Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Γένεση 19

Studie

   

1 Ηλθον δε οι δυο αγγελοι εις τα Σοδομα το εσπερας· και εκαθητο ο Λωτ παρα την πυλην των Σοδομων· ιδων δε ο Λωτ, εσηκωθη εις συναντησιν αυτων και προσεκυνησεν επι προσωπον εως εδαφους·

2 και ειπεν, Ιδου, κυριοι μου, εκκλινατε, παρακαλω, προς την οικιαν του δουλου σας, και διανυκτερευσατε και πλυνατε τους ποδας σας· και σηκωθεντες πρωι, θελετε υπαγει εις την οδον σας· οι δε ειπον, Ουχι, αλλ' εν τη πλατεια θελομεν διανυκτερευσει.

3 Αφου δε εβιασεν αυτους πολυ, εξεκλιναν προς αυτον και εισηλθον εις την οικιαν αυτου· και εκαμεν εις αυτους συμποσιον, και εψησεν αζυμα και εφαγον.

4 Πριν δε κοιμηθωσιν, οι ανδρες της πολεως, οι ανδρες των Σοδομων, περιεκυκλωσαν την οικιαν, νεοι και γεροντες, απας ο λαος ομου πανταχοθεν·

5 και εκραζον προς τον Λωτ και ελεγον προς αυτον, Που ειναι οι ανδρες οι εισελθοντες προς σε την νυκτα; εκβαλε αυτους προς ημας, δια να γνωρισωμεν αυτους.

6 Εξηλθε δε ο Λωτ προς αυτους εις το προθυρον, και εκλεισε την θυραν οπισω αυτου,

7 και ειπε, Μη, αδελφοι μου, μη πραξητε τοιουτον κακον·

8 ιδου, εχω δυο θυγατερας αιτινες δεν εγνωρισαν ανδρα· να σας φερω λοιπον αυτας εξω· και καμετε εις αυτας, οπως φανη εις εσας αρεστον· μονον εις τους ανδρας τουτους μη πραξητε μηδεν, επειδη δια τουτο εισηλθον υπο την σκιαν της στεγης μου.

9 Οι δε ειπον, Φυγε απ' εκει. Και ειπον, ουτος ηλθε δια να παροικηση· θελει να γεινη και κριτης; τωρα θελομεν καποποιησει σε μαλλον παρα εκεινους. Και εβιαζον τον ανθρωπον τον Λωτ καθ' υπερβολην, και επλησιασαν δια να συντριψωσι την θυραν·

10 Εκτειναντες δε οι ανδρες τας χειρας αυτων εσυραν τον Λωτ προς εαυτους εις την οικιαν, και εκλεισαν την θυραν·

11 τους δε ανθρωπους, τους οντας εις την θυραν της οικιας, εκτυπησαν με αορασιαν απο μικρου εως μεγαλου, ωστε απεκαμον ζητουντες την θυραν.

12 Και ειπον οι ανδρες προς τον Λωτ, Εχεις εδω αλλον τινα; γαμβρον υιους η θυγατερας η οντινα αλλον εχεις εν τη πολει, εξαγαγε αυτους εκ του τοπου·

13 διοτι ημεις καταστρεφομεν τον τοπον τουτον, επειδη η κραυγη αυτων εμεγαλυνεν ενωπιον του Κυριου· και απεστειλεν ημας ο Κυριος δια να καταστρεψωμεν αυτον.

14 Εξηλθε λοιπον ο Λωτ και ελαλησε προς τους γαμβρους αυτου, τους μελλοντας να λαβωσι τας θυγατερας αυτου, και ειπε, Σηκωθητε, εξελθετε εκ του τοπου τουτου· διοτι καταστρεφει ο Κυριος την πολιν. Αλλ' εφανη εις τους γαμβρους αυτου ως αστειζομενος.

15 Και οτε εγεινεν αυγη, εβιαζον οι αγγελοι τον Λωτ, λεγοντες· Σηκωθητι, λαβε την γυναικα σου και τας δυο σου θυγατερας, τας ευρισκομενας εδω, δια να μη συναπολεσθης και συ εν τη ανομια της πολεως.

16 Επειδη δε εβραδυνεν, οι ανδρες πιασαντες την χειρα αυτου και την χειρα της γυναικος αυτου και τας χειρας των δυο θυγατερων αυτου, διοτι εσπλαγχνισθη αυτον ο Κυριος, εξηγαγον αυτον και εθεσαν αυτον εξω της πολεως.

17 Και οτε εξηγαγον αυτους εξω, ειπεν ο Κυριος, Διασωσον την ζωην σου· μη περιβλεψης οπισω σου, και μη σταθης καθ' ολην την περιχωρον· διασωθητι εις το ορος, δια να μη απολεσθης.

