Bible

 

Genesis 24

Studie

   

1 At si Abraham ay matanda na, at lipas na sa panahon: at pinagpala ng Panginoon si Abraham sa lahat ng mga bagay.

2 At sinabi ni Abraham sa kaniyang alilang katiwala, sa pinakamatanda sa kaniyang bahay na namamahala ng lahat niyang tinatangkilik: Ipinamamanhik ko sa iyo na ilagay mo ang iyong kamay sa ilalim ng aking hita:

3 At ikaw ay aking pasusumpain, alangalang sa Panginoon sa Dios ng langit at Dios ng lupa, na hindi mo papag-aasawahin ang aking anak sa mga anak ng mga Cananeo na siyang aking pinakikitahanan:

4 Kundi ikaw ay paroroon sa aking lupain, at sa aking kamaganakan, at papag-aasawahin mo roon ang aking anak na si Isaac.

5 At sinabi sa kaniya ng lingkod, Sakaling hindi iibigin ng babae na sumama sa akin sa lupaing ito: dapat ko bang ibalik ang anak mo sa lupaing pinanggalingan mo?

6 At sinabi sa kaniya ni Abraham, Ingatan mong huwag ibalik doon ang aking anak.

7 Ang Panginoon, ang Dios ng langit, na kumuha sa akin sa bahay ng aking ama, at sa lupaing aking tinubuan, at sa akin ay nagsalita, at sa akin ay sumumpa, na nagsasabi, Sa iyong binhi, ibibigay ko ang lupaing ito: ay magsusugo siya ng kaniyang anghel sa unahan mo, at papag-aasawahin mo roon ang aking anak.

8 At kung ang babae ay ayaw sumama sa iyo, ay maliligtas ka rito sa aking sumpa; huwag mo lamang pabalikin ang aking anak doon.

9 At inilagay ng alilang katiwala ang kaniyang kamay sa ilalim ng hita ni Abraham na kaniyang panginoon, at sumumpa sa kaniya tungkol sa bagay na ito.

10 At kumuha ang alilang katiwala ng sangpung kamelyo sa mga kamelyo ng kaniyang panginoon, at yumaon; na dala ang pinakamabuti sa lahat ng pag-aari ng kaniyang panginoon: at tumindig at napasa Mesopotamia, sa bayan ni Nachor.

11 At kaniyang pinaluhod ang mga kamelyo sa labas ng bayan, sa tabi ng balon ng tubig, ng dakong palubog na ang araw, na kapanahunan nang paglabas ng mga babae upang umigib ng tubig.

12 At sinabi, Oh Panginoon, Dios ng aking panginoong si Abraham, ipinamamanhik ko sa iyong pagkalooban mo ako ng mabuting kapalaran ngayon, at ikaw ay magmagandang loob sa aking panginoong kay Abraham.

13 Narito, ako'y nakatayo sa tabi ng bukal ng tubig: at ang mga anak na babae ng mga tao sa bayan, ay nagsilabas upang umigib ng tubig:

14 At mangyari nga na ang dalagang aking pagsabihan, Ibaba mo, isinasamo ko sa iyo, ang iyong banga upang ako'y uminom; at siya'y magsabi, Uminom ka, at paiinumin ko pati ng iyong mga kamelyo: maging siyang iyong itinalaga sa iyong lingkod na kay Isaac: at sa ganito ay malalaman kong nagmagandang loob ka sa aking panginoon.

15 At nangyari, na bago natapos ang pananalita niya, ay narito si Rebeca na ipinanganak kay Bethuel, na anak ni Milca, na asawa ni Nachor na kapatid ni Abraham na lumalabas na pasan ang kaniyang banga sa kaniyang balikat.

16 At ang babae ay may magandang anyo, dalaga, na hindi pa nasisipingan ng lalake: at lumusong sa bukal, at pinuno ang kaniyang banga, at umahon.

17 At tumakbong sinalubong siya ng alilang katiwala na sinabi, Makikiinom ako ng kaunting tubig sa iyong banga.

18 At sinabi niya, Uminom ka, panginoon ko: at nagmadaling ibinaba ang banga sa kaniyang kamay, at pinainom siya.

19 At pagkatapos na kaniyang mapainom, ay sinabi, Iyiigib ko naman ang iyong mga kamelyo, hanggang sa makainom na lahat.

20 At ibinuhos na dalidali ang kaniyang banga sa inuman, at tumakbong muli sa balon upang umigib at iniigib ang lahat niyang kamelyo.

