Bible

 

Γένεση 24

Studie

   

1 Ητο δε ο Αβρααμ γερων προβεβηκως την ηλικιαν· και ο Κυριος ευλογησε τον Αβρααμ κατα παντα.

2 Και ειπεν ο Αβρααμ προς τον δουλον αυτου τον πρεσβυτερον της οικιας αυτου, τον επιστατην παντων των υπαρχοντων αυτου, Βαλε, παρακαλω, την χειρα σου υπο τον μηρον μου·

3 και θελω σε ορκισει εις Κυριον τον Θεον του ουρανου και τον Θεον της γης, οτι δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, μεταξυ των οποιων εγω κατοικω·

4 αλλ' εις τον τοπον μου, και εις την συγγενειαν μου θελεις υπαγει, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου τον Ισαακ.

5 Ειπε δε προς αυτον ο δουλος, Ισως δεν θεληση η γυνη να μοι ακολουθηση εις την γην ταυτην· πρεπει να φερω τον υιον σου εις την γην εκ της οποιας εξηλθες;

6 Και ειπε προς αυτον ο Αβρααμ, Προσεχε, μη φερης τον υιον μου εκει·

7 Κυριος ο Θεος του ουρανου, οστις με ελαβεν εκ του οικου του πατρος μου και εκ της γης της γεννησεως μου, και οστις ελαλησε προς εμε και οστις ωμοσεν εις εμε λεγων, εις το σπερμα σου θελω δωσει την γην ταυτην, αυτος θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου εμπροσθεν σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκειθεν·

8 εαν δε η γυνη δεν θελη να σε ακολουθηση, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκου μου τουτου· μονον τον υιον μου να μη φερης εκει.

9 Και εβαλεν ο δουλος την χειρα αυτου υπο τον μηρον του Αβρααμ του κυριου αυτου, και ωρκισθη εις αυτον περι του πραγματος τουτου.

10 Και ελαβεν ο δουλος δεκα καμηλους εκ των καμηλων του κυριου αυτου και ανεχωρησε, φερων μεθ' εαυτου απο παντων των αγαθων του κυριου αυτου· και σηκωθεις, υπηγεν εις την Μεσοποταμιαν, εις την πολιν του Ναχωρ.

11 Και εγονατισε τας καμηλους εξω της πολεως παρα το φρεαρ του υδατος, προς το εσπερας, οτε εξερχονται αι γυναικες δια να αντλησωσιν υδωρ.

12 Και ειπε, Κυριε Θεε του κυριου μου Αβρααμ, δος μοι, δεομαι, καλον συναντημα σημερον, και καμε ελεος εις τον κυριον μου Αβρααμ·

13 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· αι δε θυγατερες των κατοικων της πολεως εξερχονται δια να αντλησωσιν υδωρ·

14 και η κορη προς την οποιαν ειπω, Επικλινον, παρακαλω, την υδριαν σου δια να πιω, και αυτη ειπη, Πιε και θελω ποτισει και τας καμηλους σου, αυτη ας ηναι εκεινη, την οποιαν ητοιμασας εις τον δουλον σου τον Ισαακ· και εκ τουτου θελω γνωρισει οτι εκαμες ελεος εις τον κυριον μου.

15 Και πριν αυτος παυση λαλων, ιδου, εξηρχετο η Ρεβεκκα, ητις εγεννηθη εις τον Βαθουηλ, υιον της Μελχας, γυναικος του Ναχωρ, αδελφου του Αβρααμ, εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης.

16 Η δε κορη ητο ωραια την οψιν σφοδρα, παρθενος, και ανηρ δεν ειχε γνωρισει αυτην· αφου λοιπον κατεβη εις την πηγην, εγεμισε την υδριαν αυτης και ανεβαινε.

17 Δραμων δε ο δουλος εις συναντησιν αυτης ειπε, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου.

18 Η δε ειπε, Πιε, κυριε μου· και εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επι τον βραχιονα αυτης, και εποτισεν αυτον.

19 και αφου επαυσε ποτιζουσα αυτον ειπε, Και δια τας καμηλους σου θελω αντλησει, εωσου πιωσι πασαι.

20 Και παρευθυς εξεκενωσε την υδριαν αυτης εις την ποτιστραν, και εδραμεν ετι εις το φρεαρ δια να αντληση, και ηντλησε δια πασας τας καμηλους αυτου.

21 Ο δε ανθρωπος, θαυμαζων δι' αυτην, εσιωπα, δια να γνωριση αν κατευωδωσεν ο Κυριος την οδον αυτου η ουχι.

