Bible

 

Exodo 30

Studie

   

1 At gagawa ka ng isang dambana na mapagsusunugan ng kamangyan: na kahoy na akasia iyong gagawin.

2 Isang siko magkakaroon ang haba niyaon, at isang siko ang luwang niyaon; parisukat nga: at dalawang siko magkakaroon ang taas niyaon: ang mga anyong sungay niyaon ay kaputol din.

3 At iyong babalutin ng taganas na ginto ang ibabaw niyaon, at ang mga tagiliran niyaon sa palibot, at ang mga sungay niyaon; at igagawa mo ng isang kornisang ginto sa palibot.

4 At igagawa mo yaon ng dalawang argolyang ginto sa ilalim ng kornisa, sa dakong itaas ng dalawang tagiliran iyong gagawin; at magiging suutan ng mga pingga upang mabuhat.

5 At ang iyong gagawing mga pingga ay kahoy na akasia, at iyong babalutin ng ginto.

6 At iyong ilalagay sa harap ng tabing na nasa siping ng kaban ng patotoo, sa harap ng luklukan ng awa na nasa ibabaw ng kaban ng patotoo, na aking pakikipagtagpuan sa iyo.

7 At magsusunog si Aaron sa ibabaw niyaon ng kamangyan na mababangong espesia: tuwing umaga pagka kaniyang inaayos ang mga ilawan, ay susunugin niya.

8 At pagka sinisindihan ni Aaron ang mga ilawan sa hapon, ay kaniyang susunugin, na isang kamangyang palagi sa harap ng Panginoon, sa buong panahon ng inyong mga lahi.

9 Huwag kayong maghahandog ng ibang kamangyan sa ibabaw niyaon, o ng handog na susunugin, o ng handog na harina man: at huwag kayong magbubuhos ng inuming handog sa ibabaw niyaon.

10 At si Aaron ay tutubos ng sala sa ibabaw ng mga anyong sungay ng dambana, minsan sa isang taon: kaniyang tutubusin sa sala na minsan sa isang taon, ng dugo ng handog dahil sa kasalanan, sa buong panahon ng inyong mga lahi: kabanal-banalan nga sa Panginoon.

11 At ang Panginoon ay nagsalita kay Moises, na sinasabi,

12 Pagbilang mo sa mga anak ni Israel, ayon sa mga nabilang sa kanila ay magbibigay nga ang bawa't isa sa kanila ng katubusan ng kaniyang kaluluwa sa Panginoon, pagka iyong binibilang sila; upang huwag magkaroon ng salot sa gitna nila pagka iyong binibilang sila.

13 Ito ang kanilang ibibigay, bawa't maraanan sa kanila na nangabibilang: kalahati ng isang siklo ayon sa siklo ng santuario: (ang isang siklo ay dalawang pung gera): kalahating siklo na pinakahandog sa Panginoon.

14 Bawa't maraanan sa kanila na nangabibilang, mula sa dalawang pung taong gulang na patanda, ay magbibigay ng handog sa Panginoon.

15 Ang mayaman ay hindi magbibigay ng higit, at ang dukha ay hindi magbibigay ng kulang sa kalahating siklo, pagbibigay nila ng handog sa Panginoon, upang ipangtubos sa inyong mga kaluluwa.

16 At iyong kukunin sa mga anak ni Israel ang pangtubos na salapi, at iyong gugugulin sa paglilingkod sa tabernakulo ng kapisanan; na maging pinakaalaala sa mga anak ni Israel sa harap ng Panginoon, upang ipangtubos sa inyong mga kaluluwa.

17 At ang Panginoon ay nagsalita kay Moises, na sinasabi,

18 Gagawa ka rin ng isang hugasang tanso, at ang tungtungan ay tanso, upang paghugasan: at iyong ilalagay sa gitna ng tabernakulo ng kapisanan at ng dambana at iyong sisidlan ng tubig.

