Inveniens autem Jesus de Vita Abraham, PARS III: Fides

Sermo a Christiano Christus Joel Cornelius

May XIV MMXVII

Nos have been vultus procul quam pandit Abraham salutem mentis et cordis Iesu Christi. Magna quaestio est quid de te fabula est hodie revelare Inminet Iesu, vitae vis et ops non pertinet hodie: unde simul in una persona et divinitas Humanity conponis? Repugnare videtur humanitas divinitati fere una definitio non est altera. Sed quia Iesus esset unus principalis, quae proposita erat, quod sit unire Divinum et Humanum simul, ut unum. Hoc processus dicitur quia glorificatio, a pueritia in processus, quod coepit Iesus et perficitur in ipso fine eius vitae.

Nos have iam loquebatur de in hoc quod processus in praeter duas partes dominicis. Primum, ubi erat puer Iesus, et accipit auro caelesti amore potest: quod amor ferri et cum eo totius vitae. Hic gradus est, in Deo resplendent vocationis intrare ad Abraham in terram gloriosam, in toto corde tuo, quid esset facti sunt dies unus regna magna. Secundo, nos loquebatur de Dominica Ultima Iesu 'amor requirit aetas et coepit capiat ut iustus off in quam male Humanum genus esset. Et hoc per gradus esse videtur pacisci cum Deo Abraham propter Sodomitas, ut servare Quotquot autem possibile erat, cum cogitaret Jesum, votum servare omnia, et illi qui in mala pessimus. Hodie scriptor fabulam, sacrificium et Isaac, refertur ad finem processus illius quasi amore suo Ait autem ad induendum ad universum genus humanum est in agendo, contra omne in omnibus, ita plene bringing DE DIVINO AMORE ET Humanity in unum.

Antequam ad ipsam historia intelligere quod si enim mores inter se repraesentat. Ut iam visum est: Abraham personam gerit Iesu Christi, et Dei seu Jehovae, significat Iesum 'interiorem divinitatis, ita ut in "Abraham" accipit directiones de "Deus" enim intellegere possumus, quod est imago Jesus accipiens ductu a suo proprio interiorem Deitatem. Sed quod character non sit loquebatur de Isaac. Filius est Abraham et Isaac, Deus qui promisit se patitur unum genus est Abraham ad crescere et permanere. Qui stat pro ipso prius ima dehiscat, vel aliquis homo facit rem illam, quae suus 'vocatur rationale (Attera Totus caelum MMDCCLXVII). Vos can adepto vestri mens rationalis pars, quae perspecta est, cum cogitavi experimentum. Et qui nunc sis iure potes cogitare cogitationes cogitationes. Quid est quod te cogitauerit cogitationum Quis est, quod spectatorem te et sciret quia superare non satis est vobis? Quod est rationale. Id quod iustum est periti et quid vos facit humani. Posse putare cogitationes reflectere ea sperneret complect quibusdam aliis rebus spiritualibus distantia ponte conscie et eligere rationalis et omnino quod homo facit. Quod ita sit, quid repraesentat Jesu: Rationale conscio animo.

Nos iam turn in historia est mihi in libro Geneseos. Nota quod haec fabula videtur esse difficile ad audire, quod sit addicare Deo cruelty. Postea apparent cruelty, ut aequabilitatem in sermone aliqua proponamus.

I factum est autem post verba illa, et Deus tentavit Abrahamum, et dixit ad eum: "Abraham"

Et ille ait: "Ecce ego".

II Et ille ait: "Tolle filium tuum unigenitum Isaac, quem tu diligis, et vade in terram Moria; atque offer eum ibi in holocaustum super unum montium, quem monstravero tibi".

III igitur Abraham de nocte consurgens, stravit asinum suum, ducens secum duos iuvenes suos et Isaac filium suum; Cumque concidisset ligna in holocaustum abiit ad locum quem praeceperat ei Deus.

