10076. Jer je ovan posvetni. Da ovo označava reprezentativ Gospodove Božanske Moći u nebima kroz Božansku Istinu od Božnskog Dobra, i reprezentativ onoga što se tamo prenosi i prima, vidi se iz značenja ovna, što označava unutrašnjeg čoveka u pogledu dobra nevinosti i ljubavi prema bližnjem, pokazano gore, br. 9991. Jer sve zveri označavaju neko osećanje ili naklonost u čoveku, br. 9280. To je razlog da se oni koji su u nevinosti i u ljubavi prema bližnjem nazivaj vcama i jaganjcima; ovan, koji je muška ovca, označava dobro ljubavi prema bližnjem i dobro nevinosti u unutrašnjem čovekum, a u najvišem smislu isto u unutrašnjem Gospodovog Ljudskog. Jer ono što u unutrašnjem smislu označava nešto u čoveku, pa tako i nešto u Crkvi ili nebu u čoveku, označava u navišem smislu isto u Gospodu kad je bio u svetu. Tako isto, sve u Reči u najdubljem smislu govori o Gospodu, otkuda potiče i svetost Reči. Gornja predstava se vidi i iz značenja posvećenja ruku, što predstvlja Božansku Istinu od Gospodovog Božanskog Dobra u nebesima, i njegovu komunikaciju anđelima tamo, i njeno primanje od strane anđela. Jer, prema onome što je ranije pokazano, kao što je slučaj sa čovekom kada se nanovo rađa, posoje dva stanja – prvo, kada se istine vere usađuju u dobro ljubavi, čiji je ishod njihovo povezivanje; a drugo je kada postupa od dobra ljubavi. Isto je bilo u najvišem smislu i u slučaju Gospoda. Prvo stanje proslavljenja Njegovog Ljudskog bilo je da ga učini Božanskom Istinom, i da ga sjedini s Božanskim Dobrom koje je bilo u Njemu, i koje je bilo Ljubav, koja je Jehova. Drugo stanje Njegovog proslavljenja je to što je postupao od Božanskog Dobra Božanske Ljubavi, a to se dešavalo kroz Božansku Istinu koja je proisticala od toga dobra.

U pogledu čoveka, slučaj je ovakav: - U prvom stanju on ispituje one stvari koje se odnose na njegovu veru; i dok ih ispituje od dobra, to jest, kroz dobro od Gospoda, tada se oblikuje njegovo Intelektualno. Kada se ove istine koje pripadaju Intelektualnom usade i povežu s dobrom, tada ulazi u drugo stanje, koje se sastoji u tome da deluje od dobra kroz ove istine. Stoga se vidi jasno šta je priroda čovekovog drugog stanja, kada se nanovo rađa, jer se sastoji u tome da misli i deluje od dobra, ili, što je isto, od ljubavi, ili od volje; jer ono što čovek hoće, to i voli, a ono što voli, to naziva dobrom. Ali čovek je tek onda u drugom stanju, kada je od glave do pete sasvim kao njegova ljubav, ili njegova volja, i razumevanje iz nje. Ali ko veruje da je ceo čovek kao njegova volja i razumevanje u skaldu s njom, , ili kao zlo i obmana u skadu s njim (sa zlom) jer dobro ili zlo oblikuju volju, a istina ili obmana oblikuju razumevanje. Ali ova je misterija poznata svim anđelima u nebesima; međutim, ljudi je ne poznaju jer nemaju znanja o duši, i stoga ne znaju da se telo oblikuje u skadu s njon (s dušom), i da stoga duša označava celoga čoveka.