21 At siya'y tinitigan ng lalake; na hindi umiimik, upang maalaman kung pinagpala ng Panginoon ang kaniyang paglalakbay o hindi.

22 At nangyari, nang makainom ang mga kamelyo, na kumuha ang lalake ng isang singsing na ginto, na may kalahating siklo sa timbang, at dalawang pulsera upang ilagay sa kaniyang mga kamay, na may timbang na sangpung siklong ginto;

23 At sinabi, Kaninong anak ka? sabihin mo sa akin, ipinamamanhik ko sa iyo. May lugar ba sa bahay ng iyong ama na aming matutuluyan?

24 At sinabi niya sa kaniya, Anak ako ni Bethuel, na anak ni Milca, na ipinanganak niya kay Nahor.

25 Sinabi rin niya sa kaniya, Mayroon din naman kaming saganang dayami at pagkain sa hayop, at dakong matutuluyan.

26 At lumuhod ang lalake at sumamba sa Panginoon.

27 At siya'y nagsabi, Purihin ang Panginoon, ang Dios ng aking panginoong si Abraham, na hindi inilayo ang kaniyang habag at ang kaniyang pagtatapat, sa aking panginoon: tungkol sa akin, ay pinatnugutan ako ng Panginoon sa daan hanggang sa bahay ng mga kapatid ng aking panginoon.

28 At tumakbo ang dalaga at isinaysay sa sangbahayan ng kaniyang ina ang ayon sa mga salitang ito.

29 At mayroon si Rebeca na isang kapatid na nagngangalang Laban: at tinakbo ni Laban ang lalake sa labas, sa bukal.

30 At nangyari, pagkakita ng singsing, at ng mga pulsera sa mga kamay ng kaniyang kapatid, at pagkarinig ng mga salita ni Rebeca na kaniyang kapatid, na sinasabi, Gayon sinalita sa akin ng lalake; na naparoon siya sa lalake; at narito, ito'y nakatayo sa siping ng mga kamelyo, sa bukal.

31 At sinabi niya, Pumasok ka, pinagpala ng Panginoon; bakit ka nakatayo sa labas? sapagka't inihanda ko ang bahay, at ang dako ng mga kamelyo.

32 At pumasok ang lalake sa bahay, at kinalagan ang mga kamelyo; at binigyan ni Laban ng dayami at pagkain ang mga kamelyo, at ng tubig upang ipaghugas ng kaniyang mga paa, at ng mga paa ng mga taong kasama niya.

33 At siya'y hinainan nila ng pagkain: datapuwa't kaniyang sinabi, Hindi ako kakain hanggang hindi ko nasasabi ang aking sadya. At sinabi ni Laban, Magsalita ka.

34 At kaniyang sinabi, Alilang katiwala ako ni Abraham.

35 At pinagpalang mainam ng Panginoon ang aking panginoon; at siya'y naging dakila: at siya'y binigyan ng kawan at bakahan, at ng pilak at ng ginto, at ng mga aliping lalake, at babae, at ng mga kamelyo, at ng mga asno.

36 At si Sara na asawa ng aking panginoon, ay nagkaanak ng lalake sa aking panginoon, nang siya'y matanda na: at siyang pinagbigyan ni Abraham ng kaniyang lahat na inaari.

37 At pinapanumpa ako ng aking panginoon, na sinasabi, Huwag mong papag-aasawahin ang aking anak sa mga anak na babae ng mga Cananeo na siyang lupaing aking tinatahanan:

38 Kundi paroroon ka sa bahay ng aking ama at sa aking kamaganakan, at papag-aasawahin mo roon ang aking anak.

39 At sinabi ko sa aking panginoon, Sakaling hindi iibigin ng babaing sumama sa akin.

40 At kaniyang sinabi sa akin, Ang Panginoon na sa harap niya'y lumalakad ako, ay susuguin niyang kasama mo ang kaniyang anghel, at kaniyang pagpapalain ang iyong lakad, at papag-aasawahin mo ang aking anak sa aking kamaganakan, at sa angkan ng aking ama:

41 Kung magkagayo'y makakakawala ka sa aking sumpa, pagka ikaw ay dumating sa aking kamaganakan; at kung hindi nila ibigay sa iyo, ay makakakawala ka sa aking sumpa.