IV Igitur in die tertio, et sustulit Abraham oculos suos, et vidit locum e longinquo.

V Et dixit Abraham ad pueros suos: "Exspectate hic cum asino: et puer illuc usque properantes postquam adoraverimus, revertemur ad vos faciemus ".

Sic VI Tulit quoque ligna holocausti, et imposuit super Isaac filium suum; tulit in manibus ignem et gladium cumque duo pergerent simul.

VII Et locutus est ad Abraham et Isaac et ait patri suo: "Pater!"

Et ille ait: "Ecce ego, fili mi".

Ait: "Ecce ignis et ligna ubi est victima holocausti?"

VIII Dixit autem Abraham: "Filius meus, Deus providebit sibi victimam holocausti". Cumque duo pergerent simul.

IX Et venerunt ad locum quem ostenderat ei Deus. Et aedificavit ibi altare et desuper ligna composuit; cumque alligasset Isaac filium suum, posuit eum in altare super struem lignorum.

X extenditque Abraham manum et arripuit cultrum, ut immolaret filium suum.

XI Et ecce angelus Domini de caelo clamavit, et dixit ad eum: "Abraham: Abraham!"

Sic enim ait: "Ecce ego".

XII Et ille ait: "Non extendas manum tuam super puerum, neque facias illi quidquam: quia nunc novi quod timeas Deum tu, et non cohibuisti filium tuum, unicum tuum, a Me. "

XIII levavit Abraham oculos suos viditque arietem unum inter vepres haerentem retro et cornibus. Abiit itaque Abraham, et accepit arietem, et obtulit illum in holocaustum loco filii sui.

XIV Et vocavit Abraham nomen loci illius, Dominus videt unde-, voluntatem; sicut est hodie dicitur: "In monte Dominus videtur esse provisum est." (Liber XXII: 1-14)

Primum est opus Dei, ut oratio exitus rogabat Abraham, ut immolaret filium suum ad Abraham, et per eum est. Quare hoc test Deus Abraham et qui in seipsa horribilia ita ut ius exercendi servitium Dei? Scilicet de puero hoc sacrificium posuistis in abominationem. Immo etiam verbo repositi sunt pessimi damnationibus sacrificant diis suis. Solum possumus modo intelligere, nisi hoc fabula nos introspicere altius: et relinqueret litteralem sensum pertinent. At si sensu interno sit bonum, et quid Dominus ad hoc quod imaginibus exprimere? Duae causae, quia tentationes quibus homo inclinatur. Quales liberos propter unumquodque sacrificium placabile cogitatur. Acerbius videretur sacrificium Deo magis benedicere. Quod quidem verum est ex Abraham. Hac imagine usus est igitur deus esset quod Abraham illuc propensa ad usum sic tentationes (Attera Totus caelum MMDCCCXVIII). Secundum est ratio, quod dextrum ex horror fabula importat quod acerbitas Iesu tentationes.

Hoc denique quod natum est habere non levis tentatis Deum vehementer assentior fide autem omnium interiorum contentio viro hominum nitebatur liberare. Si igitur sacrificium quia Abraham fuit, ut in dilecto filio suo interrogavit, quod esset sacrificium interrogavit Iesus facere? Weve 'iam dictum est pars eius Isaac enim repraesentat rationale mentis, et quid sit illud, quod ad Jesum, quia pars eius animum ad parare eam, sanitas ut ligaretur pannis et locus non est super altare et omnia ejus nisi interficere? Cur de illo et sacrificium fingenda esse traumatica ut parvulus sacrificia Et ad haec respondere quaestiones conceptum jacet in tentationes. A test genus tentationis est ex amore aliquis est: Deus 'temptavit "vel" tempted "Hanc misericordiam Abraham ad se rem esse [Deus quidem nusquam aliquem in tentationem inducit, videre Attera Totus caelum MMDCCLXVIII; MMDCCCXVI]. Qui semper amore pericula tentationum spiritualium. Ita amor magis est, eo magis difficile ad tentationem. Sicut Abraham iterum. Quod ita sit fabula facit ut sacrificarent ei aliquod anima non esset, cum sumptuosus, quod non est personale in nexu. Rogatus esset sacrificium unigenitum quem diligebat! Hoc est quod fecit test tentationis seu durum est.

