Bible

 

Exodo 22

Studie

   

1 Kung ang isang lalake ay magnakaw ng isang baka, o ng isang tupa at patayin, o ipagbili: ay kaniyang pagbabayaran ng limang baka ang isang baka, at ng apat na tupa ang isang tupa.

2 Kung ang isang magnanakaw ay masumpungan, na naninira, at masaktan na ano pa't namatay ay hindi aariing mamamataytao ang pumatay.

3 Kung sikatan siya ng araw, ay aariin siyang mamamataytao; siya'y dapat magsauli ng kabayaran: kung siya'y wala ay ipagbibili siya dahil sa kaniyang ninakaw.

4 Kung ang ninakaw ay masumpungang buhay sa kaniyang kamay, maging baka, o asno, o tupa, ay magbabayad siya ng ibayo.

5 Kung ang sinoman ay magpastol sa isang bukid, o sa isang ubasan, at pawalan ang kaniyang hayop at pastulin sa bukid ng iba; sa pinakamainam sa kaniyang sariling parang, at sa pinakamainam sa kaniyang sariling ubasan, ay sasaulian niya.

6 Kung may magningas na apoy, at magtangay ng mga tinik, na ano pa't ang mga mandala, o ang mga uhay, o ang bukid ay masunog, ay tunay na magbabayad yaong nagpaningas ng apoy.

7 Kung ang sinoman ay magpatago sa kaniyang kapuwa ng salapi o pag-aari, at nakawin sa bahay ng taong yaon; kung masumpungan ang magnanakaw, ay magbabayad ng ibayo.

8 Kung hindi masumpungan ang magnanakaw, ay lalapit ang may-ari ng bahay sa Dios, upang maalaman kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa.

9 Sapagka't lahat ng bagay na pagsalangsang, maging sa baka, sa asno, sa tupa, sa damit, o sa anomang bagay na nawala, na may magsabi, Ito nga ay akin; ay dadalhin sa harap ng Dios ang usap ng dalawa; yaong parurusahan ng Dios ay magbabayad ng ibayo sa kaniyang kapuwa.

10 Kung ang sinoman ay maghabilin sa kaniyang kapuwa ng isang asno, o ng isang baka, o ng isang tupa, o ng anomang hayop; at mamatay, o masasaktan, o maagaw, na walang nakakakitang sinoman:

11 Ay pamamagitanan silang dalawa ng pagsumpa sa Panginoon kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa; at tatanggapin ng may-ari, at siya'y hindi magsasauli.

12 Datapuwa't kung kaniyang ninakaw sa kaniya ay sasaulian niya ang may-ari niyaon.

13 Kung nalapa ay dadalhing pinakapatotoo, at hindi sasaulian ang nalapa.

14 At kung ang sinoman ay humiram ng anoman sa kaniyang kapuwa, at masaktan, o mamatay, na hindi kaharap ang may-ari, ay walang pagsala na siya'y magsasauli.

15 Kung ang may-ari niyaon ay kaharap, ay hindi niya sasaulian; kung isang bagay na pinauupahan ay ihuhulog sa kaniyang kaupahan.

16 At kung dayain ng isang lalake ang isang dalaga, na hindi pa niya nagiging asawa at kaniyang sipingan, ay tunay na kaniyang ipagbabayad ng bigay-kaya upang maging asawa niya.

17 Kung itangging mainam ng kaniyang ama na ibigay sa kaniya, ay magbabayad siya ng salapi, ayon sa bigay-kaya sa mga dalaga.

18 Huwag mong babatahing mabuhay ang isang babaing manggagaway.

19 Sinomang makiapid sa isang hayop ay papataying walang pagsala.

20 Yaong maghain sa anomang dios, maliban sa Panginoon lamang, ay lubos na papatayin.

21 At ang taga ibang lupa ay huwag mong aapihin, o pipighatiin man; sapagka't kayo'y naging taga ibang lupa sa lupain ng Egipto.

22 Huwag mong papagdadalamhatiin ang sinomang babaing bao, o ulila.

23 Kung iyong dalamhatiin sila sa anomang paraan, at sila'y dumaing sa akin, ay walang pagsala, na aking didinggin ang kanilang daing;

24 At ang aking pagiinit ay magaalab, at aking papatayin kayo ng tabak; at ang inyong mga asawa ay magiging mga bao, at ang inyong mga anak ay mga ulila.

25 Kung magpautang ka ng salapi sa kanino man sa aking bayan na kasama mo na dukha, huwag kang magpapakamanunubo sa kaniya ni hihingan mo man siya ng tubo.