22 Και αφου επαυσαν αι καμηλοι πινουσαι, ελαβεν ο ανθρωπος ενωτια χρυσα βαρους ημισεος σικλου, και δυο βραχιολια δια τας χειρας αυτης, βαρους δεκα σικλων χρυσιου·

23 και ειπε, Τινος θυγατηρ εισαι συ; ειπε μοι, παρακαλω· ειναι εν τη οικια του πατρος σου τοπος δι' ημας προς καταλυμα;

24 Η δε ειπε προς αυτον· ειμαι θυγατηρ Βαθουηλ του υιου της Μελχας, τον οποιον εγεννησεν εις τον Ναχωρ.

25 ειπεν ετι προς αυτον, Ειναι εις ημας και αχυρα και τροφη πολλη και τοπος προς καταλυμα.

26 Τοτε εκλινεν ο ανθρωπος και προσεκυνησε τον Κυριον·

27 και ειπεν, Ευλογητος Κυριος ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, οστις δεν εγκατελιπε το ελεος αυτου και την αληθειαν αυτου απο του κυριου μου· ο Κυριος με κατευωδωσεν εις τον οικον των αδελφων του κυριου μου.

28 Δραμουσα δε η κορη ανηγγειλεν εις τον οικον της μητρος αυτης τα πραγματα ταυτα.

29 Ειχε δε η Ρεβεκκα αδελφον ονομαζομενον Λαβαν· και εδραμεν ο Λαβαν προς τον ανθρωπον εξω εις την πηγην.

30 Και ως ειδε τα ενωτια και τα βραχιολια εις τας χειρας της αδελφης αυτου, και ως ηκουσε τους λογους Ρεβεκκας της αδελφης αυτου, λεγουσης, Ουτως ελαλησε προς εμε ο ανθρωπος, ηλθε προς τον ανθρωπον· και ιδου, ιστατο πλησιον των καμηλων επι της πηγης.

31 Και ειπεν, Εισελθε, ευλογημενε του Κυριου· δια τι ιστασαι εξω; επειδη εγω ητοιμασα την οικιαν και τοπον δια τας καμηλους.

32 Και εισηλθεν ο ανθρωπος εις την οικιαν, και εκεινος εξεφορτωσε τας καμηλους και εδωκεν αχυρα και τροφην εις τας καμηλους και υδωρ δια νιψιμον των ποδων αυτου και των ποδων των ανθρωπων των μετ' αυτου.

33 Και παρετεθη εμπροσθεν αυτου φαγητον· αυτος ομως ειπε, Δεν θελω φαγει, εωσου λαλησω τον λογον μου. Ο δε ειπε, Λαλησον.

34 Και ειπεν, Εγω ειμαι δουλος του Αβρααμ.

35 Και ο Κυριος ευλογησε τον κυριον μου σφοδρα, και εγεινε μεγας· και εδωκεν εις αυτον προβατα και βοας και αργυριον και χρυσιον και δουλους και δουλας και καμηλους και ονους.

36 Και εγεννησε Σαρρα, η γυνη του κυριου μου, υιον εις τον κυριον μου, αφου εγηρασε· και εδωκεν εις αυτον παντα οσα εχει.

37 Και με ωρκισεν ο κυριος μου, λεγων, Δεν θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ των θυγατερων των Χαναναιων, εις την γην των οποιων εγω κατοικω·

38 αλλ' εις τον οικον του πατρος μου θελεις υπαγει και εις την συγγενειαν μου, και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου.

39 Και ειπον προς τον κυριον μου, Ισως δεν θεληση η γυνη να με ακολουθηση.

40 Ο δε ειπε προς εμε, Ο Κυριος, εμπροσθεν του οποιου περιεπατησα, θελει αποστειλει τον αγγελον αυτου μετα σου και θελει κατευοδωσει την οδον σου· και θελεις λαβει γυναικα εις τον υιον μου εκ της συγγενειας μου και εκ του οικου του πατρος μου·

41 τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου· οταν υπαγης προς την συγγενειαν μου και δεν δωσωσιν εις σε, τοτε θελεις εισθαι ελευθερος απο του ορκισμου μου.

42 Και ελθων σημερον εις την πηγην, ειπον, Κυριε ο Θεος του κυριου μου Αβρααμ, κατευοδωσον, δεομαι, την οδον μου, εις την οποιαν εγω υπαγω·

43 ιδου, εγω ισταμαι πλησιον της πηγης του υδατος· και η κορη ητις εξερχεται δια να αντληση και προς την οποιαν ειπω, Ποτισον με, παρακαλω, ολιγον υδωρ εκ της υδριας σου,

44 και αυτη με ειπη, Και συ πιε, και δια τας καμηλους σου ακομη θελω αντλησει, αυτη ας ηναι η γυνη, την οποιαν ητοιμασεν ο Κυριος δια τον υιον του κυριου μου.

