Die Bibel

 

Genesis 22

Lernen

   

1 και εγενετο μετα τα ρηματα ταυτα ο θεος επειραζεν τον αβρααμ και ειπεν προς αυτον αβρααμ αβρααμ ο δε ειπεν ιδου εγω

2 και ειπεν λαβε τον υιον σου τον αγαπητον ον ηγαπησας τον ισαακ και πορευθητι εις την γην την υψηλην και ανενεγκον αυτον εκει εις ολοκαρπωσιν εφ' εν των ορεων ων αν σοι ειπω

3 αναστας δε αβρααμ το πρωι επεσαξεν την ονον αυτου παρελαβεν δε μεθ' εαυτου δυο παιδας και ισαακ τον υιον αυτου και σχισας ξυλα εις ολοκαρπωσιν αναστας επορευθη και ηλθεν επι τον τοπον ον ειπεν αυτω ο θεος

4 τη ημερα τη τριτη και αναβλεψας αβρααμ τοις οφθαλμοις ειδεν τον τοπον μακροθεν

5 και ειπεν αβρααμ τοις παισιν αυτου καθισατε αυτου μετα της ονου εγω δε και το παιδαριον διελευσομεθα εως ωδε και προσκυνησαντες αναστρεψωμεν προς υμας

6 ελαβεν δε αβρααμ τα ξυλα της ολοκαρπωσεως και επεθηκεν ισαακ τω υιω αυτου ελαβεν δε και το πυρ μετα χειρα και την μαχαιραν και επορευθησαν οι δυο αμα

7 ειπεν δε ισαακ προς αβρααμ τον πατερα αυτου ειπας πατερ ο δε ειπεν τι εστιν τεκνον λεγων ιδου το πυρ και τα ξυλα που εστιν το προβατον το εις ολοκαρπωσιν

8 ειπεν δε αβρααμ ο θεος οψεται εαυτω προβατον εις ολοκαρπωσιν τεκνον πορευθεντες δε αμφοτεροι αμα

9 ηλθον επι τον τοπον ον ειπεν αυτω ο θεος και ωκοδομησεν εκει αβρααμ θυσιαστηριον και επεθηκεν τα ξυλα και συμποδισας ισαακ τον υιον αυτου επεθηκεν αυτον επι το θυσιαστηριον επανω των ξυλων

10 και εξετεινεν αβρααμ την χειρα αυτου λαβειν την μαχαιραν σφαξαι τον υιον αυτου

11 και εκαλεσεν αυτον αγγελος κυριου εκ του ουρανου και ειπεν αυτω αβρααμ αβρααμ ο δε ειπεν ιδου εγω

12 και ειπεν μη επιβαλης την χειρα σου επι το παιδαριον μηδε ποιησης αυτω μηδεν νυν γαρ εγνων οτι φοβη τον θεον συ και ουκ εφεισω του υιου σου του αγαπητου δι' εμε

13 και αναβλεψας αβρααμ τοις οφθαλμοις αυτου ειδεν και ιδου κριος εις κατεχομενος εν φυτω σαβεκ των κερατων και επορευθη αβρααμ και ελαβεν τον κριον και ανηνεγκεν αυτον εις ολοκαρπωσιν αντι ισαακ του υιου αυτου

14 και εκαλεσεν αβρααμ το ονομα του τοπου εκεινου κυριος ειδεν ινα ειπωσιν σημερον εν τω ορει κυριος ωφθη

15 και εκαλεσεν αγγελος κυριου τον αβρααμ δευτερον εκ του ουρανου

16 λεγων κατ' εμαυτου ωμοσα λεγει κυριος ου εινεκεν εποιησας το ρημα τουτο και ουκ εφεισω του υιου σου του αγαπητου δι' εμε

17 η μην ευλογων ευλογησω σε και πληθυνων πληθυνω το σπερμα σου ως τους αστερας του ουρανου και ως την αμμον την παρα το χειλος της θαλασσης και κληρονομησει το σπερμα σου τας πολεις των υπεναντιων

18 και ενευλογηθησονται εν τω σπερματι σου παντα τα εθνη της γης ανθ' ων υπηκουσας της εμης φωνης

19 απεστραφη δε αβρααμ προς τους παιδας αυτου και ανασταντες επορευθησαν αμα επι το φρεαρ του ορκου και κατωκησεν αβρααμ επι τω φρεατι του ορκου

20 εγενετο δε μετα τα ρηματα ταυτα και ανηγγελη τω αβρααμ λεγοντες ιδου τετοκεν μελχα και αυτη υιους ναχωρ τω αδελφω σου

21 τον ωξ πρωτοτοκον και τον βαυξ αδελφον αυτου και τον καμουηλ πατερα συρων

22 και τον χασαδ και τον αζαυ και τον φαλδας και τον ιεδλαφ και τον βαθουηλ

23 και βαθουηλ εγεννησεν την ρεβεκκαν οκτω ουτοι υιοι ους ετεκεν μελχα τω ναχωρ τω αδελφω αβρααμ

24 και η παλλακη αυτου η ονομα ρεημα ετεκεν και αυτη τον ταβεκ και τον γααμ και τον τοχος και τον μωχα

   

Aus Swedenborgs Werken

 

Arcana Coelestia #2863

studieren Sie diesen Abschnitt

  
/ 10837  
  

2863. Behold, Milcah, she also hath borne children unto Nahor thy brother. That this signifies those out of the church who are in brotherhood from good, is also evident from what was said before respecting Milcah and Nahor (n. 1363, 1369, 1370). For Terah had three sons, Abraham, Nahor, and Haran; and that they worshiped other gods may be seen above (n. 1356). Milcah was the daughter of Haran, who became Nahor’s wife (n. 2369). And Haran died upon the faces of Terah in Ur of the Chaldees (n. 1365-1368). Hence it is evident what is signified by “Milcah” and “Nahor,” namely, by “Milcah” the truth of those nations, and by “Nahor” their good.

[2] That there were truths among the Gentiles is evident from many things, for it is known that formerly there was wisdom and intelligence among the nations, as that they acknowledged one God, and wrote concerning Him in a holy manner; also that they acknowledged the immortality of the soul, and the life after death, and also the happiness of the good and the unhappiness of the evil; and further that they had for their law the precepts of the Decalogue, namely, that God is to be worshiped, that parents are to be honored, that men must not kill, steal, commit adultery, nor covet the property of others; nor were they content to be of this character in externals, but were so in internals.

[3] It is the same at this day; the better behaved Gentiles from all parts of the earth sometimes speak better on such subjects than Christians do; nor do they merely speak better things, but also live according to them. These and many other truths are among the Gentiles, and conjoin themselves with the good which they have from the Lord, from the conjunction of which they are in a state to receive still more truths, because one truth recognizes another, and truths easily consociate themselves together, for they are connected with and related to each other. Hence it is that they who have been in good in the world easily receive the truths of faith in the other life. The falsities that are with them do not conjoin themselves with their good, but only apply themselves to it in such manner as to be separable from it. The falsities which have been conjoined remain, but those which have been merely applied are separated; and they are separated at the time when the men learn the truths of faith and imbue themselves with them. Every truth of faith removes and separates what is false, so that at length the man is averse to it and shuns it. From all this we can see what kind of persons are signified by the sons whom Milcah bare to Nahor, Abraham’s brother, namely, those out of the church who are in brotherhood from good.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.