42 At dumating ako ng araw na ito, sa bukal, at aking sinabi, Oh Panginoon, na Dios ng aking panginoong si Abraham, kung ngayo'y pinagpapala mo ang aking lakad na nilalakad ko:

43 Narito, nakatayo ako sa tabi ng bukal ng tubig; at mangyari, na ang dalagang lumabas na umigib na aking pagsasabihan, Makikiinom ako sa iyo ng kaunting tubig sa iyong banga;

44 At siya'y magsasabi sa akin, Uminom ka, at iyigib ko pati ng iyong mga kamelyo: ay siyang maging babaing itinalaga ng Panginoon sa anak ng aking panginoon.

45 At bago ko nasalita sa sarili, narito si Rebeca, na lumalabas na pasan ang kaniyang banga sa kaniyang balikat; at lumusong sa bukal at umigib: at aking sinabi sa kaniya, Makikiinom ako sa iyo.

46 At dalidali niyang ibinaba ang kaniyang banga sa kaniyang balikat, at nagsabi, Uminom ka, at paiinumin ko pati ng iyong mga kamelyo: sa gayo'y uminom ako, at pinainom niya pati ng mga kamelyo,

47 At siya'y aking tinanong, at aking sinabi, Kaninong anak ka? at kaniyang sinabi, Anak ako ni Bethuel, na anak ni Nachor, na ipinanganak sa kaniya ni Milca: at inilagay ko ang hikaw sa kaniyang ilong, at ang mga pulsera sa kaniyang mga kamay.

48 At aking iniyukod ang aking ulo, at sumamba ako sa Panginoon at pumuri sa Panginoon, na Dios ng aking panginoong si Abraham, na pumatnubay sa akin sa daang matuwid upang kunin ang anak ng kapatid ng aking panginoon, para sa kaniyang anak.

49 At ngayon, kung inyong mamagandahing loob at mamatapatin sa aking panginoon ay sabihin ninyo sa akin: at kung hindi, ay sabihin din ninyo sa akin; upang pumihit ako sa kanan o sa kaliwa.

50 Nang magkagayo'y sumagot si Laban at si Bethuel, at sinabi, Sa Panginoon nagmumula ito: kami ay hindi makapagsasabi sa iyo ng masama o ng mabuti.

51 Narito, si Rebeca ay nasa harap mo, dalhin mo, at yumaon ka, at siya'y maging asawa ng anak ng iyong panginoon, na gaya ng sinalita ng Panginoon.

52 At nangyari, na pagkarinig ng alilang katiwala ni Abraham ng kaniyang mga salita, ay nagpatirapa sa lupa sa harap ng Panginoon.

53 At naglabas ang alilang katiwala ng mga hiyas na pilak at mga hiyas na ginto, at mga damit, at mga ibinigay kay Rebeca: nagbigay rin siya ng mga mahalagang bagay sa kaniyang kapatid na lalake at sa kaniyang ina.

54 At nangagsikain at nangagsiinom siya at ang mga taong kasama niya, at doon nagparaan ng magdamag, at sila'y nagsibangon ng umaga at kaniyang sinabi, Suguin ninyo ako sa aking panginoon.

55 At sinabi ng kaniyang kapatid na lalake, at ng kaniyang ina, Matira ang dalaga sa aming ilang araw, sangpung araw man lamang; pagkatapos ay paroroon siya.

56 At sinabi niya sa kanila, Huwag ninyo akong pigilin, yamang pinagpala ng Panginoon ang aking lakad; papagpaalamin na ninyo ako, upang ako'y umuwi sa aking panginoon.

57 At kanilang sinabi, Tatawagin namin ang dalaga at uusisain namin sa kaniyang bibig.

58 At kanila ngang tinawag si Rebeca, at kanilang sinabi sa kaniya, Sasama ka ba sa lalaking ito? At sinabi niya, Sasama ako.