19 At si Aaron at ang kaniyang mga anak ay maghuhugas doon ng kanilang mga paa:

20 Pagka sila'y pumapasok sa tabernakulo ng kapisanan, ay maghuhugas sila ng tubig, upang sila'y huwag mamatay, o pagka sila'y lumalapit sa dambana na mangasiwa, upang magsunog ng handog na pinaraan sa apoy sa Panginoon.

21 Gayon sila maghuhugas ng kanilang mga kamay at ng kanilang mga paa upang huwag silang mamatay: at magiging isang palatuntunan magpakailan man sa kanila, sa kaniya at sa kaniyang binhi, sa buong panahon ng kanilang mga lahi.

22 Bukod dito'y nagsalita ang Panginoon kay Moises, na sinasabi,

23 Magdala ka rin ng mga pinakamagaling na espesia, ng taganas na mira ay limang daang siklo, at ng mabangong kanela ay kalahati nito, dalawang daan at limang pu; at ng mabangong kalamo ay dalawang daan at limang pu,

24 At ng kasia, limang daan, ayon sa siklo ng santuario, at ng langis ng oliva ay isang hin:

25 At iyong gagawing banal na langis na pangpahid, isang pabangong kinatha ng ayon sa katha ng manggagawa ng pabango: siya ngang magiging banal na langis na pangpahid.

26 At iyong papahiran niyaon ang tabernakulo ng kapisanan, at ang kaban ng patotoo,

27 At ang dulang, at ang lahat ng mga kasangkapan niyaon, at ang kandelero at ang mga kasangkapan niyaon, at ang dambanang suuban.

28 At ang dambana ng handog na susunugin sangpu ng lahat ng mga kasangkapan, at ang hugasan at ang tungtungan.

29 At pakabanalin mo upang maging mga kabanalbanalan: lahat ng makahipo sa mga yao'y magiging banal.

30 At iyong papahiran ng langis si Aaron at ang kaniyang mga anak, at iyong papagbabanalin sila, upang sila'y mangasiwa sa akin sa katungkulang saserdote.

31 At iyong sasalitain sa mga anak ni Israel, na iyong sasabihin, Ito'y magiging banal na langis na pangpahid sa akin sa buong panahon ng iyong mga lahi.

32 Sa laman ng tao ay huwag ninyong ibubuhos, ni huwag kayong gagawa ng gaya niyan sa pagkakatha: banal nga at aariin ninyong banal.

33 Sinomang kumatha ng gaya niyan, o sinomang gumamit niyan sa isang taga ibang lupa, ay ihihiwalay sa kaniyang bayan.

34 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Magdala ka ng mababangong espesia, estacte, at onycha, at galbano; mabangong espesia na may taganas na kamangyan: na magkakaisa ng timbang;

35 At iyong gagawing kamangyan, na isang pabangong ayon sa katha ng manggagawa ng pabango, na tinimplahan ng asin, na pulos at banal;

36 At iyong didikdikin ang iba niyan ng durog na durog at ilalagay mo sa harap ng kaban ng patotoo, sa loob ng tabernakulo ng kapisanan na aking pakikipagtagpuan sa iyo: aariin ninyong kabanalbanalan.

37 At ang kamangyan na inyong gagawin, ayon sa pagkakatha niyan ay huwag ninyong gagawin para sa inyo: aariin mong banal sa Panginoon.

38 Sinomang gumawa ng gaya niyan, upang amuyin ay ihihiwalay sa kaniyang bayan.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10218

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10218. 'They shall give - each one - an expiation for his soul when they are numbered' means purification or deliverance from evil through the acknowledgement and belief that all the truths and forms of the good of faith and love come from the Lord, not at all from man, as does their being arranged in order. This is clear from the meaning of 'giving an expiation for his soul' as being purified or delivered from evil by means of the truth of faith, which here consists in acknowledging that all truths and forms of good come from the Lord; and from the meaning of 'numbering Israel' as their being arranged in order by the Lord alone and not by man. The fact that these things are meant is clear from all that has been stated here about the half shekel which had to be given to Jehovah and about expiation by means of it when the people were being numbered. For 'the shekel of holiness' means truth that is the Lord's alone; 'expiation by means of it' means purification or deliverance from evil, 9506; and 'numbering the children of Israel' means arranging and setting all of the Church's truths and forms of good in order, 10217.