Da je ovakav slučaj postaje sasvim jasno ako se razmotri priroda duhova i anđela u drugom životu; jer svi su oni u ljudskom obliku, a ti su oblici onakvi kakva su osećanja njihove ljubavi; i to je taliko u toj meri da se za one koji su u dobru ljubavi i u ljubavi prema bližnjemu može reći da su utelovljenja ljubavi i ljubav rema bližnjem; i obrnuto, oni koji su u zlima ljubavi prema sebi i svetu, stoga u mržnji i sličnim stanjima, ti su utelovljenja mržnje. Da je ovako, vidi se u prirodi po efektu, uzroku, i cilju, koji slede jedno za drugim; efekat dobija sve od uzroka, pa je na taj način efekat samo uzrok u spoljašnjem obliku, jer kada uzrok postane efekat, on se utelovljuje u spoljašnjim stvarima da bi mogao da deluje u nižoj sferi, koja je sfera efekata. Slučaj je sličan s uzrokom nekog uzroka koji se u višoj sferi naziva finalnim uzrokom, ili ciljem (prim. prev. finalni uzrok je cilj kao uzrok). Ovaj je cilj sve u uzroku, da bi uzrok mogao da deluje radi nečega kao cilj; jer uzrok za koji se ne može kazati da deluje radi nečega, ne može se nazivati uzrokom, jer šta bi inače bila njegova svrha? Ovo radi nečega je cilj koji je, u uzroku, i prvo i poslednje. Stoga je očito da je cilj, tako reći, duša uzroka, i, tako reći, njen život, pa stoga i duša i život efekta. Jer ako u uzroku i efektu nema onoga što ostvaruje cilj, to nije ništa, jer je besciljno, stoga je kao telo kad iz njega izađe duša.

Slučaj je sličan i sa čovekom. Njegova duša je njegova volja; približni uzrok, koji deluje na volju, je njegovo razumevanje, a efekat koji je ostvaren je telo, stoga pripada telu. Da je ovo činjenica, jasno je iz toga što ono što čovek hoće, i zbog toga i misli, jasno se pokazuje u telu, kao na primer, kada govori ili deluje. Iz svega ovog dalje je očito da je ceo čovek onakav kakva je njegova volja. Bilo da govorimo o volji, ili o cilju, ili o ljubavi, ili o dobru, isto je, jer sve što čovek hoće, on na to se gleda kao na cilj, i to voli, i naziva dobrom. Slično, bilo da govorimo o razumevanju, ili o uzroku cilja, ili o veri, ili o istini, isto je, jer sve što čovek od svoje volje shvata ili misli, on uzima da je to uzrok, i on to veruje, i naziva istinitim. Kada se shvate ove stvari, tada se mogu upoznati karakteristike čoveka koji se rađa nanovo u njegovom prvo i drugom stanju. Iz ovih se razmatranja može stvoriti neka ideja kako čovek treba da razume to da je Gospod, kad je bio u svetu, proslavio Svoje Ljudsko, tako što ga je prvo učinio Božanskom Istinomm a postepeno i Božanskim Dobrom Božanske Ljubavi; i zatim da od Božanskog Dobra Božanske Ljubavi sada deluje u nebu i u svetu, i daje im život, što se izvodi pomoću Božanske Istine koja proističe od Božanskog Dobra Božanske Ljubavi Njegovog Božanskog Ljudskog. Od toga postoje neba, i neprekidno postoje, to jest, opstoje; ili što je isto, od toga se stalno stvaraju, i kroz to se održavaju, jer održavanje je neprekidno stvaranje, kao što je supstancija neprekinda egzistencija. Ovakve su istine sadržane i u ovim rečima kod Jovana,

U početku beše Reč, i Reč beše u Boga, i Bog beše Reč. Sve je kroz nju postalo, i bez nje ništa nije postalo što je postalo. I Reč postade telo, i useli se u nas puno blagodati i istine; i videsmo slavu njegovu, slavu kao jedinorodnog od Oca Jovan 1:1, 3, 14).