18 Και ειπεν ο Λωτ προς αυτους, Μη, παρακαλω, Κυριε·

19 ιδου, ο δουλος σου ευρηκε χαριν ενωπιον σου, και εμεγαλυνας το ελεος σου, το οποιον εκαμες προς εμε, φυλαττων την ζωην μου· αλλ' εγω δεν θελω δυνηθη να διασωθω εις το ορος, μηπως με προφθαση το κακον και αποθανω·

20 ιδου, παρακαλω, η πολις αυτη ειναι πλησιον ωστε να καταφυγω εκει, και ειναι μικρα· εκει, παρακαλω, να διασωθω· δεν ειναι μικρα; και θελει ζησει η ψυχη μου.

21 Και ειπε προς αυτον ο Κυριος, Ιδου, επηκουσα σου και εις το πραγμα τουτο, να μη καταστρεψω την πολιν, περι της οποιας ελαλησας·

22 ταχυνον, διασωθητι εκει· διοτι δεν θελω δυνηθη να καμω ουδεν, εωσου φθασης εκει· δια τουτο εκαλεσε το ονομα της πολεως Σηγωρ.

23 Ο ηλιος ανετειλεν επι την γην, οτε ο Λωτ εισηλθεν εις Σηγωρ.

24 Και εβρεξεν ο Κυριος επι τα Σοδομα και Γομορρα θειον και πυρ παρα Κυριου εκ του ουρανου·

25 και κατεστρεψε τας πολεις ταυτας, και παντα τα περιχωρα και παντας τους κατοικους των πολεων και τα φυτα της γης.

26 Αλλ' γυνη αυτου περιβλεψασα οπισθεν αυτου εγεινε στηλη αλατος.

27 Ο δε Αβρααμ σηκωθεις ενωρις το πρωι ηλθεν εις τον τοπον οπου ειχε σταθη ενωπιον του Κυριου·

28 και βλεψας επι τα Σοδομα και Γομορρα και εφ' ολην την γην της περιχωρου, ειδε, και ιδου, ανεβαινε καπνος απο της γης, ως καπνος καμινου.

29 Ουτω λοιπον, οτε ο Θεος κατεστρεψε τας πολεις της περιχωρου, ενεθυμηθη ο Θεος τον Αβρααμ, και εξαπεστειλε τον Λωτ εκ μεσου της καταστροφης, οτε κατεστρεψε τας πολεις, εις τας οποιας κατωκει ο Λωτ.

30 Ανεβη δε ο Λωτ απο Σηγωρ και κατωκησεν εν τω ορει, και μετ' αυτου αι δυο θυγατερες αυτου, διοτι εφοβηθη να κατοικηση εν Σηγωρ· και κατωκησεν εν σπηλαιω, αυτος και αι δυο θυγατερες αυτου.

31 Και ειπεν η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν, Ο πατηρ ημων ειναι γερων, και ανθρωπος δεν ειναι επι της γης, δια να εισελθη προς ημας κατα την συνηθειαν πασης της γης·

32 ελθε, ας ποτισωμεν τον πατερα, ημων οινον, και ας κοιμηθωμεν μετ' αυτου, και ας αναστησωμεν σπερμα εκ του πατρος ημων.

33 Εποτισαν λοιπον τον πατερα αυτων οινον κατ' εκεινην την νυκτα· και εισηλθεν η πρεσβυτερα και εκοιμηθη μετα του πατρος αυτης· και εκεινος δεν ενοησεν ουτε ποτε επλαγιασεν αυτη, και ποτε εσηκωθη.

34 Και την επαυριον ειπεν η πρεσβυτερα προς την νεωτεραν, Ιδου, εγω εκοιμηθην χθες την νυκτα μετα του πατρος ημων· ας ποτισωμεν αυτον οινον και την νυκτα ταυτην, και εισελθουσα συ, κοιμηθητι μετ' αυτου, και ας αναστησωμεν σπερμα εκ του πατρος ημων.

35 Εποτισαν λοιπον και την νυκτα εκεινην τον πατερα αυτων οινον, και σηκωθεισα η νεωτερα, εκοιμηθη μετ' αυτου· και εκεινος δεν ενοησεν ουτε ποτε επλαγιασεν αυτη, και ποτε εσηκωθη.

36 Και συνελαβον αι δυο θυγατερες του Λωτ εκ του πατρος αυτων.

37 Και εγεννησεν η πρεσβυτερα υιον και εκαλεσε το ονομα αυτου Μωαβ· ουτος ειναι ο πατηρ των Μωαβιτων εως της σημερον.

