Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Genesis 24

Studie

   

1 και αβρααμ ην πρεσβυτερος προβεβηκως ημερων και κυριος ευλογησεν τον αβρααμ κατα παντα

2 και ειπεν αβρααμ τω παιδι αυτου τω πρεσβυτερω της οικιας αυτου τω αρχοντι παντων των αυτου θες την χειρα σου υπο τον μηρον μου

3 και εξορκιω σε κυριον τον θεον του ουρανου και τον θεον της γης ινα μη λαβης γυναικα τω υιω μου ισαακ απο των θυγατερων των χαναναιων μεθ' ων εγω οικω εν αυτοις

4 αλλα εις την γην μου ου εγενομην πορευση και εις την φυλην μου και λημψη γυναικα τω υιω μου ισαακ εκειθεν

5 ειπεν δε προς αυτον ο παις μηποτε ου βουλεται η γυνη πορευθηναι μετ' εμου οπισω εις την γην ταυτην αποστρεψω τον υιον σου εις την γην οθεν εξηλθες εκειθεν

6 ειπεν δε προς αυτον αβρααμ προσεχε σεαυτω μη αποστρεψης τον υιον μου εκει

7 κυριος ο θεος του ουρανου και ο θεος της γης ος ελαβεν με εκ του οικου του πατρος μου και εκ της γης ης εγενηθην ος ελαλησεν μοι και ωμοσεν μοι λεγων σοι δωσω την γην ταυτην και τω σπερματι σου αυτος αποστελει τον αγγελον αυτου εμπροσθεν σου και λημψη γυναικα τω υιω μου ισαακ εκειθεν

8 εαν δε μη θελη η γυνη πορευθηναι μετα σου εις την γην ταυτην καθαρος εση απο του ορκου τουτου μονον τον υιον μου μη αποστρεψης εκει

9 και εθηκεν ο παις την χειρα αυτου υπο τον μηρον αβρααμ του κυριου αυτου και ωμοσεν αυτω περι του ρηματος τουτου

10 και ελαβεν ο παις δεκα καμηλους απο των καμηλων του κυριου αυτου και απο παντων των αγαθων του κυριου αυτου μεθ' εαυτου και αναστας επορευθη εις την μεσοποταμιαν εις την πολιν ναχωρ

11 και εκοιμισεν τας καμηλους εξω της πολεως παρα το φρεαρ του υδατος το προς οψε ηνικα εκπορευονται αι υδρευομεναι

12 και ειπεν κυριε ο θεος του κυριου μου αβρααμ ευοδωσον εναντιον εμου σημερον και ποιησον ελεος μετα του κυριου μου αβρααμ

13 ιδου εγω εστηκα επι της πηγης του υδατος αι δε θυγατερες των οικουντων την πολιν εκπορευονται αντλησαι υδωρ

14 και εσται η παρθενος η αν εγω ειπω επικλινον την υδριαν σου ινα πιω και ειπη μοι πιε και τας καμηλους σου ποτιω εως αν παυσωνται πινουσαι ταυτην ητοιμασας τω παιδι σου ισαακ και εν τουτω γνωσομαι οτι εποιησας ελεος τω κυριω μου αβρααμ

15 και εγενετο προ του συντελεσαι αυτον λαλουντα εν τη διανοια και ιδου ρεβεκκα εξεπορευετο η τεχθεισα βαθουηλ υιω μελχας της γυναικος ναχωρ αδελφου δε αβρααμ εχουσα την υδριαν επι των ωμων αυτης

16 η δε παρθενος ην καλη τη οψει σφοδρα παρθενος ην ανηρ ουκ εγνω αυτην καταβασα δε επι την πηγην επλησεν την υδριαν και ανεβη

17 επεδραμεν δε ο παις εις συναντησιν αυτης και ειπεν ποτισον με μικρον υδωρ εκ της υδριας σου

18 η δε ειπεν πιε κυριε και εσπευσεν και καθειλεν την υδριαν επι τον βραχιονα αυτης και εποτισεν αυτον

19 εως επαυσατο πινων και ειπεν και ταις καμηλοις σου υδρευσομαι εως αν πασαι πιωσιν

