Bible

 

Genesis 45

Studie

   

1 Nang magkagayon ay hindi nakapagpigil si Jose sa harap nilang lahat na nakatayo sa siping niya; at sumigaw, Paalisin ninyo ang lahat ng tao sa aking harap. At walang taong tumayo na kasama niya samantalang si Jose ay napakikilala sa kaniyang mga kapatid.

2 At siya'y umiyak ng malakas: at narinig ng mga Egipcio, at narinig ng sangbahayan ni Faraon.

3 At sinabi ni Jose sa kaniyang mga kapatid, Ako'y si Jose; buhay pa ba ang aking ama? At ang kaniyang mga kapatid ay hindi mangakasagot sa kaniya: sapagka't sila'y nagugulumihanan sa kaniyang harap.

4 At sinabi ni Jose sa kaniyang mga kapatid, Lumapit kayo sa akin, isinasamo ko sa inyo. At sila'y lumapit. At kaniyang sinabi: Ako'y si Jose na inyong kapatid, na inyong ipinagbili upang dalhin sa Egipto.

5 At ngayo'y huwag kayong magdalamhati, o magalit man sa inyong sarili na inyo akong ipinagbili rito: sapagka't sinugo ako ng Dios sa unahan ninyo upang magadya ng buhay.

6 Sapagka't may dalawang taon nang ang kagutom ay nasa lupain; at may limang taon pang hindi magkakaroon ng pagbubukid, o pagaani man.

7 At sinugo ako ng Dios sa unahan ninyo upang papanatilihin kayong pinakalahi sa lupa, at upang iligtas kayong buhay sa pamamagitan ng dakilang pagliligtas.

8 Hindi nga kayo ang nagsugo sa akin dito, kundi ang Dios: at kaniya akong ginawang ama kay Faraon, at panginoon sa buo niyang bahay, at tagapamahala ng buong lupain ng Egipto.

9 Magmadali kayo, at pumaroon kayo sa aking ama, at sabihin ninyo sa kaniya: Ganito ang sabi ng iyong anak na si Jose: Ginawa akong panginoon ng Dios sa buong Egipto: pumarito ka sa akin, huwag kang magluwat.

10 At ikaw ay tatahan sa lupain ng Gosen, at malalapit ka sa akin, ikaw at ang iyong mga anak, at ang mga anak ng iyong mga anak, at ang iyong mga kawan, at ang iyong mga bakahan, at ang iyong buong tinatangkilik.

11 At doo'y kakandilihin kita; sapagka't may limang taong kagutom pa; baka ikaw ay madukha, ikaw at ang iyong sangbahayan, at ang lahat ng iyo.

12 At, narito, nakikita ng inyong mga mata at ng mga mata ng aking kapatid na si Benjamin, na ang aking bibig ang nagsasalita sa inyo.

13 At inyong sasaysayin sa aking ama ang aking buong kaluwalhatian sa Egipto, at ang inyong buong nakita; at kayo'y magmamadali at inyong ibababa rito ang aking ama.

14 At siya'y humilig sa leeg ng kaniyang kapatid na si Benjamin, at umiyak; at si Benjamin ay umiyak sa ibabaw ng kaniyang leeg.

15 At kaniyang hinagkan ang lahat niyang kapatid, at umiyak sa kanila: at pagkatapos ay nakipagsalitaan sa kaniya ang kaniyang mga kapatid.

16 At ang kabantugang yaon ay naibalita sa sangbahayan ni Faraon, na sinasabi, Nagsidating ang mga kapatid ni Jose: at ikinalugod ni Faraon, at ng kaniyang mga lingkod.

17 At sinabi ni Faraon kay Jose, Sabihin mo sa iyong mga kapatid, Ito'y gawin ninyo: pasanan ninyo ang inyong mga hayop, at kayo'y yumaon, umuwi sa lupain ng Canaan;

18 At dalhin ninyo ang inyong ama at ang inyong mga sangbahayan, at pumarito kayo sa akin: at aking ibibigay sa inyo ang pinakamabuti sa lupain ng Egipto, at kakanin ninyo ang katabaan ng lupain.

19 Ngayo'y inuutusan ka, ito'y gawin ninyo; kumuha kayo ng mga kariton sa lupain ng Egipto para sa inyong mga bata, at sa inyong mga asawa, at dalhin ninyo rito ang inyong ama, at kayo'y pumarito.

