Bible

 

Levitico 8

Studie

   

1 At sinalita ng Panginoon kay Moises, na sinasabi,

2 Dalhin mo si Aaron at pati ng kaniyang mga anak, at ang mga kasuutan, at ang langis na pangpahid, at ang torong handog dahil sa kasalanan, at ang dalawang tupang lalake, at ang bakol ng mga tinapay na walang lebadura:

3 At pulungin mo ang buong kapisanan sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan.

4 At ginawa ni Moises ayon sa iniutos sa kaniya ng Panginoon; at nagpupulong ang kapisanan sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan.

5 At sinabi ni Moises sa kapisanan, Ito ang ipinagawa ng Panginoon.

6 At dinala ni Moises si Aaron at ang kaniyang mga anak, at hinugasan ng tubig.

7 At isinuot sa kaniya ang kasuutan, at binigkisan ng pamigkis, at ibinalabal sa kaniya ang balabal, at sa kaniya'y ipinatong ang epod, at ibinigkis sa kaniya ang pamigkis ng epod na mainam ang pagkayari, at tinalian nito.

8 At ipinatong sa kaniya ang pektoral: at inilagay sa loob ng pektoral ang Urim at ang Thummim.

9 At ipinatong ang mitra sa kaniyang ulo; at ipinatong sa mitra sa harap, ang laminang ginto, ang banal na putong; gaya ng iniutos ng Panginoon kay Moises.

10 At kinuha ni Moises ang langis na pang-pahid, at pinahiran ang tabernakulo, at ang lahat ng nandoon, ay pinapaging banal.

11 At winisikan niya niyaon ang ibabaw ng dambana na makapito, at pinahiran ng langis ang dambana at ang lahat ng kasangkapan niyaon, at ang hugasan at ang tungtungan niyaon, upang ariing banal.

12 At binuhusan ng langis na pang-pahid ang ulo ni Aaron, at pinahiran niya ng langis siya upang papagbanalin.

13 At pinalapit ni Moises ang mga anak ni Aaron, at sila'y sinuutan ng mga kasuutan, at binigkisan ng mga pamigkis, at itinali sa kanilang ulo ang mga tiara; gaya ng iniutos ng Panginoon kay Moises.

14 At kaniyang inilapit ang torong handog dahil sa kasalanan: at ipinatong ni Aaron at ng kaniyang mga anak ang mga kamay nila sa ulo ng torong handog dahil sa kasalanan.

15 At pinatay niya; at kumuha si Moises ng dugo at ipinahid ng kaniyang daliri sa ibabaw ng mga anyong sungay ng dambana sa palibot, at nilinis ang dambana, at ang dugo'y ibinuhos sa tungtungan ng dambana, at inaring banal upang pagtubusan.

16 At kinuha niya ang lahat ng taba na nasa ibabaw ng mga lamang loob, at ang lamad ng atay, at ang dalawang bato, at ang taba ng mga yaon, at sinunog ni Moises sa ibabaw ng dambana.

17 Datapuwa't ang toro, at ang balat, at ang laman, at ang dumi, ay sinunog niya sa apoy sa labas ng kampamento; gaya ng iniutos ng Panginoon kay Moises.

18 At iniharap niya ang tupang lalake na handog na susunugin: at ipinatong ni Aaron at ng kaniyang mga anak ang mga kamay nila sa ulo ng tupa.

19 At kaniyang pinatay yaon: at iniwisik ni Moises ang dugo sa ibabaw ng dambana sa palibot.

20 At kinatay niya ang tupa; at sinunog ni Moises ang ulo, at ang mga putolputol, at ang taba.

21 At kaniyang hinugasan sa tubig ang lamang loob at ang mga paa; at sinunog ni Moises ang buong tupa sa ibabaw ng dambana; handog na susunugin nga na pinakamasarap na amoy: handog nga sa Panginoon na pinaraan sa apoy; gaya ng iniutos ng Panginoon kay Moises.