20 και εσπευσεν και εξεκενωσεν την υδριαν εις το ποτιστηριον και εδραμεν ετι επι το φρεαρ αντλησαι και υδρευσατο πασαις ταις καμηλοις

21 ο δε ανθρωπος κατεμανθανεν αυτην και παρεσιωπα του γνωναι ει ευοδωκεν κυριος την οδον αυτου η ου

22 εγενετο δε ηνικα επαυσαντο πασαι αι καμηλοι πινουσαι ελαβεν ο ανθρωπος ενωτια χρυσα ανα δραχμην ολκης και δυο ψελια επι τας χειρας αυτης δεκα χρυσων ολκη αυτων

23 και επηρωτησεν αυτην και ειπεν θυγατηρ τινος ει αναγγειλον μοι ει εστιν παρα τω πατρι σου τοπος ημιν καταλυσαι

24 και ειπεν αυτω θυγατηρ βαθουηλ ειμι εγω του μελχας ον ετεκεν τω ναχωρ

25 και ειπεν αυτω και αχυρα και χορτασματα πολλα παρ' ημιν και τοπος του καταλυσαι

26 και ευδοκησας ο ανθρωπος προσεκυνησεν κυριω

27 και ειπεν ευλογητος κυριος ο θεος του κυριου μου αβρααμ ος ουκ εγκατελιπεν την δικαιοσυνην αυτου και την αληθειαν απο του κυριου μου εμε ευοδωκεν κυριος εις οικον του αδελφου του κυριου μου

28 και δραμουσα η παις απηγγειλεν εις τον οικον της μητρος αυτης κατα τα ρηματα ταυτα

29 τη δε ρεβεκκα αδελφος ην ω ονομα λαβαν και εδραμεν λαβαν προς τον ανθρωπον εξω επι την πηγην

30 και εγενετο ηνικα ειδεν τα ενωτια και τα ψελια επι τας χειρας της αδελφης αυτου και οτε ηκουσεν τα ρηματα ρεβεκκας της αδελφης αυτου λεγουσης ουτως λελαληκεν μοι ο ανθρωπος και ηλθεν προς τον ανθρωπον εστηκοτος αυτου επι των καμηλων επι της πηγης

31 και ειπεν αυτω δευρο εισελθε ευλογητος κυριος ινα τι εστηκας εξω εγω δε ητοιμακα την οικιαν και τοπον ταις καμηλοις

32 εισηλθεν δε ο ανθρωπος εις την οικιαν και απεσαξεν τας καμηλους και εδωκεν αχυρα και χορτασματα ταις καμηλοις και υδωρ νιψασθαι τοις ποσιν αυτου και τοις ποσιν των ανδρων των μετ' αυτου

33 και παρεθηκεν αυτοις αρτους φαγειν και ειπεν ου μη φαγω εως του λαλησαι με τα ρηματα μου και ειπαν λαλησον

34 και ειπεν παις αβρααμ εγω ειμι

35 κυριος δε ευλογησεν τον κυριον μου σφοδρα και υψωθη και εδωκεν αυτω προβατα και μοσχους αργυριον και χρυσιον παιδας και παιδισκας καμηλους και ονους

36 και ετεκεν σαρρα η γυνη του κυριου μου υιον ενα τω κυριω μου μετα το γηρασαι αυτον και εδωκεν αυτω οσα ην αυτω

37 και ωρκισεν με ο κυριος μου λεγων ου λημψη γυναικα τω υιω μου απο των θυγατερων των χαναναιων εν οις εγω παροικω εν τη γη αυτων

38 αλλ' η εις τον οικον του πατρος μου πορευση και εις την φυλην μου και λημψη γυναικα τω υιω μου εκειθεν

39 ειπα δε τω κυριω μου μηποτε ου πορευσεται η γυνη μετ' εμου

40 και ειπεν μοι κυριος ω ευηρεστησα εναντιον αυτου αυτος αποστελει τον αγγελον αυτου μετα σου και ευοδωσει την οδον σου και λημψη γυναικα τω υιω μου εκ της φυλης μου και εκ του οικου του πατρος μου

41 τοτε αθωος εση απο της αρας μου ηνικα γαρ εαν ελθης εις την εμην φυλην και μη σοι δωσιν και εση αθωος απο του ορκισμου μου

