Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Εξοδος πλήθους 4

Studie

   

1 Απεκριθη δε ο Μωυσης και ειπε, Αλλ' ιδου, δεν θελουσι πιστευσει εις εμε ουδε θελουσιν εισακουσει εις την φωνην μου· διοτι θελουσιν ειπει, δεν εφανη εις σε ο Κυριος.

2 Και ειπε προς αυτον ο Κυριος, Τι ειναι τουτο, το εν τη χειρι σου; Ο δε ειπε, Ραβδος.

3 Και ειπε, Ριψον αυτην κατα γης. Και ερριψεν αυτην κατα γης και εγεινεν οφις· και εφυγεν ο Μωυσης απ' εμπροσθεν αυτου.

4 Και ειπε Κυριος προς τον Μωυσην, Εκτεινον την χειρα σου και πιασον αυτον απο της ουρας· και εκτεινας την χειρα αυτου επιασεν αυτον και εγεινε ραβδος εν τη χειρι αυτου·

5 δια να πιστευσωσιν οτι εφανη εις σε Κυριος ο Θεος των πατερων αυτων, ο Θεος του Αβρααμ, ο Θεος του Ισαακ και ο Θεος του Ιακωβ.

6 Και ειπεν ετι προς αυτον ο Κυριος, Βαλε τωρα την χειρα σου εις τον κολπον σου. Και εβαλε την χειρα αυτου εις τον κολπον αυτου· και οτε εξηγαγεν αυτην, ιδου, η χειρ αυτου λεπρα ως χιων.

7 Και ειπε, Βαλε παλιν την χειρα σου εις τον κολπον σου. Και εβαλε την χειρα αυτου εις τον κολπον αυτου· και οτε εξηγαγεν αυτην εκ του κολπου αυτου, ιδου, αποκατεσταθη καθως η σαρξ αυτου.

8 Εαν δε, ειπεν ο Κυριος, δεν πιστευσωσιν εις σε μηδε εισακουσωσιν εις την φωνην του σημειου του πρωτου, θελουσι πιστευσει εις την φωνην του σημειου του δευτερου·

9 εαν δε δεν πιστευσωσι και εις τα δυο ταυτα σημεια μηδε εισακουσωσιν εις την φωνην σου, θελεις λαβει εκ του υδατος του ποταμου και θελεις χυσει αυτο επι της ξηρας· και το υδωρ, το οποιον ηθελες λαβει εκ του ποταμου, θελει γεινει αιμα επι της ξηρας.

10 Και ειπεν ο Μωυσης προς τον Κυριον, Δεομαι, Κυριε· εγω δεν ειμαι ευλαλος ουτε απο χθες ουτε απο προχθες ουτε αφ' ης ωρας ελαλησας προς τον δουλον σου· αλλ' ειμαι βραδυστομος και βραδυγλωσσος.

11 Και ειπε προς αυτον ο Κυριος, Τις εδωκε στομα εις τον ανθρωπον; η τις εκαμε τον ευλαλον, η τον κωφον η τον βλεποντα τον τυφλον; ουχι εγω ο Κυριος;

12 υπαγε λοιπον τωρα και εγω θελω εισθαι μετα του στοματος σου και θελω σε διδαξει ο, τι μελλεις να λαλησης.

13 Ο δε ειπε, Δεομαι, Κυριε, αποστειλον οντινα εχεις να αποστειλης.

14 Και εξηφθη ο θυμος του Κυριου κατα του Μωυσεως· και ειπε, Δεν ειναι Ααρων ο αδελφος σου ο Λευιτης; εξευρω οτι αυτος δυναται να λαλη καλως· και μαλιστα, ιδου, εξερχεται εις συναντησιν σου και οταν σε ιδη, θελει χαρη εν τη καρδια αυτου·

15 συ λοιπον θελεις λαλει προς αυτον και θελεις βαλλει τους λογους εις το στομα αυτου· εγω δε θελω εισθαι μετα του στοματος σου και μετα του στοματος εκεινου και θελω σας διδαξει ο, τι πρεπει να πραξητε·

16 και αυτος θελει λαλει αντι σου προς τον λαον· και αυτος θελει εισθαι εις σε αντι στοματος, συ δε θελεις εισθαι εις αυτον αντι Θεου·

17 λαβε δε εις την χειρα σου την ραβδον ταυτην, με την οποιαν θελεις καμνει τα σημεια.