[2] The implications of all this are that numbering the children of Israel was forbidden, because 'numbering' meant arranging and setting in order, and the children of Israel, and the tribes into which they had been divided, meant all the truths and forms of the good of faith and love in their entirety. And since the arrangement and setting of these in order belonged to the Lord alone and not to man, numbering them was a transgression like that committed by those who lay claim to the truths of faith and forms of the good of love as their own and to the arrangement and setting in order of them as their own doing. What these people are like is well known in the Church, for they are those who justify themselves through crediting all matters of faith and love to themselves, and consequently believing that because of the faith they have and the deeds they perform they merit heaven by their own efforts. This bad way of thinking is what David's numbering of the people denoted, spoken of as follows in the second Book of Samuel,

Again the anger of Jehovah flared up in Israel; therefore He moved David against them, saying, Go, number Israel and Judah. Therefore he said to Joab, Go through all the tribes of Israel and number the people, that I may know the number of the people. Joab said to the king, May Jehovah your God add to the people as many as there are already, as many a hundred times over! Yet why does my lord the king desire this thing 1 ? But the king's word prevailed against Joab and against the captains of the army. Consequently they went out to number the people Israel. Afterwards David's heart condemned 2 him. Consequently he said to Jehovah, I have sinned greatly [in] what I have done; but nevertheless, O Jehovah, make Your servant's iniquity, I beg you, pass away, for I have done very foolishly. But Gad the prophet was sent to David to choose one bad thing out of three; and he chose the pestilence, from which men died, up to seventy thousand. 2 Samuel 24:1ff.

[3] From all this it is evident how great a sin it was to number Israel. Not that the numbering was in itself a sin; rather, David's numbering of the children of Israel was a sin because, as has been stated, the arrangement and setting in order of all matters of faith and love by self and not by the Lord were meant by it. (The actual numbering meant the arranging and setting in order, while the children of Israel meant all the truths and forms of the good of faith and love.) In order therefore that they might be delivered from sin when a numbering of the children of Israel took place half a shekel was given for expiation; for it says,

They shall give - each one - an expiation for his soul to Jehovah when they are numbered, that there may be no plague among them when they are numbered.

From this it is evident that these words mean purification or deliverance from evil through the acknowledgement that all the truths and forms of the good of faith and love come from the Lord, not at all from man, as does their being arranged in order.

[4] It is also well known in the Church that this is so, that is to say, that all the forms of good and the truths of faith and love come from the Divine and not at all from man. It is well known too that attributing them to oneself is bad, and that those people are delivered from that bad way of thinking who acknowledge and believe that these things come from the Lord; for then they do not lay claim to anything that is Divine or that springs from the Divine. But see what has been shown previously on these matters,

Those who think that the good deeds they perform commence in self and not in the Lord think that they merit heaven, 9974.

Good deeds that commence in self and not in the Lord are not really good, since those who perform good deeds commencing in self do them from a bad motive, 9975, 9980.

They despise the neighbour, and they are irate with God Himself if they do not receive a reward, 9976.

Such people cannot receive heaven into themselves, 9977.

By no means can they fight against the hells; but the Lord fights on behalf of those who acknowledge and believe that all forms of good and all truths come from Him, 9978.

The Lord alone is merit and righteousness, 9486, 9715, 9809, 9979-9984, 10019, 10152.

Poznámky pod čarou:

1. literally, word or matter

2. literally, struck

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.