42 και ελθων σημερον επι την πηγην ειπα κυριε ο θεος του κυριου μου αβρααμ ει συ ευοδοις την οδον μου ην νυν εγω πορευομαι επ' αυτην

43 ιδου εγω εφεστηκα επι της πηγης του υδατος και αι θυγατερες των ανθρωπων της πολεως εξελευσονται υδρευσασθαι υδωρ και εσται η παρθενος η αν εγω ειπω ποτισον με μικρον υδωρ εκ της υδριας σου

44 και ειπη μοι και συ πιε και ταις καμηλοις σου υδρευσομαι αυτη η γυνη ην ητοιμασεν κυριος τω εαυτου θεραποντι ισαακ και εν τουτω γνωσομαι οτι πεποιηκας ελεος τω κυριω μου αβρααμ

45 και εγενετο προ του συντελεσαι με λαλουντα εν τη διανοια ευθυς ρεβεκκα εξεπορευετο εχουσα την υδριαν επι των ωμων και κατεβη επι την πηγην και υδρευσατο ειπα δε αυτη ποτισον με

46 και σπευσασα καθειλεν την υδριαν αυτης αφ' εαυτης και ειπεν πιε συ και τας καμηλους σου ποτιω και επιον και τας καμηλους μου εποτισεν

47 και ηρωτησα αυτην και ειπα τινος ει θυγατηρ η δε εφη θυγατηρ βαθουηλ ειμι του υιου ναχωρ ον ετεκεν αυτω μελχα και περιεθηκα αυτη τα ενωτια και τα ψελια περι τας χειρας αυτης

48 και ευδοκησας προσεκυνησα κυριω και ευλογησα κυριον τον θεον του κυριου μου αβρααμ ος ευοδωσεν μοι εν οδω αληθειας λαβειν την θυγατερα του αδελφου του κυριου μου τω υιω αυτου

49 ει ουν ποιειτε υμεις ελεος και δικαιοσυνην προς τον κυριον μου απαγγειλατε μοι ει δε μη απαγγειλατε μοι ινα επιστρεψω εις δεξιαν η εις αριστεραν

50 αποκριθεις δε λαβαν και βαθουηλ ειπαν παρα κυριου εξηλθεν το προσταγμα τουτο ου δυνησομεθα ουν σοι αντειπειν κακον καλω

51 ιδου ρεβεκκα ενωπιον σου λαβων αποτρεχε και εστω γυνη τω υιω του κυριου σου καθα ελαλησεν κυριος

52 εγενετο δε εν τω ακουσαι τον παιδα τον αβρααμ των ρηματων τουτων προσεκυνησεν επι την γην κυριω

53 και εξενεγκας ο παις σκευη αργυρα και χρυσα και ιματισμον εδωκεν ρεβεκκα και δωρα εδωκεν τω αδελφω αυτης και τη μητρι αυτης

54 και εφαγον και επιον αυτος και οι ανδρες οι μετ' αυτου οντες και εκοιμηθησαν και αναστας πρωι ειπεν εκπεμψατε με ινα απελθω προς τον κυριον μου

55 ειπαν δε οι αδελφοι αυτης και η μητηρ μεινατω η παρθενος μεθ' ημων ημερας ωσει δεκα και μετα ταυτα απελευσεται

56 ο δε ειπεν προς αυτους μη κατεχετε με και κυριος ευοδωσεν την οδον μου εκπεμψατε με ινα απελθω προς τον κυριον μου

57 οι δε ειπαν καλεσωμεν την παιδα και ερωτησωμεν το στομα αυτης

58 και εκαλεσαν ρεβεκκαν και ειπαν αυτη πορευση μετα του ανθρωπου τουτου η δε ειπεν πορευσομαι

59 και εξεπεμψαν ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και τα υπαρχοντα αυτης και τον παιδα τον αβρααμ και τους μετ' αυτου

60 και ευλογησαν ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και ειπαν αυτη αδελφη ημων ει γινου εις χιλιαδας μυριαδων και κληρονομησατω το σπερμα σου τας πολεις των υπεναντιων

61 αναστασα δε ρεβεκκα και αι αβραι αυτης επεβησαν επι τας καμηλους και επορευθησαν μετα του ανθρωπου και αναλαβων ο παις την ρεβεκκαν απηλθεν