45 Και πριν παυσω λαλων εν τη καρδια μου, ιδου, η Ρεβεκκα εξηρχετο εχουσα την υδριαν αυτης επι του ωμου αυτης· και κατεβη εις την πηγην και ηντλησεν· ειπον δε προς αυτην, Ποτισον με, παρακαλω.

46 Η δε εσπευσε και κατεβιβασε την υδριαν αυτης επανωθεν αυτης και ειπε, Πιε, και θελω ποτισει και τας καμηλους σου· επιον λοιπον και εποτισε και τας καμηλους.

47 Και ηρωτησα αυτην και ειπον, Τινος θυγατηρ εισαι; η δε ειπε, Θυγατηρ του Βαθουηλ, υιου του Ναχωρ, τον οποιον εγεννησεν εις αυτον η Μελχα· και περιεθεσα τα ενωτια εις το προσωπον αυτης και τα βραχιολια επι τας χειρας αυτης.

48 Και κλινας προσεκυνησα τον Κυριον· και ευλογησα Κυριον τον Θεον του κυριον μου Αβρααμ, οστις με κατευωδωσεν εις την αληθινην οδον, δια να λαβω την θυγατερα του αδελφου του κυριου μου εις τον υιον αυτου.

49 Τωρα λοιπον, εαν θελητε να καμητε ελεος και αληθειαν προς τον κυριον μου, ειπατε μοι, ει δε μη, ειπατε μοι, δια να στραφω δεξια η αριστερα.

50 Και αποκριθεντες ο Λαβαν και ο Βαθουηλ, ειπον, Παρα Κυριου εξηλθε το πραγμα· ημεις δεν δυναμεθα να σοι ειπωμεν κακον η καλον·

51 ιδου, η Ρεβεκκα εμπροσθεν σου· λαβε αυτην και υπαγε· και ας ηναι γυνη του υιου του κυριου σου, καθως ελαλησεν ο Κυριος.

52 Και οτε ηκουσεν ο δουλος του Αβρααμ τους λογους αυτων, προσεκυνησεν εως εδαφους τον Κυριον.

53 Και εκβαλων ο δουλος σκευη αργυρα και σκευη χρυσα και ενδυματα, εδωκεν εις την Ρεβεκκαν· εδωκεν ετι δωρα εις τον αδελφον αυτης και εις την μητερα αυτης.

54 Και εφαγον και επιον, αυτος και οι ανθρωποι οι μετ' αυτου, και διενυκτερευσαν· και αφου εσηκωθησαν το πρωι, ειπεν, Εξαποστειλατε με προς τον κυριον μου.

55 Ειπον δε ο αδελφος αυτης και η μητηρ αυτης, Ας μεινη η κορη μεθ' ημων ημερας τινας, τουλαχιστον δεκα· μετα ταυτα θελει απελθει.

56 Και ειπε προς αυτους, Μη με κρατειτε, διοτι ο Κυριος κατευωδωσε την οδον μου· εξαποστειλατε με να υπαγω προς τον κυριον μου.

57 Οι δε ειπον, Ας καλεσωμεν την κορην και ας ερωτησωμεν την γνωμην αυτης.

58 Και εκαλεσαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Υπαγεις μετα του ανθρωπου τουτου; Η δε ειπεν, Υπαγω.

59 Και εξαπεστειλαν την Ρεβεκκαν την αδελφην αυτων και την τροφον αυτης, και τον δουλον του Αβρααμ και τους ανθρωπους αυτου

60 Και ευλογησαν την Ρεβεκκαν και ειπον προς αυτην, Αδελφη ημων εισαι, ειθε να γεινης εις χιλιαδας μυριαδων, και το σπερμα σου να εξουσιαση τας πυλας των εχθρων αυτου

61 Και εσηκωθη η Ρεβεκκα και αι θεραπαιναι αυτης, και εκαθισαν επι τας καμηλους, και υπηγον κατοπιν του ανθρωπου· και ελαβεν ο δουλος την Ρεβεκκαν και ανεχωρησεν.

62 Ο δε Ισαακ επεστρεφεν απο του φρεατος Λαχαι-ροι· διοτι κατωκει εν τη γη της μεσημβριας.

63 Και εξηλθεν ο Ισαακ να προσευχηθη εν τη πεδιαδι περι το εσπερας· και υψωσας τους οφθαλμους αυτου, ειδε, και ιδου, ηρχοντο καμηλοι.

