17
και βαδισας μαρδοχαιος εποιησεν οσα ενετειλατο αυτω εσθηρ
17a
και εδεηθη κυριου μνημονευων παντα τα εργα κυριου και ειπεν
17b
κυριε κυριε βασιλευ παντων κρατων οτι εν εξουσια σου το παν εστιν και ουκ εστιν ο αντιδοξων σοι εν τω θελειν σε σωσαι τον ισραηλ
17c
οτι συ εποιησας τον ουρανον και την γην και παν θαυμαζομενον εν τη υπ' ουρανον και κυριος ει παντων και ουκ εστιν ος αντιταξεται σοι τω κυριω
17d
συ παντα γινωσκεις συ οιδας κυριε οτι ουκ εν υβρει ουδε εν υπερηφανια ουδε εν φιλοδοξια εποιησα τουτο το μη προσκυνειν τον υπερηφανον αμαν οτι ηυδοκουν φιλειν πελματα ποδων αυτου προς σωτηριαν ισραηλ
17e
αλλα εποιησα τουτο ινα μη θω δοξαν ανθρωπου υπερανω δοξης θεου και ου προσκυνησω ουδενα πλην σου του κυριου μου και ου ποιησω αυτα εν υπερηφανια
17f
και νυν κυριε ο θεος ο βασιλευς ο θεος αβρααμ φεισαι του λαου σου οτι επιβλεπουσιν ημιν εις καταφθοραν και επεθυμησαν απολεσαι την εξ αρχης κληρονομιαν σου
17g
μη υπεριδης την μεριδα σου ην σεαυτω ελυτρωσω εκ γης αιγυπτου
17h
επακουσον της δεησεως μου και ιλασθητι τω κληρω σου και στρεψον το πενθος ημων εις ευωχιαν ινα ζωντες υμνωμεν σου το ονομα κυριε και μη αφανισης στομα αινουντων σοι
17i
και πας ισραηλ εκεκραξαν εξ ισχυος αυτων οτι θανατος αυτων εν οφθαλμοις αυτων
17k
και εσθηρ η βασιλισσα κατεφυγεν επι τον κυριον εν αγωνι θανατου κατειλημμενη και αφελομενη τα ιματια της δοξης αυτης ενεδυσατο ιματια στενοχωριας και πενθους και αντι των υπερηφανων ηδυσματων σποδου και κοπριων επλησεν την κεφαλην αυτης και το σωμα αυτης εταπεινωσεν σφοδρα και παντα τοπον κοσμου αγαλλιαματος αυτης επλησε στρεπτων τριχων αυτης και εδειτο κυριου θεου ισραηλ και ειπεν
17l
κυριε μου ο βασιλευς ημων συ ει μονος βοηθησον μοι τη μονη και μη εχουση βοηθον ει μη σε οτι κινδυνος μου εν χειρι μου
17m
εγω ηκουον εκ γενετης μου εν φυλη πατριας μου οτι συ κυριε ελαβες τον ισραηλ εκ παντων των εθνων και τους πατερας ημων εκ παντων των προγονων αυτων εις κληρονομιαν αιωνιον και εποιησας αυτοις οσα ελαλησας
17n
και νυν ημαρτομεν ενωπιον σου και παρεδωκας ημας εις χειρας των εχθρων ημων ανθ' ων εδοξασαμεν τους θεους αυτων δικαιος ει κυριε
17o
και νυν ουχ ικανωθησαν εν πικρασμω δουλειας ημων αλλα εθηκαν τας χειρας αυτων επι τας χειρας των ειδωλων αυτων εξαραι ορισμον στοματος σου και αφανισαι κληρονομιαν σου και εμφραξαι στομα αινουντων σοι και σβεσαι δοξαν οικου σου και θυσιαστηριον σου
17p
και ανοιξαι στομα εθνων εις αρετας ματαιων και θαυμασθηναι βασιλεα σαρκινον εις αιωνα
17q
μη παραδως κυριε το σκηπτρον σου τοις μη ουσιν και μη καταγελασατωσαν εν τη πτωσει ημων αλλα στρεψον την βουλην αυτων επ' αυτους τον δε αρξαμενον εφ' ημας παραδειγματισον
17r
μνησθητι κυριε γνωσθητι εν καιρω θλιψεως ημων και εμε θαρσυνον βασιλευ των θεων και πασης αρχης επικρατων
17s
δος λογον ευρυθμον εις το στομα μου ενωπιον του λεοντος και μεταθες την καρδιαν αυτου εις μισος του πολεμουντος ημας εις συντελειαν αυτου και των ομονοουντων αυτω
17t
ημας δε ρυσαι εν χειρι σου και βοηθησον μοι τη μονη και μη εχουση ει μη σε κυριε
17u
παντων γνωσιν εχεις και οιδας οτι εμισησα δοξαν ανομων και βδελυσσομαι κοιτην απεριτμητων και παντος αλλοτριου
17w
συ οιδας την αναγκην μου οτι βδελυσσομαι το σημειον της υπερηφανιας μου ο εστιν επι της κεφαλης μου εν ημεραις οπτασιας μου βδελυσσομαι αυτο ως ρακος καταμηνιων και ου φορω αυτο εν ημεραις ησυχιας μου
17x
και ουκ εφαγεν η δουλη σου τραπεζαν αμαν και ουκ εδοξασα συμποσιον βασιλεως ουδε επιον οινον σπονδων
17y
και ουκ ηυφρανθη η δουλη σου αφ' ημερας μεταβολης μου μεχρι νυν πλην επι σοι κυριε ο θεος αβρααμ
17z
ο θεος ο ισχυων επι παντας εισακουσον φωνην απηλπισμενων και ρυσαι ημας εκ χειρος των πονηρευομενων και ρυσαι με εκ του φοβου μου