59 At kanilang pinapagpaalam si Rebeca na kanilang kapatid, at ang kaniyang yaya, at ang alilang katiwala ni Abraham, at ang kaniyang mga tao.

60 At kanilang binasbasan si Rebeca, at sinabi nila sa kaniya, Kapatid namin, maging ina ka nawa ng yutayuta, at kamtin ng iyong binhi ang pintuang-bayan niyaong mga napopoot sa kanila.

61 At tumindig si Rebeca, at ang kaniyang mga abay, at nangagsisakay sa mga kamelyo, at nangagsisunod sa lalake; at dinala ng alilang katiwala si Rebeca at yumaon.

62 At si Isaac ay nanggaling sa daang Beer-lahai-roi; sapagka't siya'y natira sa lupaing Timugan.

63 At lumabas si Isaac sa parang upang magmunimuni ng dakong hapon: at kaniyang itiningin ang kaniyang mga mata, at kaniyang nakita, at, narito, may dumarating na mga kamelyo.

64 Itiningin naman ni Rebeca ang kaniyang mga mata at nang makita niya si Isaac, ay bumaba sa kamelyo.

65 At sinabi ni Rebeca sa alilang katiwala, Sino yaong taong naglalakad sa parang na sumasalubong sa atin? At sinabi ng alilang katiwala, Yaon ang aking panginoon: at kinuha niya ang kaniyang lambong, at siya'y nagtakip.

66 At isinaysay ng alilang katiwala kay Isaac ang lahat ng kaniyang ginawa.

67 At dinala siya ni Isaac sa tolda ni Sara na kaniyang ina, at ipinagsama si Rebeca, at naging kaniyang asawa: at kaniya namang sininta: at naaliw si Isaac, pagkamatay ng kaniyang ina.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3048

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3048. The servant took ten camels, of the camels of his lord, and departed. That this signifies general memory-knowledges in the natural man, is evident from the signification here of “servant,” as being the natural man (see above, n. 3019, 3020) and from the signification of “ten,” as being remains (that these are goods and truths with man stored up by the Lord, may be seen above, n. 468, 530, 560, 561, 660, 661, 1050, 1906, 2284; and that “ten,” or remains, when predicated of the Lord, are the Divine things which the Lord acquired for Himself, n. 1738, 1906); and also from the signification of “camels,” as being general memory-knowledges; and because these were Divine, or acquired by the Lord, it is said that they were “ten,” and then it is said that they were “camels, of the camels of his lord.” That he “departed,” signifies the initiation thereby which is treated of in this chapter.

[2] The subject here is the process of the conjunction of truth with good in the Lord’s Divine rational; first, the process of initiation (n. 3012-3013), the nature of which is described in a series; here, that the Lord separated in the natural man the things which were from Himself, that is, which were Divine, from those which were of the maternal. The things which were from Himself, or which were Divine, are the things by which the initiation was effected; and they are here the “ten camels, of the camels of his lord.” And hence it is that in the following verses much mention is made of “camels” as that he made the camels fall on their knees without the city (verse 11); that Rebekah also gave drink to the camels (verses 14, 19-20); that they were brought into the house, and that straw and provender were given them (verses 31-32); and further, that Rebekah and her girls rode upon the camels (verse 61); and that Isaac saw the camels coming; and when Rebekah saw Isaac, that she alighted off her camel (verses 63-64). Camels are mentioned so often because of the internal sense, in which they signify the general memory-knowledges in the natural man, from which comes the affection of truth which is to be initiated into the affection of good in the rational, and this in the usual way, as shown above; for the rational as to truth cannot possibly be born and perfected without memory-knowledges and knowledges.

[3] That “camels” signify general memory-knowledges is evident from other passages in the Word where they are mentioned, as in Isaiah:

The prophecy of the beasts of the south: In the land of straitness and distress; from whence come the young lion and the old lion, the viper and the flying fire serpent; they carry their riches upon the shoulder of young asses, and their treasures upon the hump of camels, to a people that shall not profit; for Egypt shall help in vain and to no purpose (Isaiah 30:6-7).