Reč je Božanska Istina. Prvo je stanje opisano time što se kaže da je Reč bila u početku, i da je Reč bila kod Boga, i da je Bog bio Reč; drugo stanje time što su sve stvari sazdane od Njega, i da ništa nije postalo bez Njega. Slučaj je bio sličan kada je Gospod došao u svet i doveo nebesa u red, i tako reći, ponovo ih stvorio. Da se tu pod Reči misli na Gospoda, jasno je, jer se kaže, da je Reč postala telo. Ono što se može komunicirati i opažati od Božanske Istine koja proističe od Božanskog Dobra Božanske Ljubavi Njegovog Božanskog Ljudskog, to je ono što je označeno posvećivanjem ruke, i to je opisano reprezentativima u ovome odlomku o drugom ovnu. Jer je Gospod kao Božansko Dobro predstavljen Aronom, br. 9806, pa je stoga Gospodovo proslavljenje Njegovog Ljudskog opisano ceremonijom uvođenja u svešteničku službu Arona i njegovih sinova. Prvo stanje proslavljenja predstavljeno je onim što je rečeno o žrtvovanju junice, kao i ovna kao žrtve paljenice, drugo stanje proslavljenja onm šo je rečeno o drugom ovnu, koji je nazvan ovan posvećenja (posvetni). Prvo se stanje naziva pomazanje, a drugo stanje se naziva posvećivanje ruke; otuda kad su Aron i njegovi sinovi bili uvođeni u svešteničku službu pomazanjem i posvećivanje ruke, rečeno im je da se pomazuju, i da će biti oni čije će ruke biti posvećene, kao kod Mojsija,

Sveštenik, kojemu se na glavu izlilo ulje pomazanja i koji je posvećen (čija je ruka posvećena) da se oblači u svete haljine, neka ne otkriva glave svoje i haljina svojih da ne razdire (Levitska 21:10). Iz ovoga se vidi i to, da je posvećivanje ruke reprezentacija komunikacije i primanja Božanske Istine koja proističe od Gospodovog Božanskog Dobra u nebesima; jer se kaže, da je on posvetio ruku, a ne da je posvetio u ruci, kao i to da je posvetio ruku da bi se obukao u svete haljine. Jer su Aron i njegovo pomazanje predstavljali Gospoda kao Božansko Dobro, a njegove haljine predstavljale su ono što je slično posvećivanju ruke, to jest, Božansku Istinu koja proizlazi od Gospodovog Božanskog Dobra. Da je ovo predstavljeno haljinama, vidi br. 9814; njeno rasipanje [rasipanje Božanske istine] označeno je razdiranjem haljina, a rasipanje Božanskog Dobra u nebesima brijanjem glave.

Sada, pošto je uticaj i komunikacija Gospodove Božanske Istine i njeno primanje u nebesima označeno posvećivanjem ruke, to je stoga označeno i očišćenje od zala i obmana; jer onoliko koliko se anđeo očišćava od ovih, toliko prima Božansku Istinu od Gospoda; u ovome smislu posvećivanje ruke označeno je ovim rečima Mojsijevim, Sinovi Levijevi pogubiše naroda tri hiljade; i Mojsije reče: Posvetite danas ruke svoje Jehovi, da bi vam bio danas blagoslov (Izlazak 32:28, 29); biti blagosloven , u duhovnom smislu, označava biti obdaren dobrom ljubavi i vere, stoga i primati Božansko proizlazeće od Gospoda, br. 2840, 3017, 3407, 3406, 4981, 6099, 8939. Pominje se posvećivanje Jehovi, a time se označava postupati u skladu s Božanskom Istinom, a isti tako se označava ono [onaj] što prima istinu, kao kod Mojsija, [Jehova reče], Kaleba, u kome beše drugi duh [koji se sasvim Mene držao [ (Brojevi XXIV; Zak. Ponovljeni 1:36); i na drugome mestu, da se Jehova zakleo, govoreći, ne će ti ljudi koji izađoše iz Egipta, od dvadeset godina i više, ući u zemlju za koju sam se zakleo Avraamu, Isaku, i Jakovu, jer se ne držaše mene sasvim [nisu bili meni posvećeni]. Osim Kaleba sina Jefonijina Cenezeja i Jošue koji se savim držaše [koji su bili posvećeni] Jehove (Brojevi 32:11, 12). (prim. prev. Ovde se jasno vidi da je posvećenje ruke imalo dvostruko značenje: obavezu da se posvećenik drži sasvim zakona Gospodovog, i da posvećuje one kojisu spremni da sa sasvim drže zakona Gospodovog) .