38 Εγεννησε δε και η νεωτερα υιον και εκαλεσε το ονομα αυτου Βεν-αμμι· ουτος ειναι ο πατηρ των Αμμωνιτων εως της σημερον.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2447

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2447. 'From Jehovah out of heaven' means from the laws of order in regard to truth, because they separate themselves from good. This does not become clear except from the internal sense, by means of which the truth of the matter regarding forms of punishment and condemnation is disclosed, namely that the author of these is in no sense Jehovah or the Lord, but man, evil spirit, or devil himself; and this is so from the laws of order in regard to truth because they separate themselves from good.

[2] All order begins in Jehovah, that is, in the Lord, and it is in accordance with that order that He rules over every single thing. But there is much variation to His rule; that is to say, it may be His Will, or His Good Pleasure, or His Consent, or His Permission from which He rules. Things that have their origin in His will or in His good pleasure are products of laws of order which have regard to what is good, as also do many things that exist by His consent, and even some that do so by His permission. But when a person separates himself from good he subjects himself to the laws of order which are those of truth separated from good and which are such as condemn. For all truth condemns a person and casts him down into hell; but out of good, that is, out of mercy, the Lord rescues him and raises him up into heaven. From this it is clear that it is a person himself who condemns himself.

[3] Things that are the result of permission are for the most part of this nature - for example, besides countless others, the fact that one devil punishes and torments another. These things are from the laws of order in regard to truth separated from good, for there is no other way in which such devils could be kept under control and prevented from rushing on all the good and upright and destroying them eternally. The prevention of their doing this is the good which the Lord has in view. This is similar to what happens on earth where a benign and compassionate ruler exists who intends and does nothing but good. If he did not allow his laws to punish evil and criminal persons - though he himself punishes nobody but instead grieves that those people are such that their evils must punish them - he would leave his kingdom itself open to plunder by such people; and this would be a manifestation of a complete lack of benignity and compassion.

[4] From these considerations it is evident that Jehovah in no way rained down brimstone and fire, that is, condemned to hell, but that those subject to evil and to falsity which arises out of this did so, the reason being that they separated themselves from good and in so doing put themselves under the laws of order deriving from truth alone. From all this it follows that such is the internal sense of these words.

[5] In the Word, evil, punishment, cursing, condemnation, and many other things are attributed to Jehovah or the Lord, similar to the attribution here that He rained brimstone and fire: in Ezekiel,

I will dispute with him with pestilence and blood; fire and brimstone will I rain on him. Ezekiel 38:22.

In Isaiah,

The breath of Jehovah is like a stream of burning brimstone. Isaiah 30:33.

In David,

Jehovah will rain on the wicked snares, fire and brimstone. Psalms 11:6.

In the same author,

Smoke went up out of His nose, and fire out of His mouth devoured; glowing coals flamed forth from Him. Psalms 18:8-9.

In Jeremiah,

Lest My wrath go forth like fire, and burn with none to quench it. Jeremiah 21:12.

In Moses,

Fire has flared up in My anger, and will burn right down to the lowest hell. Deuteronomy 32:22.

Similar attributions occur in many other places besides these. Why in the Word such things are attributed, as has been stated, to Jehovah or the Lord has been explained in Volume One, in 223, 245, 589, 592, 696, 735, 1093, 1683, 1874. The idea that such things come from the Lord is as remote from the truth as good is from evil, or heaven from hell, or what is Divine from what is of the devil. Evil, hell, and the devil do those things, and in no way the Lord who is mercy itself and good itself. But because those things do seem to come from Him, for reasons presented in the paragraphs just quoted, they are attributed to Him.

[6] From the wording of this verse, 'Jehovah rained from Jehovah out of heaven', it seems in the sense of the letter as though there were two of Them - one on earth, and one in heaven. But the internal sense teaches how this matter is to be understood, namely as follows: The Jehovah mentioned first means the Lord's Divine Human and His Holy proceeding, which in this chapter are meant by 'the two men', while the Jehovah mentioned second means the Divine itself, called the Father, who is referred to in the previous chapter. The internal sense also teaches that this Trinity exists within the Lord, as He Himself says in John,

He who has seen Me has seen the Father. Believe Me that I am in the Father, and the Father in Me. John 14:9-11.

And referring to the Holy proceeding He says in the same gospel,

The Paraclete will not speak from Himself. He will receive it from what is Mine and declare it to you. John 16:13-15.

Thus there is but one Jehovah even though two are mentioned here. Two are mentioned because all laws of order spring from the Lord's Divine itself, Divine Human, and Holy proceeding.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org