Bible

 

Genesis 19

Studie

   

1 ηλθον δε οι δυο αγγελοι εις σοδομα εσπερας λωτ δε εκαθητο παρα την πυλην σοδομων ιδων δε λωτ εξανεστη εις συναντησιν αυτοις και προσεκυνησεν τω προσωπω επι την γην

2 και ειπεν ιδου κυριοι εκκλινατε εις τον οικον του παιδος υμων και καταλυσατε και νιψασθε τους ποδας υμων και ορθρισαντες απελευσεσθε εις την οδον υμων ειπαν δε ουχι αλλ' εν τη πλατεια καταλυσομεν

3 και κατεβιαζετο αυτους και εξεκλιναν προς αυτον και εισηλθον εις την οικιαν αυτου και εποιησεν αυτοις ποτον και αζυμους επεψεν αυτοις και εφαγον

4 προ του κοιμηθηναι και οι ανδρες της πολεως οι σοδομιται περιεκυκλωσαν την οικιαν απο νεανισκου εως πρεσβυτερου απας ο λαος αμα

5 και εξεκαλουντο τον λωτ και ελεγον προς αυτον που εισιν οι ανδρες οι εισελθοντες προς σε την νυκτα εξαγαγε αυτους προς ημας ινα συγγενωμεθα αυτοις

6 εξηλθεν δε λωτ προς αυτους προς το προθυρον την δε θυραν προσεωξεν οπισω αυτου

7 ειπεν δε προς αυτους μηδαμως αδελφοι μη πονηρευσησθε

8 εισιν δε μοι δυο θυγατερες αι ουκ εγνωσαν ανδρα εξαξω αυτας προς υμας και χρησασθε αυταις καθα αν αρεσκη υμιν μονον εις τους ανδρας τουτους μη ποιησητε μηδεν αδικον ου εινεκεν εισηλθον υπο την σκεπην των δοκων μου

9 ειπαν δε αποστα εκει εις ηλθες παροικειν μη και κρισιν κρινειν νυν ουν σε κακωσομεν μαλλον η εκεινους και παρεβιαζοντο τον ανδρα τον λωτ σφοδρα και ηγγισαν συντριψαι την θυραν

10 εκτειναντες δε οι ανδρες τας χειρας εισεσπασαντο τον λωτ προς εαυτους εις τον οικον και την θυραν του οικου απεκλεισαν

11 τους δε ανδρας τους οντας επι της θυρας του οικου επαταξαν αορασια απο μικρου εως μεγαλου και παρελυθησαν ζητουντες την θυραν

12 ειπαν δε οι ανδρες προς λωτ εστιν τις σοι ωδε γαμβροι η υιοι η θυγατερες η ει τις σοι αλλος εστιν εν τη πολει εξαγαγε εκ του τοπου τουτου

13 οτι απολλυμεν ημεις τον τοπον τουτον οτι υψωθη η κραυγη αυτων εναντιον κυριου και απεστειλεν ημας κυριος εκτριψαι αυτην

14 εξηλθεν δε λωτ και ελαλησεν προς τους γαμβρους αυτου τους ειληφοτας τας θυγατερας αυτου και ειπεν αναστητε και εξελθατε εκ του τοπου τουτου οτι εκτριβει κυριος την πολιν εδοξεν δε γελοιαζειν εναντιον των γαμβρων αυτου

15 ηνικα δε ορθρος εγινετο επεσπουδαζον οι αγγελοι τον λωτ λεγοντες αναστας λαβε την γυναικα σου και τας δυο θυγατερας σου ας εχεις και εξελθε ινα μη συναπολη ταις ανομιαις της πολεως

16 και εταραχθησαν και εκρατησαν οι αγγελοι της χειρος αυτου και της χειρος της γυναικος αυτου και των χειρων των δυο θυγατερων αυτου εν τω φεισασθαι κυριον αυτου

17 και εγενετο ηνικα εξηγαγον αυτους εξω και ειπαν σωζων σωζε την σεαυτου ψυχην μη περιβλεψης εις τα οπισω μηδε στης εν παση τη περιχωρω εις το ορος σωζου μηποτε συμπαραλημφθης

18 ειπεν δε λωτ προς αυτους δεομαι κυριε

19 επειδη ευρεν ο παις σου ελεος εναντιον σου και εμεγαλυνας την δικαιοσυνην σου ο ποιεις επ' εμε του ζην την ψυχην μου εγω δε ου δυνησομαι διασωθηναι εις το ορος μη καταλαβη με τα κακα και αποθανω