18 Και ανεχωρησεν ο Μωυσης και επεστρεψε προς τον Ιοθορ τον πενθερον αυτου και ειπε προς αυτον, Ας υπαγω, παρακαλω, και ας επιστρεψω προς τους αδελφους μου, τους εν Αιγυπτω, και ας ιδω αν ζωσιν ετι. Και ειπεν ο Ιοθορ προς τον Μωυσην, Υπαγε εν ειρηνη.

19 Ο δε Κυριος ειπε προς τον Μωυσην εν Μαδιαμ, Υπαγε, επιστρεψον εις Αιγυπτον· διοτι απεθανον παντες οι ανθρωποι οι ζητουντες την ψυχην σου.

20 Τοτε παραλαβων ο Μωυσης την γυναικα αυτου και τα τεκνα αυτου και καθισας αυτα επι ονους επεστρεψεν εις την γην της Αιγυπτου· ελαβε δε ο Μωυσης την ραβδον του Θεου εν τη χειρι αυτου.

21 Και ειπε Κυριος προς τον Μωυσην, Οταν υπαγης και επιστρεψης εις Αιγυπτον, ιδε να καμης εμπροσθεν του Φαραω παντα τα θαυμασια, τα οποια εδωκα εις την χειρα σου· πλην εγω θελω σκληρυνει την καρδιαν αυτου, και δεν θελει εξαποστειλει τον λαον·

22 και θελεις ειπει προς τον Φαραω, Ουτω λεγει Κυριος· Υιος μου ειναι, πρωτοτοκος μου, ο Ισραηλ·

23 και προς σε λεγω, Εξαποστειλον τον υιον μου, δια να με λατρευση· και εαν δεν θελης να εξαποστειλης αυτον, ιδου, εγω θελω θανατωσει τον υιον σου, τον πρωτοτοκον σου.

24 Ενω δε ο Μωυσης ητο εν τη οδω, εν τω καταλυματι, συνηντησεν αυτον ο Κυριος και εζητει να θανατωση αυτον.

25 Και λαβουσα η Σεπφωρα λιθαριον κοπτερον, περιετεμε την ακροβυστιαν του υιου αυτης, και ερριψεν εις τους ποδας αυτου, λεγουσα, Βεβαιως νυμφιος αιματων εισαι εις εμε.

26 Και απηλθεν απ' αυτου· η δε ειπε, Νυμφιος αιματων εισαι ενεκα της περιτομης.

27 Ειπε δε Κυριος προς τον Ααρων, Υπαγε προς συναντησιν του Μωυσεως εις την ερημον. Και υπηγε και συνηντησεν αυτον εν τω ορει του Θεου και ησπασθη αυτον.

28 Και απηγγειλεν ο Μωυσης προς τον Ααρων παντας τους λογους του Κυριου, τους οποιους παρηγγειλεν εις αυτον, και παντα τα σημεια, τα οποια προσεταξεν εις αυτον.

29 Υπηγαν λοιπον ο Μωυσης και ο Ααρων και συνηγαγον παντας τους πρεσβυτερους των υιων Ισραηλ·

30 και ελαλησεν ο Ααρων παντας τους λογους, τους οποιους ο Κυριος ελαλησε προς τον Μωυσην, και εκαμε τα σημεια ενωπιον του λαου.

31 Και επιστευσεν ο λαος· και οτε ηκουσεν οτι ο Κυριος επεσκεφθη τους υιους Ισραηλ και οτι επεβλεψεν επι την ταλαιπωριαν αυτων, κυψαντες προσεκυνησαν.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 6588

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

6588. And visiting God will visit you. That this signifies that the last time will come, is evident from the signification of “being visited,” as being the last time, here the last time of the oppression of the sons of Israel in Egypt; in the internal sense, the last time of an old church, and the first of a new one. In the Word this last time is called “visitation,” and is predicated both of the church in general, and also of those who are within the church in particular; and of the new church which is being born, and of the old church which is expiring; in particular of the man of the church who is being saved, and of him who is being damned.