22 At iniharap niya ang ikalawang tupa, ang tupa na itinatalaga: at ipinatong ni Aaron at ng kaniyang mga anak ang kanilang mga kamay sa ulo ng tupa.

23 At kaniyang pinatay yaon; at kumuha si Moises ng dugo niyaon, at inilagay sa pingol ng kanang tainga ni Aaron, at sa daliring hinlalaki ng kaniyang kanang kamay, at sa daliring hinlalaki ng kaniyang kanang paa.

24 At pinaharap niya ang mga anak ni Aaron, at nilagyan ni Moises ng dugong yaon sa pingol ng kanilang kanang tainga, at sa daliring hinlalaki ng kanang kamay nila, at sa daliring hinlalaki ng kanang paa nila: at iniwisik ni Moises ang dugo sa ibabaw ng dambana sa palibot.

25 At kinuha niya ang taba, at ang matabang buntot, at ang lahat ng tabang nasa ibabaw ng lamang loob, at ang lamad ng atay, at ang dalawang bato, at ang taba ng mga yaon, at ang kanang hita:

26 At sa bakol ng tinapay na walang lebadura na inilagay sa harap ng Panginoon, ay kumuha siya ng isang munting tinapay na walang lebadura, at ng isang munting tinapay na nilangisan at ng isang manipis na tinapay, at ipinaglalagay sa ibabaw ng taba at sa ibabaw ng kanang hita:

27 At inilagay na lahat sa mga kamay ni Aaron at sa mga kamay ng kaniyang mga anak, at pinagaalog na pinakahandog na inalog sa harap ng Panginoon.

28 At kinuha ni Moises sa kanilang mga kamay, at sinunog sa dambana sa ibabaw ng handog na susunugin: mga talagang pinakamasarap na amoy: handog nga sa Panginoon na pinaraan sa apoy.

29 At kinuha ni Moises ang dibdib at inalog na pinakahandog na inalog sa harap ng Panginoon: ito ang bahagi ni Moises sa tupang itinalaga; gaya ng iniutos ng Panginoon kay Moises.

30 At kumuha si Moises ng langis na pang-pahid, at ng dugong nasa ibabaw ng dambana, at iniwisik kay Aaron, sa kaniyang mga suot, at sa kaniyang mga anak, at sa mga suot ng kaniyang mga anak na kasama niya; at pinapaging banal si Aaron at ang kaniyang mga suot, at ang kaniyang mga anak at ang mga suot ng kaniyang mga anak na kasama niya.

31 At sinabi ni Moises kay Aaron at sa kaniyang mga anak, Pakuluan ninyo ang laman sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan: at doon ninyo kanin, at ang tinapay na nasa bakol ng itinatalaga, ayon sa iniutos ko, na sinasabi, Kakanin ni Aaron at ng kaniyang mga anak.

32 At ang labis sa laman at sa tinapay ay susunugin ninyo sa apoy.

33 At sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan ay huwag kayong lalabas na pitong araw, hanggang sa maganap ang mga kaarawan ng inyong pagtalaga: sapagka't pitong araw na kayo'y matatalaga.

34 Kung paano ang ginawa sa araw na ito, ay gayon ang iniutos ng Panginoon na gawin upang itubos sa inyo.

35 At sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan ay matitira kayo gabi't araw na pitong araw, at inyong tutuparin ang kautusan ng Panginoon, upang huwag kayong mamatay: sapagka't gayon ang iniutos ko.

36 At ginawa ni Aaron at ng kaniyang mga anak ang lahat na iniutos ng Panginoon sa pamamagitan ni Moises.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 9824

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

9824. And an ephod. That this signifies Divine truth in this kingdom in the external form in which interior things cease, is evident from the signification of “the ephod,” as being Divine truth in an external form. The reason why this is signified by “the ephod” is that by Aaron’s garments of holiness were represented Divine truths in the spiritual kingdom in their order (see above, n. 9522); and the ephod was the outermost of three garments; Aaron’s garments for the priest’s office being the ephod, the robe, and the checkered tunic. That which is outermost not only contains the interior things, but the interior things also cease in it. This is the case in the human body, and consequently also in the heavens, to which the things of the human body correspond. The case is similar with truths and goods, for these make the heavens.