26 Kung iyong tanggapin sa anoman ang damit ng iyong kapuwa na pinakasangla, ay iyong isasauli sa kaniya bago lumubog ang araw;

27 Sapagka't iyan ang kaniya lamang pangbihis, siyang kaniyang pangdamit sa kaniyang balat: ano ngang kaniyang ipangtutulog? at mangyayari, na pagka siya'y dumaing sa akin, ay aking didinggin; sapagka't ako'y mapagbiyaya.

28 Huwag mong lalapastanganin ang Dios, ni susumpain man ang pinuno sa iyong bayan.

29 Huwag kang magmamakupad ng paghahandog ng iyong mga ani, at ng tulo ng iyong mga pigaan. Ang panganay sa iyong mga anak na lalake ay ibibigay mo sa akin.

30 Gayon din ang gagawin mo sa iyong mga baka, at sa iyong mga tupa: pitong araw na mapapa sa kaniyang ina; sa ikawalong araw ay ibibigay mo sa akin.

31 At kayo'y magpapakabanal na tao sa akin: na ano pa't huwag kayong kakain ng anomang laman, na nalapa ng ganid sa parang; inyong ihahagis sa mga asno.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 9349

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

9349. The subject in Chapters 20-23 has been the laws, judgements, and statutes that were declared from Mount Sinai. It has been shown what these hold within them in the internal sense, and so how they are understood in heaven, namely not according to their literal but according to their spiritual meaning, which though not evident in the letter is nevertheless present within them. But anyone who is unaware of how the matter stands may suppose that this makes the literal sense of the Word unimportant, for no attention is paid to it in heaven. But let it be known that it does not at all make the literal sense of the Word unimportant; rather, it adds strength to it. Indeed all its individual words carry weight and are holy by virtue of the spiritual sense within them; for the literal sense is the foundation and support on which the spiritual sense rests, and with which it is directly linked, so directly that not even a jot, nor a tittle, that is, small part of a letter in the literal sense of the Word fails to hold what is holy and Divine within it, according to the Lord's words in Matthew,

Truly I say to you, Even until heaven and earth pass away, one jot or one small part of a letter will not pass from the law till all things are done. Matthew 5:18.

And in Luke,

It is easier for heaven and earth to pass away than for one tittle of the Law to fall. Luke 16:17.

'The Law' is the Word, see 6752, 7463.

[2] Therefore also in the Lord's Divine Providence it has happened that every jot and tittle of the Word, especially in the Old Testament, has been preserved since it was written. I have been shown from heaven that in the Word not only each word but also each letter, indeed - incredibly so - each small part of a letter in the original language has an inner holiness, as angels of the inmost heaven are able to perceive. I can positively declare this to be so, but I realize that it surpasses belief. From this it is evident that outward religious observances of the Church, which represented the Lord and the inner realities of heaven and the Church which begin in the Lord, and about which one reads in the Old Testament Word, have indeed for the most part been abrogated. But it continues to be the Word with its Divine holiness, because all the details there, as has been stated, continue to hold within themselves holy and Divine things, which are perceived in heaven when that Word is read. For it has in all its details an inner, holy content, which is its internal sense , or heavenly and Divine sense. This sense is the soul of the Word; it is God's truth itself emanating from the Lord, and so it is the Lord Himself.

[3] All this makes clear what the situation is with the laws, judgements, and statutes which were declared by the Lord from Mount Sinai, and are contained in Chapters 20-23 which have now been dealt with. That is to say, it makes clear that every single regulation there is holy because its inward form is holy. Nevertheless some of them have been abrogated so far as practices by the Church at the present day, which is an internal Church, are concerned; some of them are such that the Church may practise them if it wishes to do so; and some of them must be altogether observed and carried out. Even so, those which have been abrogated so far as practices by the Church are concerned, those which it may practise if it so wishes, and those which must be altogether observed and carried out are all equally holy by virtue of their inner and holy content. For the whole of the Word internally is Divine. That inner and holy content is what the internal sense teaches, and it is identical with the inner virtues of the Christian Church, with which teachings about charity and faith are concerned.

[4] To make all this more intelligible let the laws, judgements, and statutes dealt with in the above-mentioned chapters serve as examples. Regulations which must be altogether observed and carried out are those contained in 20:3-5, 7-8, 12-17, 23; 21:12, 14-15, 20; 22:18-20, 28; 23:1-3, 6-8, 24-25, 32.

Regulations which [the Church] may practise if it so wishes are such as those contained in 20:10; 21:18-19, 22-25, 33-36; 22:1-14, 17, 21-23, 25-27, 31; 23:4-5, 9, 12-16, 33.

Regulations which have been abrogated so far as practices by the Church at the present day are concerned, in 20:24-26; 21:2-11, 16, 21, 26-29, 31-32; 22:15, 29-30; 23:10-11, 17-19.

But, as stated above, all these are equally holy, or equally the Divine Word.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.