20 ιδου η πολις αυτη εγγυς του καταφυγειν με εκει η εστιν μικρα εκει σωθησομαι ου μικρα εστιν και ζησεται η ψυχη μου

21 και ειπεν αυτω ιδου εθαυμασα σου το προσωπον και επι τω ρηματι τουτω του μη καταστρεψαι την πολιν περι ης ελαλησας

22 σπευσον ουν του σωθηναι εκει ου γαρ δυνησομαι ποιησαι πραγμα εως του σε εισελθειν εκει δια τουτο εκαλεσεν το ονομα της πολεως εκεινης σηγωρ

23 ο ηλιος εξηλθεν επι την γην και λωτ εισηλθεν εις σηγωρ

24 και κυριος εβρεξεν επι σοδομα και γομορρα θειον και πυρ παρα κυριου εκ του ουρανου

25 και κατεστρεψεν τας πολεις ταυτας και πασαν την περιοικον και παντας τους κατοικουντας εν ταις πολεσιν και παντα τα ανατελλοντα εκ της γης

26 και επεβλεψεν η γυνη αυτου εις τα οπισω και εγενετο στηλη αλος

27 ωρθρισεν δε αβρααμ το πρωι εις τον τοπον ου ειστηκει εναντιον κυριου

28 και επεβλεψεν επι προσωπον σοδομων και γομορρας και επι προσωπον της γης της περιχωρου και ειδεν και ιδου ανεβαινεν φλοξ της γης ωσει ατμις καμινου

29 και εγενετο εν τω εκτριψαι κυριον πασας τας πολεις της περιοικου εμνησθη ο θεος του αβρααμ και εξαπεστειλεν τον λωτ εκ μεσου της καταστροφης εν τω καταστρεψαι κυριον τας πολεις εν αις κατωκει εν αυταις λωτ

30 ανεβη δε λωτ εκ σηγωρ και εκαθητο εν τω ορει και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου εφοβηθη γαρ κατοικησαι εν σηγωρ και ωκησεν εν τω σπηλαιω αυτος και αι δυο θυγατερες αυτου μετ' αυτου

31 ειπεν δε η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ο πατηρ ημων πρεσβυτερος και ουδεις εστιν επι της γης ος εισελευσεται προς ημας ως καθηκει παση τη γη

32 δευρο και ποτισωμεν τον πατερα ημων οινον και κοιμηθωμεν μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

33 εποτισαν δε τον πατερα αυτων οινον εν τη νυκτι ταυτη και εισελθουσα η πρεσβυτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης την νυκτα εκεινην και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

34 εγενετο δε τη επαυριον και ειπεν η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν ιδου εκοιμηθην εχθες μετα του πατρος ημων ποτισωμεν αυτον οινον και την νυκτα ταυτην και εισελθουσα κοιμηθητι μετ' αυτου και εξαναστησωμεν εκ του πατρος ημων σπερμα

35 εποτισαν δε και εν τη νυκτι εκεινη τον πατερα αυτων οινον και εισελθουσα η νεωτερα εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης και ουκ ηδει εν τω κοιμηθηναι αυτην και αναστηναι

36 και συνελαβον αι δυο θυγατερες λωτ εκ του πατρος αυτων

37 και ετεκεν η πρεσβυτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου μωαβ λεγουσα εκ του πατρος μου ουτος πατηρ μωαβιτων εως της σημερον ημερας

38 ετεκεν δε και η νεωτερα υιον και εκαλεσεν το ονομα αυτου αμμαν υιος του γενους μου ουτος πατηρ αμμανιτων εως της σημερον ημερας

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10300

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10300. Salted. That this signifies the longing of truth for good, is evident from the signification of “salt,” as being that longing for good which is of the love of truth (of which below); hence “salted” denotes that in which is this longing. The reason why there must be a longing of truth for good is that this longing is conjunctive of the two; for insofar as truth longs for good, so far it is conjoined with it. The conjunction of truth and good is what is called the heavenly marriage, which is heaven itself with man; and therefore when in Divine worship, and in each and all things of it, there is a longing for this conjunction, heaven is in each and all things there. Thus the Lord is in them. This is signified by the requirement that the incense should be salted. Salt has this signification from its conjunctive nature; for it conjoins all things, and from this gives them relish; salt 1 even conjoins water and oil, which otherwise will not combine.

[2] When it is known that by “salt” is signified a longing for the conjunction of truth and good, it can be known what is signified by the Lord’s words in Mark:

Everyone shall be salted with fire, and every sacrifice shall be salted with salt; salt is good, but if the salt have lost its saltiness, wherewith will ye season it? Have salt in yourselves (Mark 9:49-50).