20 Huwag din ninyong lingapin ang inyong pag-aari; dahil sa ang buti ng buong lupain ng Egipto ay inyo.

21 At ginawang gayon ng mga anak ni Israel: at binigyan sila ni Jose ng mga kariton, ayon sa utos ni Faraon, at sila'y binigyan ng mababaon sa daan.

22 Sa kanilang lahat ay nagbigay siya ng mga pangpalit na bihisan; nguni't kay Benjamin ay nagbigay siya ng tatlong daang putol na pilak, at limang pangpalit na bihisan.

23 At sa kaniyang ama ay nagpadala siya ng ganitong paraan; sangpung asnong may pasang mabuting mga bagay sa Egipto, at sangpung asna na may pasang trigo at tinapay at pagkain ng kaniyang ama sa daan.

24 Sa ganito ay kaniyang pinapagpaalam ang kaniyang mga kapatid, at sila'y yumaon: at kaniyang sinabi sa kanila, Huwag kayong magkaaalit sa daan.

25 At sila'y sumumpa mula sa Egipto, at naparoon sa lupain ng Canaan, kay Jacob na kanilang ama.

26 At kanilang isinaysay sa kaniya, na sinasabi, Si Jose ay buhay pa, at siya'y puno sa buong lupain ng Egipto. At ang kaniyang puso ay nanglupaypay, sapagka't di niya pinaniwalaan sila.

27 At kanilang isinaysay sa kaniya ang lahat ng salita ni Jose, na kaniyang sinabi sa kanila: nang kaniyang makita ang mga karitong ipinadala ni Jose upang dalhin sa kaniya, ay nagsauli ang diwa ni Jacob na kanilang ama.

28 At sinabi ni Israel, Siya na; si Jose na aking anak ay buhay pa: ako'y paroroon at titingnan ko siya, bago ako mamatay.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 5949

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

5949. Because the good of the whole land of Egypt, this is for you. That this signifies that they have what is primary in the natural mind, is evident from the signification of the “land of Egypt,” as being the natural mind (see n. 5276, 5278, 5280, 5288, 5301): by the “good of the whole of this land” is signified what is primary. By these words is also meant that if essential and not instrumental things are cared for, they shall have instrumental things in abundance. For example: if truths are cared for, they shall have memory-knowledges in abundance, which are the “good of the land of Egypt.” In like manner if good is cared for, they shall have truths in abundance. Memory-knowledges, and also truths, must be cared for, but men must regard good as the end. If the eye is upon good as in the end, the man is then in full view of the consequent things, or in the perception of such as are derived from it, which perception is never possible unless good is the end, that is, unless it reigns universally in each and all things.

[2] The case herein is like the body and its soul. A man must by all means care for his body, as that it may be nourished, and clothed, and may enjoy the delights of the world; but all these not for the sake of the body, but for the sake of the soul, namely, that the soul may act in a sound body correspondently and rightly, and may have the body as an organ entirely compliant to it. Thus the soul must be the end. Yet neither must the soul be the end, but only a mediate end, for which the man must care, not for its own sake, but for the sake of the uses which it must perform in both worlds; and when a man has uses as the end, he has the Lord as the end, for the Lord makes disposition for uses, and disposes the uses themselves.

[3] As few know what it is to have as the end, this also shall be told. To have as the end is to love above all other things, for what a man loves, this he has as the end. That which a man has as the end is plainly discerned, for it reigns universally in him; and thus is continually present even at those times when he seems to himself not to be thinking at all about it, for it is seated within and makes his interior life, and thus secretly rules each and all things. As for example, with him who from the heart honors his parents, this honor is present in each and all things that he does in their presence and that he thinks in their absence, and it is also perceived from his gestures and speech. So with him who from the heart fears and honors God, this fear and honor are present in everything that he thinks, and speaks, and does, because it is in him even when it does not seem to be present, as when he is engaged in business that seems to be far from it; for it reigns universally; thus in every detail. That which reigns in man is plainly perceived in the other life, for the sphere of his whole life which exhales from him is thence derived.

[4] From all this it is evident how it is to be understood that God must be always kept before the eyes; not that He must be constantly thought about, but that the fear or the love of Him must reign universally, in which case God is kept before the eyes in every detail. When this is the case the man does not think, speak, or do what is against Him and displeasing to Him; or if he does, that which universally reigns, and lies hidden within, manifests itself and admonishes him.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.