The “beasts of the south” denote those who are in the light of knowledges, or in knowledges, but in a life of evil; “carrying their riches upon the shoulder of young asses” denotes the knowledges pertaining to their rational (that a “young ass” is rational truth may be seen above, n. 2781); “their treasures upon the hump of camels,” denotes the knowledges pertaining to their natural; the camels’ “hump” is what is natural; the “camels” themselves signify the general memory-knowledges which are there; the “treasures” are the knowledges which they hold as precious; that “Egypt shall help in vain and to no purpose” denotes that memory-knowledges are of no use to them; that “Egypt” is memory-knowledge may be seen above (n. 1164-1165, 1186, 1462, 2588 the end). That “camels” here are not camels is plain; for it is said “the young lion and the old lion carry their treasures upon the hump of camels”; and anyone can see that some arcanum of the church is hereby signified.

[4] Again:

The prophecy of the wilderness of the sea: Thus hath the Lord said, Go, set a watchman; let him declare what he seeth: and he saw a chariot, a pair of horsemen, a chariot of an ass, a chariot of a camel, and he hearkened diligently. And he answered and said, Babel is fallen, is fallen (Isaiah 21:1, 6-7, 9).

The “wilderness of the sea” here denotes the emptiness of memory-knowledges that are not for use; a “chariot of an ass,” a collection of particular memory-knowledges; a “chariot of a camel,” a collection of general memory-knowledges in the natural man. It is the empty reasonings with those signified by “Babel” which are thus described.

[5] Again:

Thy heart shall be enlarged because the multitude of the sea shall be converted unto thee, the wealth of the nations shall come unto thee. The abundance of camels shall cover thee, the dromedaries of Midian and Ephah; all they from Sheba shall come; they shall bring gold and incense, and they shall proclaim the praises of Jehovah (Isaiah 60:5-6).

This is concerning the Lord, and concerning the Divine celestial and spiritual things in His natural: the “multitude of the sea” denotes the immense supply of natural truth; the “wealth of the nations,” the immense supply of natural good; the “abundance of camels,” the abundant supply of general memory-knowledges; “gold and frankincense,” goods and truths, which are the “praises of Jehovah;” “from Sheba” is from the celestial things of love and faith (see n. 113, 117, 1171). That:

The queen of Sheba came to Solomon to Jerusalem with exceeding great riches, with camels that bare spices, and very much gold, and precious stones (1 Kings 10:1-2)

represented the wisdom and intelligence which came to the Lord, who in the internal sense here is “Solomon.” The “camels bearing spices, gold, and precious stones” are the things of wisdom and intelligence in the natural man.

[6] In Jeremiah:

To Arabia, and to the kingdoms of Hazor, which Nebuchadnezzar king of Babel smote: Arise ye, go up to Arabia, and lay waste the sons of the East. Their tents shall they take, and they shall carry away for themselves their curtains, and all their vessels, and their camels. And their camels shall be a booty, and I will scatter them to every wind (Jeremiah 49:28-29, 32).

Here “Arabia and the kingdoms of Hazor,” in the opposite sense, denote those who are in knowledges of celestial and spiritual things, but for the end of no other use than that they may be esteemed wise and intelligent by themselves and the world; the “camels which should be taken away from them, and should be for a booty, and should be scattered to every wind,” are in general the memory-knowledges and the knowledges of good and truth which are also taken away from them in the life of the body by their believing contrary things, and in the other life wholly.

[7] In Zechariah:

And this shall be the plague wherewith Jehovah will smite all the peoples that shall fight against Jerusalem; thus shall be the plague of the horse, of the mule, of the camel, and of the ass, and of every beast (Zech. 14:12, 15).

Here the “plague of the horse, of the mule, of the camel, and of the ass,” denotes the privation of intellectual things, which thus succeed in order from rational things to natural things (what is meant by the “horse,” may be seen above, n. 2761, 2762; what by the “mule” n. 2781; and what by the “ass,” n. 2781); “camels” denote the general memory-knowledges in the natural man. The like was signified by the murrain in Egypt, which was “Upon the cattle in the field, upon the horses, upon the asses, upon the camels,cupon herd and upon flock” (Exodus 9:2-3).

[8] From these passages it is evident that by “camels” in the internal sense of the Word are signified the general memory-knowledges of the natural man. General memory-knowledges are those which include in themselves many particulars, and these singulars; and they form in general the natural man as to the intellectual part of it.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.