9377. I poklonite se iz daleka. Da ovo označava poniznost i obožavanje iz srca, a tada i influks od Gospoda, vidi se izznačenja pokloniti se, što je poniznost (vidi br. 2153, 5683, 6266, 7068).

Da to označava i obožavanje je stoga što je poniznost nešto bitno u obožavanju i u bogoštovanju, je bez poniznosti Gospodu se ne mož lanjati, jer se Gospodu ne može gtako klanjati i obožavati ga, jer se Božansko od Gopspoda ne može ulivati u oholo srce, to jest, u srce puno ljubavi prema sebi, jer takvo je srce tvrdo; i naziva se u Rečisrcem od kamena. Ali Božansko Gospodovo može da se uliva u ponizno srce, jer ovo je makano, i naziva se srcem od mesa. Ovakvo srce prima influks dobra od Gospoda, to jest, prima Gospoda. Iz toga je to da se sa pokloniti se iz daleka ne označava samo poniznost i obožavanje iz srca, nego tada i influks od Gospoda. Kaže se influks od Gospoda, jer dobro ljubavi i vere, koje se uliva od Gospoda, je Gospod. Da iz dalekaoznačava iz srca, je stoga što oni koji su u poniznosti, ti se udaljavaju od Gospoda, zato što se smatraju nedostojnima da priđu naj svetijem Božanskom, jer dok su u poniznosti, priznaju da od sebe samih nisu ništa nego zlo, čak i profano. Kada ovo priznaju iz srca, oni su u istinskoj poniznosti. Iz ovoga se vidi da sa pokloniti se iz daleka označava poniznost i obožavanjeiz srca, a tada i influks od Gospoda.

[2] Ali narod Izrailja nije bio u ovakvoj poniznosti i obožavanju, nego je to samo pretstavljao spoljašnjim pokretima; jer su to bile spoljašnje stvari bez unutrašnjih. Pa ipak, kada bi se ponizili, prostitrali bi se po zemlji, i valjali uprašini, i uzvikivali glasno, i to cele dane. Onajko ne zna što je prava poniznost, možda veruje da je ovo bila poniznost iz srca; ali to nije bila poniznost iz srca koja gleda prema Bogu od Boga, nego ona koja gleda prema Bogu od sebe; a srce koje gleda od sebe, gleda od zla, jer sve što proističe od čoveka, to jest, što je od njega, zlo je. Narod Izrailja bio je u ljubavi prema sebi više nego svi drugi narodi u celom svetu, a verovali su da su sveti, po uslovom da prinose žrtve, ili da se umivaju vodom, a pri tome ne priznavajući da ove stvar samoi pretstavljaju unutrašnju svetost, koja pripada ljubavi prema bližnjem i veri od Gospoda. Jer sve ono što je sveto, nije od čoveka, nego od Gospoda kod čovka (br. 9229). Oni koji se ponize iz verovanja u svetost koja je od njih samih, i koji obođavaju od ljubavi koja je iz njih samih, ti se ponižavaju i obožavaju iz ljubavi prema sebi, stoga iz srca koje je odkamena; a ne iz srca koje je mekano, to jest, od mesa; oni su u spoljašnnjim stvarima a ne u isto vreme i u unutrašnjim, jer ljubav prema sebi stanuje u spoljašnjem čoveku, i ne može da uđe u unutrašnjeg čoveka, jer se unutrašpnji čovek otvara samo kroz ljubav ka i kroz veru u Gospoda, stoga od Gospoda, koji unutra oblikuje čovekovo nebo u kome je njegov stan.