62 ισαακ δε επορευετο δια της ερημου κατα το φρεαρ της ορασεως αυτος δε κατωκει εν τη γη τη προς λιβα

63 και εξηλθεν ισαακ αδολεσχησαι εις το πεδιον το προς δειλης και αναβλεψας τοις οφθαλμοις ειδεν καμηλους ερχομενας

64 και αναβλεψασα ρεβεκκα τοις οφθαλμοις ειδεν τον ισαακ και κατεπηδησεν απο της καμηλου

65 και ειπεν τω παιδι τις εστιν ο ανθρωπος εκεινος ο πορευομενος εν τω πεδιω εις συναντησιν ημιν ειπεν δε ο παις ουτος εστιν ο κυριος μου η δε λαβουσα το θεριστρον περιεβαλετο

66 και διηγησατο ο παις τω ισαακ παντα τα ρηματα α εποιησεν

67 εισηλθεν δε ισαακ εις τον οικον της μητρος αυτου και ελαβεν την ρεβεκκαν και εγενετο αυτου γυνη και ηγαπησεν αυτην και παρεκληθη ισαακ περι σαρρας της μητρος αυτου

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2959

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2959. Land of four hundred shekels of silver. That this signifies the price of redemption by means of truth, is evident from the signification of “four hundred shekels” (concerning which presently); and from the signification of “silver” as being truth (see n. 1551, 2048, 2937). That “four hundred shekels” signifies the price of redemption, is because “four hundred” signifies vastation; and “shekel” signifies the price. What vastation is may be seen above (n. 2455, 2682, 2694, 2699, 2701, 2704), namely, that it is twofold; of one kind when a church altogether perishes, that is, when there is no longer any charity or faith, and when it is said to be “devastated” or laid waste;” and of the other kind when they who are of the church are reduced to a state of ignorance, and also of temptation, in order that the evils and falsities with them may be separated and as it were dispersed. They who emerge from this kind of vastation are they who are specifically called the redeemed, for they are then instructed in the goods and truths of faith, and are reformed and regenerated by the Lord (concerning whom see the passages cited). Now whereas “four hundred” when predicated of time, as “four hundred years,” signifies the duration and state of vastation, so when predicated of shekels it signifies the price of redemption; and when mention is made of silver at the same time, there is signified the price of redemption by means of truth.

[2] That “four hundred years” signifies the duration and state of vastation, may also be seen from what was said to Abram:

Jehovah said unto Abram, Knowing thou shalt know that thy seed shall be a sojourner in a land that is not theirs, and shall serve them; and they shall afflict them four hundred years (Genesis 15:13); where it seems that by “four hundred years” is meant the stay of the sons of Israel in Egypt. But that their stay in Egypt is not what is signified, but something else which is not manifest to anyone except from the internal sense, is evident from the fact that the stay of the sons of Israel in Egypt was but half of that time; as is clearly evident from the generations from Jacob to Moses; for from Jacob came Levi; from Levi, Kohath; from Kohath, Amram; and from Amram, Aaron and Moses (Exodus 6:16-20). Leviticus and his son Kohath came with Jacob into Egypt (Genesis 46:11); Moses was of the second generation after this, and he was eighty years old when he spoke to Pharaoh (Exodus 7:7); from all which it is evident that from the coming of Jacob into Egypt to the going forth of his sons was about two hundred and fifteen years.

[3] It is still further evident that by “four hundred” in the Word something else is signified than what is meant by the number itself in the historic sense, from its being said:

The dwelling of the sons of Israel which they dwelt in Egypt was four hundred and thirty years; and it came to pass at the end of four hundred and thirty years, in the selfsame day it came to pass that all the armies of Jehovah went out from the land of Egypt (Exodus 12:40-41);

when nevertheless the stay of the sons of Israel there was but half that number of years; but it was four hundred and thirty years counting from Abraham’s entrance into Egypt; and therefore it was so said for the sake of the internal sense that lies concealed in the words. In the internal sense, by the sojourning of the sons of Jacob in Egypt is represented and signified the vastation of the church; the state and duration of which is described by the number “four hundred and thirty years”; by “thirty” the state of vastation of Jacob’s sons, that it was none at all, because they were such that they could not be reformed by any state of vastation (concerning the signification of the number thirty, see n. 2276); and by “four hundred years,” the general state of vastation of those who were of the church.