[2] As the ephod represented the outermost of the Lord’s spiritual kingdom, it was more holy than the rest of the garments, and on it was the breastplate, in which were the Urim and Thummim, through which answers were given by the Divine. That what is most external is more holy than the internal things, is because the external holds all the interior things in their order, and in their form and connection, insomuch that if the external were removed, the internal things would be dispersed; for internal things not only cease in the external, but they are also together in it. That this is so can be known to those who know how it is with things successive and things simultaneous; namely, that successive things, which proceed and follow one another in their order, are nevertheless presented together in the ultimate things. Take for example, end, cause, and effect; the end is the first in order, the cause is the second, and the effect is the ultimate. So also do they advance in succession. Nevertheless the cause is presented simultaneously in the effect, which is the ultimate; and the end is so presented in the cause. Consequently the effect is the completion, in which the interior or prior things are collected together and are lodged.

[3] The case is similar in man, with will, thought, and action. To will comes first, to think second, and to do is the ultimate, and this is also the effect in which the prior or interior things come forth in simultaneous order. For insofar as the act contains within itself that which the man is thinking, and that which he is willing, so far the interior things are held together in their form and in their connection. It is from this that it is said in the Word, that man will be judged according to his deeds, or according to his works, which means that he will be judged according to his thought and will, for these are in his deeds as the soul is in his body. As then the interior things are presented simultaneously in the ultimate, it follows that, as already said, if the order is perfect, the ultimate is accounted more holy than the interior things, for therein is complete the holiness of the interior things.

[4] As the interior things are together in the ultimate ones (as for instance, as just said, man’s thought and will are together in his deeds or works; or in regard to spiritual things, his faith and love are so), therefore John was beloved by the Lord more than the rest of the disciples, and lay on His breast (John 13:23; 21:20, 22), for the reason that this disciple represented the works of charity. (See the prefaces to Genesis 18 and 2 2760 so n. 3934.) From this it is also evident why the external or ultimate which is in perfect order, is more holy than the internal things regarded singly; for when the Lord is in the ultimate, He is simultaneously in all things, and when He is in this, the interior things are held together in their order, connection, and form; and under super-vision and guidance at His good pleasure. This is the secret which is meant in n. 9360, which see.

[5] This then is the reason why the ephod, being a representative of the ultimate in the Lord’s spiritual kingdom, was accounted more holy than the rest of the garments of the priesthood. Wherefore the ephod was the chief priestly vestment, and was made of threads of gold in the midst of blue, of crimson, of scarlet double-dyed, and of fine twined linen (Exodus 39:3); but the rest of the priests had ephods of linen (1 Samuel 2:18; 22:18). On this account also the ephod stood for all the vestments of a priest, and he was said “to wear the ephod,” whereby was signified that he was a priest (1 Samuel 2:28; 14:3). On this account also the breastplate was fastened to the ephod, and answers were given by means of the Urim and Thummim thereon, for the reason that this vestment was a representative of the ultimate in the Lord’s spiritual kingdom; and Divine answers are presented in ultimates, for they pass through all the interior things in succession, and are there dictated, because there they cease. That answers were given when the priests were clothed with the ephod, is evident from 1 Samuel 23:6-13; 30:7-8; and also in Hosea:

The sons of Israel tarried many days without king, and without prince, and without sacrifice, and without pillar, and without ephod, and teraphim (Hos. 3:4); where “teraphim” signify Divine answers, for answers were formerly given by means of these (Zech. 10:2). Moreover, in the original tongue the word “ephod” comes from “to enclose all the interior things,” as is evident from the meaning of the word in Exodus 29:5; Leviticus 8:7.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.