1659. SENSUS INTERNUS

Quae in hoc capite continentur, apparent sicut non forent repraesentativa, nam agitur solum de bellis inter plures reges, et de vindicatione Loti per Abramum, et tandem de Malkizedecho, ita tanquam non aliquid arcanum caeleste intus haberent; sed usque haec, sicut omnia reliqua, in sensu interno recondunt arcanissima, quae quoque in continua serie consequuntur ab illis quae praecedunt et se in continua serie connectunt cum illis quae sequuntur:

[2] in illis quae praecedunt, actum est de Domino ac Ipsius instructione, tum de externo Ipsius Homine, qui mediis scientiis et cognitionibus conjungendus esset Interno; sed quia Externus Ipsius Homo talis erat, ut dictum, quod ex hereditario a matre habuerit in Se illa qua impedirent conjunctionem, quae usque prius per pugnas et tentatione’. expellenda essent antequam Externus Ipsius Homo uniri posse’ Interno, seu Humana Ipsius Essentia Divinae, quare in hoc capite agitur de pugnis illis, quae in sensu interno repraesentantur et significantur per ‘bella’, de quibus hic agitur: intra Ecclesiam notum est quod Malkizedechus repraesentaverit Dominum, et quod sic de Domino in sensu interno, ubi de Malkizedecho, agatur; inde quoque concludi potest quod non solum illa sed etiam cetera repraesentent: nam ne verbulum in Verbo potest scriptum esse quod non demissum sit e caelo, et consequenter in quo non angeli videant caelestia:

[3] antiquissimis temporibus etiam plura repraesentabantur per bella, quae vocabant ‘Bella Jehovae ¹ ’, quae nihil aliud significabant quam pugnas Ecclesiae et illorum qui fuerunt ab Ecclesia, hoc est, illorum tentationes, quae non aliud sunt quam pugnae et bella cum malis apud se, proinde cum turba diabolica quae mala excitat, et conatur destruere Ecclesiam et hominem Ecclesiae: quod per ‘bella’ in Verbo nihil aliud intelligatur, constare manifeste ex eo potest quod in Verbo nihil nisi de Domino et Ipsius Regno et Ecclesia agi possit, quia est Divinum non humanum, proinde caeleste non mundanum, quare per bella quae in sensu litterae non alia in sensu interno possunt intelligi; quod melius a sequentibus constare potest.

Mga talababa:

4823. ‘Et concepit adhuc et peperit filium’: quod significet malum, constat ex significatione ‘filii’ quod sit verum et quoque bonum, de qua n. 264, ita in opposito sensu falsum et quoque malum, sed malum quod ex falso; hoc malum in sua essentia est falsum quia inde est; qui enim facit malum ex falso doctrinali, is facit falsum, sed quia actu sit ¹ , vocatur malum. Quod per primogenitum significetur falsum et per hunc malum, patet ² inde quia de hoc filio memoratur quod actu fecerit malum, nempe, quod perdiderit semen ad terram ut non daret semen fratri suo; et fuit ³ malum in oculis Jehovae quod fecit ⁴ , et mori fecit etiam eum, vers. 9,, 10; quod hoc malum fuerit ex falso, etiam ibi patet; ⁵ praeterea in Ecclesiis antiquis per secundo genitum significabatur verum fidei actu, per hunc itaque falsum actu, hoc est malum; quod sit malum quod per hunc significatur ⁶ , etiam constare potest ex eo quod primogenitus Er nominatus sit ex patre seu Jehudah, at ⁷ hic seu Onan ex matre ⁸ filia Shuae, ut ⁹ videri potest in lingua originali; per ‘virum’ enim in Verbo significatur falsum et per ‘mulierem’ ejus malum, videatur n. 915, 2517, 4510; quod per ‘filiam Shuae’ malum, n. 4818, 4819; quapropter quia Er vocatus est nomine a patre, significatur per illum falsum, et qui Onan ex matre, significatur per eum malum, ille enim ita erat sicut patris filius, hic autem sicut matris'.

[2] In Verbo pluries dicitur ‘vir et uxor’, tum ‘maritus et uxor’, et cum dicitur vir et uxor, significatur verum per ‘virum’ et bonum per ‘uxorem’, ac in opposito sensu falsum per ‘virum’ et malum per ‘uxorem’; at cum dicitur maritus et uxor, significatur bonum per ‘maritum’ et verum per ‘uxorem’, ac in opposito sensu malum per ‘maritum’ et falsum per ‘uxorem’; causa hujus arcani haec est: in caelesti Ecclesia fuit maritus in bono et uxor in vero illius boni; at in spirituali Ecclesia est vir in vero et uxor in bono illius veri, et quoque actualiter ita sunt et fuerunt, interiora enim apud hominem hanc versuram habuerunt inde est ‘quod’ ubi in Verbo agitur de caelesti bono et inde caelesti vero, ibi dicatur ‘maritus et uxor’, at ubi de spirituali bono et inde spirituali vero, ibi dicatur ‘vir et uxor’, seu potius ‘vir et mulier’ exinde ut quoque ex ipsis vocibus cognoscitur de quo bono et de quo vero in Verbo in sensu ejus interno agitur; haec etiam ¹⁰ est causa quod passim prius dictum sit quod conjugia repraesentent conjunctionem boni et veri, ac veri et boni; amor etiam conjugialis ex conjunctione illa suam originem ducit; amor conjugialis apud caelestes ex conjunctione boni cum vero, et ¹¹ amor conjugialis apud spirituales ex conjunctione veri cum bono; conjugia etiam illis conjunctionibus actualiter correspondent. Ex his patet quid involvit quod pater vocaverit nomine primum ¹² , ac mater alterum, et quoque tertium ut constat ex lingua originali, quod nempe pater primum ¹² nomine vocaverit, quia per illum significabatur falsum, et quod mater secundum quia per illum significabatur malum.

Mga talababa: