κυριου μου τω υιω αυτου

49 ει ουν ποιειτε υμεις ελεος και δικαιοσυνην προς τον κυριον μου απαγγειλατε μοι ει δε μη απαγγειλατε μοι ινα επιστρεψω εις δεξιαν η εις αριστεραν

50 αποκριθεις δε λαβαν και βαθουηλ ειπαν παρα κυριου εξηλθεν το προσταγμα τουτο ου δυνησομεθα ουν σοι αντειπειν κακον καλω

51 ιδου ρεβεκκα ενωπιον σου λαβων αποτρεχε και εστω γυνη τω υιω του κυριου σου καθα ελαλησεν κυριος

52 εγενετο δε εν τω ακουσαι τον παιδα τον αβρααμ των ρηματων τουτων προσεκυνησεν επι την γην κυριω

53 και εξενεγκας ο παις σκευη αργυρα και χρυσα και ιματισμον εδωκεν ρεβεκκα και δωρα εδωκεν τω αδελφω αυτης και τη μητρι αυτης

54 και εφαγον και επιον αυτος και οι ανδρες οι μετ' αυτου οντες και εκοιμηθησαν και αναστας πρωι ειπεν εκπεμψατε με ινα απελθω προς τον κυριον μου

55 ειπαν δε οι αδελφοι αυτης και η μητηρ μεινατω η παρθενος μεθ' ημων ημερας ωσει δεκα και μετα ταυτα απελευσεται

56 ο δε ειπεν προς αυτους μη κατεχετε με και κυριος ευοδωσεν την οδον μου εκπεμψατε με ινα απελθω προς τον κυριον μου

57 οι δε ειπαν καλεσωμεν την παιδα και ερωτησωμεν το στομα αυτης

58 και εκαλεσαν ρεβεκκαν και ειπαν αυτη πορευση μετα του ανθρωπου τουτου η δε ειπεν πορευσομαι

59 και εξεπεμψαν ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και τα υπαρχοντα αυτης και τον παιδα τον αβρααμ και τους μετ' αυτου

60 και ευλογησαν ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και ειπαν αυτη αδελφη ημων ει γινου εις χιλιαδας μυριαδων και κληρονομησατω το σπερμα σου τας πολεις των υπεναντιων

61 αναστασα δε ρεβεκκα και αι αβραι αυτης επεβησαν επι τας καμηλους και επορευθησαν μετα του ανθρωπου και αναλαβων ο παις την ρεβεκκαν απηλθεν

62 ισαακ δε επορευετο δια της ερημου κατα το φρεαρ της ορασεως αυτος δε κατωκει εν τη γη τη προς λιβα

63 και εξηλθεν ισαακ αδολεσχησαι εις το πεδιον το προς δειλης και αναβλεψας τοις οφθαλμοις ειδεν καμηλους ερχομενας

64 και αναβλεψασα ρεβεκκα τοις οφθαλμοις ειδεν τον ισαακ και κατεπηδησεν απο της καμηλου

65 και ειπεν τω παιδι τις εστιν ο ανθρωπος εκεινος ο πορευομενος εν τω πεδιω εις συναντησιν ημιν ειπεν δε ο παις ουτος εστιν ο κυριος μου η δε λαβουσα το θεριστρον περιεβαλετο

66 και διηγησατο ο παις τω ισαακ παντα τα ρηματα α εποιησεν

67 εισηλθεν δε ισαακ εις τον οικον της μητρος αυτου και ελαβεν την ρεβεκκαν και εγενετο αυτου γυνη και ηγαπησεν αυτην και παρεκληθη ισαακ περι σαρρας της μητρος αυτου

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #3048

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

3048. The servant took ten camels, of the camels of his lord, and departed. That this signifies general memory-knowledges in the natural man, is evident from the signification here of “servant,” as being the natural man (see above, n. 3019, 3020) and from the signification of “ten,” as being remains (that these are goods and truths with man stored up by the Lord, may be seen above, n. 468, 530, 560, 561, 660, 661, 1050, 1906, 2284; and that “ten,” or remains, when predicated of the Lord, are the Divine things which the Lord acquired for Himself, n. 1738, 1906); and also from the signification of “camels,” as being general memory-knowledges; and because these were Divine, or acquired by the Lord, it is said that they were “ten,” and then it is said that they were “camels, of the camels of his lord.” That he “departed,” signifies the initiation thereby which is treated of in this chapter.

[2] The subject here is the process of the conjunction of truth with good in the Lord’s Divine rational; first, the process of initiation (n. 3012-3013), the nature of which is described in a series; here, that the Lord separated in the natural man the things which were from Himself, that is, which were Divine, from those which were of the maternal. The things which were from Himself, or which were Divine, are the things by which the initiation was effected; and they are here the “ten camels, of the camels of his lord.” And hence it is that in the following verses much mention is made of “camels” as that he made the camels fall on their knees without the city (verse 11); that Rebekah also gave drink to the camels (verses 14, 19-20); that they were brought into the house, and that straw and provender were given them (verses 31-32); and further, that Rebekah and her girls rode upon the camels (verse 61); and that Isaac saw the camels coming; and when Rebekah saw Isaac, that she alighted off her camel (verses 63-64). Camels are mentioned so often because of the internal sense, in which they signify the general memory-knowledges in the natural man, from which comes the affection of truth which is to be initiated into the affection of good in the rational, and this in the usual way, as shown above; for the rational as to truth cannot possibly be born and perfected without memory-knowledges and knowledges.

[3] That “camels” signify general memory-knowledges is evident from other passages in the Word where they are mentioned, as in Isaiah:

The prophecy of the beasts of the south: In the land of straitness and distress; from whence come the young lion and the old lion, the viper and the flying fire serpent; they carry their riches upon the shoulder of young asses, and their treasures upon the hump of camels, to a people that shall not profit; for Egypt shall help in vain and to no purpose (Isaiah 30:6-7).

The “beasts of the south” denote those who are in the light of knowledges, or in knowledges, but in a life of evil; “carrying their riches upon the shoulder of young asses” denotes the knowledges pertaining to their rational (that a “young ass” is rational truth may be seen above, n. 2781); “their treasures upon the hump of camels,” denotes the knowledges pertaining to their natural; the camels’ “hump” is what is natural; the “camels” themselves signify the general memory-knowledges which are there; the “treasures” are the knowledges which they hold as precious; that “Egypt shall help in vain and to no purpose” denotes that memory-knowledges are of no use to them; that “Egypt” is memory-knowledge may be seen above (n. 1164-1165, 1186, 1462, 2588 the end). That “camels” here are not camels is plain; for it is said “the young lion and the old lion carry their treasures upon the hump of camels”; and anyone can see that some arcanum of the church is hereby signified.

[4] Again:

The prophecy of the wilderness of the sea: Thus hath the Lord said, Go, set a watchman; let him declare what he seeth: and he saw a chariot, a pair of horsemen, a chariot of an ass, a chariot of a camel, and he hearkened diligently. And he answered and said, Babel is fallen, is fallen (Isaiah 21:1, 6-7, 9).

The “wilderness of the sea” here denotes the emptiness of memory-knowledges that are not for use; a “chariot of an ass,” a collection of particular memory-knowledges; a “chariot of a camel,” a collection of general memory-knowledges in the natural man. It is the empty reasonings with those signified by “Babel” which are thus described.

[5] Again:

Thy heart shall be enlarged because the multitude of the sea shall be converted unto thee, the wealth of the nations shall come unto thee. The abundance of camels shall cover thee, the dromedaries of Midian and Ephah; all they from Sheba shall come; they shall bring gold and incense, and they shall proclaim the praises of Jehovah (Isaiah 60:5-6).

This is concerning the Lord, and concerning the Divine celestial and spiritual things in His natural: the “multitude of the sea” denotes the immense supply of natural truth; the “wealth of the nations,” the immense supply of natural good; the “abundance of camels,” the abundant supply of general memory-knowledges; “gold and frankincense,” goods and truths, which are the “praises of Jehovah;” “from Sheba” is from the celestial things of love and faith (see n. 113, 117, 1171). That:

The queen of Sheba came to Solomon to Jerusalem with exceeding great riches, with camels that bare spices, and very much gold, and precious stones (1 Kings 10:1-2)

represented the wisdom and intelligence which came to the Lord, who in the internal sense here is “Solomon.” The “camels bearing spices, gold, and precious stones” are the things of wisdom and intelligence in the natural man.

[6] In Jeremiah:

To Arabia, and to the kingdoms of Hazor, which Nebuchadnezzar king of Babel smote: Arise ye, go up to Arabia, and lay waste the sons of the East. Their tents shall they take, and they shall carry away for themselves their curtains, and all their vessels, and their camels. And their camels shall be a booty, and I will scatter them to every wind (Jeremiah 49:28-29, 32).

Here “Arabia and the kingdoms of Hazor,” in the opposite sense, denote those who are in knowledges of celestial and spiritual things, but for the end of no other use than that they may be esteemed wise and intelligent by themselves and the world; the “camels which should be taken away from them, and should be for a booty, and should be scattered to every wind,” are in general the memory-knowledges and the knowledges of good and truth which are also taken away from them in the life of the body by their believing contrary things, and in the other life wholly.

[7] In Zechariah:

And this shall be the plague wherewith Jehovah will smite all the peoples that shall fight against Jerusalem; thus shall be the plague of the horse, of the mule, of the camel, and of the ass, and of every beast (Zech. 14:12, 15).

Here the “plague of the horse, of the mule, of the camel, and of the ass,” denotes the privation of intellectual things, which thus succeed in order from rational things to natural things (what is meant by the “horse,” may be seen above, n. 2761, 2762; what by the “mule” n. 2781; and what by the “ass,” n. 2781); “camels” denote the general memory-knowledges in the natural man. The like was signified by the murrain in Egypt, which was “Upon the cattle in the field, upon the horses, upon the asses, upon the camels,cupon herd and upon flock” (Exodus 9:2-3).

[8] From these passages it is evident that by “camels” in the internal sense of the Word are signified the general memory-knowledges of the natural man. General memory-knowledges are those which include in themselves many particulars, and these singulars; and they form in general the natural man as to the intellectual part of it.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org