[2] That these things are signified in the Word by “visitation,” and the “day of visitation,” may be seen from the following passages.

In Luke:

Blessed be the Lord God of Israel; for He hath visited and wrought deliverance for His people. Through the bowels of mercy of our God, whereby the dayspring from on high hath visited us, that He may appear to them that sit in darkness and the shadow of death (Luke 1:68, 78-79); this is the prophetic utterance of Zacharias concerning the Lord when born; “to be visited” here denotes the raising up of a new church, and the enlightenment then of those who were in ignorance of the truth and good of faith, thus their deliverance; and therefore it is said, “He hath visited and wrought deliverance for His people,” “He hath visited that He may appear to them that sit in darkness and the shadow of death.”

[3] In Moses:

Jehovah said unto Moses, Gather the elders of Israel together, and say unto them, Jehovah the God of your fathers, the God of Abraham, of Isaac, and of Jacob, hath appeared to me, saying, Visiting I will visit you, and that which is done to you in Egypt (Exodus 3:16).

Again:

The people believed; and they heard that Jehovah had visited the sons of Israel (Exodus 4:31).

“To be visited here denotes the last time when the church has ceased, and the first when it is beginning; the last with the Egyptians, and the first with the sons of Israel; thus also the deliverance of the latter.

[4] In Jeremiah:

They shall be carried away to Babylon; and there shall they be even until the day that I will visit them; then will I make to come up the vessels of the house of God, and I will bring them back unto this place (Jeremiah 27:22).

Again:

When seventy years have been fulfilled to Babylon, I will visit you, and I will establish upon you My good word, and will bring you back unto this place (Jeremiah 29:10); where “to visit” denotes to deliver; in general the last time of captivity and desolation.

[5] “Visitation” and the “day of visitation” denote the last time of the church, in Isaiah:

What will ye do in the day of visitation and of devastation? it shall come from afar; unto whom will ye flee for help? (Isaiah 10:3). Again:

Behold the day of Jehovah cometh, cruel, and of indignation, and of wrath, and of anger, to make the earth a waste. I will visit evil upon the world, and their iniquity upon the wicked (Isaiah 13:9, 11).

In Jeremiah:

They shall fall among them that fall; and in the time of their visitation they shall stumble (Jeremiah 8:12).

In Hosea:

The days of visitation are come, the days of recompense are come (Jeremiah 9:7).

In Moses:

Jehovah said to Moses, Notwithstanding, go, lead this people in, whither I have spoken to thee; behold, Mine angel shall go before thee; but in the day of My visiting I will visit upon them their sin (Exodus 32:34).

In Luke:

Jesus said concerning Jerusalem, They shall not leave in thee one stone upon another; because thou hast not acknowledged the time of thy visitation (Luke 19:44).

The “day of visitation” denotes the coming of the Lord, and enlightenment then; but in respect to the Jewish nation, as they did not acknowledge it, it denotes the last time of the representatives of the church with them; for when Jerusalem was destroyed, the sacrifices ceased, and that nation was scattered.

[6] In Ezekiel:

A great voice cried in mine ears, The visitations of the city have come nigh, and a man has his instrument of destruction in his hand (Ezekiel 9:1); where the sense is similar.

In Isaiah:

The Rephaim shall not rise, in that Thou hast visited, Thou hast extinguished them (Isaiah 26:14).

The “Rephaim” denote the posterity of the Most Ancient Church, which was before the flood, who are also called “Nephilim” and “Anakim” (see n. 567, 581, 1673); “Thou hast visited and extinguished the Rephaim” denotes the last time of that church, and also the casting of them into hell (n. 1265-1272). “Visitation” denotes requital, thus damnation, in Jeremiah:

Shall I not visit for this? shall not My soul be avenged on such a nation as this? (Jeremiah 5:9).

Again:

I will bring the destruction of Esau upon him in the time that I shall visit him (Jeremiah 49:8).

And in Hosea:

I will visit upon him his ways, and I will requite his works (Hos. 4:9).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org