64 και υψωσασα η Ρεβεκκα τους οφθαλμους αυτης ειδε τον Ισαακ και κατεπηδησεν απο της καμηλου.

65 Διοτι ειχεν ειπει προς τον δουλον, Τις ειναι ο ανθρωπος εκεινος, ο ερχομενος δια της πεδιαδος εις συναντησιν ημων; Ο δε δουλος ειχεν ειπει, Ειναι ο κυριος μου. Και αυτη λαβουσα την καλυπτραν, εσκεπασθη.

66 Και διηγηθη ο δουλος προς τον Ισαακ παντα οσα ειχε πραξει.

67 Ο δε Ισαακ εφερεν αυτην εις την σκηνην της μητρος αυτου Σαρρας· και ελαβε την Ρεβεκκαν, και εγεινεν αυτου γυνη, και ηγαπησεν αυτην· και παρηγορηθη ο Ισαακ περι της μητρος αυτου.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3021

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3021. Put I pray thy hand under my thigh. That this signifies pledging it according to its power to the good of conjugial love, is evident from the signification of “hand,” as being power (see n. 878); and from the signification of “thigh,” as being the good of conjugial love, concerning which in what follows. That it is pledging to the extent of its power, is evident from the fact that they who were pledged to anything that related to conjugial love, by an ancient rite placed the hand under the thigh of him to whom they were being pledged, and in this manner they were put under oath by him; and this for the reason that the “thigh” signified conjugial love, and the “hand” power, or so far as was possible; for all the parts of the human body correspond to spiritual and celestial things in the Grand Man which is heaven, as was shown above (n. 2996, 2998); and as will be shown more fully, of the Lord’s Divine mercy hereafter. The thighs themselves together with the loins, correspond to conjugial love.

These things were well known to the men of the most ancient times; and therefore they had a number of rites based on this correspondence, of which one was that they placed the hands under the thigh when they were pledged to any good of conjugial love. The knowledge of such things, which was in highest esteem among the ancients, and was one of the chief things of their knowledge and intelligence, is at this day wholly lost; so completely that it is not even known that there is any correspondence; and some may therefore wonder that such things are signified by the rite here described. The rite is mentioned in the present case because the betrothing of Isaac to some one of the family of Abraham is treated of, and the discharge of the duty was intrusted to the elder servant.

[2] That as before said the “thigh” from correspondence signifies conjugial love, may also be seen from other passages in the Word; as from the process enjoined when a woman was accused by her husband of adultery.

In Moses:

The priest shall cause the woman to swear with the oath of cursing; and the priest shall say unto the woman, Jehovah make thee a curse and an oath in the midst of thy people, when Jehovah doth make thy thigh to fall away, and thy belly to swell. And when he hath given her the water to drink, then it shall come to pass, if she be defiled, and hath trespassed a trespass against her husband, that the waters that are accursed shall enter into her and become bitterness, and her belly shall swell, and her thigh shall fall away, and the woman shall be a curse among her people (Numbers 5:21, 27).

That the “thigh should fall away,” signified evil relating to conjugial love, that is, it signified adultery. The other particulars mentioned in the same process signify each of them some special thing belonging to the subject, so that there is not the least thing that does not involve something, however surprising this may seem to a man who reads the Word without any idea of its sanctity. Because of the signification of the “thigh” as being the good of conjugial love, mention is sometimes made of “coming forth from the thigh”—as is said of Jacob:

Be fruitful and multiply; a nation and a company of nations shall be of thee, and kings shall come forth from thy thighs (Genesis 35:11).

And in another place:

Every soul that came with Jacob into Egypt, that came forth from his thigh (Genesis 46:26; Exodus 1:5).

And of Gideon:

Gideon had seventy sons that came forth from his thigh (Judges 8:30).

[3] And as the “thighs” and the “loins” signify the things belonging to conjugial love, they also signify the things of love and charity, for the reason that conjugial love is the fundamental love of all loves (see n. 686, 2733, 2737-2739); for all loves are from the same origin, that is, from the heavenly marriage, which is that of good and truth (see n. 2727-2759). That the “thigh” signifies the good of celestial love and the good of spiritual love, is evident from the following passages.

In John:

He that sat on the white horse had upon His vesture and upon His thigh a name written: King of kings, and Lord of lords (Revelation 19:16).

That He who sat on the white horse is the Word, thus the Lord who is the Word, may be seen above (n. 2760-2762); also that “vesture” is the Divine truth (n. 2576); therefore He is called “King of kings” (n. 3009). Hence it is plain what the “thigh” is, namely, the Divine good which is of His love; from which He is also called “Lord of lords” (n. 3004-3011). And because this is the Lord’s quality, it is said that He “had thereon a name written;” for “name” signifies quality (n. 1896, 2009, 2724, 3006).

