Bible

 

Exodus 29

Studie

   

1 και ταυτα εστιν α ποιησεις αυτοις αγιασαι αυτους ωστε ιερατευειν μοι αυτους λημψη μοσχαριον εκ βοων εν και κριους δυο αμωμους

2 και αρτους αζυμους πεφυραμενους εν ελαιω και λαγανα αζυμα κεχρισμενα εν ελαιω σεμιδαλιν εκ πυρων ποιησεις αυτα

3 και επιθησεις αυτα επι κανουν εν και προσοισεις αυτα επι τω κανω και το μοσχαριον και τους δυο κριους

4 και ααρων και τους υιους αυτου προσαξεις επι τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου και λουσεις αυτους εν υδατι

5 και λαβων τας στολας ενδυσεις ααρων τον αδελφον σου και τον χιτωνα τον ποδηρη και την επωμιδα και το λογειον και συναψεις αυτω το λογειον προς την επωμιδα

6 και επιθησεις την μιτραν επι την κεφαλην αυτου και επιθησεις το πεταλον το αγιασμα επι την μιτραν

7 και λημψη του ελαιου του χρισματος και επιχεεις αυτο επι την κεφαλην αυτου και χρισεις αυτον

8 και τους υιους αυτου προσαξεις και ενδυσεις αυτους χιτωνας

9 και ζωσεις αυτους ταις ζωναις και περιθησεις αυτοις τας κιδαρεις και εσται αυτοις ιερατεια εμοι εις τον αιωνα και τελειωσεις τας χειρας ααρων και τας χειρας των υιων αυτου

10 και προσαξεις τον μοσχον επι τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου και επιθησουσιν ααρων και οι υιοι αυτου τας χειρας αυτων επι την κεφαλην του μοσχου εναντι κυριου παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου

11 και σφαξεις τον μοσχον εναντι κυριου παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου

12 και λημψη απο του αιματος του μοσχου και θησεις επι των κερατων του θυσιαστηριου τω δακτυλω σου το δε λοιπον παν αιμα εκχεεις παρα την βασιν του θυσιαστηριου

13 και λημψη παν το στεαρ το επι της κοιλιας και τον λοβον του ηπατος και τους δυο νεφρους και το στεαρ το επ' αυτων και επιθησεις επι το θυσιαστηριον

14 τα δε κρεα του μοσχου και το δερμα και την κοπρον κατακαυσεις πυρι εξω της παρεμβολης αμαρτιας γαρ εστιν

15 και τον κριον λημψη τον ενα και επιθησουσιν ααρων και οι υιοι αυτου τας χειρας αυτων επι την κεφαλην του κριου

16 και σφαξεις αυτον και λαβων το αιμα προσχεεις προς το θυσιαστηριον κυκλω

17 και τον κριον διχοτομησεις κατα μελη και πλυνεις τα ενδοσθια και τους ποδας υδατι και επιθησεις επι τα διχοτομηματα συν τη κεφαλη

18 και ανοισεις ολον τον κριον επι το θυσιαστηριον ολοκαυτωμα κυριω εις οσμην ευωδιας θυσιασμα κυριω εστιν

19 και λημψη τον κριον τον δευτερον και επιθησει ααρων και οι υιοι αυτου τας χειρας αυτων επι την κεφαλην του κριου

20 και σφαξεις αυτον και λημψη του αιματος αυτου και επιθησεις επι τον λοβον του ωτος ααρων του δεξιου και επι το ακρον της χειρος της δεξιας και επι το ακρον του ποδος του δεξιου και επι τους λοβους των ωτων των υιων αυτου των δεξιων και επι τα ακρα των χειρων αυτων των δεξιων και επι τα ακρα των ποδων αυτων των δεξιων

21 και λημψη απο του αιματος του απο του θυσιαστηριου και απο του ελαιου της χρισεως και ρανεις επι ααρων και επι την στολην αυτου και επι τους υιους αυτου και επι τας στολας των υιων αυτου μετ' αυτου και αγιασθησεται αυτος και η στολη αυτου και οι υιοι αυτου και αι στολαι των υιων αυτου μετ' αυτου το δε αιμα του κριου προσχεεις προς το θυσιαστηριον κυκλω

22 και λημψη απο του κριου το στεαρ αυτου και το στεαρ το κατακαλυπτον την κοιλιαν και τον λοβον του ηπατος και τους δυο νεφρους και το στεαρ το επ' αυτων και τον βραχιονα τον δεξιον εστιν γαρ τελειωσις αυτη

23 και αρτον ενα εξ ελαιου και λαγανον εν απο του κανου των αζυμων των προτεθειμενων εναντι κυριου

24 και επιθησεις τα παντα επι τας χειρας ααρων και επι τας χειρας των υιων αυτου και αφοριεις αυτους αφορισμα εναντι κυριου

25 και λημψη αυτα εκ των χειρων αυτων και ανοισεις επι το θυσιαστηριον της ολοκαυτωσεως εις οσμην ευωδιας εναντι κυριου καρπωμα εστιν κυριω