“Everyone shall be salted with fire” denotes that everyone will long from genuine love; “every sacrifice shall be salted with salt” denotes that there shall be in all worship a longing from genuine love; “salt without saltiness” signifies a longing from some other love than genuine love; “to have salt in themselves” denotes the longing of truth for good. (That “fire” denotes love, see n. 4906, 5071, 5215, 6314, 6832, 10055; and that “sacrifice” denotes worship in general, n. 922, 6905, 8680, 8936.) Who can know what it is to be salted with fire, and why the sacrifice should be salted, and what it is to have salt in themselves, unless it is known what is meant by fire, salt, and by being salted?

[3] In like manner in Luke:

Whosoever he be of you that renounceth not all his possessions, he cannot be My disciple. Salt is good; but if the salt have lost its savor, wherewith shall it be seasoned? It is fit neither for the land, nor for the dunghill: they shall cast it out (Luke 14:33, 35).

“To renounce all his possessions” denotes to love the Lord above all things; “his possessions” denote the things which are man’s own; “salt that has lost its savor” denotes a longing from what is one’s own, thus from the love of self and the world: such a longing is “salt without savor,” not fit for anything. So also in Matthew:

Ye are the salt of the earth; but if the salt have lost its savor, wherewith shall it be salted? It is no longer fit for anything but to be cast out, and to be trodden under foot by men (Matthew 5:13-14).

[4] That in all worship there must be a longing of truth for good is also signified by the law that every offering of the meat offering should be salted; and that upon every offering there should be the salt of the covenant of Jehovah (Leviticus 2:13). By the “meat offering,” and the “offering,” which is sacrifice, is signified worship, as above; and salt is there called “the salt of the covenant of Jehovah,” because by a “covenant” is signified conjunction (n. 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 9416). Moreover, longing is the very ardor of love, thus its continuity; and love is spiritual conjunction.

[5] As the longing of truth for good conjoins, so the longing of falsity for evil disjoins, and that which disjoins also destroys; consequently by “salt” in the opposite sense is signified the destruction and devastation of truth and good, as in Jeremiah:

Cursed is the man that maketh flesh his arm; he shall not see when good cometh, but shall dwell in parched places, in a salt land which is not inhabited (Jeremiah 17:5-6).

“To make flesh his arm” denotes to trust in one’s self, thus in what is one’s own, and not in the Divine (n. 10283); and as one’s own consists in loving self more than God and the neighbor, it is the love of self which is thus described: hence it said that “he shall not see when good cometh,” and that “he shall dwell in parched places, and in a salt land,” that is, in filthy loves and their longings, which have destroyed the good and truth of the church.

[6] In Zephaniah:

It shall be as Gomorrah; a place left to the nettle, and a pit of salt, and a waste forever (Zeph. 2:9).

“A place left to the nettle” denotes the ardor and burning of the life of man from the love of self; “a pit of salt” denotes a longing for what is false, which, as it destroys truth and good, is called “a waste forever.” It is said that it shall be “as Gomorrah,” because by “Gomorrah and Sodom” is signified the love of self (n. 2220).

[7] That Lot’s wife was turned into a statue of salt, because she turned her face to these cities (Genesis 19:26), signified the vastation of truth and good; for in the internal sense to “turn the face to anything” denotes to love (n. 10189); hence it is that the Lord says:

Let him not turn back to what is behind him; remember Lot’s wife (Luke 17:31-32).

The whole land thereof shall be sulphur, and salt, and a burning, according to the overthrow of Sodom and Gomorrah (Deuteronomy 29:22).

By “land” here, as elsewhere in the Word, is meant the church (see at the places cited in n. 9325).

[8] From this then it was that the cities which were no longer to be inhabited were after their destruction sown with salt (Judges 9:45). From all this it is evident that by “salt” in the genuine sense is signified the longing of truth for good, thus what is conjunctive; and in the opposite sense, the longing of falsity for evil, thus what is destructive.

[9] He therefore who knows that “salt” denotes the longing of truth for good and their capability of conjunction, is able to know also what is signified by the waters of Jericho being healed by Elisha by casting in salt into their outlet (2 Kings 2:10-22); for by Elisha, as by Elijah, was represented the Lord in respect to the Word (n. 2762, 8029); and by “waters” are signified the truths of the Word; by the “waters of Jericho” the truths of the Word in the sense of the letter, and likewise by the “outlet of the waters;” and by “salt” is signified the longing of truth for good, and the conjunction of both; whence comes healing.

Poznámky pod čarou:

1. Probably here used in an old sense to include alkalies. [Reviser.]

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.