[4] In David:

Gird Thy sword upon Thy thigh, O Mighty One, in Thy glory and honor (Psalms 45:3);

speaking of the Lord; where “sword” denotes truth combating (n. 2799); and “thigh” the good of love; to “gird the sword upon the thigh” signifies that the truth from which He would fight would be from the good of love.

In Isaiah:

Righteousness shall be the girdle of His loins, and truth the girdle of His thighs (Isaiah 11:5);

speaking here too of the Lord; and because “righteousness” is predicated of the good of love (n. 2235), it is called the girdle of the loins;” and because truth is from good, it is called the “girdle of the thighs;” thus “loins” are predicated of the love of good, and “thighs” of the love of truth.

[5] In the same:

None shall be weary nor stumble in Him, He shall not slumber nor sleep, neither is the girdle of His thighs loosed, nor the latchet of His shoes broken off (Isaiah 5:27).

This again is said of the Lord, and the “girdle of His thighs” denotes the love of truth, as before.

In Jeremiah:

Jehovah said unto Jeremiah that he should buy a linen girdle and put it on his loins, but should not pass it through water; and that he should go to the Euphrates and hide it in a hole of the rock; and having done this, when he went and took it from the place, it was marred (Jeremiah 13:1-6).

The “linen girdle” denotes truth, and “putting it on the loins” was a representative that truth was from good. Everyone can see that these are representatives, and their signification cannot be known except from correspondences, concerning which of the Lord’s Divine mercy something will be said at the end of certain chapters.

[6] So too with the signification of the things seen by Ezekiel, by Daniel, and by Nebuchadnezzar. As in Ezekiel:

Above the expanse that was over the heads of the cherubim was the likeness of a throne, as the appearance of a sapphire stone; and upon the likeness of the throne was a likeness as the appearance of a man above upon it. And I saw as the appearance of a burning coal, as the appearance of fire within it round about; from the appearance of his loins and upward, and from the appearance of his loins and downward, I saw as it were the appearance of fire, and there was brightness round about Him; as the appearance of the bow that is in the cloud in the day of rain, so was the appearance of the brightness round about, so was the appearance of the likeness of the glory of Jehovah (Ezekiel 1:26-28).

That this was representative of the Lord and of His kingdom is evident; and that the appearance of the loins upward and the appearance of the loins downward has reference to His love, is evident from the signification of “fire,” as being love (n. 934); and from the signification of “brightness” and a “rainbow” as being the derivative wisdom and intelligence (n. 1042, 1043, 1053).

[7] Concerning Daniel it is said:

A man appeared to him clothed in linen, whose loins were girded with pure gold of Uphaz; his body also was like the tharshish stone, and his face as the appearance of lightning, and his eyes as lamps of fire, and his arms and feet like the shining of burnished brass (Daniel 10:5-6).

What is signified by these particulars—by “loins,” “body,” “face,” “eyes,” “arms,” and “feet”—can appear to no one except from representations and their correspondences. From these it is evident that the Lord’s celestial kingdom is thus represented, in which the “loins” are Divine love; and the “gold of Uphaz” with which these were girded, is the good of wisdom which is from love (n. 113, 1551, 1552).

[8] Concerning what was seen by Nebuchadnezzar we read in Daniel:

The head of the statue was good gold; its breast and its arms were silver; its belly and thighs were brass; the feet were part iron and part clay (Daniel 2:32-33).

By that statue were represented the successive states of the church; by the “head which was gold,” the first state, which was celestial, because it was a state of love to the Lord; by the “breast and arms which were silver,” the second state, which was spiritual, as it was a state of charity toward the neighbor; by the “belly and thighs which were brass,” the third state, which was a state of natural good (for this is “brass,” n. 425, 1551). Natural good is of love or charity toward the neighbor in a degree below spiritual good. By the “feet which were iron and clay” is meant the fourth state, which was one of natural truth (which is “iron,” n. 425, 426); and also of no coherence with good (which is “clay”). From all these things it may be seen what is signified by the “thighs” and the “loins,” namely, in the chief place conjugial love, and from this all genuine love, as is evident from the passages quoted, and likewise from others (Genesis 32:25, 32; Isaiah 20:2-4; Nahum 2:1; Psalms 69:23; Exodus 12:11; Luke 12:35-36). In the opposite sense also are signified the opposite loves, which are the loves of self and of the world (see 1 Kings 2:5; Isaiah 32:10-11; Jeremiah 30:6; 48:37; Ezekiel 29:7; Amos 8:10).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.