26 και λημψη το στηθυνιον απο του κριου της τελειωσεως ο εστιν ααρων και αφοριεις αυτο αφορισμα εναντι κυριου και εσται σοι εν μεριδι

27 και αγιασεις το στηθυνιον αφορισμα και τον βραχιονα του αφαιρεματος ος αφωρισται και ος αφηρηται απο του κριου της τελειωσεως απο του ααρων και απο των υιων αυτου

28 και εσται ααρων και τοις υιοις αυτου νομιμον αιωνιον παρα των υιων ισραηλ εστιν γαρ αφαιρεμα τουτο και αφαιρεμα εσται παρα των υιων ισραηλ απο των θυματων των σωτηριων των υιων ισραηλ αφαιρεμα κυριω

29 και η στολη του αγιου η εστιν ααρων εσται τοις υιοις αυτου μετ' αυτον χρισθηναι αυτους εν αυτοις και τελειωσαι τας χειρας αυτων

30 επτα ημερας ενδυσεται αυτα ο ιερευς ο αντ' αυτου των υιων αυτου ος εισελευσεται εις την σκηνην του μαρτυριου λειτουργειν εν τοις αγιοις

31 και τον κριον της τελειωσεως λημψη και εψησεις τα κρεα εν τοπω αγιω

32 και εδονται ααρων και οι υιοι αυτου τα κρεα του κριου και τους αρτους τους εν τω κανω παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου

33 εδονται αυτα εν οις ηγιασθησαν εν αυτοις τελειωσαι τας χειρας αυτων αγιασαι αυτους και αλλογενης ουκ εδεται απ' αυτων εστιν γαρ αγια

34 εαν δε καταλειφθη απο των κρεων της θυσιας της τελειωσεως και των αρτων εως πρωι κατακαυσεις τα λοιπα πυρι ου βρωθησεται αγιασμα γαρ εστιν

35 και ποιησεις ααρων και τοις υιοις αυτου ουτως κατα παντα οσα ενετειλαμην σοι επτα ημερας τελειωσεις αυτων τας χειρας

36 και το μοσχαριον της αμαρτιας ποιησεις τη ημερα του καθαρισμου και καθαριεις το θυσιαστηριον εν τω αγιαζειν σε επ' αυτω και χρισεις αυτο ωστε αγιασαι αυτο

37 επτα ημερας καθαριεις το θυσιαστηριον και αγιασεις αυτο και εσται το θυσιαστηριον αγιον του αγιου πας ο απτομενος του θυσιαστηριου αγιασθησεται

38 και ταυτα εστιν α ποιησεις επι του θυσιαστηριου αμνους ενιαυσιους αμωμους δυο την ημεραν επι το θυσιαστηριον ενδελεχως καρπωμα ενδελεχισμου

39 τον αμνον τον ενα ποιησεις το πρωι και τον αμνον τον δευτερον ποιησεις το δειλινον

40 και δεκατον σεμιδαλεως πεφυραμενης εν ελαιω κεκομμενω τω τεταρτω του ιν και σπονδην το τεταρτον του ιν οινου τω αμνω τω ενι

41 και τον αμνον τον δευτερον ποιησεις το δειλινον κατα την θυσιαν την πρωινην και κατα την σπονδην αυτου ποιησεις εις οσμην ευωδιας καρπωμα κυριω

42 θυσιαν ενδελεχισμου εις γενεας υμων επι θυρας της σκηνης του μαρτυριου εναντι κυριου εν οις γνωσθησομαι σοι εκειθεν ωστε λαλησαι σοι

43 και ταξομαι εκει τοις υιοις ισραηλ και αγιασθησομαι εν δοξη μου

44 και αγιασω την σκηνην του μαρτυριου και το θυσιαστηριον και ααρων και τους υιους αυτου αγιασω ιερατευειν μοι

45 και επικληθησομαι εν τοις υιοις ισραηλ και εσομαι αυτων θεος

46 και γνωσονται οτι εγω ειμι κυριος ο θεος αυτων ο εξαγαγων αυτους εκ γης αιγυπτου επικληθηναι αυτοις και θεος ειναι αυτων

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10053

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10053. This is a burnt-offering unto Jehovah. That this signifies the glorification of the Lord’s Human, is evident from the representation of a burnt-offering, as being the glorification of the Lord’s Human. Among the Jewish nation there were sacrifices and burnt-offerings; the “sacrifices” signified purification from evils and falsities, and the implantation of truth, but the “burnt-offerings” signified the conjunction of truth with good, thus full and complete regeneration. In the supreme sense however, which treats of the Lord, the “sacrifices” signified the casting out of evils and falsities from His Human that was from the mother, and the implantation of Divine truth from the Divine good which was in Him; and the “burnt-offerings” signified the unition of the Divine truth with the Divine good, which unition is what is meant by “glorification.” For when the Lord was in the world He made His Human Divine truth, and successively also by unition with the Divine good which was in Him and was the being of His life, He made His Human Divine good, thus one with Jehovah. The being of His life was that which with man is called the soul from the father, and this was the Divine good itself or the Divine love. (But on these things see wh at was shown in the places cited in n. 9194, 9315, 9528; and that the Lord expelled all the human that was from the mother, until at last He was not her son, n. 9315; and that the “Son of man,” as the Lord called Himself, is not the son of Mary but the Divine truth, n. 9807.)