Et Jesum, quia si amor esset in periculo quidem erat maius, infinite major est in eo. Amor sui est ad salutem totius humani generis: omnis homo non erat, qui umquam se aut semper vivere inter vos. Amor est vita proferatur. Ecclesia enim nova est lex describere hoc modo:

Omnis tentatio impugnationem amore apud hominem, secundum gradum amoris gradus tentationis. Si enim caritas nulla labes inferebatur tentationem. Excidit ipsum destruere alterius amori, nam amor est vita. Quod Domini vita fiat amor erga universum genus humanum; quidem tantus et talis ut non nisi quam purus amor. Contra hanc Ipsius vitam admissae sunt tentationes, et eius quod est fieri, ut est dictum, a prima pueritia ad ultimam horam in mundo. (Attera Totus caelum MDCXC)

Iesu, est dilectio maxima populi salute. Vult ergo tentatio ne deficiat ne longe ab Ipso humanitatem nihil amplius spei. Circa initium tentationis questionis: quomodo humanitas divinitati conveniunt in una persona? Quod si non humana ac divina exsistentia fiet unum, tunc non ibi esset, ponte inter Deum et populum, qui nullo modo est nobis filius hominis ad Deum aliquid facere cum a Divino. Sicut quod Abraham habuit eligere inter Deum et Isaac, sensi sicut Iesus Ipse erat Divinum et eligere inter rationalitate sua sedem humanitati eius. Ad apparentiam constantiores fieri Divinum Humanum requiritur ad mortem quae fecit Iesus. Dominus iustus habere potuit quando est fix omnia rupit vincula eius digitos, sed tunc non esset percusseritis omnem punctum, quod in ea non esse unde colligere licet, non fuit ex Divino normas summas suppeditant tantum mortalium. Hoc implicat quod Divinum non modo normas summas suppeditant fuit a Deo, non ab hominibus.

Glorificare Humanum suum, hoc est, id Divinum facere, quae $ @ requiritur consilii sui et ex amore vivere secundum hominem sapiebant. Qui non solum facere, sed ut necesse erat quando maledicta congessit veritatis imaginem Dei contempsit spatiantem rejicitur. Si enim fuerat in poterat videre Jesum, et nos animo fuisset, visum est Abraham ad dilemma: reliquum est ut vera Dei sunt haec et conteret amari? Reliqua vero utinam daret Deo perdere eius identitatem, et sensus sui, sui conscium et liberum animum, et omnem humanitatem perdunt? Nec propter curam. Velut Abraham Iesus amissis signis aliquo pretio et non fuit unus de filiis eius, et omnes filios eius et in aeternum. Scio hominem in aversione a Deo, non est caritas eisque redire. Si quod periculum quod sibi unire Divinum Humanum Ipsius.

Sed Divinum Verum non est in Divino solum ideales, simplicitate quamquam ita est sobria, et vixit possunt: homo in planum, contra omnes dissident. Ut sit spirituale, non sit homo relinquens post tergum, nec esse humana non cadit a ratione divinae medium. Quod Divinum et Humanum est unus esse potest, et hoc est quod Iesus. Et ille adversus ea quae modo steterit, ille non sit, et mori fecit omnia vitia et humanum in se Divinum sit submittere se ipsum totum. Sed usque adeo ut non perdet secundum humanitatem. Non fecit aliquid ignotum, et incomprehensibilis Dei facti sunt. In facto, propter humanae vitae eius, quod mortales patiuntur eius et facti sunt notiora, magis relatable, magis personae et humanae magis quam unquam ante. Probavit aeternum esse non deesset humanum aut divinum esse procul abesse. Et quia vita ostendit, fuit Divinum potest normas summas suppeditant hic et nunc, in hoc stricto mundi. Jesus 's peritia in speculo Abraham: in omnibus sumendi eius devotionis ad Deum et ad omne punctum occidere filium carissimum, et non absque liberis erit Abraham: Deus intacta manserunt ossa illius filium, et abiit Isaac ut pater filios suos penates regit. Tulit quoque Jesum verum in suo studio atque amore, et ultimum locum, ad punctum in ea et occidi in cruce coeptus est, quod ex amore. Sed mors hominis corpus non amittit. Potius facerent humanitatem successerat divina perfecta et integra, et usque in finem perfecte imperfectionem.