[4] Therefore they who go forth from this vastation are they who are called the “redeemed” as is also plain from the words spoken to Moses:

Wherefore say unto the sons of Israel, I am Jehovah, and I will bring you out from under the burdens of Egypt, and I will deliver you from their bondage, and I will redeem you with a stretched out arm, and with great judgments (Exodus 6:6).

Jehovah brought you out with a mighty hand, and redeemed you out of the house of servants, from the hand of Pharaoh king of Egypt (Deuteronomy 7:8; 13:5).

Thou shalt remember that thou wast a servant in the land of Egypt, but Jehovah thy God redeemed thee (Deuteronomy 15:15; 24:18).

In Samuel:

Thy people whom thou hast redeemed to thee out of Egypt (2 Samuel 7:23).

Because those who emerge from the state of vastation are called the “redeemed,” therefore by “four hundred shekels” is signified the price of redemption.

[5] That a “shekel” signifies the price or estimation is evident from the following passages in the Word; in Moses:

And all thy estimation shall be in the shekel of the holiness (Leviticus 27:25).

And in another place:

When a soul hath committed a trespass, and sinned in error from the holy things of Jehovah, he shall bring his guilt offering to Jehovah, a ram without blemish out of the flock, according to thy estimation, in silver of shekels, after the shekel of holiness (Leviticus 5:15).

From these passages it is plain that by a “shekel” is signified the price or estimation. It is said the “shekel of holiness,” because the price or estimation has regard to truth and good from the Lord; and truth and good from the Lord are the holy itself in the church. For this reason it is called the “shekel of holiness” in other places also (as in Exodus 30:24; Leviticus 27:3; Numbers 3:47, 50; 7:13, 19, 25, 31, 37, 43, 49, 55, 61, 67, 73; 18:16).

[6] That the “shekel” denotes the price of what is holy, is clearly evident in Ezekiel, where the Holy Land and the Holy City are treated of. It is there said of the shekel:

The shekel shall there be twenty gerahs; twenty shekels, five and twenty shekels, fifteen shekels, shall be your maneh [pound] (Ezekiel 45:12).

That here by “shekel,” and by “pound,” and by the numbers, are signified holy things, that is, good and truth, anyone can see; for the Holy Land, and the Holy City in it (or the New Jerusalem there treated of) is no other than the kingdom of the Lord, where neither shekel nor gerah nor pound, nor the counting by them, but the number itself, from its signification in the internal sense, determines the estimation or the price of what is good and what is true.

[7] In Moses:

They shall give every man an expiation for his soul lest there should be a plague, half a shekel, after the shekel of holiness: the shekel is twenty gerahs and the half shekel for a therumah [an oblation] to Jehovah (Exodus 30:12-13); where ten gerahs, which are the “half shekel,” denote the remains which are from the Lord. (Remains are goods and truths stored up with man, and these are signified by “ten,” as may be seen above, n. 576, 1738, 1906, 2284; and also that remains are goods and truths from the Lord stored up with man, n. 1906, 2284). These therefore are called an “oblation to Jehovah,” and it is said that by them there shall be an expiation for the soul. The reason why it is so often said that the shekel was twenty gerahs (as in the passages quoted, and also in Leviticus 27:25; Numbers 3:47; 18:16, and elsewhere) is that the “shekel which is twenty gerahs” signifies the estimation of the good of remains (that “twenty” signifies the good of remains may be seen above, n. 2280). On this account the shekel was likewise a weight, according to which the value both of gold and of silver was estimated (see Genesis 24:22; Exodus 38:24; Ezekiel 4:10; 45:12); the value of gold, because “gold” signifies good (n. 113, 1551, 1552); and of silver, because “silver” signifies truth (n. 1551, 2048). From all this it is now plain that by “land of four hundred shekels of silver” is signified the price of redemption by means of truth. It is called “land” because the subject is the spiritual church, which is reformed and regenerated by means of truth from the the Lord, (n. 2954). (That by “land” is signified the church, may be seen above, n. 662, 1066, 1067, 1262, 1733, 1850, 2117, 2118 at the end.)

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org