[2] That where the Lord is treated of “glorification” denotes the unition of His Human with the Divine Itself which was in Him, thus with Jehovah His Father, by which unition He made His Human also the Divine good, is manifest from the passages in the Word where mention is made of “glory,” and “glorification,” when spoken of Jehovah or the Lord, as in Isaiah:

The glory of Jehovah shall be revealed, and all flesh shall see it together, for the mouth of the Lord hath spoken it (Isaiah 40:5).

I Jehovah have called thee in righteousness, to open the blind eyes, to bring forth from the prison him that is bound; I am Jehovah; this is My name, and My glory will I not give to another (Isaiah 42:6-8).

Jehovah shall arise upon thee, and His glory shall be seen upon thee; the nations shall walk to thy light (Isaiah 60:2-3).

These passages treat of the Lord, and by “the glory of Jehovah” is meant the Lord as to Divine truth, for the Divine truth proceeding from the Lord is the “glory of Jehovah” (n. 9429). That Divine truth is from no other source, the Lord teaches in John:

Ye have neither ever heard the voice of the Father, nor seen His shape (John 5:37).

And as it is the Lord that is treated of, it is Jehovah Himself, for He says, “I am Jehovah, this is My name, and My glory will I not give to another.”

[3] Hence also it is that the Lord is called the “King of glory,” as in David:

Lift up your heads, O ye gates, and be ye lifted up, ye doors of the world, and the King of glory shall come in. Who is this King of glory? Jehovah strong and a Hero, Jehovah a Hero of war (Psalms 24:7-10).

The Lord is here called the “King of glory” from the Divine truth from which He fought, conquered, and subdued the hells; that this was done from His Human when He was in the world, see n. 9715, 9809, 10019; hence it is that He is called “Jehovah strong and a Hero of war,” and a “Hero” also in Isaiah:

Unto us a Child is born, unto us a Son is given, and His name is God, Hero, the Father of Eternity (Isaiah 9:6).

[4] That “the glory of Jehovah” denotes the Lord as to the Divine truth proceeding from His Divine good, which is Jehovah or the Father, the Lord Himself teaches in John:

The Word was made flesh, and we saw His glory, as of the glory of the only-begotten of the Father (John 1:14).

That the Lord is here meant by the “Word which was made flesh,” is manifest; “the Word” denotes the Divine truth, and so also does “glory.” In Matthew:

The Son of man shall come in the glory of His Father (Matthew 16:27).

Jesus said to the disciples, Ought not the Christ to suffer this, and to enter into His glory? (Luke 24:26);

“to enter into His glory” denotes to be united to the Divine good which was in Him, thus to Jehovah or His Father.

[5] From this is plain what is meant by “being glorified” in the following passages, in John:

The Holy Spirit was not yet, because Jesus was not yet glorified (John 7:39).

These things knew not the disciples of Jesus; but when Jesus was glorified, then they remembered. Jesus said, The hour is come that the Son of man should be glorified. And He said, Father, glorify Thy name. There came forth a voice from heaven, I have both glorified it, and will glorify it again (John 12:16, 23, 27-28).

After Judas was gone out, Jesus said, Now is the Son of man glorified, and God is glorified in Him; and God shall glorify Him in Himself, and shall straightway glorify Him (John 13:31-32).

From this it is evident that the unition of the Lord as to the Human with the Divine Itself that was in Him and is called Jehovah the Father, is “glorification,” for it is said that “God will glorify Him in Himself.” It is also plain that this unition was fully accomplished by the passion of the cross, which was the last of the temptations. (That through combats with the hells, which are temptations, the Lord glorified His Human, see the places cited in n. 9528, 9937)

[6] That since the Lord was glorified the Divine truth proceeds from Him, He Himself teaches in John:

The Holy Spirit was not yet, because Jesus was not yet glorified (John 7:39).

The Paraclete, the Spirit of truth, whom I will send to you, shall not speak from Himself. He shall glorify Me, for He shall receive of Mine, and shall declare it unto you. All things whatsoever the Father hath, are Mine (John 16:13-15, 28);

“the Spirit of truth” denotes the Divine truth proceeding from the the Lord, (n. 9818); the unition of the Human with the Divine in Him is also here described by its being said that “all things which the Father Hath are His;” and in another place, that “the Father and He are one;” and that “the Father is in Him, and He in the Father” (John 10:30; 14:10-11; n. 3704); thus that the glorification or unition was reciprocal, which also the Lord teaches in John:

Father, glorify Thy Son, that Thy Son also may glorify Thee (John 17:1);

“the Father” denotes the Divine Itself that was in Him, and “the Son” denotes the Divine Human. (That “the Father” denotes the Divine good that was in the Lord, see n. 3704, 7499; also that “Jehovah” in the Word denotes the Lord, n. 2921, 6303, 8865; and that the Lord is the Divine Itself or Jehovah under a human form, see the places cited in n. 9315)

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.