Iesu, victoriam non propter seipsum vicit, eius finis erat, ut ostenderet nobis ut etiam in sua humanitate, Deus falli non potuit esse praesens. Hoc repercutitur in fabulam Abraham. Dum veniens staret Deus occidere de Abraham et Isaac, et Abraham post tergum arietem et provisum est pro sacrifice. Et Jesum, et nos non poterat aries: et omnis populus qui volebant ut Deo consecrant ac iungere. Faciens in Se Divinum fecit, dedit intellegi hominum genus ita et immortalitatis habere fragmen tum illud in semet ipsis.

Quanto ea quae circa nos loquebatur de Deo et qui fuit et hodie est. Hoc prorsus non fuerit manifesta, aut Conscidisti-topic simplex. Sed quod diximus de loquebatur effectus est crucial pro nobis ipsis spem verterat. Sunt hae notiones directas consecutiones exhibet qui reformabit corpus nostrae intuitu nos, et quid est esse hominis. Sic si vos sentio ut non potuerunt capere omnia weve 'occulto, spero enim dabo vobis quia conclusioni, ut retineamus. Ita hic sit. Nos ad imaginem et similitudinem Dei. Est eius historia narratio nostra. Propter quod et Iesus, quod per Abraham et omnes ex eo, ait ad usum suae vitae. Propter Abraham, dilectum filium suum posuit Deus in hoc periculo. Et Jesum, vivendo secundum Divinam Ipsius Rationale hominis conscientia posuit in periculo. Nobis sui ut non noster sensus sentire periculum esse si nobis ad subiiciendum se Deo; Si essemus nobis factum est, et quod ex Divina potentia in suo pleno et ipsi carere volumus; Nos autem non ultra. Dominus enim providet ut possimus et ipsi mori perfecte se ei subiicere, sed tunc non data sunt a caelesti quod se existit. Id est, quae ab Incarnatione procedens concedit. Non potest hoc fieri potest Divinum quod Iesus fecit, sed per Jesum divinitas non est apud homines: qui fecit Iesus est idem aliquid nihil possumus facere quod bene. Ad esse humanae est in potentia ad omnia amant, ita conjungi Deo, et qui non est potentiale, quod homo deficit. Iesus se ipsum hac re locutus est, et verba eius non est terminus. Haec est orationis quae, ut modo unum factus est cum Patre suo, et interiorem seu Divinum, ut et nos efficimur unum cum Ipso et Deo uniantur. Possibile est enim Dei ut maneat vobiscum:

XX "Non pro his autem rogo tantum sed et pro eis qui credituri sunt per verbum eorum in Me; XXI ut omnes unum sint, sicut tu Pater in Me, et Ego in Te, ut et ipsi in nobis unum sint: ut credat mundus, quia tu me misisti. XXII Et ego claritatem, quam dedisti mihi dedi eis ut sint unum sicut et nos unum sumus: XXIII Ego in illis et Tu in Me; ut sint consummati in unum: et cognoscat mundus quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut me dilexisti. (John XVII: 20-23)

(Sermo in hac prima Read III, pars serie, De Consolatione ad Polybium)

(Sermo secundus Read in hac serie, de Bargaining)